พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ - บทที่ 298 ทะเบียนสมรส
ใช่ สิ่งที่เธอถืออยู่ในมือ คือทะเบียนสมรสของเธอกับนัทธี
แม้เป็นเพียงกระดาษใบเดียว แต่พอได้ถือมันไว้ ก็ราวกับเป็นของที่มีน้ำหนักมหาศาล ทำให้เธอเหมือนกำลังอยู่ในความฝัน
นัทธีหันกลับมามองวารุณี “ใช่ คุณแต่งงานแล้ว”
วารุณีเงยหน้าขึ้น สีหน้าก็ยังคงมึนงงอยู่ “ฉัน……ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังฝันอยู่เลย”
ฝัน ?
นัทธีเลิกคิ้วขึ้น
จากนั้น เขาก็ยื่นมือไป ออกแรงแล้วหยิกที่ใบหน้าของเธอ
วารุณีก็ส่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บ จากนั้นก็จ้องมองเขาอย่างไม่พอใจ “คุณทำอะไรเนี่ย ？”
“ตอนนี้ยังคิดว่ามันเป็นความฝันอยู่ไหม ? ”นัทธีปล่อยมือ
วารุณีส่ายหัว“ ไม่แล้ว นี่เราแต่งงานกันจริงๆแล้ว เป็นสามีภรรยากันจริงๆแล้วใช่ไหม？”
เธอมองไปที่เขา
นัทธีตอบอืมกลับมาคำหนึ่ง จากนั้นก็ดึงร่างเธอเข้ามาในอ้อมกอด “ใช่ครับคุณภรรยา ”
คำเรียกคุณภรรยานั้นทำเอาวารุณีถึงกับใบหน้าเห่อร้อน หัวใจก็เต้นแรงมากขึ้น จนเธอเองก็ถึงกับอดไม่ได้ที่จะตีไปที่แผ่นหลังของชายหนุ่ม“พอแล้ว ปล่อยได้แล้ว คนเขามองกันใหญ่แล้ว ”
แม้นัทธีจะไม่ได้สนใจว่าจะมีคนมองหรือไม่มอง แต่เขารู้ว่าเธอเป็นคนขี้อาย ดังนั้นก็ไม่ได้สร้างความลำบากใจให้เธอ ปล่อยมือออกจากเธอ จากนั้นก็หยิบเอาทะเบียนสมรสจากมือของเธอมา
“ทำไมคะ？”วารุณีเบิกตากว้าง
นัทธีไม่ตอบ แต่กลับเอาทะเบียนสมรสของตัวเองออกมาด้วย แล้วนำมันมาไว้รวมกัน จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วถ่ายรูปเอาไว้
หลังจากที่ถ่ายรูปเสร็จ เขาก็เอาทะเบียนสมรสเก็บเข้าไว้ด้วยกัน “ผมจะเก็บไว้เอง”
วารุณียกยิ้มอย่างจนใจ “ได้ค่ะ ให้คุณเก็บไว้”
นัทธีเก็บเอาทะเบียนสมรสเอาไว้ จากนั้นก็จูงมือเธอ แล้วเดินไปที่รถ
หลังจากที่ขึ้นมาบนรถ เขาก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ หันไปหาวารุณีที่นั่งอยู่ตรงเบาะข้างคนขับแล้วพูดว่า“ ป้าส้มบอกว่า คืนนี้กลับไปจะมีเซอร์ไพรส์ให้พวกเราด้วย”
“เซอร์ไพรส์？”วารุณีก็ถึงกับแปลกใจ คาดเข็มขัดนิรภัยเสร็จแล้วจึงถามว่า“เซอร์ไพรส์อะไรคะ？”
“ไม่รู้เหมือนกัน กลับไปคืนนี้ก็รู้ ” นัทธีสตาร์ทรถ แล้วขับรถออกไป
วารุณีพยักหน้าให้ และก็ไม่ได้ถามอะไรต่ออีก
ผ่านไปไม่นาน ก็มาถึงที่บริษัท
นัทธีจอดรถ“ตอนเย็นผมจะมารับคุณ ”
“ค่ะ”วารุณีปลดเข็มขัดนิรภัย แล้วเตรียมที่จะลงจากรถ
แต่ก่อนที่จะลงไป จู่ๆเธอก็เกิดลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็โน้มตัวไป จูบไปที่ใบหน้าของชายหนุ่ม “แล้วเจอกันนะ คุณสามี！”
คำว่าคุณสามีทำเอาหัวใจของนัทธีไหวสั่น รูม่านตาก็ถึงกับหดเกร็ง ใช้เวลาอยู่นานกว่าจะได้สติ
หลังจากที่ได้สติ ลูกกระเดือกของนัทธีก็ขยับขึ้นลง เดิมทีอยากจะรั้งตัววารุณีเอาไว้ ให้เธอเรียกคำนี้ให้ฟังอีกสักครั้ง
แต่วารุณีก็ลงรถไปก่อนที่เขาจะได้สติ แล้ววิ่งเข้าไปยังในตึกของสำนักงาน
สุดจนใจ นัทธีทำได้เพียงวางมือลง สายตาที่ลุ่มลึกจ้องมองไปยังตึกของสำนักงานที่ตั้งอยู่ริมถนน
ไม่เป็นไร ตอนนี้ฟังไม่ได้ ตอนกลางคืนค่อยให้เธอพูดให้ฟังอีกครั้ง
เมื่อคิดได้อย่างนั้น นัทธีก็เลื่อนกระจกรถขึ้น แล้วขับรถออกไป
วารุณีเดินเข้าบริษัทไปด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ มีพนักงานเห็น ก็จึงยิ้มแล้วถามว่า“บอส หน้าแดงขนาดนี้ มีเรื่องอะไรดีๆใช่ไหมคะ ？”
วารุณียิ้มอย่างเขินอาย และไม่ได้ตอบกลับอะไร
เมื่อพนักงานเห็น ดวงตาก็เบิกกว้าง “ บอส มีเรื่องดีๆเกิดขึ้นจริงๆเหรอคะ ？”
ทันทีที่คำนี้หลุดออกมา พนักงานและนักออกแบบคนอื่นๆ ต่างก็หันมองมาด้วยความอยากรู้ ถามวารุณีด้วยเสียงอันเซ็งแซ่ มีเรื่องดีๆอะไรกันแน่
วารุณีสู้เสียงพวกเขาไม่ได้ ก็จึงกระแอมไอออกมาเสียงเบา “พอก่อน เงียบลงก่อน ฉันบอกแล้ว แต่อย่าเอะอะเสียงดังกันไปนะ ”
“ได้ๆ”ทุกคนพากันพยักหน้า
ปาจรีย์เดินเข้ามาจากด้านนอกพร้อมเอกสารในมือ เห็นทุกคนต่างพากันมองไปที่วารุณี ก็เกิดความสงสัยขึ้นมาด้วยเช่นกัน“ นี่พวกเรากำลังทำอะไรกัน ？”
มีคนพูดอธิบาย “คุณปาจรีย์ ทุกคนกำลังอยากรู้ข่าวดีของคุณวารุณีอยู่ค่ะ ”
“ข่าวดี？”ดวงตาของปาจรีย์เป็นประกาย “ฉันชอบฟังอะไรที่มันดีๆที่สุดเลย วารุณี มีข่าวดีอะไรเหรอ？”
วารุณีทำตาขวางใส่เธอ จากนั้นก็พูดว่า “ข่าวดีก็คือ ฉันแต่งงานแล้ว！”
ทันใดนั้นภายในสำนักงานก็เงียบกริบขึ้นมาทันที
ผ่านไปสักพัก ทุกคนก็ถึงจะมาได้สติ แล้วพากันอุทานออกมา “แต่งงานแล้ว？”
ปาจรีย์เองก็เช่นกัน ถึงกับตะลึงงัน จนอ้าปากค้าง “วารุณี เรื่องจริงเหรอ ？”
“จริง！”วารุณีพยักหน้าให้อย่างหนักแน่น
ปาจรีย์ทิ้งเอกสารในมือลงทันที แล้วจับไปที่ไหล่ของเธอ“วารุณี นี่มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่？”
“เมื่อเช้านี้ เพิ่งไปจดทะเบียนกันมา”วารุณีมองไปที่ปาจรีย์แล้วตอบกลับ
ปาจรีย์ลอบกลืนน้ำลาย “ทำไมถึงได้กะทันหันจังเลย ？”
วารุณีเองก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายกับเธอยังไง ก็จึงหัวเราะออกมา “ใช่ มันกะทันหันมาก ไม่ยินดีกับฉันเหรอ ? ”
ปาจรีย์ยังไม่ทันได้เอ่ยปากพูด คนอื่นๆก็พากันแสดงความยินดี และยื่นมือมาขอลูกอมมงคลกับเธอ
วารุณีรับคำ ของมงคลจะเอามาให้ทีหลัง จากนั้นก็ให้ทุกคนแยกย้าย แล้วเธอก็เดินไปที่ห้องทำงาน
ปาจรีย์เดินตามหลังเธอ “ถ้าอย่างนั้น ต่อไปเธอกับนัทธีก็เป็นสามีภรรยากันแล้วนะสิ ？”
“ใช่”วารุณีวางกระเป๋าที่สะพายอยู่ลง
ปาจรีย์โน้มตัวไปหา “แล้วจะจัดงานแต่งกันเมื่อไหร่ ？”
“อันนี้ยังไม่รีบ ไว้ค่อยคุยกันอีกที” วารุณีดึงเก้าอี้ออกแล้วนั่งลง
ปาจรีย์เบะปาก“อีกทีนี่มันเมื่อไร ? ไม่ใช่ผลัดไปเรื่อยๆจนลืมซะละ ”
“จะเป็นไปได้ยังไง”วารุณีหัวเราะ จากนั้นก็มองยังเอกสารบนมือเธอ “นั่นมันอะไรเหรอ？”
“อ้อ นี่เป็นสินค้าคงคลังของโรงงานออกแบบ ใกล้จะสิ้นเดือนแล้ว ให้เธอดูว่ามีอะไรตกหล่นไหม หรือมีพนักงานปลอมแปลงอะไรรึเปล่า ”พูดจบ ปาจรีย์ก็ยื่นเอกสารส่งมาให้
วารุณีรับมันมา แล้วเปิดดูมันผ่านๆ จากนั้นก็โยนเอาไว้ข้างๆ “ฉันรู้แล้ว เดี๋ยวฉันค่อยดู เธอช่วยไปซื้อลูกอมมงคลมาให้หน่อยสิ แล้วแบ่งให้ทุกๆคนด้วยนะ ”
“ได้”ปาจรีย์รับคำ แล้วเดินออกไป
จู่ๆวารุณีก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ร้องเรียกเธอเอาไว้“ปาจรีย์”
“ว่าไง？”ปาจรีย์หันกลับมาด้วยความสงสัย
วารุณีลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่แล้วก็ส่ายหัวให้ “ไม่มีอะไร ไปเถอะ”
“อะไรเนี่ย ทำตัวแปลกๆ” ปาจรีย์บ่นพึมพำ จากนั้นก็เปิดประตูแล้วเดินออกไป
“เฮ้อ……”วารุณีเม้มปาก แล้วถอนหายใจ
เดิมทีเธอกะจะถามปาจรีย์ ว่าถ้าหากคนที่เผาโกดังของพวกเขา กับหัวโจกที่ลักพาตัวเธอ เป็นคนที่พงศกรเองก็รู้จัก อีกทั้งพงศกรก็พยายามจะปกป้องหัวโจกนั้นด้วย ปาจรีย์จะทำอย่างไร?
จะเลือกเชื่อเธอ หรือเชื่อพงศกร ?
แต่สุดท้าย เธอก็ไม่ได้ถามอะไรออกไป เพราะหากถาม ก็คงจะทำให้คนกลางอย่างปาจรีย์ลำบากใจก็เท่านั้น
ช่างมัน！
คิดไปคิดมา วารุณีก็หยิบเอกสารเมื่อครู่ ขึ้นมาดู
พอถึงตอนเที่ยง ข่าวสุดช็อกบนโลกออนไลน์ ก็แพร่กระจายไปทั่ว นั้นก็คือข่าวที่ท่านประธานของบริษัท ไชยรัตน์ กรุ๊ปแต่งงาน
เรื่องมันมีอยู่ว่า ท่านประธานของบริษัท ไชยรัตน์ กรุ๊ปที่นานทีปีหน ไม่เคยจะโพสต์อะไรลงในโซเซียล แต่วันนี้กลับมีการเคลื่อนไหว แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร โพสต์แค่ภาพถ่ายเท่านั้น เป็นภาพถ่ายของทะเบียนสมรสสองใบ
นี้คือการแสดงออกที่ชัดเจนมาก แสดงให้เห็นว่านัทธีแต่งงานแล้ว！
ดังนั้น หัวข้อบทสนทนาเรื่อง‘ท่านประธานของบริษัทไชยรัตน์กรุ๊ปแต่งงานแล้ว’ ก็พุ่งขึ้นเป็นอันดับหนึ่งในทวิตเตอร์ทันที
วารุณีรู้เรื่องนี้ เพราะปาจรีย์เป็นคนบอกเธอ
ปาจรีย์มองดูคอมเม้นต์ และบ่นอย่างหมดอาลัยตายอยากว่า “ ไม่คิดว่าประธานนัทธีจะประกาศเรื่องแต่งงานนี้ด้วย”
วารุณีพยักหน้าให้ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ฉันก็คิดไม่ถึงเหมือนกัน”
ปาจรีย์เหล่มองเธอ“เธอเป็นภรรยาของเขา ก็ยังคิดไม่ถึงเลยเหรอ？”
วารุณียักไหล่
เธอเห็นตอนที่นัทธีถ่ายรูปก็จริง คิดแค่ว่าเขาคงอยากจะเก็บไว้เป็นที่ระลึกก็เท่านั้น ใครจะไปคิดว่าเขาจะโพสต์มันลงบนทวิตเตอร์
เพราะเขาก็ไม่ค่อยจะชอบโพสต์อะไรลงบนทวิตเตอร์สักเท่าไร
“แต่ว่า ทำไมประธานนัทธีถึงไม่เปิดเผยตัวตนของเธอละ? ตอนนี้บนโลกออนไลน์ต่างก็เดากันไปต่างๆนานา ว่าภรรยาของเขาเป็นใคร？”ปาจรีย์ยื่นโทรศัพท์มาให้วารุณีดู
