พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ - บทที่ 47 อยู่ห่างเธอหน่อย
“ผมมาหานัทธีครับ”พิชิตทำปากยื่นไปทางนัทธีแล้วตอบกลับ
วารุณีพยักหน้าอย่างฉับพลัน ในใจกลับสงสัย เขารู้ได้อย่างไรว่านัทธีอยู่ที่นี่
เหมือนว่าจะมองความคิดของเธอออก พิชิตจึงหัวเราะแล้วอธิบายว่า“นี่เป็นโรงพยาบาลที่อยู่ภายใต้ตระกูลจรูญอุดมสุข มีหมอเห็นนัทธี ก็เลยบอกผมครับ”
“ที่แท้ก็แบบนี้เอง”วารุณีเข้าใจแล้ว
“คุณมาหาผมมีอะไร？”นัทธีหันไปมองพิชิต
พิชิตเก็บอาการบนใบหน้า แล้วเปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้นมาหน่อย“ครั้งที่แล้วที่คุณให้ผมไปหาศัลยแพทย์สมอง ผมหาคนที่เหมาะสมได้แล้ว”
“ใคร？”สายตานัทธีมีความสงสัย
“เขาชื่อพงศกร！”
เขาเองเหรอ？
สายตานัทธีหม่นลง ริมฝีปากบางๆก็เม้มเข้า
พิชิตไม่พบความผิดปกติของเขา จึงพูดช้าๆต่อไปว่า“คุณหมอพงศกรท่านนี้เป็นผู้เชี่ยวชาญชั้นนำด้านศัลยกรรมสมอง มีชื่อเสียงที่ต่างประเทศมาก การผ่าตัดที่รับมาไม่เคยล้มเหลว ผมว่าการผ่าตัดของนวิยาถ้าเขามาทำจะต้องประสบความสำเร็จแน่”
“หม่ามี๊ พวกคุณอานัทธีกำลังพูดถึงพ่อบุญธรรม”อารัณพูดเบาๆ
วารุณีลูบหัวของเขา“ใช่จ้ะ”
ถึงแม้สองแม่ลูกจะพูดคุยเสียงเบา แต่ก็ยังดึงดูดความสนใจของพิชิต
เขามองไปที่สองคนแม่ลูกอย่างตกใจ“ทำไม พวกคุณรู้จักพงศกรเหรอ？”
“รู้จักครับ”อารัณพยักหน้าเล็กๆ
วารุณีก็หัวเราะ“ใช่ค่ะ เขาเป็นคน……”
พูดถึงตรงนี้ เธอก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ จิตใต้สำนึกก็มองไปที่นัทธี เปลี่ยนคำตอบ“เป็นสามีฉัน”
สีหน้านัทธีหม่นลงไป ในใจไม่พอใจหน่อยๆ
เธอชอบใช้พงศกรผู้ชายที่จอมปลอมแบบนั้นมาเป็นเกราะป้องกันมากขนาดนี้เลยเหรอ？
“อะไรนะ？พงศกรเป็นสามีคุณ？ในตอนนั้นเป็นเขาเองที่หนี ……”
“หุบปาก！”คำพูดน่าตกใจของพิชิตยังพูดไม่จบ ก็ถูกเสียงคมกริบของนัทธีตัดบท
จิตใต้สำนึกพิชิตหุบปากทันที จึงได้สติคืนมา ตัวเองเพิ่งเกือบจะพูดต่อหน้าเจ้าตัวว่า ตอนนั้นเธอหนีตามไปกับคนรัก
“ขอโทษขอโทษ ผมเพิ่งตกใจมากไปหน่อย คุณไม่ตกใจใช่ไหมครับ？”พิชิตหัวเราะให้วารุณีอย่างรู้สึกผิด
วารุณีส่ายหน้าเล็กน้ยอ“ไม่ค่ะ แต่ว่าคุณเพิ่งพูดหนีอะไรเหรอคะ？”
“เอ่อ……ผมพูดเหรอ？”พิชิตมองเพดาน เริ่มแสร้งทำเป็นมึนๆ
“พูดแล้วครับ！”อารัณมองเขาแล้วก็หัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์
มุมปากพิชิตยกขึ้น
ไอ้เด็กนี่สมควรตาย จู่ๆจะมาโค่นล้มเขา！
หน้าตาเหมือนกับนัทธีล้วนแต่ไม่น่ารักทั้งนั้นเลยจริงๆ！
“พอแล้ว คุณตามผมมา！”นัทธีลุกขึ้น เดินออกไปนอกห้องคนไข้
หลังจากพิชิตขยิบตาให้อารัณ ตามออกไป
ทั้งสองเดินมาที่บันไดหนีไฟ
พิชิตหยิบบุหรี่ซองหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อกาวน์ ยื่นให้นัทธีมวนหนึ่ง
นัทธีรับไปเสร็จ ก็คีบไว้ที่มือ“เปลี่ยนหมอ พงศกรไม่ได้！”
“ทำไมล่ะ？”พิชิตที่จุดบุหรี่ก็ชะงัก“ผมติดต่อคนได้แล้ว ช่วงนี้เขาก็จะมารายงานตัวที่โรงพยาบาล เปลี่ยนคนตอนนี้สายไปแล้ว
“เขาไม่ธรรมดา เอานวิยาส่งต่อให้เขา ผมไม่วางใจ！”นัทธีรับไฟแช็กที่เขาโยนมา แต่ไม่ได้จุดบุหรี่
“แต่ไม่เอาพงศกร นวิยาก็จะแย่นะ ตอนนี้ไม่ใช่ว่าไม่มีผู้เชี่ยวชาญด้านศัลยกรรมสมองในต่างประเทศที่มีชื่อเสียงมากกว่าพงศกร แต่โดยพื้นฐานแล้วล้วนแต่อายุมาก ไม่อาจทำการผ่าตัดได้ คุณแน่ใจว่าจะเปลี่ยนคน？”พิชิตสนแต่สูบบุหรี่ตัวเอง
นัทธีขมวดคิ้ว ไม่พูดอะไร
พิชิตพ่นควันบุหรี่ออกมาเป็นวงๆ มองเขา“นัทธี คุณบอกผมมาตรงๆ คุณเป็นห่วงนวิยาจริงๆ เลยไม่ยอมไปหาพงศกรเหรอ？”
“คุณหมายความว่าอย่างไร？”มุมปากนัทธีหุบลง
พิชิตเคาะขี้เถ้า แล้วหัวเราะ“ความหมายก็ไม่ใช่ว่าชัดเจนเหรอไง ที่จริงวารุณีเป็นคู่หมั้นของคุณต่างหาก แต่เธอกลับหนีตามคนรักไปกับพงศกร แอบคุณมีชู้ คุณจะใส่ใจก็เป็นเรื่องปกติ”
“คุณพูดผิดแล้ว ผมไม่สาใจ！”นัทธีกดไฟแช็ก แล้วจุดบุหรี่ของตัวเอง“เพราะว่าพงศกรไม่ใช่สามีของเธอ”
พิชิตสำลักควัน สักพักจึงหยุดไอ เบ้าตาแดงๆมองเขา“คุณพูดอะไร？สามีของวารุณีไม่ใช่พงศกร งั้นทำไมเธอเพิ่ง……”
“เกราะป้องกัน”นัทธีตอบกลับเบาๆ
พิชิตขยี้ผมหยิกๆ“งั้นสามีเธอคือใคร？”
“ใครจะไปรู้ล่ะ”นัทธีก้มลงมองประกายไฟที่ก้นบุหรี่ ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่
พิชิตเบะปาก“โอเค พงศกรไม่ใช่สามีเธอก็ดี ต่อไปร่วมงานกับเขา ผมจะได้ไม่รู้สึกอึดอัด แต่ว่านัทธี ผมได้ยินมารุตพูดว่า ช่วงนี้คุณอยู่ใกล้ชิดกับวารุณี นี่มันไม่สอดคล้องกับนิสัยคุณเลยนะ คุณคงไม่ …
“คุณคิดว่าเป็นไปได้เหรอ？”นัทธีชำเลืองมองเขาอย่างเยือกเย็น
พิชิตลูบปลายจมูก“โอเค ผมคงคิดมากไปเอง แต่ว่าผมหวังว่าคุณจะอยู่ห่างเธอหน่อย เธอมีครอบครัวแล้ว และก็มีคู่หมั้น พวกคุณไม่ควรจะมีความสัมพันธ์เกิดขึ้นนอกจากเรื่องงาน ไม่อย่างนั้นจะจมดิ่งไปง่ายๆ”
“เรื่องแบบนี้ ไม่จำเป็นต้องให้คุณมาเตือนผม！”นัทธีพูดเสียงหม่น
“ได้ คุณรู้ก็ดี แล้วก็ด้านพงศกร คุณรีบตัดสินใจดีกว่าว่าจะให้เขามาผ่าตัดไหม ถ้าช้าต่อไป นวิยาก็จะไม่ฟื้นขึ้นมาอีกจริงๆ”
พูดจบ พิชิตก็ตบไหล่ของเขา แล้วหันกลับออกไป
ตรงบันไดที่มืดมิด เหลือเพียงแต่นัทธีคนเดียวแล้ว
นัทธีคีบบุหรี่ นึกถึงคำที่พิชิตเพิ่งพูด รู้ว่าช่วงนี้ตัวเองทำเรื่องที่แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยทำตั้งมากมาย ให้สามคนแม่ลูกวารุณีจริงๆ
เรื่องนี้ ทำให้เขาเปลี่ยนไปอย่างผิดปกติมาก ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป เขาจะกลายเป็นอย่างไร ตัวเขาเองก็ไม่รู้ แต่ว่าแต่ไหนแต่ไรมาเขาก็ไม่เคยชอบความรู้สึกที่ไม่อาจควบคุมได้แบบนี้
คิดถึงตรงนี้ นัทธีจึงหลับตาลงเล็กน้อย หลังจากลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เหมือนว่าจะตัดสินอะไรได้ สายตาเย็นชาและดูห่างเหิน
ทันใดนั้น เขาก็เอาก้นบุหรี่ทิ้งลงบนพื้นแล้วใช้ส้นรองเท้าขยี้ แล้วจึงกลับไปที่ห้องคนไข้
สองวันถัดมา อาการป่วยอารัณดีขึ้นจึงออกจากโรงพยาบาล
วารุณีซื้ออาหารมามากมายเป็นพิเศษ เตรียมว่าคืนนี้จะฉลอง
พอเธออาหารเสร็จ โทรหานัทธี เชิญเขามาทานข้าว แต่กลับถูกเขาปฏิเสธ
“หม่ามี๊ คุณอานัทธีไม่มาเหรอครับ？”อารัณดื่มน้ำผลไม้แล้วถาม
วารุณีวางโทรศัพท์ลง“ไม่มาแล้วจ้ะ”
“หึ คุณอานัทธีพูดไม่เป็นคำพูด”ไอริณถือน้ำผลไม้แก้วหนึ่งอยู่เช่นกัน ทำเสียงฮึดฮัดอย่างไม่พอใจ“บอกแล้วว่าสองวันนี้จะมารับส่งหนูที่โรงเรียนอนุบาล แต่นอกจากวันแรกแล้ว ต่อมาคุณอานัทธีก็ไม่เคยมารับหนูเลยแม้แต่ครั้งเดียว”
วารุณียิ้ม“ไม่รับได้ไงล่ะ คุณอานัทธีไม่ได้ส่งคุณลุงคนขับรถมาให้ลูกเหรอไง？”
“ไม่เหมือนกันค่ะ หนูอยากให้คุณอานัทธีไปส่งเอง”ไอริณตอบกลับอย่างหน้าบึ้ง
อารัณมองไปที่วารุณี“หม่ามี๊ สองวันนี้คุณอานัทธียุ่งเหรอครับ ไม่ได้มาเยี่ยมพวกเราเลย”
พอได้ยิน วารุณีก็ลูบหัวเด็กๆทั้งสองคน“แน่นอนสิ คุณอานัทธีดูแลบริษัทใหญ่โตขนาดนี้ จะมีเวลาไปข้างนอกทุกวันได้ไงกัน เอาน่าอย่าบ่นเลย กินข้าวนะ กินเสร็จรีบพักผ่อน”
“อือ”เด็กสองคนพยักหน้า
วันถัดมา วารุณีกลับไปทำงานตามปกติ
เธอตรอกบัตรเสร็จ ก็ไปที่แผนกจัดซื้อ ตรวจสอบผ้า ตรวจสอบผ้าที่สามวันก่อนโรงงานสามแห่งนั้นส่งมารอบหนึ่ง หลังจากแน่ใจว่าไม่มีปัญหา ก็เดินไปที่ห้องทำงานประธาน
“เข้ามา！”ได้ยินเสียงเคาะประตู นัทธีก็พ่นคำออกมาสองคำโดยไม่เงยหน้าเลยสักนิด
วารุณีได้ยินคำอนุญาต จึงผลักประตูเข้าไป“ประธานนัทธี”
ได้ยินเสียงของเธอ สายตานัทธีเป็นประกายเล็กน้อย หยุดปากกาในมือลง มองเธอด้วยสายตาเย็นชา“คุณมีอะไร？”
