พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ - บทที่ 327 เอาเสื้อผ้าคืนกลับมา

ปาจรีย์พยักหน้าด้วยสีหน้าที่ดูแย่เช่นกัน“ฉันถามแล้ว มีเกิดเรื่องแบบนี้เหมือนกัน”

“มีด้วยเหรอ？”วารุณีกำหมัดแน่น ทันใดนั้นก็คิดถึงส่วนสำคัญในนั้นได้ทันที“ดูเหมือนทางโรงงานจะมีปัญหา”

“ฉันก็คิดอย่างนั้น จะต้องมีช่างตัดเสื้อที่เปลี่ยนผ้า ใช้ผ้าคุณภาพต่ำมาแทนผ้าเดิมแน่ ดังนั้นฉันคิดว่าเดี๋ยวจะไปดูที่โรงงาน”ปาจรีย์พูด

วารุณีสูดหายใจลึกๆ พยายามระงับความโกรธไว้“เดี๋ยวฉันไปกับเธอ ตอนนี้เธอติดต่อหน้าร้านแต่ละแห่งทันที ให้พวกเขาเอาเสื้อผ้าคุณภาพต่ำพวกนั้นลงให้หมด อันอื่นที่ขายไปแล้ว ติดต่อลูกค้าที่ซื้อไปแล้วเอาคืนมา และเตรียมของขวัญชดเชยให้ด้วย ขอโทษดีๆ พยายามรักษาลูกค้ากลุ่มนี้ไว้”

“โอเค”ปาจรีย์ตอบไป

วารุณีพูดไปอีกว่า：“และก็ เธออธิบายเรื่องนี้ในบล็อกทางการของบริษัทด้วย แม้ว่าเรื่องตอนนี้จะยังไม่ร้ายแรง แต่พวกเรายอมรับเองว่าเสื้อผ้ามีปัญหา ก็ดีกว่าเรื่องต่อจากนี้จะใหญ่โตขึ้นมา”

“ฉันเข้าใจแล้ว ฉันจะโทรศัพท์ไปที่บริษัทให้ฝ่ายประชาสัมพันธ์โพสต์บล็อก และติดต่อหน้าร้านแต่ละแห่งด้วย”พูดไป ปาจรีย์ก็หยิบโทรศัพท์ออกมา โทรศัพท์ออกไป

วารุณีเม้มริมฝีปาก เรียกผู้จัดการร้านออกมา “คุณใส่เสื้อผาพวกนี้ที เดี๋ยวฉันเอาไป”

“โอเค”ผู้จัดการร้านตอบไป แล้วเก็บเสื้อผ้าที่พื้นไปใส่ถุง

แป๊บเดียว ปาจรีย์ก็โทรศัพท์เสร็จกลับมา“วารุณี จัดการเรียบร้อยแล้ว”

วารุณีตอบอือ“งั้นพวกเราไปเถอะ”

“โอเค”

ทั้งสองคนถือถุงสองสามถุงออกไปจากร้าน เดินไปที่ลิฟต์

เดินไปถึงลิฟต์ เหมือนวารุณีจะรู้สึกอะไรได้ หยุดฝีเท้าลง หันมองไปด้านตรงข้าม

ด้านตรงข้ามไม่ไกลนัก เธอเห็นด้านนอกร้านเครื่องสำอางแห่งหนึ่ง มีคนหนึ่งที่แต่งตัวมิดชิดยืนอยู่หลังราวบันไดทรงโค้ง กำลังจ้องมองเธอมาอย่างใจจดใจจ่อ

วารุณีมองไม่เห็นหน้าคนนั้น ได้แต่รับรู้ว่าคนนั้นเป็นผู้หญิง ผ่านส่วนสูงและรูปร่างของคนนั้น

แต่เหมือนคนนั้นจะรู้จักเธอ ในดวงตาที่อยู่ใต้หมวก เป็นความเกลียดชังที่ทำให้คนรู้สึกกลัว และความเกลียดชังนั้นดูเหมือนใกล้จะกลายเป็นมีดจริงๆ

คนนั้นคือใคร？

ปาจรีย์ที่อยู่ข้างๆเห็นจู่ๆวารุณีไม่ยอมเดิน และยังหันไปเอาแต่มองด้านตรงข้าม ก็อดไม่ได้ที่จะมองไปอย่างแปลกใจ

การมองนี้ ก็มองเห็นฉากที่คนตรงข้ามแปลกๆกดหมวกลง ปิดหน้าแล้วก้มหลังวิ่งออกไปพอดี

คนนั้นวิ่งไวมาก เหมือนกับปลาหมู แป๊บเดียวก็หายไปกับฝูงคน

“วารุณี คนนั้นใครน่ะ？”ปาจรีย์ชี้ไปทางที่คนนั้นวิ่งออกไปแล้วถาม

วารุณีส่ายหน้า“ฉันก็ไม่รู้”

“ไม่รู้？”ปาจรีย์เลิกคิ้ว“งั้นทำไมเธอเอาแต่มองไปที่เธอล่ะ？”

วารุณีไม่พูด คิ้วที่สวยงามขมวดเป็นเส้นสามเส้น ในใจไม่สบายใจแปลกๆ

จู่ๆคนนั้นก็แค้นเธอขนาดนี้ บางทีต่อไปอาจจะทำอะไรเธอก็ได้

ก็แค่ไม่รู้ว่า คนนั้นใช่คนที่ทำลายโกดังของพวกเธอ และยังจับตัวเธอ พาตัวอารัณไปและยังทำให้อารัณกับพงศกรประสบอุบัติเหตุอีกหรือไม่

“โอเควารุณี อย่ายืนอีกเลย พวกเรารีบไปเถอะ”ปาจรีย์เอาไหล่ชนวารุณี

วารุณีได้สติคืนมา ตอบอือ แล้วเข้าไปในลิฟต์

หนึ่งชั่วโมงถัดมา ทั้งสองคนมาที่โรงงาน

ผู้จัดการโรงงานเรียกพนักงานทุกคนมารวมตัว ยืนอยู่ลานกว้างด้านนอกโรงงาน

วารุณียืนอยู่ตรงหน้าทุกคน ดูเย็นชา ปาจรีย์ยืนอยู่ข้างๆเธอ สีหน้าก็เหมือนกัน

“ทุกคนอยู่ตรงนี้หมดไหม？”วารุณีถามผู้จัดการโรงงาน น้ำเสียงนั้นเยือกเย็น

ตอนที่ผู้จัดการโรงงานได้รับสายของปาจรีย์ ก็รู้แล้วว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ตอนนี้จึงพยักหน้าด้วยเหงื่อที่เต็มหน้า“ไม่สิ……ยังมีอีกสองคนที่ไม่อยู่ครับ”

“ใคร？”วารุณีหรี่ตาลง

ผู้จัดการโรงงานก็ไม่ปิดบัง“ผู้จัดการโกดังที่ดูแลเรื่องผ้า และหัวหน้าที่ดูแลการผลิตขั้นต้น”

“พวกเขาล่ะ？”หน้าเล็กๆของวารุณีหม่นลงไป ถามเสียงคมกริบ

ผู้จัดการโรงงานก้มหน้าลง“พวกเขาลา สองชั่วโมงก่อน พวกเขาบอกว่าที่บ้านมีปัญหาจึงมาลากับผม ผมเลยอนุมัติ……”

วารุณีหลับตาลงทันที ระงับความโมโหไว้

เยี่ยม ดูเหมือนว่าคนที่ทำผิดจะเป็นสองคนนี้แล้วสิ คนหนึ่งคือผู้จัดการโกดังที่ดูแลเรื่องผ้า มีโอกาสที่จะเอาผ้าคุณภาพต่ำเข้าโกดัง ส่วนอีกคนคือหัวหน้าดูแลการผลิตขั้นต้น ซึ่งก็สามารถให้พนักงานฝ่ายการผลิตขั้นต้น ใช้ผ้าคุณภาพแย่ตัดเสื้อผ้ากองพวกนั้นได้

เยี่ยม เยี่ยมมากจริงๆ！

“วารุณี สองชั่วโมงก่อน ก็ตอนที่ฉันได้รับสายลูกค้าโทรมาคอมเพลน ดูเหมือนว่าสองคนนี้จะเป็นคนที่รู้ว่าเรื่องราวจะถูกเปิดเผย ถึงได้ขอลาเพื่อหนีไป”ปาจรีย์ก็คิดถึงปัญหาเรื่องนี้ได้ โกรธจนตัวสั่น

วารุณีกำมือแน่น“แจ้งความ เรื่องนี้จะปล่อยไปแบบนี้ไม่ได้”

“เธอพูดถูก”ปาจรีย์พยักหน้า รีบหยิบโทรศัพท์ออกไปแจ้งความ

วารุณีมองไปที่ผู้จัดการโรงงานอีกครั้ง“คุณ เรียกพนักงานฝ่ายการผลิตขั้นต้นทั้งหมดไปที่ห้องทำงานคุณ ฉันจะถามทีละคน”

“ครับ”ผู้จัดการโรงงานตอบรับ

วารุณีเดินไปที่ห้องทำงานเขา

เธอเดินเข้าไปก่อน จากนั้นพนักงานกลุ่มนี้ก็เข้ามา

ถึงกระบวนการสอบสวนเป็นไปอย่างราบรื่น แต่ข้อมูลที่ได้มาก็ไม่มากนัก

พนักงานพวกนี้บอกว่า เสื้อผ้าคุณภาพแย่พวกนั้น ตัดจากฝ่ายการผลิตขั้นต้นของพวกเขาจริงๆ แต่พวกเขาไม่รู้ เพราะนั่นเป็นคำสั่งของหัวหน้าทีม

พวกเขาก็ถูกหัวหน้าทีมหลอก หัวหน้าทีมบอกว่าเป็นคำสั่งของเบื้องบน ให้พวกเขาใช้ผ้าคุณภาพต่ำมาตัดชุด

และเบื้องบนที่พูดถึง ก็คือวารุณีกับปาจรีย์

วารุณีขำด้วยความโกรธ

หัวหน้าทีมคนนั้น สุดยอดจริงๆ เอาเธอกับปาจรีย์เข้าไปในแผนการด้วย

“โอเค พวกคุณออกไปก่อนเถอะ ช่วงนี้พวกคุณก็อยู่ที่โรงงาน ใครก็ห้ามไปไหนทั้งนั้น ถ้ามีคนไป ก็หมายความว่าคนนั้นจะต้องเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้แน่ และฉันก็จะไม่ปล่อยเขาไว้แน่นอน”วารุณีหรี่ตาลง มองคนพวกนี้อย่างเฉียบคม

คนพวกนี้รีบพยักหน้า ทยอยกันแสดงออกว่าจะอยู่อย่างดี ไม่ไปไหน

วารุณีจึงโบกมืออย่างพอใจ สื่อว่าให้พวกเขาออกไป

พอพวกเขาไป ปาจรีย์ผลักประตูเข้ามา“วารุณี ฉันแจ้งความแล้ว และเอาข้อมูลของสองคนนั้นส่งไปแล้ว ทางโรงพักเริ่มจับตัวแล้ว”

“งั้นก็ดี”วารุณีพยักหน้า

ปาจรีย์เดินเข้ามา“วารุณี เธอว่าใครเล่นงานพวกเรา？หัวหน้ากับผู้จัดการโกดังนั่นอยู่กับพวกเรามานานแล้ว เมื่อก่อนก็อยู่อย่างสงบมาตลอด ไม่ได้ทำอะไร ตอนนี้จู่ๆมาทำเรื่องแบบนี้ ถ้าบอกว่าเบื้องหลังนี้ไม่มีใครสั่ง ฉันไม่เชื่อแน่”

วารุณีถอนหายใจ“ใช่ พวกเขาน่าจะถูกคนซื้อไป เบื้องหลังยังมีคนชักใยอีก”

“หึ ไม่ว่าคนชักใยนี้จะใหญ่แค่ไหน ฉันจะจับมาให้ได้ โกรธจะตายแล้วเนี่ย”ปาจรีย์ตบโต๊ะ

วารุณีละสายตาลง ไม่พูด

เธอกำลังคิด คนที่อยู่เบื้องหลังนี้ ใช่คนลึกลับคนนั้นที่เธอเจอที่ห้างวันนี้ไหม？

หรือว่าเป็นคู่แข่งทางธุรกิจ？

“วารุณี กำลังคิดอะไรอยู่？”ปาจรีย์ส่ายมือไปมาแล้วถาม

วารุณีได้สติคืนมา“ไม่เป็นไร”

ริมฝีปากของปาจรีย์ขยับ จะพูดอะไรอีก โทรศัพท์ของเธอก็ดังอีกครั้ง เป็นผู้จัดการฝ่ายขายโทรมา

หมดหนทาง ปาจรีย์ได้แต่ไปรับสาย

วารุณีก็ไม่อยู่เฉย ลุกขึ้นเดินไปที่โกดังเก็บผ้า เธออยากดูว่าด้านในยังมีผ้าคุณภาพไม่ดีพวกนั้นอีกไหม

จากนั้นเธอดูเสร็จออกมา ก็โกรธจนหน้าแดง

เพราะเธอพบว่า ผ้าคุณภาพแย่ด้านในมีกว่าครึ่งหนึ่ง ส่วนผ้าคุณภาพดีอีกครึ่งหนึ่ง อยู่ดีๆกลับหายไป แม้แต่บันทึกเก็บไว้ก็ไม่มี！

นี่หมายความว่าไง ก็หมายความว่าผ้าคุณภาพดีพวกนี้ไม่มีบันทึกไว้ ก็ถูกคนแอบส่งออกไป นำไปขาย！

“ไร้ยางอาย！”ตัวของวารุณีสั่น หน้าอกก็กระเพื่อมออกมา

ตอนนี้เอง โทรศัพท์ในกระเป๋าของเธอก็ดังขึ้นมา