พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ - บทที่ 708 ไม่จัดงานศพ

“หลังจากนี้สามวัน” พิชิตคิดไปไม่กี่วิแล้วพูด “สามวันนี้ ฉันอยากหาสถานที่พักดีๆ ให้กับนวิยา”

นัทธีอื้มไปคำหนึ่ง “แล้วตายนาย งานศพล่ะ? จะจัดงานศพไหม? ฉันขอบอกนายก่อน ไม่มีใครมาร่วมงานศพของนวิยา สำหรับคนในแวดวงนี้ ตระกูลแก้วสุทธิล้มละลายตั้งแต่สิบปีก่อน งานศพของลูกสาวตระกูลแก้วสุทธิที่ล้มลงหายสายสูญเป็นสิบปี ไม่มีคนมาสนใจ ต่อมาก็คือมีคนไม่น้อยในแวดวงที่รู้เรื่องราวที่นวิยาเคยทำ ยิ่งไม่มีทางมาร่วมงานศพ ดังนั้นฉันหวังว่านายไม่ต้องจัดงานศพ เดี๋ยวจะเป็นเรื่องตลกของผู้อื่น สิ่งที่สำคัญกว่านั้นคือ คนอื่นยังจะเยาะเย้ยพ่อแม่นายด้วย”

พิชิตก็ไม่ได้โกรธ ยิ้มด้วยเสียงเบา “นายวางใจเถอะ ฉันไม่ใช่ฉันในเมื่อก่อนแล้ว เรื่องพวกนี้ฉันต่างก็รู้ ฉันไม่เคยคิดที่จะจัดงานศพให้นวิยาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ให้เธอจากไปอย่างไร้วี่แวว ก็ถือเป็นเรื่องที่ดี เอาเถอะนัทธี ไม่พูดแล้ว นายกลับไปเถอะ วารุณีรอนานแล้ว”

นัทธีพยักหน้า ไม่ได้พูดอะไรอีก ดึงประตูรถแล้วขึ้นรถ

มารุตนั่งอยู่บนที่นั่งคนขับ ขับรถออกไป

พิชิตยืนมองพวกเขาอยู่ที่เดิม จนกระทั่งรถของพวกเขาหายไปแล้ว จึงจะขึ้นรถแล้วออกจากฌาปนสถาน

กลับไปถึงคฤหาสน์ตระกูลไชยรัตน์ เป็นเวลาแปดโมงกว่าแล้ว

ได้ยินเสียงรถดังผ่านมาจากข้างนอก เด็กทั้งสองโลดเต้นลงมาจากโซฟาทันที “หม่ามี๊ คุณพ่อกลับมาแล้ว”

“หม่ามี๊ พวกเราไปรับคุณพ่อกันค่ะ” ไอริณดึงมือของวารุณี จะเดินตรงออกไปข้างนอก

วารุณีกลืนไม่เข้าคายไม่ออก “โอเคๆๆ พวกเราไปกัน ช้าหน่อยนะ อย่าวิ่ง ระวังล้มนะ”

อย่างไรก็ตามถึงแม้เธอจะพูดเช่นนี้ จังหวะการเดินของเด็กทั้งสองก็ยังคงไม่ได้ช้าลง กลับกันยิ่งอยู่ยิ่งเร็วขึ้น

วารุณีไม่มีวิธีอื่น ได้แต่เร่งจังหวะเท้าเดิน ปกป้องเด็กทั้งสอง เดี๋ยวเด็กทั้งสองจะล้มจริงๆ

ในไม่ช้า สามแม่ลูกก็มาถึงนอกวิลล่า เห็นมารุตเปิดประตูหลังพอดี

นัทธีลงมาจากรถ เห็นสามแม่ลูกแล้ว นัยน์ตาอ่อนโยนจนไหลเป็นน้ำออกมา

เขาก้าวเดินไป “พวกเธอออกมาทำไม??”

“อารัณกับไอริณได้ยินเสียงของรถ ก็รู้ว่านายกลับมาแล้ว ดังนั้นก็เลยจะดึงจะออกมารับนาย” วารุณีขยี้ศีรษะน้อยๆ ของเด็กทั้งสอง ยิ้มแล้วพูด

นัทธีก้มหน้ามองเด็กทั้งสอง “ไม่กลัวหนาวเหรอ? ถึงกับต้องออกมารับเลย?”

“ไม่หนาวค่ะ” เด็กทั้งสองส่ายหัว

ขอแค่เป็นสถานที่มีคุณพ่อคุณแม่อยู่ ถึงแม้ว่าจะอยู่ท่ามกลางหิมะที่หนาวเย็น พวกเขาก็ไม่หนาว

นัทธีมองดูใบหน้าเล็กๆ ของทั้งสองที่หนาวเย็นจนแดง กลับบอกว่าไม่หนาว ก็อดหัวเราะไม่ได้

หลังจากนั้น เขาหันหลัง ออกคำสั่งกับมารุตที่อยู่ตรงหน้ารถว่า “นายกลับไปก่อนเถอะ พรุ่งนี้หยุดให้นายหนึ่งวัน อยู่เป็นเพื่อนเชอรีน”

ดวงตาของมารุตเปล่งประกายขึ้นทันที รีบโค้งคำนับขอบคุณ “ขอบคุณครับท่านประธาน”

หลังจากพูดจบ มารุตก็เปิดประตูรถอย่างรวดเร็ว กลับหัวแล้วจากไป

คาดว่าคงจะไปหาเชอรีนแล้ว

“ไปเถอะ เข้าบ้านกัน” นัทธีจับมือของวารุณี มืออีกข้างหนึ่งจับมือของไอริณ และมืออีกข้างหนึ่งของวารุณีก็จับมืออารัณ

ครอบครัวสี่คนก็เดินเรียงเข้าประตูวิลล่าไปแบบนี้ ดูจากข้างหลังแล้วอบอุ่นและปรองดองมาก

แน่นอนว่า หากสุขใจก็อยู่ งั้นก็คงจะดีกว่าแล้ว

ดังนั้นในตอนที่เข้าบ้าน วารุณีก็ถามขึ้นว่า “จริงด้วยนัทธี ตอนนี้สุขใจเจ็ดเดือนแล้ว สามารถพากลับประเทศได้หรือยัง?”

เธอมองดูผู้ชาย

ผู้ชายคิดไปคิดมาแล้วตอบกลับ “เดี๋ยวฉันติดต่อกับต่างประเทศ ถามสถานการณ์หลักๆ ดู”

“อื้ม” วารุณพยักหน้า

“ไปเถอะ ไปกินข้าวก่อน” นัทธีพูดอีกครั้ง

หลังจากทานอาหารเรียบร้อยแล้ว วารุณีพาเด็กทั้งสองกลับห้องก่อน

นัทธียังต้องไปทำงานที่ห้องหนังสือ

ในช่วงตอนเย็น เขาอยู่เป็นเพื่อนพิชิตที่ฌาปนสถานตลอดเวลา ดังนั้นมีงานมากมายที่ยังไม่ได้ทำ ก็มีแต่ตอนนี้ที่สามารถทำงานนอกเวลาเพื่อให้เสร็จเรียบร้อย

แน่นอน ในตอนที่ทำงาน เขาก็ไม่ได้ลืมเรื่องที่ตกลงกับวารุณีในเมื่อกี้ จะติดต่อโรงพยาบาลต่างประเทศ ถามเรื่องการกลับประเทศของสุขใจ

ดังนั้นพอรอถึงกลางคืนสิบสองโมง หลังจากที่นัทธีทำงานเรียบร้อยแล้ว ก็กลับห้อง บอกสถานการณ์หลักๆ กับวารุณี

“นายว่า สุขใจสามารถกลับบ้านได้แล้ว” วารุณีตื้นตันจนกุมมืออยู่ด้วยกัน

นัทธีดึงเนกไทลง “แน่นอน ก่อนหน้านี้ก็เคยบอกแล้วว่า หลังจากสุขใจเจ็ดเดือนแล้ว ก็สามารถกลับประเทศได้ ตอนนี้เจ็ดเดือนแล้ว แน่นอนว่าสามารถกลับประเทศได้แล้ว”

“ดีมากเลย!” วารุณีตื้นตันจนเดินไปเดินมา

ทว่าในไม่ช้าเธอก็นึกอะไรออก เธอมองเขา “จริงด้วย สุขใจจะกลับมาตอนไหนเหรอ? เอกสารการกลับมาต้องซับซ้อนมากๆ สินะ?”

“นิดหน่อย โดยเฉพาะเด็กอย่างสุขใจที่ต้องกลับประเทศพร้อมเครื่องมือทางการแพทย์ ก็ยิ่งซับซ้อนไปใหญ่ แต่ว่าเรื่องนี้ ให้มารุตไปจัดการ พวกเราก็หาโรงพยาบาลดีๆ ในประเทศไว้ โรงพยาบาลต่างประเทศบอกแล้วว่า หลังจากที่สุขใจกลับประเทศแล้ว ห้ามกลับบ้าน ยังต้องอยู่ในตู้อบของโรงพยาบาล จำเป็นต้องสิบเดือนเต็มจึงจะสามารถพากลับบ้านได้” นัทธีพูด

เพราะว่าสุขใจคลอดก่อนกำหนดตอนที่อายุหกเดือน ร่างกายอ่อนแออยู่แล้ว ภูมิคุ้มกันต่างๆ ก็ยังไม่ได้มาตรฐาน

ถ้าหากนำออกมาจากตู้อบก่อนเวลา เกรงว่าจะติดเชื้อโรคต่างๆ ได้ ส่งผลให้เสียชีวิตตั้งแต่เด็ก

ดังนั้นต้องรอให้เต็มเดือน เพิ่มภูมิคุ้มกันก่อน จึงจะสามารถรับกลับบ้าน ทว่าถึงแม้รับกลับบ้านแล้ว ก็ต้องดูแลอย่างระมัดระวัง เพราะว่าร่างกายของสุขใจ ไม่แข็งแรงอยู่แล้วแต่แรก

“อันนี้ฉันรู้ ขอแค่สุขใจสามารถกลับประเทศได้ก็พอแล้ว แบบนี้ ฉันก็สามารถเจอหน้าเขาตลอดเวลาแล้ว” วารุณีพูดด้วยใบหน้าที่อ่อนโยน

นัทธีโอบกอดเธอเบาๆ “แน่นอนอยู่แล้ว เธอไม่เพียงแต่สามารถเจอสุขใจทุกวัน ผ่านไปอีกสามเดือน ยังสามารถอุ้มสุขใจทุกวันด้วย”

“อื้ม” วารุณีพยักหน้าอย่างแรง

“โอเค นอนก่อนเถอะ” นัทธีปล่อยเธอออก นวดไปที่ขมับ

เพราะว่าเมื่อวานออกกำลังกายไปทั้งคืน ดังนั้นจึงไม่ได้นอน

บวกกับวันนี้ตอนกลางวันก็เหนื่อยมาทั้งวัน ตอนนี้ เขาเหนื่อยล้าสุดๆ

วารุณีมองออกถึงความเหนื่อยล้าบนใบหน้าของผู้ชาย ตอบกลับไปคำหนึ่ง แล้วนอนลงบนเตียง

คืนนี้ ทั้งสองไม่ได้ทำอะไรกัน แค่นอนกอดกันและกันแล้วหลับไป

เช้าวันที่สอง น้อยมากที่นัทธีจะไม่ตื่นเช้า ในตอนที่วารุณีตื่นขึ้นมา เขายังหลับอยู่

คาดว่าน่าจะเหนื่อยเกินไป ดังนั้นถึงได้ตื่นสายกว่าเธอ

วารุณีมองดูใบหน้าที่หลับปุ๋ยของผู้ชาย หลังจากที่ยื่นมือออกไปลูบคิ้วของผู้ชายเบาๆ ก็รีบเก็บมือกลับมา เพราะกลัวว่าจะทำผู้ชายตื่น

อย่างไรก็ตามในวินาทีที่เธอพึ่งเก็บมือกลับมา ผู้ชายก็เบิกตาโต และจับมือข้างที่เธอกลั่นแกล้งเอาไว้ “ทำความชั่วแล้วอยากหนีเหรอ?”

วารุณีหน้าแดงไปเลย ดวงตาของเธอเหลือบมองไปข้างๆ ด้วยความรู้สึกผิด “ใคร……ใครทำความชั่ว?”

“ไม่มีเหรอ?” นัทธีมองเธออย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก “เมื่อกี้เธอลูบฉัน เธอไม่รู้เหรอ ว่าผู้ชายในตอนเช้า ห้ามลูบไปมั่ว?”

เขาขยับเข้าใกล้ พูดด้วยเสียงต่ำแหบ

วารุณีได้ยินน้ำเสียงต่ำที่เซ็กซี่เช่นนี้ หัวใจก็สั่นไหวเล็กน้อย ชาไปทั้งตัว

ร่างกายของเธออ่อนแรงลง อย่าลืมตา ห้ามมองเขา “ฉัน…..ฉันไม่รู้นิ”

นัทธีมองดูเธอที่ไม่ยอมรับ หัวเราะด้วยเสียงต่ำ “ไม่รู้ไม่เป็นไร ตอนนี้รู้ก็พอแล้ว ดังนั้นที่รัก เธอจะทำอย่างไร?”

“อะไรจะทำยังไง?” วารุณีเบ้ปาก

เธอจะไม่รู้ได้ยังไงว่าเขากำลังหมายถึงอะไร

แต่ว่าเธอไม่ตามใจเขาหรอก

“พอแล้ว นายรีบลุกขึ้น ฉันจะไปล้างหน้าแปรงฟัน ฉันหิวแล้ว” วารุณีผลักผู้ชายบนตัวออกเบาๆ พูดด้วยความเร่ง

แน่นอนผู้ชายรู้ว่าเธอกำลังหนี ยิ้มโค้งที่ริมฝีปาก ไม่เพียงแต่ไม่ลุกขึ้น แต่กลับทับลงหนักกว่าเดิม “ฉันไม่สน เธอยั่วฉันก่อน เธอต้องรับผิดชอบ ที่รัก!”

คำว่าที่รัก บวกกับน้ำเสียงที่เขาตั้งใจพูดให้ต่ำ ทำเอาข้ามเส้นขีดจำกัดในใจของวารุณีไปเลย ทั้งตัวของเธออ่อนแรงลงทันที