พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ - บทที่ 630 ความน้อยใจขอบปาจรีย์

“ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่ต้องการคลังการออกแบบของไตรมาสที่แล้วน่ะ” วารุณีตอบด้วยรอยยิ้ม

ปาจรีย์พยักหน้า “ได้ เดี๋ยวฉันส่งไปทางอีเมลนะ”

“อืม” วารุณีตอบรับ

ปาจรีย์ถามอีกว่า “ยังมีอะไรอีกไหม? ถ้าไม่มีแล้ว ฉันกลับไปห้องทำงานก่อนนะ”

เธอเจ็บตรงส่วนนั้นมากจริงๆ และสองขาของเธอก็อ่อนระทวยจนไม่มีแรงเดินเลย เธออยากกลับไปนั่งพักที่ห้องทำงานเร็วๆ

ไม่งั้น เธอคงยืนไม่ไหวแล้วล่ะ!

“ไม่มีอะไรแล้วล่ะ” วารุณีส่ายหน้า

ปาจรีย์ได้ยินแล้วก็โล่งอก “งั้นฉันกลับไปก่อนนะ ลาก่อน”

พูดจบ เธอก็กำมือไว้ พยายามเดินให้เป็นปกติมากที่สุด แล้วรีบเดินไปที่ห้องทำงานตัวเอง

แต่ทว่าไม่ว่าเธอจะพยายามแค่ไหน แต่เธอยังดูผิดปกติอยู่ดี วารุณีเห็นแล้วก็หรี่ตาลง

“ปาจรีย์ท่าเดินของเธอมันดู……”

เธอเป็นคนที่อาบน้ำร้อนมาก่อน ก็เลยดูออกว่าท่าเดินของปาจรีย์แปลกๆ ไม่เหมือนคนที่บาดเจ็บตรงขา แต่เหมือนคนที่เสียบริสุทธิ์ครั้งแรก

นั่นก็หมายความว่า เมื่อคืนปาจรีย์อยู่กับผู้ชาย แต่ไม่รู้ว่าคือคนไหน

วารุณีไม่คิดว่าชายที่อยู่กับปาจรีย์จะเป็นพงศกร

ตอนนี้เรื่องเข้าใจผิดของพงศกรกับปาจรีย์ก็หายไปแล้ว พงศกรยังคงเกลียดปาจรีย์ ไม่มีทางแตะต้องปาจรีย์แน่นอน

งั้นก็หมายความว่า เมื่อคืนปาจรีย์มีความสัมพันธ์กับชายคนอื่น

แต่ไม่รู้ว่า ปาจรีย์สมยอมเองหรือถูกขืนใจ แต่เห็นท่าทางปาจรีย์ดูไม่โกรธแค้นหรือเสียใจเลยสักนิด ความเป็นไปได้ของการสมยอมเองนั้นสูงมาก

หรือว่าปาจรีย์ตัดใจจากพงศกรได้แล้วจริงๆ และตอนนี้ก็คบกับชายคนอื่นอยู่?

พอนึกถึงตรงนี้ วารุณีก็เบิกตาโพลง เธอตกใจอยู่นานมากกว่าจะใจเย็นลง

ถ้าเป็นจริงดั่งที่เธอคิดเอาไว้ เธอรู้สึกว่านี่ก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไร

ปาจรีย์แอบรักพงศกรมาสิบกว่าปี ในสิบกว่าปีนี้ ไม่รู้ว่าน้อยใจและถูกเขาเย็นชาใส่เท่าไหร่ เธอเห็นแล้วยังรู้สึกเห็นใจเลย

และถึงแม้ระหว่างพงศกรกับปาจรีย์จะปรับความเข้าใจกันแล้ว เธอก็ไม่คิดว่าพวกเขาจะคบกัน เพราะยังไงพงศกรก็ไม่รักปาจรีย์ อย่างมากพวกเขาก็เป็นได้แค่เพื่อน แต่ไม่ถึงขั้นคนรักแน่นอน

ดังนั้นเธอหวังว่าปาจรีย์จะหาคนที่รักตัวเองได้ อย่างน้อยก็ขอให้ปาจรีย์มีความสุขก็พอ

คิดได้แบบนี้ วารุณีก็เดินกลับเข้าห้องตัวเองไป

ภายในห้องทำงานข้างๆ ปาจรีย์พยุงขอบโต๊ะไว้แล้วนั่งลง จากนั้นก็พ่นลมหายใจออกยาวๆ รู้สึกเหมือนได้ชุบชีวิตตัวเองกลับมาอีกครั้ง

ตอนนี้เธอยังรู้สึกแสบร้อนตรงใต้สะดือลงไปของตัวเองอยู่เลย นั่งแล้วก็ยังไม่สบายอยู่ดี

ดูแล้วคงต้องไปซื้อยาที่ร้านขายยาแล้วล่ะ

ทันใดนั้น โทรศัพท์เธอก็ดังขึ้น

ปาจรีย์นวดระหว่างคิ้วเบาๆ แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู พอเห็นว่าใครโทรมา เธอก็แทบจะโยนโทรศัพท์ทิ้งออกไป “พง……พงศกร!”

เขาโทรมาได้ยังไง?

หรือว่า เขารู้ว่าเมื่อคืนเป็นเธอ จากนั้นก็เลยตั้งใจโทรมาถามเธอ?

ทำยังไงดี?

เธอจะรับและยอมรับไปเลยดีไหม?

โทรศัพท์ยังคงดังไม่หยุด และปาจรีย์ก็ยังคงลังเลไม่หาย

ผ่านไปสักพัก โทรศัพท์ก็วางสายไปเอง

ปาจรีย์เห็นแล้วก็รู้สึกเสียดายแต่ในขณะเดียวกัน ก็รู้สึกโล่งใจเหมือนกัน

แต่ไม่นาน โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง ครั้งนี้ไม่ใช่โทรศัพท์ แต่เป็นวีแชท

ปาจรีย์มองดูข้อความที่พงศกรส่งมา เธอกัดริมฝีปากแล้วจำใจกดเข้าไป: เมื่อคืนเป็นเธอหรือเปล่า?

เห็นหกคำนั้น ปาจรีย์ก็สูดหายใจเข้าลึกๆ

เป็นไปตามที่คิดไว้เลย เขาเดาได้ว่าเป็นเธอ ถึงได้มาถามเธอแบบนี้

ปาจรีย์นิ้วมือสั่นเทา ไม่รู้ว่าควรตอบยังไงดี

เธอคิดว่า ถ้าเธอตอบกลับไป เขาจะทำยังไง? จะรับผิดชอบต่อเธอ หรือเยาะเย้ยเธอที่ถึงแม้จะนอนกับเขาแล้ว แต่เขาก็ไม่มีทางรักเธออยู่ดี?

นึกถึงภาพที่พงศกรเย็นชาต่อตัวเอง ปาจรีย์ก็รู้สึกว่าความเป็นไปได้ของด้านหลังจะสูงกว่า

ช่างเถอะ เมื่อคืนแม้จะเป็นเขาที่เริ่มก่อน แต่เธอก็ไม่ได้ดันเขาออก ดังนั้นเธอก็ต้องรับผิดชอบเหมือนกัน ช่างมันเถอะ

พอคิดได้แล้ว ปาจรีย์ก็สูดหายใจเข้าลึกๆ ตั้งสติได้แล้ว จากนั้นก็กดตรงช่องพิมพ์ แล้วเริ่มพิมพ์ตอบกลับไปว่า: ฉันเอง เมื่อคืนผู้จัดการจากบาร์สตาร์บูลโทรมาบอกฉันว่า นายเมาหนักมาก ฉันก็เลยไปรับนาย แล้วปล่อยนายไว้ที่โรงแรม จากนั้นก็กลับบ้านแล้ว

สุดท้ายเธอก็ไม่มีความกล้าพอที่จะยอมรับว่าเมื่อคืนเธอได้มีความสัมพันธ์กับเขา

เธอกลัวว่าเขาจะเยาะเย้ยตัวเอง เธอรับไม่ไหวและรู้สึกไม่ดีจริงๆ

ปาจรีย์เห็นข้อความที่ปาจรีย์ตอบกลับ เขาหรี่ตาลง “ปล่อยไว้ที่โรงแรมแล้วกลับบ้านเลย? เธอไม่อยู่ต่อเหรอ?”

ปาจรีย์กัดริมฝีปาก พิมพ์ตอบด้วยนิ้วมือที่สั่นเทา “ไม่นะ นายเกลียดฉันจะตาย ฉันจะอยู่ต่อทำไม แต่นายถามแบบนี้ทำไม หรือว่าเมื่อคืนมีคนเข้าห้องนาย แล้วทำเรื่องอย่างว่ากับนายสิท่า?”

พงศกรไม่รู้ว่าเธอตั้งใจพูดโกหกหรือไม่ยอมรับกันแน่ หรือเธอพูดความจริงทั้งหมด เขาขมวดคิ้วเป็นปม สีหน้าแย่ลงไปกว่าเดิม

ผ่านไปสักพัก เขานวดขมับตัวเองแล้วพูดว่า “ไม่นี่ ช่างมันเถอะ”

พอส่งข้อความไปแล้ว เขาก็ปิดโทรศัพท์แล้วขับรถไปโรงพยาบาล

ปาจรีย์มองดูข้อความสั้นๆนั้น ไม่รู้ว่าเขาหมายความว่ายังไงกันแน่

อะไรคือช่างมันเถอะ เขาหมายความว่ายังไงกันแน่?

อีกอย่าง เขาไม่ถามอะไรต่อเลยเหรอ?

แม้เธอจะคาดหวังแบบนั้น แต่ปาจรีย์ก็ยังรู้สึกเจ็บปวดอยู่ดี ปลายจมูกเธอแสบขึ้นมา อดไม่ได้น้อยใจจนขอบตาแดงก่ำ

ข้างๆ วารุณีไม่ได้ข้อมูลที่ปาจรีย์ส่งมาสักที เตรียมออกไปดูสักหน่อยว่าเกิดอะไรขึ้น

พอเดินมาถึงหน้าห้องทำงานของปาจรีย์ ก็ได้ยินเสียงเธอร้องไห้

วารุณีเป็นห่วงจึงเปิดประตูเข้าไปดู “ปาจรีย์ เธอเป็นอะไรไปเหรอ?”

ปาจรีย์ไม่คิดว่าวารุณีจะเข้ามาตอนนี้ เธอตกใจแล้วรีบเช็ดน้ำตาตัวเอง “ฉันไม่เป็นไร เธอมีอะไรเหรอ?”

“ฉันมาเอาคลังข้อมูลน่ะ เห็นเธอยังไม่ส่งให้ฉันสักที ก็เลยจะมาถามหน่อย” วารุณีปิดประตูแล้วพูดขึ้น

ปาจรีย์พยายามฝืนยิ้มออกมา “ขอโทษด้วยนะ ฉันลืมน่ะ เดี๋ยวฉันส่งให้เธอตอนนี้เลย”

“ปาจรีย์ เธอเป็นอะไรไปเหรอ มีอะไรบอกฉันได้นะ ฉันอาจจะช่วยเธอได้นะ” วารุณีเดินเข้าไปถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง

ปาจรีย์กะพริบตา “ฉันไม่เป็นไรจริงๆ”

“ฉันไม่เชื่อ” วารุณีเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าโต๊ะทำงานของเธอ แล้วมองเธอด้วยสีหน้าจริงจัง “ปาจรีย์ บอกมาว่าผู้ชายที่อยู่กับเธอเมื่อคืนรังแกเธอใช่ไหม?”

เมื่อกี้เธอยังเดาเลยว่าปาจรีย์สมยอมเอง แต่ตอนนี้พอเห็นปาจรีย์ร้องไห้แบบนี้ เธอก็เริ่มไม่แน่ใจแล้วล่ะ

ปาจรีย์เบิกตาโพลงโตด้วยความตกใจ “เธอรู้ได้ยังไงว่าเมื่อคืนฉัน……”

“ฉันเคยผ่านมาแล้ว ฉันเห็นท่าเดินของเธอแปลกๆ ก็รู้แล้วล่ะว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง” วารุณีนั่งลงแล้วพูด

ปาจรีย์ก้มหน้าลง “แบบนี้นี่เอง ทั้งที่ฉันพยายามปกปิดอย่างดี ไม่คิดว่าเธอจะมองออกเลยนะ”

“บอกมา มันเป็นยังไงกันแน่? ใครรังแกเธอ หรือว่า……”

“เป็นอุบัติเหตุน่ะ ฉันสมยอมเอง!” ปาจรีย์ปิดหน้าพูด

วารุณีเห็นท่าทางเธอแบบนี้ ก็พูดว่า “อ้อ? แล้วผู้ชายคนนั้นคือใคร?”

“พงศกรน่ะ” ปาจรีย์ตอบ

“แค่ะๆ……” วารุณีกระอักน้ำลายตัวเอง เธอไออย่างรุนแรงจนใบหน้าแดงก่ำไปหมด

เธอไม่คิดว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้

เมื่อกี้เดาว่าต้องไม่ใช่พงศกรแน่นอน ปาจรีย์คงจะรักผู้ชายคนอื่นแล้วล่ะ

ไม่คิดเลยว่า……

ก็ได้ เธอคงประเมินความรักที่ปาจรีย์มีต่อพงศกรต่ำไปสินะ

ใช่สิ แอบรักข้างเดียวมาตลอดสิบปี จะทำใจตัดใจลงได้ยังไง

“วารุณี เธอเป็นอะไรไปเหรอ?” ปาจรีย์เห็นวารุณีไออย่างรุนแรง ตกใจจนรีบเข้าไปลูบหลังเธอเบาๆ ให้เธอหายใจได้ง่ายขึ้น

วารุณีปัดมือแล้วพูดว่า “ฉันไม่เป็นไร แค่ตกใจน่ะ เธอกับพงศกร พวกเธอ……”

ปาจรีย์ถอนหายใจ จากนั้นก็เล่าเรื่องเมื่อคืนให้เธอฟังย่อๆ

วารุณีได้ยินแล้ว ก็เลิกคิ้วขึ้นอย่างหยอกล้อ “เป็นแบบนี้นี่เอง ปาจรีย์ เธอทำให้ฉันตะลึงมากเลยนะเนี้ย”