พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ - บทที่ 337 จดหมายท้าทาย
ลีน่ารวบชายกระโปรงแล้วนั่งลงอีกครั้ง
วารุณีก็เดินมาตรงด้านหน้าของเธอแล้วนั่งลงด้วยเช่นกัน
ในตอนนี้เอง ประตูห้องรับแขกก็เปิดออกอีกครั้ง ปาจรีย์ถือกาแฟสองแก้วเดินเข้ามา “วารุณี กาแฟมาแล้ว”
“ขอบคุณนะปาจรีย์ ไปทำงานเถอะ”วารุณีเอ่ยขอบคุณ จากนั้นก็ยื่นกาแฟแก้วหนึ่งให้กับลีน่า “คุณลีน่าเชิญค่ะ”
“ยังเรียกฉันว่าคุณอีกเหรอ ฉันเรียกเธอว่าวารุณีแล้วนะ แบบนี้คำเรียกขานของเราก็ไม่เข้ากันนะสิ？” ลีน่าพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม จากนั้นก็ยกกาแฟขึ้นจิบ
วารุณีก็หัวเราะออกมา “เธอพูดถูก งั้นฉันจะเรียกเธอว่านาน่าแล้วกัน ”
“ดีขึ้นมาหน่อย” ลีน่าวางแก้วกาแฟลง จากนั้นก็หยิบถุงใบหนึ่งออกจากกระเป๋า
เมื่อเห็นในกระเป๋ามีกล่องเครื่องประดับอยู่สองสามใบ วารุณีก็รู้ทันทีว่ามีบางอย่างกำลังจะเกิดขึ้น จากนั้นก็จริงจังขึ้นมา
“เธอน่าจะเดาได้แล้ว ว่าในนี้คืออัญมณีที่กษัตริย์เตรียมไว้สำหรับเจ้าหญิงตัวน้อยของพระองค์” ลีน่าพูดไป ก็พลางหยิบกล่องเครื่องประดับทั้งหลายออกมา
กล่องเครื่องประดับมีด้วยกันทั้งหมดห้ากล่อง นั้นก็คือ ลีน่าต้องออกแบบเครื่องประดับห้าชุด และเธอก็ต้องออกแบบเสื้อผ้าห้าชุดด้วยเช่นกัน
“ขอฉันดูหน่อยได้ไหม ?”วารุณีชี้ไปที่กล่องเครื่องประดับแล้วถาม
“ได้สิ！” ลีน่าตอบตกลงให้อย่างเต็มใจ จากนั้นก็ยื่นกล่องเครื่องประดับให้ไปทีละชิ้น แล้วเปิดกล่องดูต่อหน้าวารุณี อัญมณีที่มีขนาดใหญ่ ก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าของวารุณี
วารุณีเบิกตากว้างด้วยความตะลึง “สวยมาก”
“ใช่ ครั้งแรกที่ฉันเห็น ก็ตะลึงเหมือนกัน อัญมณีที่บริสุทธิ์และไร้ตำหนิแบบนี้ หาได้ยากมาตามแหล่งทั่วไป และยังมีขนาดใหญ่แบบนี้ด้วย ”ลีน่ายื่นถุงมือให้กับวารุณีคู่หนึ่ง
วารุณีรู้ว่ามันหมายถึงอะไร มันหมายถึงให้เธอสวมถุงมือ แล้วสัมผัสอัญมณีผ่านมือตัวเองได้
วารุณีสวมถุงมือยางนั้นทันที หยิบเพชรสีแดงตรงหน้าขึ้นมา แล้วมองสำรวจดูอย่างละเอียดทันที
ส่วนยอดของเพชรสีแดงส่องแสงแวววับ ผ่านรอยตัดนั้น ก็ราวกับจะเห็นแสงดาวที่สว่างไสวอย่างนับไม่ถ้วน ช่างสวยงามมาก
“สวยมาก！”วารุณีวางอัญมณีในมือลง
ลีน่าจิบกาแฟแล้วพูดอธิบายว่า“นี่คือเพชรสีแดงที่มาจากท้องทะเลลึก ได้ยินมาว่ามันถูกค้นพบใกล้กับภูเขาไฟใต้น้ำ สีและความบริสุทธิ์นั้นถือว่าเกือบสมบูรณ์ เป็นเพชรที่บริสุทธิ์ที่สุดในบรรดาเพชรสีแดง จะสู้Heart of Fireไม่ได้ก็เท่านั้น ”
“Heart of Fire？”เมื่อวารุณีได้ยินคำนี้ อากัปกิริยาก็เปลี่ยนไปทันที
ลีน่ามองดูเธอ “เป็นอะไรไป？”
“ไม่เป็นไร”วารุณียิ้มอย่างเขินอาย “ไม่เป็นไร ฉันแค่แปลกใจกับคำว่าHeart of Fireก็เท่านั้น”
ลีน่าพูดต่อว่า“ได้ยินว่าHeart of Fireเป็นเพชรสีแดง ที่ใหญ่และเปล่งประกายที่สุดเท่าที่รู้มา หลังจากที่ถูกนักออกแบบที่มีชื่อเสียงคนหนึ่งออกแบบให้เป็นเครื่องประดับ ก็ถูกนักธุรกิจผู้ร่ำรวยที่ลึกลับคนหนึ่งซื้อไป ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่ามันไปอยู่ที่ไหน หากฉันได้เห็นมันกับตาตัวเองสักครั้งไม่รู้จะดีสักแค่ไหนกัน ”
เธอถอนหายใจอย่างนึกเสียดาย
วารุณีมุมปากกระตุก“ หากเธอบอกว่าHeart of Fireไม่มีชิ้นที่สอง งั้นของชิ้นนั้นมันก็อยู่กับฉันเอง ”
ลีน่าตะลึงงัน ผ่านไปสักพักก็ถึงได้สติ ชี้นิ้วไปที่วารุณีอย่างไม่อยากจะเชื่อ อ้าปากค้าง ไม่นานก็ถึงจะมีเสียงเล็ดลอดออกมา “เธอว่าไงนะ ? Heart of Fireอยู่กับเธอเหรอ ？”
“ใช่ นักธุรกิจผู้ร่ำรวยที่ซื้อHeart of Fireไปก็คือสามีของฉันเอง แล้วเขาก็มอบมันให้ฉัน ”วารุณีพยักหน้าให้
ลีน่าดีดตัวลุกขึ้นยืนทันที
วารุณีร่างสั่น นึกว่าเธอจะทำอะไร และไม่คิดว่าเธอจะกระโจนเข้าหา แล้วกอดร่างตัวเองเอาไว้ “ลูกพี่ใหญ่ ！”
มุมปากวารุณีกระตุกรุนแรงกว่าเดิม “นี่เธอจะทำอะไร？”
“ลูกพี่ใหญ่ ฉันขอดู Heart of Fireหน่อยได้ไหม ? ” ลีน่าเงยหน้าขึ้น จ้องมองดูเธออย่างมีความหวัง
วารุณีถึงกับพูดไม่ออกบอกไม่ถูก
เธอก็คิดว่าเรื่องอะไร ที่แท้ก็เรื่องนี้
“พอได้แล้ว ลุกขึ้นมาก่อน ไว้ครั้งหน้าฉันจะเอามาให้ดู” วารุณีตีไปที่แผ่นหลังของเธอเบาๆ
ลีน่าเองก็ถึงได้ลุกขึ้นอย่างพอใจ แล้วกลับไปนั่งยังที่นั่งที่เดิม
หลังจากนั้น วารุณีก็ก้มมองดูอัญมณีอื่นๆ มีทั้งเพชรสีน้ำเงินเพชรสีดำเพชรสีเหลืองและเพชรสีชมพู ล้วนน้ำงามๆทั้งนั้น
หลังจากที่วารุณีดูจนครบ ก็ถ่ายรูปเก็บภาพเอาไว้ ปิดฝากล่องเครื่องประดับลง ยื่นคืนให้กับลีน่า“เรียบร้อยแล้ว ฉันถ่ายรูปเก็บไว้หมดแล้ว ต่อไปฉันก็ดูรูปพวกนี้แล้วออกแบบเสื้อผ้าได้เลย ตอนนี้เรามาลองคุยกันดู ว่าเธออยากจะออกแบบเครื่องประดับให้ออกมาในรูปแบบไหน ฉันก็จะได้ออกแบบเสื้อผ้าให้มันเข้ากับเครื่องประดับของเธอ ”
ลีน่าหยิบเครื่องประดับเก็บใส่เข้าในกระเป๋า จากนั้นก็หยิบภาพถ่ายออกมาใบหนึ่ง “ นี่เป็นภาพถ่ายของเจ้าหญิง และขนาดสัดส่วนของเธอ เธอเอาไปดูก่อน”
“เยี่ยมเลย ฉันกำลังจะถามเธออยู่พอดี”วารุณียิ้มแล้วรับมันมา
ลีน่าบิดขี้เกียจไปมา“หน้าตาของเจ้าหญิง เป็นแบบเด็กทั่วๆไป รูปร่างก็ไม่ได้สูงใหญ่อย่างสาวตะวันตก ดังนั้นเพชรเหล่านี้ ยกเว้นเพชรสีชมพู นอกนั้นก็ดูจะไม่เหมาะกับเธอเท่าไร บุคลิกลักษณะไม่เข้ากันเลย ”
วารุณีก็มีความคิดเช่นนั้นเหมือนกัน
และทั้งสองคนต่างก็เงียบไป
เพราะพวกเขาพบว่า พวกเขาต่างก็ประสบพบเจอปัญหาเดียวกัน อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเหมือนกัน
ผ่านไปสักพักทั้งสองคนก็ยังไม่มีแรงบันดาลใจอะไร
วารุณียกกาแฟขึ้นจิบ“ ถ้างั้นก็เอาอย่างนี้ไปก่อน เราต่างกลับไปคิดแบบกันมาสักสองสามแบบแล้วค่อยมาตัดสินใจเลือกว่าแบบไหนที่จะเหมาะกับเจ้าหญิงมากที่สุด ？”
“ก็คงต้องเป็นแบบนี้แล้วล่ะ” ลีน่าลุกขึ้นยืน “ก็ดี งั้นฉันขอตัวก่อนแล้วกัน รอแบบร่างแล้วเสร็จ จะเอามาให้เธอดูนะ ”
“ได้”วารุณีก็ลุกขึ้นยืน แล้วเดินไปส่งเธอที่ประตูด้วยตัวเอง
หลังจากที่กลับเข้ามา วารุณีก็เห็นปาจรีย์สีหน้าเคร่งเครียดเดินออกมาจากห้องทำงาน อดไม่ได้ที่จะถามไปว่า“เป็นอะไรไป？”
“เมื่อกี้ทางตำรวจเขาโทรหาฉัน บอกว่าจับตัวผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ ” ปาจรีย์เกาไปที่ศีรษะอย่างหงุดหงิด
สีหน้าของวารุณีก็จริงจังขึ้นมา “จับไม่ได้งั้นเหรอ ?”
“ใช่ ฉันก็เอาภาพกล้องวงจรปิดในห้างให้ไปด้วย หากดูจากกล้องวงจรปิด ก็สามารถแกะรอยเส้นทางตามผู้หญิงคนนั้นได้ แต่ทางตำรวจ ก็จับตัวไม่ได้ นี่ฉันปวดหัวมาก”
ปาจรีย์คลึงไปที่หน้าผาก“ ผู้หญิงคนนั้นไม่ถูกจับตัว นั่นก็เท่ากับว่า เธอจะต้องคิดหาวิธีเพื่อมาจัดการกับเราอีกอย่างแน่นอน”
เมื่อได้ยินดังนั้น วารุณีก็ไม่ได้แสดงความคิดเห็นอะไร
จุดประสงค์ของผู้หญิงคนนั้น ก็เพื่อต้องการทำลายความน่าเชื่อถือและชื่อเสียงของบริษัท เพื่อจะให้บริษัทเสียหาย
แต่เพราะปาจรีย์สังเกตเห็นพิรุธของแผนชั่วนั้นขึ้นมาเสียก่อน แผนการของผู้หญิงคนนั้นก็จึงไม่สำเร็จ ดังนั้นเธอต้องคิดจะลงมืออีกอย่างแน่นอน
“ช่างมันเถอะอย่าอารมณ์เสียไปเลย ในเมื่อทางตำรวจเขาจับตัวไม่ได้ งั้นเราก็ลองติดต่อไปยังสำนักงานนักสืบดู เผื่อจะได้หาตัวคนคนนั้นให้เจอ” วารุณีตบไปที่ไหล่ของเธอ
ปาจรีย์พยักหน้าให้อย่างจนใจ“ก็คงต้องเป็นแบบนั้น เออนี่ เมื่อกี้นักออกแบบเครื่องประดับคนนั้นเขามาหาเธอทำไมเหรอ ？
จะร่วมงานกันเหรอ”
วารุณียกยิ้มให้ แล้วบอกเล่าเรื่องราวการร่วมงานกันกับลีน่าให้เธอฟัง
ปาจรีย์ดวงตาเป็นประกาย “ออกแบบชุดให้กับเจ้าหญิง แม่เจ้า การร่วมงานกันนี้ช่างเป็นเกียรติอย่างมากเกินไปแล้ว”
“ก็ใช่นะสิ” วารุณียิ้มแล้วพยักหน้าให้ จากนั้นก็ว่าจะกลับไปที่ห้องทำงานเพื่อออกแบบในส่วนของตัวเองบ้าง
จู่ๆ ปาจรีย์ก็ร้องเรียกเธอเอาไว้“วารุณีเดี๋ยวก่อน”
“มีอะไร？”วารุณีหันกลับมาด้วยความสงสัย
“ฉันลืมบอกเธอไปเรื่องหนึ่ง”สีหน้าของปาจรีย์ก็มืดมน
วารุณีเห็นสีหน้าที่จริงจังของเธอ ก็รู้ทันทีว่าเรื่องคงไม่ธรรมดาแน่ สีหน้าของเธอ ก็จริงจังขึ้นมาด้วยเช่นกัน“เรื่องอะไร พูดมาสิ”
“คืออย่างนี้ ตอนเช้าฉันได้รับอีเมลท้าทายเธอมาฉบับหนึ่ง ”ปาจรีย์พูดไปก็พลาง เดินไปยังที่นั่งของพนักงานคนหนึ่ง
วารุณีที่ได้ยินคำนี้ ก็คิ้วขมวด แล้วเดินตามไป
เมื่อพนักงานคนนั้นได้ยินว่าปาจรีย์จะใช้คอมพิวเตอร์ ก็รีบลุกขึ้นยืน แล้วยกคอมพิวเตอร์ให้ใช้ทันที
หลังจากที่ปาจรีย์นั่งลง ก็ล็อกอินเข้าอีเมลของบริษัท จากนั้นก็เปิดอีเมลไอพีแอดเดรสที่ถูกส่งมาจากต่างประเทศ“วารุณีเธอดูนี่ ！”
