พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ - บทที่ 634 กลอุบายของนัทธี

มาถึงห้องนอน สิ่งที่ดึงดูดวารุณีเป็นอันดับแรกก็คือผนังกระจกทั้งแผ่นนั้น

มองผ่านผนังกระจกนี้ เธอสามารถมองเห็นวิวทะเลของเมืองนี้ได้หมด

วารุณีสลัดมือของนัทธีทิ้งแล้ววิ่งไปที่ผนังกระจกอย่างไว วิ่งมาที่ตรงหน้าผนังกระจก มือสองข้างจับอยู่บนกระจก มองทะเลของด้านนอกด้วยสายตาเปล่งประกาย

นี่เป็นโรงแรมห้าดาวแห่งนึงที่สร้างติดกับริมทะเลโดยเฉพาะ อยู่ที่นี่ สามารถมองเห็นวิวทุกอย่างของริมทะเล ชายหาด น้ำทะเลและอื่นๆอย่างชัดเจน

ตอนนี้ที่ริมทะเลมีคนเล่นกันอยู่ไม่น้อย วารุณีเห็นแล้วมีความคิดที่อยากจะเปลี่ยนชุดว่ายน้ำลงไปเล่น

แต่ต่อมาก็คิดได้ว่าดึกป่านนี้แล้ว จึงได้แต่ล้มเลิกความคิดนี้ไป รอพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน

นัทธีที่อยู่ด้านหลังได้เดินมาโอบเอวของเธอจากด้านหลังไว้เบาๆ เอาคางวางอยู่บนไหล่ของเธอ “สวยขนาดนี้เลยเหรอ？สวยจนถึงขั้นทิ้งสามีอย่างผมไว้ข้างหลังเลย”

“สวยสิคะ ที่ผ่านมาฉันอยากมาเที่ยวทะเลสักครั้ง แต่ไม่มีโอกาสสักที ตอนนี้มีโอกาสมาแล้ว ฉันก็ต้องตื่นเต้นอยู่แล้วค่ะ”สายตาของวารุณีมองดูข้างนอกพร้อมพูดโดยที่ไม่หันหน้ามาเลย

นัทธีเห็นเธอแม้แต่สายตาก็ไม่หันมามองตัวเองเลย ได้ค่อนข้างหึง ฝ่ามือใหญ่ล้วงเข้าไปในเสื้อของเธอ ขณะเดียวกันก็ได้กัดติ่งหูเธอไว้เบาๆ

วารุณีตกใจแล้วรีบหันหน้ามา “อย่าซี้ซั้วค่ะ เดี๋ยวคนมาเห็นเข้า”

“มองไม่เห็นหรอก” นัทธีคลายติ่งหูของเธอออก ริมฝีปากค่อยๆเคลื่อนย้ายลงมาจูบอยู่ที่ซอกคอของเธอ พร้อมพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำแหบพร่า：“ผนังกระจกอันนี้สามารถมองเห็นแค่ด้านนอก แต่ด้านนอกมองไม่เห็นพวกเรา คุณวางใจได้”

ได้ยินเขาพูดแบบนี้ วารุณีถึงโล่งอกไปที

แต่เธอก็ยังได้กระดุกกระดิกไปมาอย่างค่อนข้างอึดอัดอยู่ดี “ถึงจะอย่างนั้นก็ไม่ได้เหมือนกันค่ะ ถึงมองไม่เห็นแต่ฉันก็ยังรู้สึกไม่ชินอยู่ดี มักจะรู้สึกอยู่เรื่อยเลยว่าพวกเขาจะมองเห็น”

“ผมรู้ แต่แบบนี้มันถึงจะเสียวไม่ใช่เหรอ？” นัทธีคลายคอของเธอ แล้วเงยหน้ามองเธอ

วารุณีอ่านความเร่าร้อนในแววตาเขาออก เธอหายใจลำบากจนหน้าแดงไปหมด

ไม่นึกเลยว่าผู้ชายคนนี้อยากจะมีอะไรกันที่นี่……

เห็นแววตาที่มีคลื่นที่ค่อนข้างใหญ่ของวารุณี นัทธีก็รู้เลยว่าเธอเข้าใจความหมายของตนเองแล้ว หลังจากหัวเราะเสียงต่ำไปสองที ก็ได้หันตัวเธอมา จากนั้นไม่ให้โอกาสเธอได้ปฏิเสธ ก็ก้มหน้าจูบริมฝีปากของเธอไว้เลย

ค่ำคืนนี้ ทั้งสองบ้าคลั่งกันสุดๆ ได้มีอะไรกันที่หลังกระจกบานใหญ่ขนาดนี้กันอย่างเร่าร้อนดุเดือด

ตอนแรก วารุณียังค่อนข้างอายอยู่ รู้สึกคนที่อยู่ด้านนอกจะมองเห็นพวกเขา

แต่หลังจากถูกผู้ชายพาไปรื่นเริงบนสวรรค์ชั้นเจ็ดแล้ว เธอก็ไม่มีเวลามาคำนึงอะไรแล้ว ได้เพลิดเพลินอย่างเต็มที่

หลังจากทุกอย่างจบสิ้น เธอได้เอาตัวเองซุกเข้าไปที่ใต้ผ้าห่ม อายจนไม่กล้าเจอคน

โอ้พระเจ้า ไม่นึกเลยว่าเธอจะมีอะไรกับนัทธีต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้ ถึงแม้คนพวกนั้นล้วนมองไม่เห็นเลย แต่ก็ยังละอายใจมากอยู่ดี

แน่นอนว่านอกจากอายแล้ว เธอก็ต้องยอมรับเหมือนกันว่าค่อนข้างเสียวมากเลยทีเดียว

นัทธีอาบน้ำเสร็จออกมาจากห้องน้ำ ก็เห็นผู้หญิงที่ห่อหุ้มตัวเองเป็นก้อนเหมือนเม่นตัวน้อยๆ เขาแสยะยิ้มมุมปากแล้วแกล้งถามทั้งๆที่รู้：“คุณเป็นอะไร？”

วารุณีดึงผ้าห่มลงมานิดหน่อย แล้วกลอกตาขาวใส่เขาทีนึง

ผู้ชายคนนี้ช่างหน้าด้านจริงๆ ยังมาถามอีกว่าเธอเป็นอะไร？

วารุณีที่อยู่ภายใต้ความโกรธได้ดึงผ้าห่มออกด้วยแล้วชี้ไหปลาร้าของตัวเองด้วย “คุณดูสิ คุณดูดฉันจนเป็นแบบนี้ พรุ่งนี้ฉันจะออกไปเล่นน้ำยังไง？”

“งั้นก็ไม่เล่น” นัทธีเดินมานั่งที่ขอบเตียง คอยเช็ดผมและตอบอย่างไม่เห็นด้วย

วารุณีกัดริมฝีปาก “ไม่ได้นะ ฉันมาเพื่อมาเล่นน้ำโดยเฉพาะเลยนะ”

“น้ำทะเลมีอะไรน่าเล่น เคยถูกคนมากมายขนาดนี้เหยียบ สกปรก ยิ่งไปกว่านั้น ที่นี่ผู้ชายเยอะเกินไป อากาศก็เหม็น”นัทธีเช็ดผมไปด้วยและพูดไปด้วย

วารุณีเห็นเขาพูดอย่างจริงจัง แต่ก็ได้เข้าใจอะไร จากนั้นได้แสยะยิ้มมุมปากทีนึง

ผู้ชายเยอะเกินไป ถึงเป็นวัตถุประสงค์ที่แท้จริงของเขามั้ง！

เขาจงใจทิ้งรอยไว้ที่ไหปลาร้า แขนและขาอ่อนของเธอ พอแบบนี้ พรุ่งนี้เธอก็จะใส่ชุดว่ายน้ำไม่ได้

คิดจุดนี้ได้ วารุณีมองนัทธีอย่างหมดคำพูด

เป็นผู้ชายที่มีกลอุบายจริงๆ

นัทธีเหมือนอ่านออกว่าในใจวารุณีคิดอะไรอยู่ แววตาของเขาลุกลี้ลุกลน พร้อมแกล้งถามเหมือนไม่รู้อะไรเลย “มีอะไรเหรอ？มองหน้าผมทำไม？”

วารุณีได้มองบนใส่เขาอีกที จากนั้นขี้เกียจสนใจเขาอีก และได้ล้มกลับไปนอนที่เตียงอีกครั้ง

นัทธีเห็นเธองอนแล้ว ได้แสยะยิ้มมุปากแล้วลุกไปเป่าผม

วารุณีหันมาจ้องร่างเงาของเขา ในใจทั้งโกรธและทั้งตลก

เธอรู้ว่าเขาขี้หึง แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะขี้หึงถึงขั้นนี้ แม้แต่เธอใส่ชุดว่ายน้ำก็ไม่ยอมให้ใส่ ปัญญาอ่อนจริงๆ

ถึงว่าตอนที่เธอเลือกประเทศนี้ สามประเทศที่เหลือเขาล้วนไม่มีปัญหาเลย มีแค่ประเทศนี้ประเทศเดียวที่บอกให้เธอเปลี่ยน

พอเธอไม่เปลี่ยน เขายังได้ขมวดคิ้วอีก

ตอนนั้นเธอยังนึกว่าเขาเป็นอะไรเสียอีก ที่แท้คือไม่ชอบที่เธอมาเล่นริมทะเล

วันถัดมา วารุณีไม่ได้ไปริมทะเลจริงๆ รอยดูดบนตัวเธอยังไม่ได้จางหาย ใส่ชุดว่ายน้ำไม่ได้ ได้แต่นั่งอยู่หน้าผนังกระจก ได้แต่มองตาปริบๆดูนักท่องเที่ยวที่อยู่ด้านล่างเล่นน้ำกันอย่างมีความสุข

นัทธีก็ไม่ได้ลงไปเหมือนกัน นาทีนี้กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่บนโซฟา

หลังจากอ่านไปได้หนึ่งหน้า เขาเงยหน้ามองมาที่วารุณี เห็นวารุณีกำลังมองด้านล่างด้วยแววตาปรารถนา เห็นแล้วเขาได้เม้มริมฝีปากบางอย่างควบคุมไม่ได้

จู่ๆเขาได้เกิดความสงสัยว่าตัวเองทำผิดไปหรือเปล่า？เธออยากเล่นน้ำ แต่เขากลับไม่อยากให้ชายอื่นมองเห็นเธอ จึงได้ตัดขาดความคิดที่เธอจะเล่นน้ำไป

แต่ตอนนี้เห็นเธอผิดหวังขนาดนี้ เขาค่อนข้างไม่สบายใจ

บางที เขาอาจจะผิดไปแล้วจริงๆ

นัทธีวางมือลงแล้วเดินไปหาวารุณี “ที่รัก ผมขอโทษ”

เขาเอนตัวลงมากอดคอของวารุณีไว้

วารุณีหันหน้ามามองเขาอย่างประหลาดใจ “ขอโทษเรื่องอะไรคะ？”

“ขอโทษเรื่องที่ทำให้คุณไม่สามารถไปเล่นน้ำได้” นัทธีหลุบตาลงพร้อมพูดอย่างละอายใจ

วารุณียิ้มทีนึง “เอาล่ะ ตอนแรกไม่พอใจจริงๆ แต่ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้วค่ะ เล่นไม่ได้ก็ไม่เล่น”

ถึงเธอพูดแบบนี้ แต่ความผิดหวังในแววตากลับไม่ปกปิดเลยสักนิด

นัทธีคลายคอของเธอ แล้วดึงเธอลุกขึ้นมา “มากับผม”

“ไปไหนคะ？”วารุณีถามด้วยความข้องใจ

นัทธีดึงมือเธอเดินไปที่ประตู “พาคุณไปเล่นน้ำ”

ก่อนอื่นวารุณีได้ตาเปล่งประกายก่อน แต่ไม่นานก็กลับคืนสู่ความสงบ แล้วขมวดคิ้วอย่างมึนงง “ไปเล่นที่ริมทะเลเหรอ？ไม่ได้เชียวนะ เสื้อผ้าไม่เหมาะสม”

“ไม่ได้ไปที่ริมทะเล แต่ไปที่สระว่ายน้ำ” นัทธีหันมามองเธอแว๊บนึงแล้วพูด

วารุณีอ้าปาก “สระว่ายน้ำ？”

“ใช่ ผมรับไม่ได้ที่ให้ผู้ชายคนอื่นมาเห็นเรือนร่างของคุณ เลยได้แต่พาคุณไปเล่นที่สระว่ายน้ำ แต่ถ้าคุณอยากไปเล่นที่ริมทะเลจริงๆ ผมให้มารุตซื้อชายหาดทั้งผืนให้คุณเล่น ไม่ใส่เสื้อผ้าก็ยังได้ สรุปก็คือเล่นกับคนอื่นไม่ได้” นัทธีพูดอย่างจริงจัง

วารุณีร้องไห้ไม่ได้หัวเราะไม่ออก “เชอะ คุณสิไม่ใส่เสื้อผ้า”

นัทธีได้แสยะยิ้มมุปาก

ไม่นาน ทั้งสองก็ได้มาถึงสระว่ายน้ำ ระหว่างทางที่มา นัทธีได้โทรหาโรงแรมโดยเฉพาะว่าจะเหมาสระว่ายน้ำ

พอแบบนี้ ก็จะไม่มีคนเข้ามารบกวนพวกเขาแล้ว

วารุณีมองสระว่ายน้ำที่มีเรืองแสงสีฟ้าอ่อนวิบวับอยู่ ใบหน้าได้เผยรอยยิ้มออกมา

ถึงแม้บรรยากาศในการเล่นน้ำที่สระว่ายน้ำจะสู้เล่นที่ริมทะเลไม่ได้

แต่เพื่อไม่ให้ผู้ชายของตัวเองเกิดความหึงหวง เธอฝืนยอมรับก็ได้

อีกอย่าง เธอก็ไม่ได้ว่ายน้ำมานานมากแล้วจริงๆ

ยืนอยู่บนขอบสระ จู่ๆวารุณีได้ตบหน้าผากตัวเองทีนึง “อุ๊ย ลืมเอาชุดว่ายน้ำมาเลย”

“ไม่เป็นไร แบบนี้ก็ได้ วันนี้ที่นี่ได้ถูกคุณเหมาไปเรียบร้อยแล้ว” นัทธีโบกมือพร้อมพูดอย่างภาคภูมิใจสุดๆ

วารุณีหัวเราะจนหยุดไม่ได้ “ทำไมเชยขนาดนี้ แต่ที่คุณพูดก็ถูก ในเมื่อได้ถูกฉันเหมาไปแล้ว งั้นฉันก็ไม่เกรงใจแล้ว”

พอพูดจบ เธอได้ถอดกระโปรงยาวบนตัวออก ใส่แค่เสื้อในชนิดบางที่ไม่มีสายก็โดดลงไปเลย

นัทธีเห็นแล้วแววตามืดมน ทันใดนั้นก็ได้โดดลงไปด้วย