พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ - บทที่ 716 เป็นกรรมการ
ปาจรีย์ปิดอัลบั้มภาพถ่ายลง สูดหายใจเข้าลึก
ใกล้แล้วใกล้แล้ว เหลืออีกสองวัน ของที่เธอต้องเตรียม เหลืออีกสองวันจึงจะเรียบร้อย
พอถึงเวลา เธอก็สามารถให้คำอธิบายหนึ่งกับพงศกรได้แล้ว
ปาจรีย์เช็ดน้ำตาที่หางตา ลูกขึ้น นำอัลบั้มภาพถ่ายเก็บไปยังลิ้นใต้ของโต๊ะ จากนั้นก็เดินออกจากห้อง
วารุณีไม่ได้อยู่ที่บ้านจิรดำรงค์นานมาก ช่วงบ่ายสองเธอก็จากไปแล้ว เพราะว่าต้องไปซื้ออาหารประจำท้องถิ่น แล้วนำกลับไปที่จังหวัดจันทร์
เธอมาที่นี่ เพื่อที่อยากจะมาถามปาจรีย์กับตัวว่าเกิดอะไรขึ้น
แต่ว่าปาจรีย์ไม่ยอมพูด งั้นเธอก็ไม่มีวิธีอื่นแล้ว ดังนั้นจึงทำได้แต่กลับไป
หลังจากซื้อของเรียบร้อยแล้ว กลับไปถึงโรงแรม เป็นช่วงเวลาเย็นแล้ว หลังจากที่วารุณีสั่งอาหารเย็นและรับประทานเรียบร้อย ก็นอนอยู่บนเตียงพลางวาดภาพไป และพลางรอความง่วง
จนกระทั่งเก้าโมงกลางคืน ในที่สุดความง่วงก็มา วารุณีจึงจะวางดินสอออกแบบ แล้วหลับไป
เช้าวันที่สอง วารุณีถูกเสียงโทรศัพท์ปลูกตื่น
เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาดู เป็นสายเรียกจากประธานวรวีสาขาการออกแบบในจังหวัดจันทร์
ทั้งตัวของวารุณีตื่นขึ้นมาทันที รีบลุกขึ้นมานั่ง รับสาย “ประธานวรวี”
“คุณวารุณี ไม่ได้รบกวนเวลาพักผ่อนของคุณใช่ไหมครับ?” ทางโทรศัพท์เป็นเสียงไถ่ถามของผู้ชาย
วารุณียิ้ม “ไม่ค่ะ ฉันก็ตื่นพอดี ประธานวรวีหาฉันมีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ?”
ประธานวรวีก็ยิ้ม “มีเรื่องหนึ่งครับ ช่วงนี้ทางเรากำลังเตรียมจัดการแข่งขันการออกแบบแฟชั่นดีไซเนอร์รุ่นเยาว์ อยากขอเชิญคุณมาเป็นกรรมการครับ การประกวดนี้เหมาะสำหรับนักออกแบบรุ่นใหม่ที่มีพรสวรรค์เป็นหลัก โดยสิบอันดับแรกจะได้มีโอกาสไปอบรมที่ต่างประเทศครับ”
“ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง” วารุณีพยักหน้า “แต่ว่าประธานวรวีคะ ฉันสงสัยมาก ทำไมท่านถึงเลือกฉันเป็นกรรมการคะ”
“เพราะว่าความสำเร็จของคุณในตอนนี้ ถึงแม้ว่าการแข่งขันระดับนานาชาติในครั้งที่แล้วคุณจะไม่ได้รับรางวัล แต่ก็ไม่ถูกกำจัดทิ้ง เพราะเหตุผลด้านสุขภาพของตัวเองจึงขอออกจากการแข่งขัน ดังนั้นเราทุกคนต่างก็รู้ดีว่า หากคุณไม่ออกจากการแข่งขัน รางวัลจะเป็นของใคร ยังไม่แน่เลย ตอนนี้คุณเป็นดีไซเนอร์รุ่นเยาว์คนแรกในประเทศ และคุณมีตำแหน่งที่ไม่เลวในนานาชาติ คุณอยู่ระดับเดียวกับนักออกแบบ Mina ที่หายตัวไปเกือบปี ดังนั้นไม่ว่ายังไง คุณก็มีคุณสมบัติในการเป็นกรรมการนี้”
“เอ่อ……” ได้ยินประธานวรวีพูดถึงMinaแล้ว วารุณีแลบลิ้นด้วยความรู้สึกผิด
ใช่แล้ว เธอยังไม่เปิดเผยต่อสาธารณะเลย จริงๆ แล้วเธอคือ Mina ดีไซเนอร์รุ่นเยาว์ที่โด่งดังไปทั่วโลกระดับนานาชาติหนึ่งปีก่อน
ก่อนกลับประเทศในตอนนั้น อาจารย์ขอให้เธอซ่อนตัวตนMinaของเธอไว้ชั่วคราว อย่าเปิดเผยออกมา ปล่อยให้เธอเข้ามาในฐานะดีไซเนอร์เล็กๆ ภายในประเทศ และเมื่อเธอไปถึงระดับเดียวกับMina เธอสามารถประกาศต่อสาธารณะได้ว่า ตัวเธอเองคือMina
แต่ว่าตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมานี้ เธอไม่ได้ใช้ฐานะตัวตนของMinaมานานมากแล้ว เธอเกือบจะลืมแล้วว่า ตนเองคือMina
ดูเหมือนว่า ควรจะหาโอกาสประกาศตัวตนนี้แล้ว
เมื่อตัวตนของทั้งสองของดีไซเนอร์วารุณีและMinaรวมกันเป็นหนึ่งเดียว เธอคิดว่า นี่จะเป็นการพัฒนาครั้งใหญ่สำหรับอาชีพของเธอ และตำแหน่งของเธอในแวดวงดีไซเนอร์ ก็จะเพิ่มขึ้นอีกขั้นเช่นกัน
พอติดแบบนี้ วารุณีสูดหายใจลึก “ประธานวรวี ฉันเข้าใจความหมายของคุณแล้วค่ะ ฉันเองก็อยากไปเป็นกรรมการนี้ค่ะ แต่ว่าหลังจากนี้ฉันยังต้องไปเข้าร่วมเป็นกรรมการของการแข่งขันหนึ่ง คือการแข่งขันการออกแบบแฟชั่นดีไซเนอร์รุ่นเยาว์ของเอเชียค่ะ โอกาสนี้นายท่านวัชระเป็นคนหามาให้ฉันค่ะ ดังนั้นฉันกังวลว่า เวลาการแข่งขันของสองการแข่งขันนี้อาจจะชนกันค่ะ”
หากไม่มีการชนกันด้านเวลา เธอตกลงอยู่แล้ว
ประธานวรวีได้ยินวารุณีพูดแบบนี้แล้ว เงียบไปสักพัก จากนั้นก็ถามขึ้นว่า “การแข่งขันการออกแบบแฟชั่นดีไซเนอร์รุ่นเยาว์ของเอเชียอันนี้ผมรู้ครับ จัดขึ้นในต้นเดือนหน้าครับ ห่างจากตอนนี้อีกประมาณเจ็ดวัน ส่วนการแข่งขันของเราจะเริ่มจัดในช่วงกลางเดือนหน้าครับ ในด้านเวลา อาจจะมีการชนกันเล็กน้อยครับ”
การแข่งขันด้านการออกแบบนั้น ต้องผ่านรอบกำจัดทิ้งหลายรอบ และแต่ละรอบในการกำจัดต้องมีระยะเวลาอย่างน้อยหนึ่งสัปดาห์
ดังนั้นการแข่งขันนี้ มีความเป็นไปไม่ได้ที่จะจบภายในหนึ่งเดือนสั้นๆ อย่างน้อยก็ต้องหลายเดือน
ดังนั้น วารุณีไม่สามารถเป็นกรรมการของสองการแข่งขันในเวลาเดียวกันได้
“งั้นประธานวรวี ขอโทษมากๆ เลยนะคะ ฉันไม่สามารถเป็นกรรมการให้จังหวัดจันทร์ของเราแล้ว เพราะว่าฉันได้ตอบตกลงกับการแข่งขันทางเอเชียไปก่อนแล้วค่ะ”
ประธานวรวียิ้ม “ไม่เป็นไรครับ ตามกฎเลยครับ การแข่งขันของเราสู้การแข่งขันระดับเอเชียไม่ได้อยู่แล้วครับ งั้นแบบนี้ละกันครับ หลังจากที่คุณจบการแข่งขันระดับเอเชียแล้ว ค่อยกลับมาเป็นกรรมการที่จังหวัดจันทร์ การแข่งขันที่จังหวัดจันทร์ของเรา น่าจะช้ากว่าการแข่งขันระดับเอเชียครึ่งเดือนครับ หลังจากที่การแข่งขันระดับเอเชียจบลงแล้ว การแข่งขันที่จังหวัดจันทร์ของเรา ก็น่าจะมาถึงขั้นสุดท้ายในการชิงชนะเลิศแล้ว คุณมาเป็นกรรมการของการแข่งขันชิงชนะเลิศเป็นยังไงครับ?”
“รอบชิงชนะเลิศ?” วารุณีอึ้งเล็กน้อย
ประธานวรวีพยักหน้า “ใช่ครับ คุณเคยเป็นกรรมการของการแข่งขันระดับเอเชีย งั้นพอกลับมาเป็นกรรมการของการแข่งขันที่จังหวัดจันทร์ของเรา ก็ยิ่งมีแรงโน้มน้าวใจและความเชื่อถือได้มากกว่าแล้วครับ ดังนั้นคุณสามารถทำได้ และมีคุณสมบัตินั้นครับ”
ได้ยินประธานวรวีพูดแบบนี้ วารุณีก็รู้สึกว่าหากตนเองไม่ตกลงอีก ก็คือไม่ไว้หน้าแล้ว ยิ้มพยักหน้า “งั้นได้ค่ะ ฉันตกลงค่ะ”
“งั้นตามนี้นะครับ” ประธานวรวีได้ยินเธอตกลงแล้ว ยิ้มจนหุบปากไม่ได้
วารุณีอื้มกลับ “ตามนี้ค่ะ”
“ได้ครับ งั้นผมไม่รบกวนคุณแล้วครับ รอให้การแข่งขันระดับเอเชียจบลงแล้ว ผมค่อยติดต่อคุณนะครับ” ประธานวรวีพูดจบ ก็วางสายเลย
วารุณีก็วางโทรศัพท์ลงจากข้างหู มองดูหน้าจอที่กลับมายังเมนูอาหารหลัก ก็อดหัวเราะไม่ได้ เลิกผ้าห่มลงจากเตียง แล้วไปล้างหน้าแปรงฟันที่ห้องน้ำ
ทานอาหารเช้าเรียบร้อย เธอก็เริ่มเก็บของ เตรียมตัวกลับจังหวัดจันทร์แล้ว
เครื่องบินเป็นช่วงเวลาบ่ายโมง เมื่อวานบอดี้การ์ดได้ซื้อตั๋วเครื่องบินให้เธอแล้ว
ในตอนที่วารุณีเก็บกระเป๋าเดินทางได้พอประมาณแล้ว กระดิ่งของห้องเพรสซิเดนเชียล สวีทก็ดังขึ้น
วารุณีปิดกระเป๋าเดินทางแล้วเดินไป “ใครเนี่ย?”
“วารุณี ฉันเอง” นอกห้องมีเสียงของปาจรีย์ดังผ่านมา
วารุณียิ้ม เปิดประตูออก ปาจรีย์ถือของถุงหนึ่งยืนอยู่หน้าประตู กำลังยิ้มกับเธอ “วารุณี ฉันรู้ว่าเธอกลับวันนี้ ดังนั้นก็เลยมาส่งของให้เธอเป็นพิเศษ”
“ของ?” นัยน์ตาของวารุณีหยุดอยู่บนถุงของปาจรีย์ “ที่เธอพูด คือสิ่งนี้?”
“ใช่แล้ว” ปาจรีย์ยื่นถุงให้กับเธอ “นี่คือซอสเนื้อและฮอยซินที่พ่อฉันทำให้เมื่อคืน เธอชอบกินไม่ใช่เหรอ? ดังนั้นพ่อฉันก็เลยให้เอามาให้ ให้เธอเอากลับไป แล้วให้ประธานนัทธีชิมดู”
วารุณีได้ยินแล้วก็ยิ้ม “ดีมากเลย ปาจรีย์ ขอบคุณคุณอาแทนฉันด้วยนะ”
“ขอบคุณอะไร” ปาจรีย์โบกมือ “เธอเอาของมาให้เยอะขนาดนั้น แพงขนาดนั้น ซอสแค่นี้ราคาแค่เท่าไหร่เอง”
“นี่ไม่เหมือนกัน ของที่ฉันให้ ฉันไม่ได้เตรียมเองกับมือเลย แต่ว่าอันนี้คุณอาเตรียมเองกับมือ ความหมายไม่เหมือนกัน” วารุณีรับถุงที่ถืออยู่ในมือมาแล้วตอบกลับ
ถุงหนักเล็กน้อย แค่คิดก็รู้ว่า ข้างในมีซอสกี่ขวด
เยอะขนาดนี้ คาดว่าเมื่อคืนคุณพ่อประสิทธิ์คงไม่ได้หลับทั้งคืนสินะ
“เหมือนๆ กันแหละ ไม่มีอะไรต่างกัน” ปาจรีย์หดไหล่เล็กน้อย
วารุณีหันข้างเปิดประตู “พอแล้วปาจรีย์ เข้ามาเถอะ”
ปาจรีย์อื้มตอบ ตามเธอเข้ามาในห้อง เห็นกระเป๋าเดินทางในห้อง เอ่ยปากพูดขึ้นว่า “เธอเก็บของเรียบร้อยแล้วเหรอ?”
“ใช่แล้ว เครื่องบินช่วงบ่ายโมง เก็บเช้าหน่อยแล้วรีบไป ไม่งั้นรถติดระหว่างทาง” วารุณีพูด
ปาจรีย์พยักหน้า “ก็จริง จะปีใหม่แล้ว ที่ไหนก็รถติดไปหมด”
“ใช่ ดังนั้นฉันยอมไปเช้าๆ เลย” วารุณีนำซอสวางอยู่อีกกระเป๋าเดินทางหนึ่งเป็นพิเศษ
