พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ - บทที่ 18 ประหลาดใจท่ามกลางฝูงชน
วารุณีตามมารุตไปแผนกออกแบบด้วยใจที่สงสัย
มารุตพาเธอมาถึงด้านนอกประตูห้องทำงานของผู้จัดการฝ่ายออกแบบ แล้วยกมือขึ้นเคาะประตู
ประตูเปิดออกอย่างเร็ว ใบหน้าที่คุ้นเคยโผล่ออกมาจากด้านใน
วารุณีมองเธอ มุมปากกระตุกเล็กน้อย
เป็นพิชญาจริงๆด้วย！
จู่ๆเธอก็เป็นผู้จัดการฝ่ายออกแบบที่นี่！
พิชญาไม่เห็นวารุณีที่อยู่ด้านหลังมารุต ทัดผม แล้วถามอย่างคาดหวัง“ผู้ช่วยมารุต คุณมาตอนนี้ หรือว่านัทธีอยากพบฉันเหรอ？”
มารุตดูเหมือนจะไม่ได้ยินที่เธอพูด เลยเดินไปข้างๆ เผยให้เห็นคนที่อยู่ด้านหลัง“ผู้จัดการพิชญา นี่คือดีไซเนอร์ที่ประธานให้ผมพามา คุณช่วยจัดแจงหน่อยนะครับ”
“ดีไซเนอร์？”พิชญาขมวดคิ้วอย่างผิดหวัง จากนั้นก็มองไปด้านหลังเขาอย่างเซ็งๆ
มองไป สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที“เธอเองเหรอ？”
“สวัสดีค่ะผู้จัดการพิชญา”วารุณีทักทายเบาๆ
มุมปากพิชญายกขึ้นมา ในใจตื่นตระหนกอย่างมาก
จะเป็นวารุณีได้อย่างไร
ทำไมวารุณีถึงมาที่นี่？
มองพิชญาที่อยู่ตรงหน้ามีพฤติกรรมแปลกๆ แว่นตามารุตสะท้อน“ทำไม ผู้จัดการพิชญารู้จักคุณวารุณีเหรอ？”
“ไม่รู้จัก！”พิชญาปฏิเสธทันที
จากนั้นตระหนักได้ว่าตัวเองปฏิเสธไวไป กลับกันยังรู้สึกว่าทำตัวมีพิรุธ จึงพูดเสริมไปอีกว่า：“ถึงแม้ไม่รู้จัก แต่ว่าที่งานเลี้ยงของเมื่อคืนตระกูลแววสูงเนิน ฉันเคยเจอคุณวารุณีแล้ว ดังนั้นพอเห็นเธอในตอนนี้เลยตกใจ”
พูดไป เธอก็แอบส่งสายตาตักเตือนไปให้วารุณี เตือนวารุณีให้อย่าแฉเธอ
วารุณีอยากจะหัวเราะหน่อยๆ
ที่จริงไม่ต้องให้พิชญาเตือน
ตัวเธอเองก็ไม่คิดจะมีเยื่อใยอะไรกับพิชญาอยู่แล้ว
จากนั้นพิชญาเห็นวารุณีไม่พูด กลับคิดว่าเธอถูกตัวเองขู่สำเร็จ ในใจก็ภูมิใจอย่าง
“ผู้จัดการพิชญา สายมากแล้ว ผมกลับไปหาประธานก่อนนะครับ”มารุตมองนาฬิกาข้อมือ แล้วทันใดนั้นเองก็พูดขึ้น
พิชญาหัวเราะแล้วพยักหน้า “ผู้ช่วยมารุตโชคดีนะคะ”
พอมารุตไป พิชญาก็เก็บอาการลง แล้วออกแรงดึงวารุณีเข้ามาในห้องทำงาน ถามเสียงคมกริบว่า“เธอพูดกับฉันให้ชัดเจนเดี๋ยวนี้ ทำไมเธอถึงมาอยู่นี่ได้？”
“ฉันมาทำงานที่นี่”วารุณีสะบัดมือของเธอออก ตอบไปอย่างเรียบง่าย
“ทำงาน？”พิชญาหรี่ตา ดูไม่เชื่ออย่างมาก“เธอมาทำงาน ทำไมไม่ไปฝ่ายบุคคล กลับเป็นผู้ช่วยมารุตที่รับคำสั่งของนัทธีมาส่งถึงที่ พูดมา เธอรู้จักกับนัทธีได้อย่างไร？”
คำถามนี้ เมื่อคืนเธอก็อยากรู้
วารุณีมองพิชญาอย่างราบเรียบ“ฉันว่าไม่จำเป็นต้องบอกเธอหรอก ผู้จัดการพิชญา ฉันมาทำงาน กรุณาจัดแจงที่ทำงานให้ฉันด้วยค่ะ”
ได้ยินดังนั้น พิชญาก็หัวเราะอย่างเย็นชา“เธอไม่แม้แต่ตอบคำถามฉัน ยังคิดจะให้ฉันจัดตำแหน่งให้เธออีก？”
“ดังนั้นความหมายของผู้จัดการพิชญาคือ จะไม่จัดแจงให้ฉันใช่ไหมคะ？”
พิชญาเงยคางขึ้นอย่างภาคภูมิใจ“ใช่แล้วจะทำไม”
ฝ่ายออกแบบไม่มีผู้อำนวยการออกแบบ เธอในฐานะที่เป็นผู้จัดการดีไซเนอร์ จึงใหญ่ที่สุดในนี้
เธอคิดจะทำอะไรก็ทำได้
“ฉันเข้าใจแล้ว”วารุณีถอนหายใจ หันกลับเดินไปทางหน้าประตู“ในเมื่อผู้จัดการพิชญาไม่จัดแจงตำแหน่งให้ฉัน งั้นฉันก็จะไปหาประธานนัทธี”
“กล้าเหรอ！”
ฝีเท้าวารุณีไม่หยุดลง บอกเธอไปตรงๆ กล้าจริงๆ！
พิชญาโกรธจนกัดฟัน“โอเค ฉันจะจัดแจงให้เธอ แต่เธออย่าเสียใจล่ะ！”
พูดไป เธอก็ก้าวออกไปเปิดประตูก่อน
พิชญาพาวารุณีมาห้องทำงานใหญ่ๆที่อยู่ข้างๆ
พอเข้าไป พิชญาก็ปรบมือสองที พูดเสียงสูง：“ทุกคน หยุดทำงานในมือก่อน ฉันจะแนะนำเพื่อนร่วมงานคนใหม่ให้ทุกคน”
เธอพูดไป ก็ดึงวารุณีมาอยู่ตรงหน้าผู้คน“คนนี้คือคุณวารุณีเพื่อนร่วมงานใหม่ของพวกเรา คุณวารุณียังเรียนมหาวิทยาลัยไม่จบก็ออกกลางคัน ตอนนี้มาที่แผนกของพวกเราด้วยเหตุผลบางอย่าง ต่อไปทุกคนก็ดูแลเธอดีๆนะ”
คำนี้พูดออกมา สายตาที่คนในห้องทำงานมองวารุณีก็เปลี่ยนไป ไม่ว่าจะดูถูก หรือดูหมิ่น ไม่มีใครต้อนรับเลย
เห็นสถานการณ์แบบนี้ วารุณีจะไม่เข้าใจตรงไหนอีก
คำพูดพิชญาชัดเจนว่าผลักเธอไปอยู่ตรงหน้าสังคมที่ดุเดือด บอกกับทุกคนว่า เธอมีการศึกษาต่ำ และเข้ามาเพราะมีเส้นสาย ให้ทุกคนมาบีบเธอ พยายามให้เธอไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้
ถึงวารุณีจะนิสัยดีแค่ไหน แต่ตอนนี้ก็โมโหขึ้นมาบ้าง
เธอมองใบหน้าชั่วร้ายของพิชญา เม้มริมฝีปากสีแดง ตอนที่จะพูดอะไรนั้นเอง จู่ๆร่างหนึ่งก็รีบวิ่งเข้ามา แล้วตะโกนด้วยท่าทางรีบร้อน“พี่ แย่แล้ว เกิดเรื่อง”
