พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ - บทที่ 784 ความโกรธของพศกร
เมื่อได้ยินคำตอบของปาจรีย์ สีหน้าจริงจังของวารุณีก็คลายลงอย่างมาก “ปาจรีย์ เธอแน่ใจแล้วใช่ไหม？”
“อืม ฉันแน่ใจแล้ว！” ปาจรีย์พยักหน้าอย่างมั่นใจ
ครั้งนี้ เธอแน่ใจแล้วจริงๆ
เธอทำร้ายลูกไม่ได้ ทำร้ายพ่อแม่ไม่ได้ เธอ……ต้องไป！
“ดี ในเมื่อแน่ใจแล้ว ก็เปลี่ยนใจไม่ได้แล้วนะ ฉันจะติดต่อไปหานัทธี ถึงตอนนั้น เขาจะจัดการให้เธอกับคุณลุงคุณป้าออกไป เธอบอกกับคุณลุงคุณป้าพวกเขาก่อนก็ได้” วารุณีพยักหน้า
ปาจรีย์อืมเพื่อตอบรับไปสองครั้ง “ตกลง”
“ตกลง เธอพักผ่อนก่อนเถอะ แล้วก็ ป้องกันตัวเองดีๆ ” วารุณีกำชับ
ปาจรีย์สูดหายใจลึก “ฉันจะทำ”
“งั้นก็ดี แค่นี้ก่อนนะ พรุ่งนี้ฉันจะติดต่อมาใหม่”
พูดจบ วารุณีก็วางสาย
ลีน่าเอามือค้ำศีรษะถาม： “เธอตอบตกลงจะออกไปแล้วเหรอ？”
วารุณีพยักหน้า “ใช่”
“ไม่ง่ายเลยนะ” ลีน่าถอนหายใจพูด
เมื่อกี้นี้เธอเข้าใกล้โทรศัพท์ของวารุณี เลยได้ยินที่ปาจรีย์พูดทั้งหมด
สำหรับปาจรีย์ที่ยืดเยื้อตัดสินใจไม่ได้สักทีว่าจะจากไปในตอนแรก เธอทั้งโกรธทั้งจำใจ
ที่โกรธคือ ก็แค่ผู้ชายคนเดียวไม่ใช่เหรอ แถมยังเกลียดเธอ ผู้ชายที่ไม่รักเธอ ทำไมถึงจากไปไม่ลง？
ที่จำใจก็คือ ปาจรีย์รักพงศกรมากเกินไป รักจนเสียสติ
“ใช่มันไม่ง่ายเลย” วารุณีถูขมับ
ลีน่าเบะปาก “เธอนี่นะ รักจนโงหัวไม่ขึ้นของจริง รักใครแล้ว ก็รักซะจนถอนตัวไม่ขึ้น จนไร้ค่า จนขนาดที่ยอมเสียศักดิ์ศรี ถ้าเปลี่ยนเป็นฉัน ฉันจะไม่สนใจพงศกรคนนั้นเลย”
วารุณียิ้ม “เธอเลยไม่ใช่วารุณีไง ทุกคนนิสัยไม่เหมือนกันหรอกนะ ถึงแม้ว่าวารุณีจะเป็นที่รักหัวปักหัวปำไปหน่อย แต่ฉันก็เข้าใจเธอได้ ที่เธอรักพงศกรมาสิบกว่าปีและปล่อยไปไม่ได้ ในความผูกพันนี้ นอกจากรักแล้ว มากกว่านั้นคือ ยังมีความลุ่มหลงด้วย”
ปาจรีย์ได้ให้พงศกรเป็นสิ่งครอบงำเธอเรียบร้อยแล้ว
ถ้าไม่มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น ทั้งชาตินี้ของปาจรีย์ ก็เป็นไปได้ที่จะไม่มีทางลืมพงศกร
เพราะปาจรีย์ถือความรักที่มีต่อพงศกร กลายเป็นสัญชาตญาณไปแล้ว
“เอาล่ะ ไม่พูดถึงเธอแล้ว ยังไงตอนนี้เธอก็ตกลงจะออกไปแค่นี้ก็พอแล้ว ต่อไป ทุกอย่างต้องพึ่งตัวเธอเอง หวังว่าเธอจะใจสู้หน่อย ถ้าหากว่าใจไม่สู้ เธอก็จะทำร้ายตัวเองไม่ช้าก็เร็ว รวมไปถึงพ่อแม่และลูกของเธอด้วย”
วารุณีพยักหน้า “ใช่ หวังว่าปาจรีย์จะคิดได้”
หลังจากนั้น ทั้งสองก็ไม่พูดอะไรอีก ตลอดทางเงียบสนิทจนกลับถึงคฤหาสน์
วันที่สอง นัทธีส่งคนไปที่โรงพยาบาล เพื่อไปเจอกับปาจรีย์
เพื่อปิดบังจากพงศกร คนของนัทธีตั้งใจปลอมตัวใส่ชุดคุณหมอ แล้วเข้าไปในห้องคนไข้ของปาจรีย์
หลังจากที่อธิบายตัวเองกับปาจรีย์เสร็จ ก็ได้ส่งชุดพยาบาลให้กับปาจรีย์ ให้ปาจรีย์เปลี่ยนชุด
หลังจากรอปาจรีย์เปลี่ยนชุดเสร็จ คนคนนั้นก็พาปาจรีย์ออกมาจากห้องคนไข้ เดินออกจากห้องคนไข้อย่างเปิดเผย เข้าไปในลิฟต์
ภายในลิฟต์ ปาจรีย์กุมหัวใจที่เต้นแรงตุบตับ มองคนข้างๆ “ประธานนัทธีได้บอกหรือเปล่า ว่าพ่อแม่ของฉันเป็นยังไงบ้าง？”
“สบายใจได้ครับคุณปาจรีย์ คุณพ่อคุณแม่คุณออกไปจากเมืองธารากับคนของประธานนัทธีแล้ว ขึ้นเครื่องไปแล้วครับ”
“เร็วขนาดนั้นเลยเหรอ？”
“ครับ” คนนี้พยักหน้า “พงศกรไม่ได้ส่งคนไปจับจ้องคุณพ่อคุณแม่ของคุณ ส่งแค่คนไปจับตาดูคุณครับ ฝั่งของคุณพ่อคุณแม่คุณเลยจัดการได้ง่ายหน่อย”
หลังจากได้ยินที่พูด ปาจรีย์ก็โล่งใจไปหนึ่งเปราะ “งั้นก็ดี แต่ประธานนัทธีจะจัดการให้เราไปที่ไหนเหรอ？”
“รัฐที่ห่างไกลตัวเมืองหน่อยในประเทศอเมริกาครับ ชีวิตที่นั่นสบายๆ เศรษฐกิจหลักทั้งหมดคือมาจากทรัพย์ที่ดินทางการเกษตร ประเทศอเมริกาเหมาสำหรับชีวิตหลังเกษียณครับ ประธานนัทธีได้จัดการคฤหาสน์ให้พวกคุณเรียบร้อยแล้วครับ แล้วยังมีฟาร์ม เพียงพอสำหรับครอบครัวคุณเลยครับ” เขาคนนี้อธิบาย
ปาจรีย์พยักหน้า “ดีจัง ช่วยฉันบอกประธานนัทธีกับวารุณีหน่อยนะ รอฉันถึงที่นั่นจัดการที่พักเรียบร้อยแล้ว ฉันจะติดต่อไปหาพวกเขา แล้วบอกขอบคุณพวกเขา”
“ครับ” เขาคนนี้พยักหน้ารับ
ไม่ช้า ลิฟต์ก็ถึง
เขาคนนี้พาปาจรีย์ออกไปจากลิฟต์ ไปที่ลานจอดรถ
ขณะเดียวกัน ทันใดนั้นปาจรีย์ก็เห็นอะไรบางอย่าง แล้วก็ชะงักนิ่งอยู่กับที่ทันที “พงศ……”
เขามองเห็นด้านหน้าไม่ไกล พงศกรที่สวมชุดคลุมขาว กำลังยืนคุยอยู่ที่เคาน์เตอร์พยาบาล ยืนคุยอะไรบางอย่างอยู่กับพยาบาลคนหนึ่ง
เมื่อเห็นเขา ริมฝีปากของปาจรีย์ก็สั่นระทวย เบ้าตาแดงก่ำ
หลังจากคนที่พาเธอออกไปสังเกตความผิดปกติบางอย่างของเธอ ก็ขมวดคิ้ว “คุณหยุดทำไม？รีบไปสิครับ？”
“ฉัน……” ปาจรีย์มองที่เขา แล้วมองไปที่พงศกรอีกครั้ง “รอฉันอีกสักหน่อยได้ไหม ให้ฉันมองเขา มองเขาอีกสักหน่อยได้ไหม？”
การไปครั้งนี้ คงเป็นการจากไปตลอดกาล
ดังนั้น เธออยากจะมองเขาด้วยสองตา แล้วจดจำเขาไว้ในใจให้มั่น
แต่คนที่พาเธอออกไปใบหน้ากลับเข้มขึ้น “ไม่ได้ครับ คุณดูไม่ได้แล้ว สายตาของคุณชัดเจนเกินไป คุณหมอพงศกรจะเจอเอา ถึงตอนนั้น คุณอยากไปคุณก็จะไปไม่ได้ บางทีพอคุณหมอพงศกรเห็นว่าคุณกำลังจะหนี อาจจะลากคุณเข้าห้องผ่าตัดไปเลยก็ได้”
หลังจากได้ยินแบบนี้ปาจรีย์ก็สั่นไปทั้งร่าง สีหน้าขาวซีดอย่างมาก
เห็นได้ชัด ว่าเธอรู้ว่าเขาพูดถูก
“เอาล่ะคุณปาจรีย์ ไปเถอะ” เขาคนนี้เร่ง
ปาจรีย์กำมือแน่น มองพงศกรอีกครั้ง ในที่สุดก็กัดฟันเดินตามเขาคนนี้ไป
นาทีนั้น ปาจรีย์รู้สึกเจ็บที่หัวใจตัวเองจนหายใจไม่ออก มือสั่นไปหมด ขอบตาแดงก่ำ แล้วมีน้ำใสๆแวววาวกำลังเป็นประกาย
จนขึ้นรถ ปาจรีย์หันมองโรงพยาบาลที่ค่อยๆ ไกลออกไป อดไม่ได้อีกต่อไป จนร้องไห้ออกมา
พงศกร ขอโทษนะ เราจากกันชั่วนิจนิรันดร์
หลังจากนี้คุณก็จะได้ไม่ต้องเจอฉัน ไม่ต้องเห็นครอบครัวคู่อรินี้
หวังว่าคุณต่อจากนี้ไป จะสามารถปล่อยวางความแค้นในใจ ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข แล้วหาคนที่คู่ควรกับตัวเองนะ
ไม่ช้า หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง ปาจรีย์ก็ขึ้นไปอยู่บนเครื่องบินส่วนตัวของนัทธี ขึ้นไปอยู่รวมกับคุณพ่อประสิทธิ์และคุณแม่ปารวี
ผ่านไปอีกครึ่งชั่วโมง เครื่องก็ออก บินสู่ม่านฟ้า ออกจากจังหวัดจันทร์
ในขณะที่เครื่องออกได้ไม่นาน พงศกรที่อยู่ในโรงพยาบาล ก็ได้รับข่าวว่าปาจรีย์ไม่อยู่ที่ห้องคนไข้
ในตอนแรก พงศกรไม่คิดว่าปาจรีย์จะหนีไป จนพยาบาลหาเธอไม่เจอเลยสักที่ จนกระทั่งภายใต้หมอน พบจดหมายลาของเธอ เขาถึงได้รู้ ว่าเธอหนีไปแล้ว
มองดูข้อความในจดหมาย ‘ชีวิตนี้ไม่เจอกันอีก’ คำนี้ ใบหน้าพงศกรก็หน้าบิดทันที ตาทั้งสองข้างแดง และฉีกจดหมายออกเป็นชิ้นๆ เสียงนิ่งเย็นชาไร้ความรู้สึกพูด： “ดี ดีมาก เธอดีจริงๆ ปาจรีย์ ที่กล้าหนี！”
ไม่ใช่แค่หนี แถมยังหนีไปตลอดชีวิต！
ประตูก็ไม่มี！
เขาต้องมาช่วยเธอไปแน่ๆ ทรมานเธอ ไม่อย่างนั้นก็ยากที่จะระบายความเกลียดชังของเขาออกมา！
หลังความโกรธ พงศกรก็สูดหายใจลึก สงบสติอารมณ์สักพัก ดวงตาคู่อันตรายก็หรี่ตา
จากความสามารถของปาจรีย์ ไม่มีทางที่จะออกจากโรงพยาบาลภายใต้การควบคุมของเขาโดยที่เขาไม่รู้
ดังนั้นต้องมีคนช่วยเธอแน่
ส่วนเป็นใครนั้น ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นวารุณี
ความสัมพันธ์ของสองคนนี้ดีที่สุด เมื่อปาจรีย์มีเรื่อง แน่นอนว่าจะต้องติดต่อไปหาวารุณีเป็นคนแรก ไม่ใช่รพีแน่นอน
แม่ว่ารพีจะมีความสามารถอยู่บ้าง แต่ค่ายฐานนั้นไม่ได้อยู่ที่เมืองจันทร์ ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะพาปาจรีย์หนีไปโดยที่เขาไม่รู้
อย่างนั้นก็เหลือ แค่วารุณี
แน่นอน ว่าอาศัยแค่ตัววารุณีเองเป็นไปไม่ได้ แต่นัทธีลงมือหรือเปล่า？
ดังนั้น นัทธีเป็นคนลงมืออย่างแน่นอน ถึงพาปาจรีย์หนีไปได้
ไม่แน่ไม่ใช่แค่ปาจรีย์ที่จากไป แถมยังมีพ่อแม่ของปาจรีย์ไปด้วย……
