พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ - บทที่ 597 วารุณีฟื้นแล้ว
ตามที่คาดไว้ เด็กทั้งสองพยักหน้าทันที เพื่อบ่งบอกว่าพวกเขาจะไม่ทิ้งแม่
ผู้ใหญ่สามคนตกลงกันตามนี้ คนที่ควรจะกลับไปก็ต้องกลับไป คนที่จะอยู่ต่อก็ควรอยู่ต่อ
จนกระทั่งบ่ายของวันรุ่งขึ้น ในที่สุดวารุณีก็ตื่นขึ้น
เมื่อเธอตื่นขึ้นมา เธอมองไปที่เพดานสีขาว ดมกลิ่นยาฆ่าเชื้อในอากาศ และเธอรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน
เหมือนนึกขึ้นได้ว่าเธอถูกกระตุ้นเพราะเรื่องการหายตัวไปของนัทธี ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงในท้องของเธอก็กลับมา เธอก็รีบกุมท้องของเธอ
ท้องที่ควรจะโปน แต่ตอนนี้มันแบนราบ เธอตื่นตระหนก และหัวใจของเธอก็เศร้าหมอง
“ลูกฉันอยู่ที่ไหน ลูกฉันอยู่ที่ไหน” วารุณีรีบลุกขึ้นนั่ง
เพราะการเคลื่อนไหวดังกล่าว ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงจากท้องของเธอ ทำให้เธอต้องกรีดร้องออกมา
และความเจ็บปวดนี้ทำให้เธอเข้าใจว่าลูกของเธอจากไปแล้วจริงๆ!
การเคลื่อนไหวของวารุณีปลุกเชอรีนที่หลับอยู่บนโซฟาในห้องผู้ป่วย
เชอรีนลืมตาขึ้นและมองไปทางเตียงของโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว เธอเห็นว่าวารุณีกำลังดึงสายน้ำเกลือออก เธอเตรียมที่จะลงจากเตียง เธอจึงรีบวิ่งไปหยุดเธอทันที
“นวลนวล เธอจะอะไร” เซี่ยหลินรีบช่วยพยุงวารุณีกลับไปที่เตียงของโรงพยาบาล
วารุณีไม่ยอม เธอจะลุกขึ้นให้ได้ ในขณะที่ผลักเชอรีน เธอก็ตะโกนด้วยอารมณ์ “ลูกของฉันหายไป ฉันจะไปหาลูกของฉัน!”
เชอรีนจึงเข้าใจว่าทำไมเธอถึงจะลงไปให้ได้ ในขณะที่โล่งใจ เธอก็ตอบอย่างรวดเร็วว่า “เด็กยังอยู่ เด็กยังคงอยู่!”
“ยังอยู่” เมื่อได้ยินเช่นนี้ วารุณีก็หยุดเคลื่อนไหว เธอคว้ามือของเชอรีนและถามอย่างร้อนรน “เชอรีน เธอบอกว่าลูกของฉันยังอยู่ แต่ท้องของฉันแบน เขาอายุแค่หกเดือนเอง จู่ๆ ก็หายตัวไปจากท้องของฉัน แสดงว่าเขา…”
“ไม่ เด็กน้อยยังมีชีวิตอยู่ เขาอยู่ในห้องอบ” เชอรีนตบหลังเธอ เพื่อปลอบโยนเธอ
วารุณีขยับริมฝีปาก “ตู้อบ?”
“ใช่ เพราะเธอถูกกระตุ้นจากการหายตัวไปของคุณนัทธี มันมีผลกระทบต่อมดลูก ทารกจึงคลอดก่อนกำหนด โชคดีที่ทารกอายุได้ 6 เดือน แต่ต้องดูแลให้ดี ก็จะถือว่ามีโอกาสรอดอยู่” เชอรีนพยักหน้า
วารุณีจับท้อง นัยน์ตาเธอดูว่างเปล่า “คลอดก่อนกำหนด…ทารกคลอดก่อนกำหนด และคลอดก่อนกำหนดในเวลาเพียง 6 เดือนเท่านั้น…”
“นี่ก็ไม่มีทางเลือก” เชอรีนถอนหายใจออก
วารุณีพยายามกลั้นน้ำตาไว้ แต่สุดท้ายน้ำตาก็ไหลอยู่ดี “เพราะฉันเอง ที่ปล่อยให้ลูกเกิดก่อนกำหนด เป็นเพราะฉันเอง…”
“อย่าร้องไห้ อย่าร้องไห้” เชอรีนกอดวารุณีอย่างรวดเร็ว “วารุณีไม่ใช่ความผิดเธอ อย่าโทษตัวเอง นี่เป็นเรื่องที่ไม่มีใครอยากให้เกิด และการที่เธอโทษตัวเองแบบนี้ มันจะไม่ดีต่อสุขภาพของเธอ เข้าใจไหม ลูกยังต้องการเธอ เธอต้องดูแลร่างกายให้ดี ไม่เช่นนั้น ถ้าร่างกายคุณจะพัง แล้วลูกจะทำยังไง แล้วอารัณและไอริญจะทำยังไง”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ วารุณีก็ตกตะลึง
ใช่ ตอนนี้ได้เกิดเรื่องขึ้นกับนัทธี และเธอก็ยังทำให้เด็กในท้องของเธอคลอดก่อนกำหนด ดังนั้นเขาจึงทำได้นอนในตู้อบได้เท่านั้น
ถ้าเธอยังลุกขึ้นสู้ แล้วใครจะดูแลลูกทั้งสามคน?
เมื่อเห็นวารุณีหลับตาลง และพยายามสงบจิตใจและอารมณ์ของเธอ เชอรีนรู้ว่าเธอฟังคำพูดของเธอ และเธอก็มีความสุขมาก
“ถูกต้องแล้ววารุณี ตอนนี้ลูกทั้งสามต้องพึ่งพาเธอ เธอต้องไม่ล้ม” เชอรีนกล่าวอย่างจริงจัง
วารุณีกัดริมฝีปากล่างและฝืนยิ้ม “ฉันรู้ ฉันจะควบคุมอารมณ์ตัวเอง อารัณและไอริณอยู่ที่ไหน”
“มารุตพาพวกเขาออกไปทานอาหารเย็น อีกสักพักก็คงกลับ” เชอรีนตอบ
วารุณีพยักหน้า บอกว่ารู้แล้ว ก่อนจะพูดว่า “เชอนรีน หารถเข็นให้หน่อย ฉันอยากเห็นหน้าลูก”
เชอรีนอยากจะบอกว่าเธอยังมีอาการบาดเจ็บที่ท้อง แต่เมื่อเห็นดวงตาที่แน่วแน่ของเธอ เธอก็พูดไม่ออก
ในฐานะแม่ หากไม่ปล่อยให้เธอได้เห็นกับตา เธอก็คงจะไม่ยอมรักษาอย่างสบายใจ
“อืม รอก่อน เดี๋ยวฉันจะไปที่แผนกอุปกรณ์” เชอรีนกล่าว
วารุณีขอบคุณเขา
หลังจากนั้นไม่นาน เชอรีนก็เข็นรถเข็นมา และช่วยพยุงวารุณีขึ้นไปบนรถเข็น แล้วเข็นไปที่ห้องทารก
พวกเขายืนอยู่นอกห้องทารก มองดูเด็กในตู้อบ ตัวของเด็กน้อยแดงทั้งตัว วารุณีปิดริมฝีปาก และน้ำตาไหลลงมาอย่างควบคุมไม่ได้อีกครั้ง
คราวนี้เชอรีนไม่ได้ห้ามให้เธอไม่ร้องไห้
เพราะเชอรีนเองก็ไม่สามารถหยุดมันได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนเป็นแม่อย่างวารุณี แม้แต่พวกเขาเวลามองเด็กน้อยคนนี้ก็ยังรู้สึกอยากจะร้องไห้เลย
ท้ายที่สุดเด็กคนนี้ก็คือคนที่น่าสงสารจริงๆ
มือของวารุณีที่ปิดริมฝีปากของตัวเองสั่นเทา เห็นได้ชัดว่าเธอพยายามกดเสียงร้องไห้ไว้
เธอไม่คิดว่าเด็กอายุ 6 เดือนจะตัวเล็กขนาดนี้
“หมอบอกว่า อัตราการรอดชีวิตของทารกยังสูงมาก ถ้าไม่มีเรื่องไม่คาดคิดเกิดขึ้น ก็น่าจะมีชีวิตรอดต่อไปได้” เชอรีนกล่าวอยู่ข้างๆ เธอ
วารุณีหลับตาลง
น่าจะ ก็หมายความว่า ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นเล็กน้อย ก็เป็นไปได้ไหมที่ทารกจะตาย?
เมื่อเห็นสิ่งที่วารุณีคิด เชอรีนก็วางมือลงบนไหล่ของเธอ “ไม่ต้องกังวล ลูกจะไม่เป็นไร อย่าคิดมาก เชื่อหมอเถอะ พวกเขาเป็นมืออาชีพ”
วารุณียิ้มอย่างขมขื่น
เธอจะทำอะไรได้นอกจากเชื่อ?
“เด็กชายหรือเด็กหญิง?” วารุณีถามด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง
เชอรีนยิ้มและตอบว่า “เด็กชาย ตั้งชื่อสิ”
วารุณีคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ชื่อเล่นของอารัณและไอริณตอนพวกเขายังเด็กมีความรักใคร่ปรองดอง เด็กน้อยคนนี้ชื่อสุขใจแล้วกัน ฉันหวังว่าเขาจะมีชีวิตอยู่อย่างปลอดภัย”
“สุขใจ ดีมาก ความหมายดีมาก” เชอรีนพยักหน้า “แล้วชื่อจริงล่ะ?”
“ชื่อจริง…” วารุณีบีบฝ่ามือ “รอให้หานัทธีให้พบก่อน ให้เขาเป็นคนตั้งชื่อ เขาพลาดชื่อของอารัณและไอริณไปแล้ว เด็กคนนี้ เขาคงต้องตั้งหน้าตั้งตารอแน่ๆ”
“แต่คุณนัทธี…”
“เขาไม่เป็นอะไร!” วารุณีมองเธออย่างมั่นคง “เขาจะไม่เป็นไร”
เชอรีนขยับริมฝีปากของเธอ และในที่สุดก็ยิ้มออกมา “ใช่ คุณนัทธีจะไม่เป็นไร”
วารุณีมองย้อนกลับไป และในที่สุดก็เหลือบมองเด็กในตู้อบ เธอหลับตาลง “กลับไปที่ห้องผู้ป่วย”
“ไม่ดูอีกพักนึงหรอ?” เชอรีนถาม
วารุณีส่ายหัว “ไม่ ยิ่งดูนานมากเท่าไหร่ ใจฉันก็เจ็บมากเท่านั้น ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป อย่าว่าแต่ปรับสภาพร่างกายเลย มันไม่ง่ายเลยที่ฉันจะทำจิตใจให้กลับมาเป็นปกติ ฉันก็อาจจะเสียใจมากอีกครั้งก็ได้ เพราะฉันก็เอาแต่คิดเรื่องเดิมๆ ฉันทำผิดต่อสุขใจ ก็เลยทำให้สุขใจต้องนอนอยู่ตรงนั้น”
“เข้าใจแล้ว กลับกันเถอะ” เชอรีนถอนหายใจออก ก่อนจะเดินไปด้านหลังเธอ จากนั้นก็เข็นเธอไปที่ห้องผู้ป่วย
ทันทีที่เขากลับไป มารุตก็กลับมาพร้อมกับลูกทั้งสองคนของเธอ
เมื่อเห็นวารุณีที่ลืมตาขึ้น เด็กทั้งสองก็ผงะไปครู่หนึ่ง แล้วพวกเขาก็ก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับร้องไห้ พวกเขายืนอยู่ข้างเตียงและจับมือของวารุณีไว้ “หม่ามี๊ ในที่สุดก็ตื่นแล้วฮือฮือฮือ”
“พอแล้ว อย่าร้อง” เชอรีนลูบหัวเด็กทั้งสองคน “หม่ามี๊ตื่นแล้ว ก็ควรจะดีใจสิ ร้องไห้ทำไม เชื่อฟัง นะ อย่าร้องไห้”
เด็กสองคนรีบเช็ดน้ำอย่างรวดเร็ว เพื่อแสดงให้เห็นว่าพวกเขาหยุดร้องไห้แล้ว
ข้างๆ มารุตก้าวไปข้างหน้า “คุณผู้หญิง”
“ผู้ช่วยมารุต คุณได้ข่าวนัทธีบ้างไหม” วารุณีบีบมือและจ้องไปที่เขาก่อนจะถามออกมา
มารุตส่ายหัวอย่างเสียใจ “ขออภัยคุณหญิง แต่ยังไม่มีข่าวอะไรเลย”
ดวงตาของวารุณีหรี่ลงเล็กน้อย แม้จะผิดหวังกับผลลัพธ์ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกแปลกใจมากนัก
ถ้าหาตัวนัทธีเจอ เชอรีนคงพูดไปนานแล้ว
“ฉันรู้แล้ว แต่ก็ต้องหาต่อไป ถ้ายังมีชีวิตอยู่ก็ต้องเจอตัว ถ้าตาย…” วารุณีพูดติดขัดเล็กน้อย และเสียงของเธอก็สั่นเล็กน้อย “ถ้าตายก็ต้องเห็นศพ!”
หลังของมารุตเหยียดตรง “ไม่ต้องกังวลครับคุณหญิง เรารู้ว่าเราไม่เคยละทิ้งการตามหาประธาน”
วารุณีพยักหน้า “ดีแล้ว สถานการณ์ในประเทศจีนตอนนี้เป็นยังไงบ้าง เรื่องที่นัทธีหายตัวไป โลกภายนอกรู้เรื่องเลย”
