พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ - บทที่ 473 ส่งกลับโรงพยาบาลจิตเวช

“น่าจะได้แล้วนะครับ”อารัณคิดแล้วตอบกลับไป จากนั้นเอารูปเปรียบเทียบเมื่อกี๊ออกมาใหม่อีกครั้ง แล้วก็ซ่อมแซมเสร็จจริงๆ

อารัณยิ้ม แล้วกดปุ่มEnter ดูรูปที่ซ่อมแซมเสร็จ

แป๊บเดียว ภาพที่เดิมทีนั้นเบลอ ก็ค่อยๆคมชัดขึ้นมา

จากนั้นรูปภาพค่อยๆชัดขึ้น สีหน้าของวารุณีกับนัทธีก็ยิ่งดูแย่

“เป็นเธอได้ไงกัน！”รูม่านตาวารุณีหดลงเล็กน้อย พูดอย่างตกใจ

นัทธีก็กำฝ่ามือขึ้นมา“พิชญา！”

โสรยาดันเป็นพิชญา！

“อารัณ ลูกแน่ใจว่าไม่ได้ทำผิดใช่ไหม？”วารุณีมองอารัณ

อารัณส่ายหน้าอย่างแน่ใจ“ไม่แน่นอนครับ”

วารุณีเม้มริมฝีปาก ไม่มีอะไรจะพูด ยอมรับความจริงที่ทำให้เธออย่างที่คาดไว้ และคาดไม่ถึง

โสรยา ก็คือพิชญา

ที่จริงวินาทีที่โสรยาปรากฏตัว เธอก็สงสัยมาก่อนแล้ว เพราะว่าชื่อของโสรยา รวมกันแล้วเหมือนกับขยานีกับพิชญาอย่างมาก

ก็แค่ต่อมานั้นเพราะว่ารูปร่างส่วนสูงและหน้าตาของโสรยาไม่เหมือนกับพิชญาเลยสักนิด ดังนั้นจึงได้ยับยั้งไป

แต่ตอนนี้เธอเพิ่งจะเข้าใจว่า ความสงสัยของเธอตอนนั้น ถูกต้องจริงๆ

พิชญาไม่ตายจริงๆ หลังจากหนีไปได้อย่างแยบยล ไปทำศัลยกรรมที่ต่างประเทศ กลายเป็นดีไซเนอร์สาวที่มีพรสวรรค์ยอดเยี่ยม

ถ้าไม่รู้ว่าโสรยาคือพิชญาก็ยังดี การออกแบบของโสรยา ก็คงไม่มีปัญหาอะไร

แต่ตอนนี้เธอรู้ว่าโสรยาก็คือพิชญา งั้นการออกแบบของการแข่งขันก่อนหน้านี้ เกรงว่าก็จะมีปัญหา

ยังไงพรสวรรค์ของพิชญาก็อยู่แค่ตรงนั้น เป็นไปไม่ได้เลยที่จะออกแบบเสื้อผ้าได้เยี่ยมขนาดนี้ คงไม่ใช่ว่าแปลงโฉมแล้ว ก็จะมีพรสวรรค์ด้วยหรอกนะ

ดังนั้นการออกแบบของการแข่งขันไม่กี่ครั้งของพิชญานี้มาได้อย่างไร เกรงว่าจะเกี่ยวข้องกับอาจารย์ลินดาน่ะสิ

“เธอดันไม่ตาย”นัทธีสีหน้าหม่นหมองอย่างดูไม่ดี

ตอนนั้นเรื่องที่พิชญากระโดดตึกฆ่าตัวตายใหญ่โตมาก ตอนนั้นเขาเคยสงสัยอยู่ พิชญาอาจจะไม่ตาย แต่สุดท้ายเทียบยีนแล้ว ศพก็เป็นของพิชญา ดังนั้นเขาจึงเชื่อว่าพิชญาน่าจะตายจริง

ตอนนี้มาดูแล้ว น่าตลกมาก เขาถูกหลอก

“ใช่ เธอยังมีชีวิตอยู่”วารุณีพยักหน้าอย่างดูไม่ดี“จะเห็นว่าตอนนั้นที่เธอฆ่าตัวตาย แผนการช่างละเอียด ไม่ใช่แค่คิดได้อยู่แล้วว่าพวกเราจะต้องสงสัยว่าศพใช่เธอหรือไม่ แต่ยังเดาออกด้วยว่าพวกเราจะต้องเอาศพกับตัวอย่างยีนของเธอที่ทิ้งไว้ก่อนหน้านี้มาเทียบกันด้วย”

“ดูเหมือนว่าแพทย์นิติเวชที่ทำการเปรียบเทียบให้ตอนนั้นจะมีปัญหา”นัทธีหรี่ตาลง

วารุณีกัดริมฝีปาก“แพทย์นิติเวชคือคนในหน่วยงาน พิชญาไม่มีความสามารถนั้นไปซื้ออีกฝ่ายแน่”

“เธอไม่มี แต่นวิยามี”นัทธีมองเธอ

วารุณีตกใจ“คุณจะบอกว่า นวิยากับพิชญาสองคนนี้สมรู้ร่วมคิดกัน……”

“ผมแค่เดา”นัทธีพยักหน้า“ตอนนั้นขาของพิชญาถูกคนตัดไป เข้าพักที่โรงพยาบาล ก็คือโรงพยาบาลของพิชิต มีครั้งหนึ่ง ผมเคยเห็นพวกเธอเจอกัน แต่ตอนนั้นผมไม่ได้คิดอะไรมาก”

เพราะตอนนั้นนวิยาเพิ่งฟื้นมาจากสภาพผัก ไม่มีใครรู้ว่าเธอเป็นใคร

พิชญาก็ยิ่งไม่มีทางที่จะรู้ ดังนั้นเขาจึงคิดว่าพวกเธอแค่บังเอิญเจอกันในช่วงที่เดินตากลมในโรงพยาบาล ตอนนี้คิดดูแล้ว ข้างในซ่อนรายละเอียดมากมายแค่ไหนเชียวที่เขามองข้ามไป

“ถ้าเป็นนวิยาจริงๆ ทำไมเธอต้องช่วยพิชญา สำหรับเธอแล้ว พิชญาก็เป็นศัตรูความรักของเธอ”วารุณีขมวดคิ้ว คิดไม่ออก

นัทธีมองเธอด้วยความรู้สึกที่ลึกซึ้ง“เพราะว่าศัตรูของศัตรูคือเพื่อน ศัตรูความรักที่ใหญ่ที่สุดของพวกเธอสองคนคือคุณ ดังนั้นจึงเป็นไปได้ที่จะร่วมมือกัน”

พอได้ยิน มุมปากของวารุณีก็กระตุก ทันใดนั้นก็พูดไม่ออก

เขามองคอมพิวเตอร์ สายตานั้นค่อนข้างซับซ้อน“นัทธี คุณว่าเธอทำไมต้องทำแบบนี้ล่ะ แปลงโฉมตัวเอง ทำตัวเองเป็นอีกคน ก็เพื่อมาจัดการฉัน ไม่เหนื่อยเหรอ？”

“เธอเหนื่อยไหมผมจะรู้ได้ไง？”นัทธีเหลือบมองพิชญาบนคอมพิวเตอร์ แล้วพูดนิ่งๆ

วารุณีกลอกตาอย่างหมดคำพูด จากนั้นก็คิดอะไรขึ้นได้ พูดว่า“ไม่รู้ว่าตอนนั้นที่พิชญาแกล้งฆ่าตัวตาย ขยานีกับสุภัทรรู้หรือไม่？หรือว่า ตอนนั้นพวกเขาไม่รู้ แต่ต่อมาพิชญาศัลยกรรมเสร็จ ได้บอกพวกเขาหรือไม่ ว่าเธอยังมีชีวิตอยู่”

“ไม่แน่ใจ และก็ไม่สนใจ ในเมื่อตอนแรกพิชญาตายแล้ว ก็ให้เธอหายไปอย่างสมบูรณ์ ส่วนทางนี้ ตัวตนของพิชญาผมจะรายงานสมาคมออกแบบ”นัทธีพูดเสียงหม่น

เหตุการณ์แข่งขันช่วงชิงโควตาในประเทศ ทำให้พิชญาถูกปิดกั้น

ไม่มีทางที่จะให้เธอใช้ตัวตนของโสรยามาร่วมการแข่งขันได้อีก

เพราะเธอพึ่งพาการออกแบบของลินดาจึงมุ่งสู่ข้างหน้า ไม่ยุติธรรมสำหรับผู้เข้าแข่งขันที่ถูกคัดออกคนอื่นๆ

“งั้นต่อไป คุณจะพาพิชญากลับประเทศ ขังกลับไปที่โรงพยาบาลจิตเวชใหม่ไหม？”วารุณีมองชายหนุ่มแล้วถาม

ชายหนุ่มกลับส่ายหน้า“ไม่ได้ เธอไม่ใช่คนสัญชาติประเทศเราแล้ว ผมบังคับพาเธอกลับประเทศไม่ได้ นอกจากพาเธอเข้าโรงพยาบาลจิตเวชที่นี่”

“นี่สำหรับคุณแล้ว น่าจะไม่ใช่เรื่องยากอะไรใช่ไหม？”วารุณีพูดยิ้มๆ

แววตานัทธีมีประกายแวบมา เงยคางขึ้น“ไม่ใช่อยู่แล้ว”

“งั้นฉันจะรอข่าวดีจากคุณ”วารุณีพูด

ตอนอยู่ในประเทศ เพราะว่าพิชญาทำการลอกผลงาน จึงถูกตัดสินจำคุกสองสามปี แต่กลับแกล้งเป็นบ้าเข้าโรงพยาบาลจิตเวช หนีออกจากคุก และสุดท้ายก็ฆ่าตัวตาย

แต่ตอนนี้การฆ่าตัวตายของพิชญาไม่เป็นจริง ในเมื่อพิชญายังมีชีวิตอยู่ แต่เปลี่ยนสัญชาติ ก็ไม่สามารถให้เธอเข้าคุกต่อไปได้ งั้นโรงพยาบาลจิตเวช ก็ให้อยู่ต่อไปได้

สำหรับคนไร้ยางอายอย่างพิชญา คนที่ไม่คัดลอกก็แอบนำการออกแบบคนอื่นไปใช้ สมควรขังไว้ตลอด ไม่ต้องออกมาก่อเรื่องอีก

“เดี๋ยวคุณก็ได้เห็นแล้ว ช้าที่สุดสองวัน”นัทธีลูบผมของเธอวารุณี พูดรับประกัน

วารุณียิ้ม“อือ ฉันเชื่อคุณ”

จากนั้น เธอมองไปที่อารัณอีกครั้ง“ลูกรัก ไม่ต้องหากล้องวงจรปิดแล้ว ในเมื่อรู้ว่าโสรยาก็คือพิชญา จัดการไปโดยตรงได้เลย ไม่ต้องพูดถึงหลักฐานอะไรแล้ว”

ส่วนอาจารย์ลินดา ก็จะมีสมาคมออกแบบไปจัดการ

“เข้าใจแล้วหม่ามี๊”อารัณพยักหน้า

จากนั้น นัทธีก็ไปจัดการเรื่องของพิชญา

วารุณีกลับอยู่วาดภาพออกแบบด้านนิตยสารในห้อง

สองวันถัดมา การแข่งขันนัดใหม่ก็เริ่มขึ้น

นัทธีมาส่งวารุณี

การปรากฏตัวของเขา ทำให้ดีไซเนอร์กับนางแบบทุกคนต่างตะลึง

ยังไงผู้ชายตะวันออกที่สง่าแบบนี้ ก็น้อยมากที่จะเห็น

ดังนั้นนางแบบกับดีไซเนอร์พวกนี้ ต่างแอบส่งสายตาเย้ายวนไปให้นัทธี ดูอ่อยอย่างเห็นได้ชัด

ถึงแม้ใบหน้าวารุณีดูไม่ค่อยดีนัก แต่ในใจกลับภูมิใจ

ยังไงผู้ชายที่พวกเขาอยากจะอ่อย ก็เป็นของเธอ

คิดไป วารุณีก็คล้องแขนของนัทธี ส่งสายตาภูมิใจไปให้คนที่มีจิตใจครุ่นคิดพวกนี้

แล้วสีหน้าของคนพวกนี้ก็หม่นลงทันที

นัทธีเหลือบมองการเคลื่อนไหวเล็กน้อยของหญิงสาว ริมฝีปากบางๆก็ยกขึ้นเล็กน้อย จูบไปที่หน้าผากของเธออย่างคลั่งรัก สื่อไปทางคนพวกนี้ว่าตัวเองเป็นของใครอย่างไร้เสียง

มีนางแบบกับดีไซเนอร์ส่วนหนึ่งในนั้นที่มุมมองทั้งสามปกติ ก็ค่อยๆอิจฉาขึ้นมา

มีแค่โสรยาที่อยู่ตรงมุม ซึ่งก็คือพิชญานั้นมองวารุณีกับนัทธีด้วยสีหน้าที่ดูแย่ ในใจเต็มไปด้วยความริษยา

วารุณีแอบมองสำรวจเธออยู่ในความมืดตลอด เห็นการเคลื่อนไหวของเธอ สายตาก็หม่นลง

“สามี คุณไปก่อนเถอะ ฉันจะอยู่คุยที่นี่กับทุกคน”วารุณียิ้มแล้วพูดกับนัทธี

นัทธีพยักหน้าเล็กน้อย“งั้นผมไปแล้วนะ”

“อือ เดี๋ยวเจอกัน”วารุณีเขย่งปลายเท้าขึ้น จูบไปที่หน้าเขา

สายตาของนัทธีเป็นประกายเล็กน้อย แล้วเงยคางของเธอขึ้น จูบตอบไปที่ริมฝีปากของเธอ