พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ - บทที่ 691 จะปกป้องพวกเขา
นัทธีขมวดคิ้ว “เกิดอะไรขึ้น？”
“เรื่องของ ตระกูลกรปักษา บังเอิญว่า ตอนที่นวิยายังมีชีวิตอยู่ ตระกูลกรปักษาตกอยู่ในอันตรายครับ เพียงแค่มีคนลงมือ ก็จะล้มอย่างแน่นอน กลับกันไม่ว่าตระกูลจามจุรีศิลป์จะลงมือยังงไง ตระกูลกรปักษาก็ยังคงอยู่ได้อย่างเข้มแข็ง จนถึงวันที่นวิยาเพิ่งจะฆ่าตัวตายไปได้ไม่นาน ตระกูลจามจุรีศิลป์ก็ส่งข่าวมาครับ ว่าตระกูลกรปักษาล้มตัวเอง ตอนนี้ตระกูลกรปักษาหมดอำนาจไปอย่างสมบูรณ์แล้วครับ นายท่านบุญชัยกับพวกลูกๆ ของเขา ถูกเบื้องบนตรวจสอบทั้งหมดครับ” มารุตพูดที่รู้สึก
เดิมทีตระกูลกรปักษาไม่ได้เป็นอริตระกูลไชยรัตน์
แต่พ่อของตระกูลกรปักษา กลับเป็นทวดของนวิยา
เมื่อก่อนนวิยาวางแผนฆ่าวารุณีถึงสองครั้ง นัทธีให้ตระกูลกรปักษาช่วยสืบหาฆาตกร ไม่คิดว่าหลังจากตระกูลกรปักษาพบว่าเป็น นวิยา จึงปกป้องนวิยา แล้วผลักไสทารีนามารับผิดแทน
แน่นอน นับจากเรื่องนี้ นัทธีไม่มีทางให้ตระกูลจามจุรีศิลป์ไปจัดการตระกูลกรปักษาที่เป็นครอบครัวชั้นสูงและมีอำนาจหรอก แต่ใครใช้ให้ความจริงเรื่องที่นวิยาฆ่าพ่อแม่เขาแตกล่ะ
ดังนั้นตระกูลกรปักษาปกป้องนวิยา ไม่เพียงแต่ปกป้องฆาตกรที่วางแผนฆ่าวารุณี แต่ยังปกป้องฆาตกรที่ฆ่า พ่อแม่ของเขา ตระกูลกรปักษากับนวิยาคือกลุ่มเดียวกัน ก็เท่ากับเป็นศัตรูของนัทธีไปโดยธรรมชาติ เขาจึงเกลียดตระกูลกรปักษาไปอย่างสิ้นเชิง แล้วร่วมมือกับตระกูลจามจุรีศิลป์ ให้ตระกูลจามจุรีศิลป์เข้าไปโจมตีตระกูลกรปักษา
ตอนนี้เวลาผ่านไปไม่กี่เดือน ตระกูลกรปักษา ในที่สุดก็หมดอำนาจลง
วารุณีได้ยินที่มารุตพูด พูดอย่างตกใจ “นี่มันเป็นกระแสเหรอ？แค่นวิยาตาย ตระกูลจามจุรีศิลป์ยังไม่ทันได้ลงมือเลย ตระกูลกรปักษาก็จบเห่แล้ว จะฟังยังไงมันก็อภิปรัชญา”
มารุตอิ่มและ “แต่ว่าไป นี่ช่างเหลือเชื่อจริงๆ ครับ ตระกูลจามจุรีศิลป์เล่าเรื่องหนึ่งให้ผมฟัง ตอนที่นวิยายังเด็กอยู่ มีหมอดูดูดวงนวิยาไว้ แค่นวิยามีชีวิตอยู่ ตระกูลกรปักษาก็จะเจริญรุ่งเรือง นายท่านบุญชัยเลยชอบนวิยาหลานสาวที่กำลังจะออกมาสามชั่วอายุคน”
“อย่างนี้นี่เอง เพราะแบบนี้ เป็นไปตามที่หมอพูดจริงๆ ตอนที่นวิยามีชีวิตอยู่ ถึงแม้ว่าตระกูลกรปักษาจะถูกปราบปราม แต่ก็ยังรอดอยู่มาได้ แต่ตอนนี้ทันทีที่นวิยาตาย ตระกูลกรปักษาก็ล้มลงทันที” วารุณีจุ๊ปากอยู่สองครั้ง
คิดไม่ถึงเลยว่า จะมีเรื่องมหัศจรรย์แบบนี้บนโลก
“นายท่านบุญชัยรู้หรือเปล่าว่านวิยาฆ่าหลานสาวของเขา？” นัทธีหรี่ตาลงทันที
หลานสาวของนายท่านบุญชัย ก็คือแม่ของนวิยา
มารุตพยักหน้า “ตามที่ตระกูลจามจุรีศิลป์พูด นายท่านบุญชัยรู้มาตลอด แต่ นายท่านบุญชัยมีหลานสาวหลายคน แม่ของนวิยาไม่ใช่คนที่ท่านชอบ ถ้าไม่มีนวิยา คุณหญิงนวิยาก็ถูกนายท่านบุญชัยลืมไปนานแล้ว สำหรับนายท่านบุญชัยแล้วเรื่องที่คุณหญิงนวิยาถูกนวิยาฆ่า นอกจากรู้สึกแปลกใจ ยังช่วยหาคนรับหลักฐานให้นวิยา และลบหลักฐานบางส่วน”
“พระเจ้า นี่ยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า？หลานตัวเองถูกฆ่า คิดไม่ถึงเลยว่า……”
“นี่ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร นายท่านบุญชัยเป็นคนอีโก้สูง ไม่ได้รู้สึกอะไรกับคุณหญิงนวิยาหลานสาวคนนี้ เพราะฉะนั้นงกับหลานสาวที่ไม่ได้มีความรู้สึกอะไร กับระหว่างเหลนที่ทำให้ตระกูลกรปักษาเจริญรุ่งเรือง เขาจะเลือกใครแทบไม่ต้องคิด” นัทธีพูด
วารุณี พยักหน้า “ฉันเข้าใจ ฉันแค่คิดว่าคุณแบบนี้ น่ากลัวเกินไปแล้ว”
“ใช่น่ากลัว คนแบบนายท่านบุญชัย เจอได้ไม่น้อยในแวดวงนี้” นัทธีพูด
วารุณีถอนหายใจ “คุณหญิงนวิยาพอเจอคุณตาแบบนี้ ช่างน่าสงสารจริงๆ ”
“ไม่ต้องห่วงเหรอ พวกเราไม่มีทางเป็นคุณตาคุณยายประเภทนั้นหรอก” นัทธีกุมมือวารุณี พูดอย่างอ่อนโยน
วารุณีขำน้ำตาจะไหล “คุณตาคุณยาย？ไอริณเพิ่งจะกี่ขวบ เร็วไปนะ”
“พูดไปก็ถูกอีก” นัทธีหัวเราะ
หลังจากนั้นวารุณี ก็ถามอีก “ใช่แล้ว แล้วคนตระกูลกรปักษา จะเป็นยังไงต่อไปหรอ？”
มารุตตอบ “นายท่านบุญชัยอายุมากแล้ว จุดจบคงไม่น่าเวทนาเกินไปหรอก อย่างมากก็ถูกเบื้องบนส่งไปที่บ้านพักคนชรา ยังไงซะตอนที่นายท่านบุญชัยยังหนุ่ม เขาก็เป็นข้าราชการที่ดีคนหนึ่ง พออยู่ในชนชั้นข้าราชการนานขึ้น เขาก็ค่อยๆเปลี่ยนมมีตัณหามากขึ้น เบื้องบนต้องมอง ไปที่ความสำเร็จของนายท่านบุญชัย คงให้เขาล้มลงแบบเบาๆ ”
“แล้วคนอื่นล่ะ？” วารุณีสงสัย
“คนอื่น ตระกูลจามจุรีศิลป์ตรวจเจอว่าพวกลูกๆ ของนายท่านบุญชัยยักยอกและติดสินบนร้ายแรง เกรงว่าคงต้องนั่งคุกไปอีกนานครับ”
“แบบนี้ก็ดี ทำเรื่องไม่ดี ก็ต้องชดใช้” นัทธีเม้มปากพูดเสียง
หลังจากนั้น เขาก็ยืนขึ้น “เอาล่ะ เอาเรื่องที่นวิยาฆ่าตัวตาย ไปบอกพิชิตเถอะ”
“ครับ”
นัทธีวางสาย มองไปที่วารุณี “ไปเถอะ ลงไปก่อนเถอะ”
“อืม” วารุณีพยักหน้า
สองสามีภรรยาจูงมือกันออกมาจากห้องสมุด แล้วลงไปด้านล่าง
ไม่นาน ทั้งสองก่อนถึงห้องอาหาร
อารัณกับไอริณเห็นทั้งสอง ก็รีบทิ้งช้อนในมือแล้วลงมาจากเก้าอี้ วิ่งไปหาพวกเขาทั้งสอง “พ่อ แม่”
นัทธีและวารุณีต่างคนต่างรับลูกหนึ่งคน
“ช้าหน่อย” นัทธีโอบเอวอุ้มไอริณขึ้นมา ให้ไอริณนั่งลงที่แขน “ถ้าล้มลงจะทำยังไงเนี่ย？”
ไอริณโอบคอของเขาไว้ ยิ้มอย่างมีความสุข “ไม่มีทางค่ะ พ่อก็จะรับไอริณไว้ ใช่ไหมคะพ่อ？”
ดวงตาของนัทธีอ่อนโยนลงมาทันที “ใช่ค่ะ คุณพ่อไม่ใช่แค่จะรับไอริณไว้นะ จะปกป้องไอริณตลอดไปเลย”
เพราะ นี่คือลูกสาวของเขาไง
“แล้วผมล่ะครับ พ่อ ผมล่ะ？” อารัณที่ถูกวารุณีดึงมือไว้ มองไปที่นัทธี
นัทธีก้มลงมองแล้วยิ้ม “ลูกก็เหมือนกัน พ่อจะปกป้องลูกตลอดไปเลย”
สุขใจก็เหมือนกัน
ลูกๆ ของเขา นอกจากวารุณีเเล้ว บนโลกใบนี้เขานั้น เป็นสมบัติที่ล้ำค่าที่สุด
ดังนั้น เขาจะเดิมพันทุกอย่าง สู้ทุกอย่างเพื่อปกป้องพวกเขา รักษาพวกเขาไว้
ได้ยินที่นัทธีพูด เด็กทั้งสองก็มีความสุข หัวเราะคิกคักไม่หยุด ห้องอาหารเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความสุขของเด็กๆ
ป้าส้มที่มองอยู่ข้างๆ ก็รู้สึกอบอุ่นสบายใจ
“เอาล่ะๆ เลิกเล่นได้แล้ว ไปกินข้าวก่อน อารัณ ไอริณ ลงจากตัวคุณพ่อ คุณพ่อยังไม่ได้กินข้าวนะ” มองพ่อลูกที่เล่นกันอยู่สามคน วารุณีพูดอย่างรวดเร็ว
อารัณได้ยินก็ปล่อยจากขาของนัทธี ไอริณก็ให้นัทธีเอาตัวเองลงมาเช่นกัน
นัทธีลูบหัวไอริณ แล้วเอธอลงมา จากนั้นต่างก็จับมือลูกไปที่โต๊ะอาหาร
อีกฝั่ง ในโรงพยาบาล พิชิต พี่พึ่งทำการผ่าตัดเสร็จ ก็มาจากห้องผ่าตัด พยาบาลคนหนึ่งหยิบมือถือออกมา “คุณหมอพิชิต เมื่อกี้นี้โทรศัพท์หมอดังขึ้นค่ะ ขึ้นว่ามารุตโทรมาค่ะ”
พูดอยู่ พยาบาลก็ยื่นโทรศัพท์ให้
พิชิตยิ้มรับ “ขอบคุณนะ คุณไปทำธุระต่อเถอะ”
พยักหน้า หันหลังแล้วเผยให้เห็น
สีหน้าพิชิตที่แสดงออก เปลี่ยนเป็นสีหน้าที่ซ่อนอยู่ลึกๆ
ทำไมอยู่ดีมารุตถึงโทรมาหาเขาล่ะ？
อีกอย่างนี่มันก็เย็นแล้ว หรือว่าเกิดอะไรขึ้นกับนวิยา？
ถ้าไม่ได้เกี่ยวกับนวิยา นัทธีไม่มีทางให้มารุตติดต่อเขามาแน่ เพราะตอนนี้ระหว่างพวกเขา นอกจากเรื่องนวิยา ก็ไม่มีเรื่องอย่างอื่นต้องคุยกัน
คิดอยู่ พิชิตก็รีบค้นหาสายมารุตที่ไม่ได้รับ แล้วโทรกลับไป
มารุตอาจจะรอสายของเขาอยู่ สายของเขาเพิ่งจะโทรไป มารุตก็รับทันที “คุณหมอพิชิตครับ”
“นายโทรหาฉันมีธุระอะไรหรือเปล่า？” พิชิตเดินไปห้องตรวจของตัวเองเ พร้อมกับถามไปด้วย
ปลายสาย มารุตอ้าปากค้าง ค่อนข้างนานกว่าจะเปล่งเสียงออกมา “คือ……มีเรื่องบางอย่างครับ หวังว่าคุณหมอพิชิตจะเตรียมใจรับได้ หลังจากที่ฟัง อย่าพังนะครับ”
เมื่อยิน ฝีเท้าของพิชิตก็หยุดลง และรู้สึกกระวนกระวายใจขึ้นมาทันที “เตรียมใจ？นายจะพูดอะไรกันแน่？”
มารุตสูดหายใจเข้า “ประธานให้ผมมาบอกคุณว่า คุณนวิยา เสียแล้วครับ
