พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ - บทที่ 401 ผลทดสอบ

ทารีนาพยักหน้า “ฉันก็คิดเหมือนกันว่าเป็นคนที่ฉันรู้จัก ถ้าฉันเดาไม่ผิด น่าจะเป็นใครสักคนที่อยู่ในวงการ มีแต่คนในวงการเท่านั้นถึงสามารถรับปากเงินจำนวนมากเช่นนั้น”

“คนในวงการนั้นเหรอ” วารุณีเงยหน้าดูผู้ชายข้างตัว จากนั้นเก็บสายตากลับมา “เมื่อก่อนคุณเคยคบหาคุณหนูคนไหนในวงการบ้าง”

แค่ระบุชื่อของคนเหล่านี้ออกมา จากนั้นค่อยตรวจสอบทีละคนก็ได้แล้ว

เธอเชื่อว่าต้องหาคนเจอแน่นอน

ความเป็นจริงในใจของวารุณีมีคนหนึ่งที่สงสัยแล้ว

คนนั้นก็คือนวิยา

นวิยาเผยตัวตนทั้งหมดของตัวเองออกมาแล้วชัดๆ ไม่ใช่หญิงสาวอ่อนโยนที่เธอเจอในโรงพยาบาลคนนั้นอย่างเมื่อก่อนอีกต่อไปแล้ว แต่เป็นสาวสวยร้ายกาจอย่างจริงๆ จังๆ แล้ว

ดังนั้นถ้านวิยาอยากจะฆ่าเธอก็ไม่ใช่ทำไม่ได้ เรื่องที่อยู่ตรงบันไดในคืนนั้นก็คือหลักฐาน

ทารีนาบอกชื่อของเพื่อนที่ตัวเองรู้จักในเมื่อก่อนออกมาตามคำพูดของวารุณี ไม่ว่าจะเป็นที่เคยชินหรือคนไม่เคยชิน ก็ไม่ปล่อยไปสักคน

วารุณียังได้บันทึกเสียงเอาไว้ แต่ถึงอย่างไรชื่อมันเยอะเกินไปแล้วจริงๆ ไม่บันทึกเธอก็จำไม่ได้เลย

นัทธีก็ได้จำชื่อเหล่านี้ไว้ในใจอยู่ข้างๆ ตัดสินใจจะกลับไปให้มารุตไปสืบ

ไม่นานทารีนาก็พูดจบแล้ว

วารุณีกลับขมวดคิ้วขึ้นมา

ไม่มีนวิยา

นวิยาไม่ได้อยู่ในคนเหล่านั้นที่ทารีนาพูดถึง

สถานการณ์อย่างนี้ก็จะมีแค่สองแบบ

ถ้าไม่ใช่ทารีนาไม่รู้จักนวิยา ก็คือเรื่องนี้นวิยาไม่ได้เป็นคนทำตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

แต่สัญชาตญาณบอกเธอว่าความเป็นไปได้ที่คนร้ายจะเป็นนวิยาสูงมาก

ขณะที่คิดอยู่ วารุณีเอ่ยปากพูดอย่างไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่ “พูดจบหรือยัง คุณแน่ใจใช่ไหมว่าไม่มีคนไหนตกค้าง”

ทารีนาพยักหน้า “ฉันแน่ใจ”

คุณหนูในวงการก็มีแค่เท่านี้ เธอไม่มีทางตกค้าง

วารุณีรู้สึกท้อแท้เล็กน้อย

ถ้าไม่ใช่ว่านัทธีอยู่ตรงนี้ เธอต้องถามทารีนาว่ารู้จักนวิยาหรือไม่แน่นอน

สงสัยคงต้องรอคราวหน้าแล้ว

ขณะนี้ถึงเวลาแล้วพอดี พวกวารุณีเขาจำเป็นต้องจากไป

หลังจากเดินออกมาจากเรือนจำแล้ว คุณหญิงทารีนาคำนับให้กับวารุณีกับนัทธีอย่างจริงจัง “ประธานนัทธี คุณหญิงอัณณ์ ฉันขอฝากลูกสาวไว้ให้กับพวกคุณแล้วนะ พวกคุณต้องหาคนร้ายเจอให้ได้นะ”

วารุณีประคองเธอขึ้นมา กำลังจะเอาปากพูดขึ้นมา

นัทธีกล่าวด้วยเสียงเย็นชา “ทุกวันนี้ลูกสาวคุณตกอยู่ในจุดนี้ก็เพราะเธอก่อกรรมทำเข็ญเอง”

คุณหญิงทารีนาตะลึงเล็กน้อย

วารุณีพอเข้าใจความหมายของนัทธี กะพริบตาที ไม่ได้ช่วยคุณหญิงทารีนาพูดอะไร

คุณหญิงทารีนาคืนสติกลับมา น้ำตาก็ไหลออกมาอีกครั้ง

นัทธีสองมือเอาไว้ในใจกระเป๋ากางเกง “ลูกสาวของคุณไม่ใช่คนร้ายก็จริง แต่คุณเคยคิดบ้างไหม เธอรับผิดแทนคนอื่น ให้คนร้ายใช้ชีวิตอยู่ข้างนอกอย่างลอยนวลต่อไป คนร้ายคนนั้นยังจะฆ่าคนต่อเรื่อยๆ พวกคุณหมดหนี้สินแล้วก็จริง แต่คนอื่นเขาควรไปตายหรือไง”

เมื่อวารุณีมองนัทธี สายตาก็อ่อนลงมาแล้ว

คุณหญิงทารีนาร้องไห้จนทั้งหน้าดูรู้สึกผิด “ฉันรู้ เมื่อฉันได้รับรู้ความจริงแล้วก็เคยตำหนิทารีนา แต่ทารีนาติดคุกหลายเดือนแล้ว ก็ถือว่าได้รับการลงโทษแล้ว ประธานนัทธี คุณหญิงอัณณ์ ฉันขอร้องพวกคุณยกโทษให้ทารีนาเถอะ ขอโทษจากใจจริงๆ”

เธอคำนับอีกครั้งหนึ่ง

วารุณีประคองเธอขึ้นมาอีกครั้ง “ช่างเถอะ คุณก็บอกแล้วว่าเธอได้รับการลงโทษแล้ว ฉันก็ไม่ถือสาแล้ว”

เธอดูออกได้ว่าจิตใจของทารีนาใกล้จะพังทลายแล้ว ตรงบริเวณคอยังมีรอยแผลอีกด้วย

ชีวิตในเรือนจำของทารีนาคงแย่มาก

บทลงโทษนี้สำหรับทารีนาก็ถือว่าเยอะพอสมควรแล้ว

นัทธีมองวารุณีด้วยหางตา แม้แต่เธอเองก็พูดแบบนี้แล้ว เขาก็จะไม่พูดอะไรอีกแล้วแน่นอน จากนั้นก็เงียบลง

ส่วนคุณหญิงทารีนายังคงน้อมกราบพนมมือให้กับสองคนอย่างขอบคุณ

จากนั้นคุณหญิงทารีนาก็ขอลาก่อนและจากไปตามรถของสถานีตำรวจแล้ว

ตอนแรกวารุณีกะจะไปด้วยกันแล้ว แต่ถูกนัทธีเรียกไว้

วารุณีขึ้นไปรถของนัทธี ไม่คุยกับเขาแม้แต่สักประโยค หัวหันไปมองนอกหน้าต่าง ทั้งคนดูนิ่งเงียบมาก

นัทธีมองเธอด้วยหางตาเป็นบางครั้งและเม้มฝีปากบาง “คุณไม่ต้องเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องจับคนร้ายตัวจริงเรื่องนี้ ผมจัดการเองก็พอ”

“ไม่เป็นไร นี่คือเรื่องของฉัน ไม่อยากรบกวนคุณ” วารุณีมองลงไปด้านล่างพร้อมกล่าวอย่างเพิกเฉย

นัทธีขมวดคิ้ว ฟังความเหินห่างในน้ำเสียงของเธอนั้นออก ในใจรู้สึกไม่ค่อยสบายเท่าไหร่

แต่เขาก็รู้ดีว่าที่เธอเป็นแบบนี้ก็เพราะเขาเต็มๆ

“คุณไม่มีอิทธิพลเพียงพอที่จะสามารถหาคนออกมาได้” นัทธีจาระไนความเป็นจริงอย่างเฉยเมย

วารุณีกัดริมฝีปากล่างเพราะไม่สามารถปฏิเสธได้

เพราะเรื่องมันเป็นแบบนี้จริงๆ อิทธิพลของเธอไม่ได้ใหญ่เท่าของเขา

แต่สุดท้ายวารุณียังคงปฏิเสธอยู่ดี “ไม่ต้องเลยจริงๆ ตอนนี้คุณกำลังเกลียดฉันอยู่ไม่ใช่เหรอ เพราะฉะนั้นคุณไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวกับเรื่องของฉัน”

นัทธีหรี่ตาทีหนึ่ง ไม่พูดอะไรต่อแล้ว

วารุณีหายใจเข้าลึกๆ ทีหนึ่ง “ประธานนัทธี ฉันคิดว่าเราสองคนสามารถเริ่มคิดเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างเราสองคนในตอนนี้ได้แล้ว”

“หมายความว่าอะไร” นัทธีจอดรถลงมาอย่างกะทันหัน

หลังจากที่อารัณเป็นแบบนี้ เธอก็เริ่มเปลี่ยนคำเรียกเหมือนกันแล้วใช่ไหม

วารุณีหันหน้าไปดูเขา “หมายความว่าคุณมั่นใจแล้วว่าคนร้ายที่ฆ่าพ่อแม่คุณก็คือแม่ของฉัน อย่างนั้นฉันก็คือลูกสาวของศัตรูคุณ คุณก็ไม่สามารถใช้ชีวิตกับลูกสาวของศัตรูคุณไปอย่างไม่มีอคติสักนิดเลยใช่ไหม”

สายตาของนัทธีเปลี่ยนแปลง มือที่เอาไว้ตรงพวงมาลัยอดกุมขึ้นมาไม่ไหว

พอวารุณีเห็นแล้วก็หัวเราะเยาะตัวเองและกล่าวว่า: “เพราะฉะนั้นประธานนัทธีสามารถคิดดูดีๆ ได้แล้ว ยังไงถ้าจะให้เป็นไปตามแบบนี้ตลอดไปก็ไม่ได้อยู่ดี”

พูดจบเธอก็ปลดเข็มขัดนิรภัยออกและเปิดประตูลงไปจากรถ จากนั้นเรียกแท็กซี่คันหนึ่งจากไปแล้ว

นัทธีมองดูแท็กซี่ที่ขับไปไกลแล้ว สีหน้าดูมืดมนและแย่มาก

เขายอมรับว่าตัวเองไม่สามารถอยู่กับเธอโดยที่ไม่มีอคติใดๆ เลยจริงๆ

แต่เขาไม่เคยคิดเรื่องอย่างหย่าร้างกันเช่นนี้เลย

แต่เขาเองก็ไม่ใช่ไม่รู้ว่าความสัมพันธ์แบบสามีภรรยากันอย่างพิกลพิการและเย็นชาเช่นนี้ เป็นการทรมานอย่างหนึ่งต่อทั้งเธอและตัวเอง

วินาทีนี้ นัทธีรู้สึกแต่เหนื่อยล้าอย่างหาที่เปรียบมิได้

ส่วนวารุณีที่อยู่บนรถแท็กซี่ก็อารมณ์ไม่ดีเช่นกัน

ถึงแม้เธอจะให้นักสืบไปสืบสวนเรื่องเมื่อสิบแปดปีที่แล้วอีกคร้ังก็ตาม แต่นัทธีกลับบอกว่าในมือเขามีหลักฐานที่แม่ของเธอไปชนคน

นั่นหมายความว่านักสืบที่เธอจ้างมาอาจไม่สามารถสืบข้อมูลที่มีประโยชน์ได้

ดังนั้นเธอจึงพูดออกมาว่าให้นัทธีคิดความสัมพันธ์ระหว่างเขาสองคนดีๆ เพราะถ้านักสืบของเธอฝั่งนี้สืบอะไรไม่ออกขึ้นมาจริงๆ เธอไม่สามารถทำให้แม่เธอพ้นข้อกล่าวหาได้ ส่วนนัทธีฝั่งนั้น เธอก็จะเป็นลูกสาวของศัตรูเขาตลอดไป

อย่างนั้นเธอก็คุยกับเขาให้รู้เรื่องและให้เขาพิจารณาความสัมพันธ์ของเขาสองคนก่อนไม่ดีกว่าเหรอ

ถึงแม้จะมีความรู้สึกบางอย่างยากที่จะตัดขาด แต่ก็ไม่แน่ที่จะตัดขาดไม่ได้ ตัดขาดตั้งแต่เนิ่นๆ ย่อมดีต่อทั้งสองฝ่าย

ขณะที่คิดอยู่ จู่ๆ มือถือก็ดังขึ้นมา

นัทธีตั้งสติ จัดการอารมณ์ที่วุ่นวายให้ดี จากนั้นควักมือถือออกมาดู

เห็นคนที่โทรมาเป็นทางโรงพยาบาล เหมือนรู้สึกได้อะไรบางอย่างจึงรีบรับสายขึ้นมา “ฮาโหล สวัสดีครับ!”

“ฮาโหล เป็นคุณวารุณีหรือเปล่าคะ” เสียงอ่อนโยนและมีมารยาทของหญิงสาวดังมาจากอีกฝั่งของมือถือ

วารุณีพยักหน้า “ใช่”

“สวัสดีค่ะคุณวารุณี ผลการตรวจดีเอ็นเอที่คุณทำการตรวจในโรงพยาบาลเราเมื่อสองวันก่อนออกมาแล้ว ขอถามหน่อยว่าคุณมีเวลามารับไหม” นางพยาบาลถาม

วารุณีจับมือถือไว้อย่างแน่น “มี ฉันจะรีบไปทันที”

“โอเค”

วางสายลง วารุณีให้คนขับรถย้อนกลับไปโรงพยาบาล

ไม่นานก็มาถึงโรงพยาบาลแล้ว เธอมาถึงห้องปฏิบัติการทดสอบเคมีด้วยจิตใจกังวล ไปหาคุณหมอที่ทำการตรวจดีเอ็นเอให้เธอในตอนนั้น

คุณหมอดูออกว่าเธอเป็นใคร

ยังไงหน้าตาของเธอช่างงดงามโดดเด่นเกินไปแล้วจริงๆ ทำให้คนยากที่จะลืม

คุณหมอส่งซองเอกสารหนึ่งให้เธอทันที

หลังจากเธอได้รับแล้วไม่ได้เปิดออกมาตอนนั้นเลย แต่คือไปนั่งตรงม้านั่งในสวนดอกไม้ของโรงพยาบาล หลังจากหายใจเข้าลึกๆ และกดความตื่นเต้นในใจลงไปแล้ว จึงฉีกซองเอกสารออกด้วยมือที่กำลังสั่นอยู่

วารุณีเอาผลตรวจข้างในออกมา ไม่ได้ดูด้านหน้า เปิดไปดูผลที่หน้าสุดท้ายเลย

แต่พอได้ดู สีหน้าของเธอก็นิ่งงัน มือและเท้าเย็นขึ้นมาทันที