พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ - บทที่ 653 ความตื่นเต้นของวารุณี
ก็แค่ครั้งนี้เดิมพันชนะ แต่ครั้งหน้าล่ะ？
วารุณีขดตัว ในใจไม่สบายใจเลย
ครั้งนี้ เธอใช้มีดมาขู่นิรุตติ์ ทำให้เขาถอยไป
แต่ครั้งต่อไป ก็อาจจะไม่สำเร็จก็ได้
ถ้าครั้งหน้านิรุตติ์พูดตรงๆ บอกว่าเก่งนักก็ไปตาย งั้นเธอก็จะไปตายจริงๆ
วารุณีถอนหายใจยาวๆ มุมปากยิ้มอย่างขมขื่น
ช่างเถอะ ครั้งนี้เดิมพันชนะแล้ว รอดไปได้ก็เป็นเรื่องดี
ครั้งหน้าถ้ามีสถานการณ์แบบนี้อีก ค่อยคิดหาทางอื่นละกัน
ถ้าหมดหนทางจริงๆ เธอก็ยอมไปตาย
ด้านนอก นิรุตติ์ปิดแขนไว้แล้วลงมา ในห้องรับแขกนวิยากำลังดูโทรศัพท์ ได้ยินเสียงฝีเท้า มุมปากยกขึ้นอย่างดูถูก“ทำไม แป๊บเดียวก็ลงมาแล้ว ยังไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเลย ดูเหมือนคุณจะไม่ได้เรื่องนะ！”
นิรุตติ์มองเธออย่างเย็นชา“หุบปากคุณซะ ไม่งั้นผมจะเย็บปิดให้คุณเอง！”
“คุณ……”นวิยาโกรธแทบตาย รีบหันไปมองที่เขา
แต่ทว่าการมองนี้ ก็ตะลึงทันที“คุณ……คุณได้รีบบาดเจ็บ！”
ไม่ใช่แค่แขน แต่ยังมีที่ศีรษะ
“คุณถูกวารุณีตีจนเจ็บ？”นวิยาตกใจอย่างไม่อยากจะเชื่อ
นิรุตติ์เม้มปาก ไม่พูด เดินไปนั่งลงที่โซฟาอีกด้าน
นวิยารีบยืนขึ้นมา“นิรุตติ์ คุณถูกวารุณีตีจนบาดเจ็บเนี่ยนะ คุณมันไม่ได้เรื่องเลย ผู้ชายทั้งแท่ง ดันสู้ผู้หญิงคนหนึ่งไม่ได้！”
นิรุตติ์หรี่ตาลง เงยหน้าขึ้นทันที มองเธอเหมือนมองคนตาย
คอของนวิยาก็เหมือนมีคนเอาอะไรมาอุดไว้ทันที พูดไม่ออก
เพราะสายตานี้ของเขา น่ากลัวมากจริงๆ
แป๊บเดียว คนใช้ก็ถือกล่องยาเข้ามา พันแผลให้นิรุตติ์
นวิยานั่งอยู่ตรงข้าม“เขาเป็นไงบ้าง？”
คนใช้พันไปตอบกลับไปว่า：“คุณผู้ชายไม่เป็นอะไรหนัก บนหัวถลอก แขนก็แค่แผลเล็กน้อย ไม่ลึกถึงกระดูก สองสามวันนี้ก็สมานได้แล้วไม่เป็นปัญหา”
ได้ยินคำนี้ นวิยาก็เบะปาก“ดูเหมือนวารุณีจะลงมือเบามาก”
ตอนรู้ว่าวารุณีทำนิรุตติ์จนเจ็บ ในใจเธอก็สะใจ มีความสุข
ยังไงนิรุตติ์ก็เป็นศัตรูของเธอ
แต่ตอนนี้ได้ยินว่าแผลของนิรุตติ์ไม่เจ็บ ความดีใจในใจนั้น ก็หม่นลงไปทันที
วารุณียัยผู้หญิงนั่นใช้ไม่ได้เลย ในเมื่อใช้มีดปาดนิรุตติ์แล้ว ทำไมไม่เอามีดแทงไอ้นิรุตติ์นี่ให้ตายเลยล่ะ
แบบนี้ ก็ไม่ใช่อย่างที่เธอพูด
น่าเสียดาย น่าเสียดายจริงๆ！
สายตาของนวิยาเปลี่ยนไป ซึ่งเห็นอยู่ในสายตาของนิรุตติ์ นิรุตติ์ก็เดาความคิดของเธอได้ทันที สายตามีความอาฆาต“ดูเหมือนคุณจะผิดหวังมากเลยนะ”
ได้ยิน นวิยาก็ตระหนักถึงการเปิดเผยของตัวเอง สายตาสั่นคลอน ระงับความร้อนตัวในใจแล้วตอบไปอย่างนิ่งๆ：“คุณมองผิดแล้ว ฉันกลับห้องก่อนนะ”
พูดจบ เธอก็ลุกขึ้นไปข้างบน ไม่อยากอยู่ตรงนี้แม้แต่นาทีเดียว
เธอรู้ว่าผู้ชายคนนี้โรคจิตแค่ไหน
ปากเธอไม่ยอมรับว่าตัวเองผิดหวัง แต่ในใจของนิรุตติ์แน่ใจว่าเธอกำลังผิดหวัง เธอไม่ยอมรับก็ต้องบังคับให้เธอยอมรับ จากนั้นจึงทำเรื่องบางอย่างที่เกินไปต่อเธอ
บทเรียนสองสามครั้งก่อนหน้านี้ ทำให้เธอจำไว้ในใจแล้ว ดังนั้นตอนนี้ เธอต้องปลีกตัวไป ก่อนที่เขาจะพูดขึ้นมา
นิรุตติ์เห็นนวิยาไปแล้ว ก็ไม่เหมือนก่อนหน้านั้น ที่เรียกเธอกลับมา แล้วจะจัดการเธอให้ได้
ที่จริงคือ ตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์นั้น
เขามองแขนตัวเอง สายตานั้นมีอารมณ์ที่พูดไม่ออก
เขายอมรับว่าคืนนี้ตัวเองทำวารุณีตกใจกลัว ทำให้วารุณีทำการโต้ตอบแบบนี้กลับมา และรู้ว่าตัวเองทำผิด
แต่ตอนที่เห็นเธอถือมีดแทงมาที่ตัวเอง ในใจเขาก็เสียใจหน่อยๆ
ยังไงถูกคนที่ตัวเองรักเอามีดมาแทง ในใจจะไม่รู้สึกแย่ได้ไงล่ะ
ตอนที่นิรุตติ์กำลังคิดอยู่นั้น โทรศัพท์ก็ดัง
เขาโบกมือ สื่อให้คนใช้ออกไปก่อน
ดีที่คนใช้พันแผลให้เขาเสร็จแล้ว พอเห็นการกระทำของเขา ก็ไม่พูดอะไร เก็บกล่องยาแล้วออกไปจากห้องรับแขก
หลังจากคนใช้ออกไป นิรุตติ์จึงหยิบโทรศัพท์ออกมา พอเห็นเบอร์ที่โทรมาบนโทรศัพท์ เขาก็หรี่ตาลง จากนั้นใช้นิ้วโป้งกดปุ่ม แล้วรับสาย“มีอะไร？”
“นายครับ แย่แล้ว ผมเพิ่งสืบได้ว่า นัทธีมาถึงประเทศนิวซีแล้ว”คนที่ปลายสายพูด
สีหน้านิรุตติ์หม่นลง“อะไรนะ？นัทธีมาประเทศนิวซีแล้ว！”
“ครับ ตอนบ่าย ลูกน้องผมคนหนึ่งออกมาจากสนามบิน แล้วเห็นนัทธี”คนที่ปลายสายพูด
นิรุตติ์กำโทรศัพท์แน่นทันที
คิดไม่ถึงว่า นัทธีจะมาประเทศนิวซี ได้เร็วขนาดนี้ ดูท่านัทธีจะรู้แล้วว่าวารุณีอยู่ประเทศนิวซี
ไม่งั้นทำไมนัทธีไม่ไปประเทศอื่นล่ะ ถึงได้มาที่นี่อย่างบังเอิญขนาดนี้ จะต้องสืบได้ว่าวารุณีอยู่นี่แน่ๆ ดังนั้นจึงตั้งใจมาหาโดยเฉพาะ
แค่ไม่รู้ว่า นัทธีหาได้อย่างไรว่าวารุณีอยู่นี่ ทั้งๆที่ตอนเขาให้คนไปจับวารุณี แผนการทุกอย่างเพอร์เฟคไปหมด
ดังนั้น มันเปิดเผยได้อย่างไรกัน
“ตอนนี้นัทธีอยู่ไหน？”นิรุตติ์ถามด้วยสีหน้าดูแย่
คนที่ปลายสายส่ายหน้า“ไม่แน่ใจครับ คนของผมเห็นเขาออกมาจากสนามบิน แล้วก็ขึ้นรถ รถคันนั้นยังเป็นรถใหม่ที่เพิ่งซื้อด้วย ไม่มีทะเบียน ดังนั้นพวกเราเลยติดตามรถคันนั้นว่าไปไหนไม่ได้”
นิรุตติ์กัดฟัน“หมายความว่า พลาดร่องรอยของนัทธีเหรอ？”
“ครับ ขอโทษจริงๆครับนาย”คนที่ปลายสายพูดขอโทษ
นิรุตติ์สูดหายใจลึกๆ พยายามระงับความโกรธไว้“ช่างเถอะ คุณให้คนกระจายไปทั่วแต่ละที่ แอบหาเบาะแสของนัทธี หาเจอแล้ว แจ้งผมทันที”
“โอเค”คนที่ปลายสายพยักหน้า จากนั้นพูดอีกว่า：“งั้นนาย พวกคุณจะย้ายไหม？”
“ตอนนี้ยัง ถ้าเคลื่อนย้าย สถานการณ์ก็จะใหญ่โต ในเมื่อนัทธีมาถึงนี่แล้ว ก็หมายความว่า เขาแน่ใจแล้วว่าพวกเราอยู่ประเทศนี้ ดังนั้นตอนนี้เขาจะต้องเตรียมลูกน้องจำนวนมากแล้วแน่ บางทีอาจจะติดต่อกับกองทัพประเทศนี้ คอยเฝ้าสังเกตสิ่งผิดปกติอยู่ตลอดเวลา ถ้าพวกเราย้ายไปตอนนี้ สถานการณ์ใหญ่โตแบบนี้ จะต้องถูกพบแล้วสกัดกั้นไว้แน่”นิรุตติ์กัดฟันพูดอย่างเยือกเย็น
“ผมเข้าใจแล้ว งั้นผมไปให้ลูกน้องตามหาเบาะแสของนัทธีก่อน”คนที่ปลายสายรู้สึกว่ามีเหตุผล จึงไม่พูดอะไร
นิรุตติ์ตอบอือ“ไปเถอะ”
โทรศัพท์เสร็จ เขาก็วางโทรศัพท์ลงแล้วก้มหน้าเริ่มคิดแผนการในใจ
นัทธีมาหาที่นี่แล้ว งั้นหาเขาเจอ หาวารุณีเจอ ก็เป็นแค่เรื่องของเวลา
ถึงแม้ตอนนี้ย้ายไม่ได้ แต่พวกเขาก็จะอยู่นี่ต่อไปไม่ได้ ต้องคิดหาทาง ให้นัทธีออกไป ให้นัทธีคิดว่าเขาพาวารุณีย้ายไปที่อื่นแล้ว
แบบนี้ หลังจากนัทธีออกไปจากประเทศนิวซี เขาถึงพาวารุณีย้ายไปจริงๆ
คิดแบบนี้ นิรุตติ์จึงหยิบโทรศัพท์แล้วลุกขึ้น เดินไปด้านนอกคฤหาสน์ ดูเหมือนจะติดต่อใครสักคน
ตรงราวบันไดของคฤหาสน์ชั้นสาม วารุณีไม่รู้ว่ายืนอยู่ตรงนั้นนานแค่ไหน มือสองข้างวางอยู่บนราวบันได ตอนนี้กำลังตัวสั่นด้วยความตื่นเต้น บนใบหน้าเธอ ในที่สุดก็ปรากฏรอยยิ้มแรกในสามสี่วันนี้
ดีจัง เธออยู่ในทะเลหรือเกาะแห่งหนึ่งในประเทศนิวซีจริงๆ และนัทธีก็หามาแล้ว ดูท่า เธอจะมีคนช่วยแล้ว
แต่คำพูดเมื่อกี๊ของนิรุตติ์ ก็ทำให้เธอระวังตัวขึ้นมา ถึงแม้นิรุตติ์ดูไม่ได้จะย้ายไป แต่นัทธีอยู่ที่นี่ เขาจะต้องไม่อยู่นี่ต่อไปแน่ ไม่งั้นจะถูกนัทธีหาเจอได้
ดังนั้นนิรุตติ์ จะต้องคิดหาทาง พาเธอไปจากนี่ แบบนั้น นัทธีก็จะหาเธอไม่เจออีก
