พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ - บทที่ 699 พี่รพี
ปาจรีย์พยักหน้าและใส่หัว “ตกใจแต่ไม่ได้ดีใจ”
รพีถูกคำตอบที่ไม่เหมือนใครของเธอ ทำให้ขำจนหยุดไม่ได้ สักพักถึงจะหยุดลง “ปาจรีย์ เธอนี่น่ารักจริงๆ เลย”
ปาจรีย์กระตุกที่มุมปาก “คนนั้น……คุณรพี ทำไมคุณถึงมาอยู่ในบ้านฉันได้ล่ะ？”
อีกอย่างคนนี้ แล้วยังเรียกเธอปาจรีย์อย่างเต็มปากเต็มคำ เหมือนกับว่าพวกเขาสนิทกันมาก
แต่พวกเขา เป็นแค่คนแปลกหน้าที่เพิ่งเคยเจอกันแค่ครั้งเดียว
“คุณรพีอะไรกันล่ะ” รพียังไม่ได้พูดอะไร คุณแม่ปารวีก็มองสายตาไม่พอใจใส่ปาจรีย์ “เด็กคนนี้นิ ลืมแล้วจริงๆ สินะ นี่รพีไง”
“หนูรู้ว่าเขาชื่อรพี ทำไมต้องบอกว่าหนูลืมด้วย？” ปาจรีย์งงไปหมด
คุณแม่ปารวีของเธอที่เป็นแบบนี้ ก็อดถอนหายใจไม่ได้ “เด็กคนนี้นี่ ความจำไม่ดีเอาซะเลย”
“คุณป้า จะว่าไปก็ไม่แปลกหรอกครับ ยังไงพวกเราก็แย่กันมาตั้ง 20 ปีแล้ว ตอนนั้นเธอก็ยังเด็ก จำไม่ได้เป็นเรื่องปกติครับ” รพีหัวเราะ หลังจากนั้นก็เดินเข้ามาใกล้ปาจรีย์ เอื้อมมือไปถ่ายเธอ “ปาจรีย์ ห่างกันมา 20 ปี ในที่สุดพวกเราก็ได้เจอกันอีกครั้งนะ ขอให้ฉันแนะนำตัวเองหน่อย ฉันชื่อรพี ยี่สิบปีที่แล้ว เป็นเพื่อนบ้านกับตระกูลจิรดำรงค์ แล้วเป็นพี่รพีของเธอ”
“เพื่อนบ้านเมื่อ 20 ปีก่อน พี่รพี……” ปาจรีย์เสียงต่ำและนึกถึงคำสำคัญ และค่อยๆ นำเศษความทรงจำมาติดต่อกัน
เธอตกใจอ้าปากกว้าง แล้วชี้ไปที่รพี “คุณ……พี่รพี！”
“คิดออกแล้วเหรอ ？” รพีตาดีใจเป็นประกาย
ปาจรีย์รีบพยักหน้า “ฉันคิดออกแล้ว ตอนเด็กพวกเราเป็นเพื่อนที่ดีมากที่สุด ฉันชอบตามข้างหลังพี่ แต่พอ 10 ขวบพ่อกับแม่พี่ค่อยย้ายไป พี่รพี ทำไมถึงได้เปลี่ยนไปทั้งหล่อทั้งสูงขนาดนี้？ตอนเด็กยังเป็นเด็กอ้วนอยู่เลย”
เธอเอื้อมมือ จับเข้าไปที่ไหล่สองข้างของรพีแล้วเขย่าไม่หยุด บนใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและดีใจ
รพีทำเป็นยิ้มอย่างของเพื่อน “ขอโทษนะ อย่างอื่นเธอจำไม่ได้ แต่เธอกลับจำตอนฉันอ้วนตอนเด็กได้แม่นเลยเหรอ？”
ปาจรีย์หัวเราะคิกคัก “ขอโทษนะพี่รพี ฉันก็แค่คิดถึงพี่แล้วตื่นเต้นมาก อย่าโกรธเลยนะ”
“พี่ไม่ได้โกรธ พี่จะโกรธเธอลงได้ยังไง” รพีลูบหัวของเธอ
ปาจรีย์เงยหน้าขึ้น แล้วจับไปตรงที่ที่เขาลูบ “ใช่แล้วพี่รพี ครั้งที่แล้ว พี่จำฉันได้ใช่ไหม？”
“ใช่น่ะสิ” รพีพยักหน้ายอมรับ
คุณแม่รัลวรีเห็นว่าทั้งสองต่างจำกันได้แล้ว ก็ยิ้มอย่างดีใจ แล้วหันหลังเดินไปที่ห้องครัวเพื่อต้มชา ให้พื้นที่เด็กทั้งสองได้คุยกันเรื่องเก่าๆ
“นี่ พี่จำฉันได้แล้ว ยังจะปิดบังฉันอีก แล้วถ้าเป็นคนแปลกหน้ามาปลอบฉัน เกินไปแล้วนะ！” ปาจรีย์ทำปากมุ่ย แล้วพูดเหมือนว่าไม่พอใจ
รพียิ้มอย่างขอโทษ “ขอโทษๆ พี่แค่อยากรู้ว่าเธอจำพี่ได้หรือเปล่า แล้วเธอก็จำพี่ไม่ได้แม้แต่น้อยเลยจริงๆ ”
“หึ ก็ฉันจำพี่ไม่ได้ พี่ก็ไม่รู้จักบอกฉันเลยเนอะ คำแก้ตัวทั้งนั้น” ปาจรีย์เบ้ปาก
รพีแบมือออกอย่างจำใจ “ก็ได้ พี่ผิดเอง เจอกันครั้งนี้มีของขวัญมาให้เธอด้วย เลิกโกรธเลยตกลงไหม？”
เขาหยิบกล่องสวยงามของขวัญเล็กๆ ออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นให้เธอ
ปาจรีย์ก็ไม่ได้ปฏิเสธ แล้วยื่นมือไปรับ
ของขวัญในการเจอกัน ปกติก็ไม่ปฏิเสธอยู่แล้ว แล้วถึงปฏิเสธ คนให้ของขวัญก็จะเสียใจได้
“พี่รพี แต่ฉันไม่ได้เตรียมของขวัญให้พี่เลย รอบหน้าจะชดพี่ให้นะ” ปาจรีย์มองรพี พูดอย่างเกรงใจ
รพีหัวเราะแบบไม่ถือสา “ไม่เป็นไร เธอจำพี่ได้ ก็เป็นของขวัญที่ดีที่สุดของพี่แล้ว”
ปาจรีย์อมยิ้ม “พี่รพี พี่พูดเก่งมากนะ พี่สะใภ้คงถูกพี่เอาใจเก่งเลยใช่ไหม？”
เมื่อได้ยินแบบนี้ รอยยิ้มบนหน้าของรพีก็แห้งลงทันที แต่ไม่นานก็กลับมาเป็นปกติ ส่ายหัวรอยยิ้ม “พี่ยังไม่มีแฟน”
“ไม่ใช่หรอกมั้ง？” ปาจรีย์ตกใจตาโต “พี่ยังไม่มีแฟน？พี่สามสิบแล้วนะ คุณป้าไม่รีบเหรอ？”
“รีบสิ ที่พี่กลับมาจังหวัดจันทร์ก็ไม่ได้กลับมาเพราะตามหาลูกสะใภ้ให้แม่เหรอ？ปาจรีย์อยากช่วยพี่หน่อยไหม？” รพียิ้มเกาหลีตามองเธอ ในการมีแววเป็นประกาย
ปาจรีย์กลับมองไม่เห็น อบเข้าไปที่หน้าอกตอบ “ได้สิพี่รพี ฉันจะบอกพี่ให้นะ เราตัวฉันมีสาวสวยเต็มไปหมด ยังมีเวลาจะแนะนำให้พี่รู้จัก
“โอเค” รพีพยักหน้า หลังจากนั้นก็เปลี่ยนเรื่อง “ใช่แล้ว เปิดของขวัญดูซิว่าชอบหรือไม่ชอบ”
“อื้ม” ปาจรีย์ตอบกลับ แล้วเริ่มแกะของขวัญ
เปิดฝากล่อง การออกแบบด้านในระดับไฮเอนด์ เป็นสร้อยข้อมือเพชรที่ฝีมือประณีตมาก มันประกายเงางาม สวยมากๆ
เมื่อเห็นสีหน้าดีใจของปาจรีย์ รพีก็รู้ได้เลยว่าเธอชอบ
“ชอบก็ใส่สิ” รพีพูดอีก
ปาจรีย์พยักหน้ารัว “ค่ะ ขอบคุณนะคะพี่รพี ฉันชอบมากเลย”
พูดจบ เธอก็หยิบสร้อยของมาจากกล่อง เดี๋ยวเตรียมที่จะใส่เอง
แต่การใส่ซอยด้วยมือข้างเดียวนั้นไม่ค่อยถนัด รพีเห็นท่า ก็เอื้อมมือออกไป แล้วหยิบสร้อย “มาพี่ช่วย”
“อื้ม” ปาจรีย์เห็นด้วยอย่างดีใจ
คุณแม่ปารวีถือชาที่ชงเสร็จแล้วออกมาจากห้องครัว แล้วมองเห็นทั้งสองคนกำลังก้มหน้าพอดี ท่าทางที่เข้ากันได้ดีมาก บนใบหน้าก็ยังออกมาน้อยๆ อย่างมีความสุข
ปาจรีย์กับรพี ดูแล้วเหมาะกันมากเลยนะ อย่างน้อยที่สุด ก็เหมาะมากกว่าพงศกร
นึกถึงพงศกร คุณแม่ปารวีหรี่ตาลงแล้วถอนหายใจ
พงศกรเด็กคนนั้น สุดตรงเกินไป แล้วก็ไม่สามารถเอาแน่เอานอนได้เลย การที่ปาจรีย์คบกันกับเขา ก็จะไม่สามารถมีความสุขได้ มีแต่จะถูกทำร้าย
แต่ยังไงซะหัวใจของปาจรีย์นั้นอยู่กับพงศกร ต่อให้ถูกพงศกรเย็นชาใส่อีก ร้องไห้ไปกี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็ไม่ยอมเอาหัวใจกลับคืนมา เธอพูดกับพ่อเด็กคนนั้นก็แล้ว ด่าแล้วก็แล้ว แต่สุดท้ายปาจรีย์ก็ไม่เคยหันหลังให้พงศกรเลย
เธอคิดว่า ปาจรีย์คงจะติดกับพงศกรไปตลอดชีวิต คิดไม่ถึงว่า เพื่อนบ้านที่หายไปยี่สิบปีอยู่ๆจะติดต่อเธอมา บอกว่าลูกชายตัวเองชอบปาจรีย์ วางแผนจะมาจังหวัดจันทร์เพื่อมาหาปาจรีย์
เธอคิดว่า บางทีการมีผู้ชายอื่นมาประกบอยู่ข้างกายปาจรีย์ ปาจรีย์อาจจะสามารถเอาหัวใจจากพงศกรคืนมาได้ มีคำพูดไว้ วิธีที่จะลืมความสัมพันธ์ช่วงหนึ่งได้ดีที่สุด คือการเริ่มความสัมพันธ์ใหม่ไม่ใช่เหรอ？เธอเลยรีบบอกที่อยู่เพื่อนบ้านเมื่อยี่สิบปีก่อน ถึงได้มีการมาถึงของรพีในวันนี้วันนี้รพี
ไม่ต้องพูดถึง รพีเด็กตัวสูงคนนี้ รูปหล่อไร้ที่ติ ไม่มีมีอะไรที่เทียบพงศกรไม่ติด เห็นนิสัยอ่อนโยน ดีพงศกรตั้งเยอะ
ที่สำคัญที่สุดคือ เขาชอบปาจรีย์
ในฐานะที่เป็นแม่ เขาไม่อยากเห็นลูกสาวไล่ตามพงศกร จนตัวเองบอบช้ำ โทรชอบให้ลูกสาวทุกคนดูแลอย่างดีมากกว่า
ดังนั้น เธอยังเห็นลูกสาวรักกับผู้หญิง มีกว่ายอมให้ลูกสาวคบหากับพงศกร
หวังว่าการมาของรพีในครั้งนี้ จะสามารถทำให้ปาจรีย์เอาหัวใจกลับคืนมาจากพงศกรได้นะ
คิดอยู่ คุณแม่ปารวีก็ถอนหายใจแล้วส่ายหัว หลังจากนั้นก็ฉีกยิ้มใหม่แล้วเดินเข้าไป “พวกเธอสองคนทำอะไรกันอยู่เหรอ？”
“คุณป้า” รพีเงยหน้าหาคุณแม่ปารวีแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน “ผมซื้อสร้อยข้อมือมาให้ปาจรีย์น่ะครับ เลยใส่ให้เธอ”
“แม่ แม่ดูสิสวยหรือไม่สวย？” ปาจรีย์ยกแขนแล้วสั่น เผยให้เห็นสร้อยข้อมือแวววาวบนข้อมือของเธอ
คุณแม่ปารวีพยักหน้า “สวย แต่ที่แพงมากใช่ไหม？รพี ทำให้เธอเปลืองเลย ขอโทษจริงๆ นะ”
“ไม่ครับ ไม่แพง” รพีโบกมือกลับ
