พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ - บทที่ 548 ตัวแทน

ส่วนนี้ของไดอารี่ มีเนื้อหามากมาย และมีทั้งความสุขและความทุกข์ของนิรุตติ์

บนนั้นเขาถามว่าทำไมขงเบ้งกับภรรยาไม่รักเขา และสงสัยว่าตัวเองไม่เชื่อฟังใช่หรือไม่ ดังนั้นพวกเขาถึงได้ไม่ชอบลูกอย่างเขา

ต่อมา เมื่อนิรุตติ์อายุได้แปดเก้าขวบ เหมือนว่าขงเบ้งกับภรรยาจะทิ้งเขาไปแล้ว ไดอารี่เริ่มไม่กล่าวถึงพวกเขาอีก ที่กล่าวถึงมาก กลายเป็นพ่อแม่ของนัทธี

นิรุตติ์บอกว่าพ่อแม่ของนัทธีแคร์เขามากแค่ไหน ดีต่อเขามากแค่ไหน เขียนทุกอย่างอย่างละเอียดชัดเจน

ซึ่งวารุณีก็สามารถมองออกได้ว่าตอนที่นิรุตติ์เขียนถึงพ่อแม่สามีของเธอ มันคือความสุขและความผูกพันจากใจจริง

ดังนั้นนิรุตติ์ในช่วงเวลานี้ คงถือว่าพ่อแม่สามีของเธอเป็นพ่อแม่ของตัวเอง

จนกระทั่งนิรุตติ์บันทึกไดอารี่ในวัยสิบสองปี เป็นครั้งแรกที่วารุณีเห็นความวิตกกังวลและไม่สบายใจจากข้อความของนิรุตติ์

นิรุตติ์บอกในไดอารี่ว่าพ่อแม่สามีของเธอตั้งใจจะเอาตัวนัทธีกลับมาอยู่ด้วย เขากลัวมากว่าหลังจากนัทธีกลับมา อากับอาสะใภ้จะไม่รักหลานชายอย่างเขาอีก ยิ่งจะไม่มีทางดีต่อหลานชายอย่างเขาเหมือนลูกชายแท้ๆ อีกต่อไป

ดังนั้น นัทธีจึงบอกว่า เขาไปหาปู่และพูดยุแยง ให้ปู่ทิ้งนัทธีไว้ต่างประเทศอีกครั้ง

“การเห็นแก่ประโยชน์ส่วนตนมันคือแบบนี้สินะ” วารุณีอดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจ

นิรุตติ์ไม่ได้ประสบกับความรักของพ่อแม่ตั้งแต่ยังเด็ก ดังนั้นเมื่อพ่อแม่สามีดีต่อเขา เขาจึงแทบเฝ้าคอยไม่ไหวที่จะยึดเหนี่ยวเอาไว้ ถึงได้กลัวว่าหากนัทธีกลับมา เขาจะกลายเป็นคนไร้ที่พักพิงดั่งเช่นเมื่อก่อน

น่ารังเกียจและน่าสงสาร

วารุณีนวดคิ้ว สัมผัสไดอารี่ครู่หนึ่ง

นิรุตติ์บอกไว้ในนั้นว่าประสบความสำเร็จในการทำให้นัทธีถูกทิ้งไว้ต่างประเทศไม่ได้กลับมา เขาถึงได้โล่งใจ และเพลิดเพลินกับการได้รับความรักจากพ่อแม่สามีต่อไป

ก่อนพ่อแม่สามีเสียชีวิต นิรุตติ์ยังรู้สึกปกติดีต่อแม่สามี และถือว่าพ่อแม่สามีเป็นพ่อแม่ของตัวเองจากใจจริง

แต่เมื่อนิรุตติ์อายุได้สิบสามปี พ่อแม่สามีเสียชีวิต นิรุตติ์ได้รู้ข่าว จึงได้รับการกระตุ้นอย่างมาก ไข้ขึ้นสูงจนเข้าโรงพยาบาล อาการโคม่าอยู่ในโรงพยาบาลหลายวันถึงได้ฟื้นขึ้นมา หลังจากฟื้นขึ้นมา บุคลิกของนัทธีก็เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

หนึ่งในไดอารี่ นิรุตติ์บอกอย่างชัดเจนว่าเขามักจะฝัน ฝันเห็นอาสะไภ้รอง

เขาคิดถึงอาสะไภ้รองมากเหลือเกิน ถึงขนาดที่ว่า ความคิดถึงเช่นนี้ แปรเปลี่ยนความหมายไป

ดังนั้น นี่ก็คือสาเหตุที่แท้จริงว่าเพราะเหตุใดนิรุตติ์ถึงตกหลุมรักแม่สามี มันเป็นอย่างที่พงศกรบอก

“น่าสงสารจริงๆ……” วารุณีส่งเสียงถอนหายใจ จากนั้นก็อ่านต่อไป

ในห้องหนังสือ

นัทธีฟังรายงานของมารุตจบแล้วพยักหน้า “ทำตามที่คุณว่า ถ้าผลออกมาเมื่อไรบอกผมทันที ถ้าโครงการนี้คุณทำสำเร็จด้วยดี ปีต่อไปหลังจากนี้ผมจะจัดการมอบอำนาจให้คุณ”

เมื่อมารุตได้ยินก็ดวงตาสดใสทันที “ขอบคุณมากครับท่านประธาน ผมจะทำโครงการนี้ให้สำเร็จด้วยดีแน่นอน จะไม่ทำให้คุณผิดหวังครับ”

การถูกมอบอำนาจให้ คือความใฝ่ฝันของเขา

การเป็นผู้ช่วยของท่านประธานนั้นดีมากก็จริง แต่การมอบอำนาจให้ดูแลจัดการบริษัทย่อยแบบนี้ การเป็นประธานของบริษัทย่อยย่อมดีกว่า

นัทธีส่งเสียงอืม “มีเรื่องอะไรอีกไหม”

“ยังมีอีกเรื่องครับ แต่ผมไม่รู้ว่าควรพูดหรือไม่ มารุตดันแว่นตา” มีอาการค่อนข้างลังเล

นัทธีมองเขา “อะไร”

“เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับนิรุตติ์กับคุณหญิงครับ” มารุตตอบ

นัทธีหรี่ตา “นิรุตติ์กับวารุณี?”

“ครับ” มารุตพยักหน้า “ที่คุณเคยพูดก่อนหน้านี้ ว่านิรุตติ์มีความรู้สึกแบบนั้นต่อคุณหญิง แต่วันนี้พวกเราได้รู้ ว่านิรุตติ์ก็มีความรู้สึกต่อคุณแม่ของคุณด้วย ดังนั้นผมจึงกลับไปคิดนิดหน่อย จนพบส่วนที่น่าตกใจครับ”

“คืออะไร” นัทธีเม้มริมฝีปาก

อันที่จริง ทันทีที่ตอนแรกนวิยาบอกเขาว่านิรุตติ์ชอบวารุณี

มันมีสาเหตุแห่งการทำให้เขาเชื่อ ก็คือความจริงแล้วเป็นเพราะทัศนคติของนิรุตติ์ที่มีต่อวารุณีนั้นมันพิเศษมาก

แต่ตอนนี้ เขาเริ่มไม่แน่ใจว่านิรุตติ์ชอบวารุณีจริงหรือเปล่ากันแน่

“ดวงตาของคุณหญิงกับคุณแม่ของคุณ ท่านประธานไม่สังเกตเหรอครับ ดวงตาของพวกเธอ แทบจะเหมือนกันเลยนะครับ”

มารุตมองนัทธีพร้อมกับพูดให้คิด

เขาไม่เคยพบแม่ของท่านประธาน ตอนที่เขามาทำงานข้างกายท่านประธาน แม่ของท่านประธานเสียชีวิตไปเกือบสิบปีแล้ว

แต่รูปของแม่ท่านประธาน เขาเคยได้เห็นมาหลายครั้ง ก่อนหน้านี้บนโต๊ะท่านประธานมีวางอยู่ ภายหลังถึงได้เพิ่งเก็บไป

ดังนั้นสำหรับรูปลักษณ์ของแม่ท่านประธาน เขาจำได้ดี แม้ว่าหน้าตาจะไม่ตรงกับคุณหญิง แต่ดวงตานั้นเหมือนกับของคุณหญิงจริงๆ

จุดนี้ เขาสังเกตมานานแล้ว เพียงแต่ตลอดมาไม่เคยพูด

เพราะเขาคิดว่าท่านประธานก็สังเกตเห็นมานานแล้วเช่นกัน การที่ตกหลุมรักคุณหญิง ก็เพราะดวงตาของคุณหญิงด้วย

แต่ตอนนี้เขาเพิ่งพบว่าไม่ใช่อย่างนั้น

ได้ยินคำพูดของมารุต รูม่านตาของนัทธีพลันหดตัวลงครู่หนึ่ง

ดวงตาของคุณแม่กับวารุณีเหมือนกัน?

เขารีบเปิดลิ้นชัก ค้นหารูปของแม่ออกมา มองดูดวงตายิ้มของแม่ แล้วเทียบกับวารุณีอยู่ครู่หนึ่ง และพบว่าเป็นเช่นนั้นจริง

มือนัทธีที่ถือรูปถ่าย กำกระชับกะทันหัน

คู่ดวงตาที่เหมือนกันเช่นนี้ ไม่อยากเชื่อว่าเขาเพิ่งมาสังเกตเห็นเอาตอนนี้

“ท่านประธาน” มองดูท่าทางช็อกของนัทธี แล้วมารุตจึงเอ่ยปากพูดอย่างระมัดระวัง “หรือว่านิรุตติ์ถือเอาคุณหญิงเป็น……ตัวแทน?”

นัทธีเม้มริมฝีปากบางเผยความเย็นชาขึ้นหลายระดับ “เรื่องนี้ อย่าแพร่ออกไป”

“ครับ” มารุตพยักหน้าตอบรับ

นัทธีนวดคิ้วอย่างเหนื่อยหน่าย “คุณกลับไปก่อนเถอะ”

“ครับ” มารุตพยักหน้าอีกครั้ง ก่อนจะหันหลังเดินออกไป

ในห้องหนังสือเหลือเพียงนัทธีอยู่ตามลำพัง

เขาลดศีรษะลงเล็กน้อย เส้นผมด้านหลังที่ไม่ได้หวีตกลงมาปิดดวงตาของเขา ทำให้ใบหน้าของเขาอยู่ในเงามืด จนเห็นสีหน้าของเขาในตอนนี้ไม่ชัด

แต่ความกดดันรอบตัวเขากลับแสดงให้เห็นว่าเวลานี้เขากำลังอดกลั้นโทสะ

ดีมาก

นิรุตติ์ดีมากจริงๆ

ไม่เพียงแต่มีความคิดแบบนั้นกับอาสะไภ้ของตัวเอง ไม่อยากเชื่อว่าจะถือเอาภรรยาของเขาเป็นตัวแทน

สมควรตายจริงๆ!

ปัง!

นัทธีทุบกำปั้นลงบนโต๊ะ ด้วยแรงมหาศาล ผิวหนังบนนิ้วมือของเขาถึงกับแตก เลือดสีแดงทะลักออก หยดลงบนโต๊ะ

แต่เขากลับเหมือนไม่รู้สึกเจ็บปวด ลุกขึ้นแล้วออกจากห้องหนังสือ เดินไปที่ห้อง

วารุณียังคงอ่านไดอารี่ ได้ยินเสียงประตูเปิด จึงเงยหน้าขึ้นมองไป

เห็นชายหนุ่มกลับมา เธอเพิ่งกำลังจะยิ้มส่งเสียงทักทาย ทันใดนั้นก็พบว่าชายหนุ่มสถานการณ์ไม่สู้ดี จึงเก็บรอยยิ้ม “นัทธี คุณเป็นอะไร”

เธอปิดไดอารี่แล้วลุกขึ้นเดินไปหา

ชายหนุ่มสีหน้าไม่ดี ลมหายใจที่วนเวียนร่างกายก็กดต่ำมาก มองแวบแรกก็รู้ได้ว่ามีเรื่องบางอย่างที่ทำให้เขาเกิดโทสะ

นัทธีเงยหน้าขึ้น ริมฝีปากบางขยับ เหมือนกับอยากพูดอะไร

แต่วารุณียังไม่ทันรอให้เขาอ้าปากพูด ก็ไปเห็นมือของเขามีหยดเลือดไหล จึงตกใจมากทันที

“นัทธี มือของคุณเป็นอะไร”

วารุณีรีบยกมือของเขาขึ้นมาสำรวจ พบว่าผิวหนังแตก ใบหน้าเล็กจึงมุ่ยยับย่น “นัทธี คุณใช้มือไปต่อยอะไรมาใช่ไหม”

นัทธีไม่ได้ตอบ เพียงกระชับกอดเธอเอาไว้แน่นในอ้อมแขน ศีรษะก็ซุกลงซอกคอของเธอด้วย

วารุณีชะงัก ก่อนจะยกมือขึ้นลูบแผ่นหลังของเขาแผ่วเบา น้ำเสียงนุ่มนวลอ่อนโยนขึ้น “สามี คุณเป็นอะไรกันแน่ เกิดเรื่องอะไรขึ้น คุณบอกฉันสิ คุณเป็นแบบนี้ทำให้ฉันกังวลมากนะ”

เมื่อได้ยินความกังวลในน้ำเสียงของหญิงสาว นัทธีจึงเงยหน้าขึ้นมา “นิรุตติ์ ถือเอาคุณเป็นตัวแทนของคุณแม่ผม”

“อะไรนะ” วารุณีเกิดอาการซื่อบื้อไปเล็กน้อย “ตัวแทน?”

“ก่อนหน้านี้ผมคิดมาตลอดว่าคนที่นิรุตติ์รักคือคุณ แต่เมื่อครู่มารุตเพิ่งบอกผม ว่าดวงตาของคุณเหมือนกับคุณแม่ของผม……”

ได้ยินถึงตรงนี้ วารุณีก็เข้าใจทุกอย่างแล้ว ริมฝีปากมีอาการสั่นเล็กน้อย “คุณจะบอกว่า ดวงตาของฉันเหมือนคุณแม่ของคุณ เพราะงั้นนิรุตติ์ถึงได้เข้ามาพัวพันกับฉันงั้นเหรอ”