พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ - บทที่ 807 คนที่นายรักคือปาจรีย์
มองดูพงศกรที่รู้สึกตกใจในตอนแรก ถึงตอนที่สงสัยในตัวเอง จนถึงตอนที่เงียบสงบ
นิรุตติ์ก็เข้าใจแล้ว เขาเหมือนจะเข้าใจแล้ว
“ดูเหมือนว่า นายชัดเจนแล้วว่าตนเองไม่รักวารุณีจริงๆ แล้ว” นิรุตติ์มองเขา
พงศกรเงยหน้าขึ้น นัยน์ตาที่อึมครึมมองไปทางเขา “ถึงแม้ว่าฉันจะไม่รักวารุณี ฉันก็ไม่มีทางรักคนอื่น เมื่อกี้นายบอกว่า ฉันเห็นวารุณีเป็นตัวแทนของคนที่ฉันรัก ประโยคนี้ช่างน่าตลกจริงๆ งั้นนายบอกฉันมา คนที่ฉันรักจริงๆ คือใคร?”
“นายแน่ใจเหรอว่านายอยากรู้?” นิรุตติ์ยิ้มโค้งที่มุมปากอย่างกวนๆ
หัวใจของพงศกรตึงแน่นขึ้น ใบหน้ากลับยังคงเงียบสงบ “ฉันก็ต้องรู้หน่อยว่า นายได้จัดหญิงงามที่สุดในแผ่นดินแบบไหนไว้ให้กับฉัน ให้ฉันรู้สึกตกหลุมรักหน่อยสินะ?”
นิรุตติ์เหมือนอารมณ์ดีมาก จู่ๆ ก็หัวเราะเสียงดังขึ้นมา
พงศกรขมวดคิ้วแน่น “นายหัวเราะอะไร?”
“ไม่มีอะไร ฉันแค่ตลกว่าจนถึงป่านี้แล้ว นายยังไม่ยอมรับอย่าเปิดใจกับจิตใจของตนเอง เอาเถอะ ในเมื่อนายอยากรู้ งั้นฉันก็จะบอกนาย คนที่นายรักจริงๆ คือปาจรีย์” นิรุตติ์นั่งไขว่ห้างแล้วพูด
สีหน้าของพงศกรเปลี่ยนไปเลย จากนั้นก็มีเสียงหัวเราะที่เสียดสี “นายบอกว่าฉันรักปาจรีย์? นิรุตติ์ นายจะพูดเล่น ก็ต้องมีขอบเขตหน่อยสิ อาจจะหาผู้หญิงที่ประมาณกับวารุณีมาพูด หาปาจรีย์มา? เฮอะๆ ช่างน่าตลกจริงๆ!”
เขารักปาจรีย์?
นี่เป็นเรื่องที่ไม่มีทางเป็นไปได้
ใครจะไปรักลูกสาวของศัตรูที่ฆ่าพ่อแม่ของตนเองตาย!
นิรุตติ์ฟังคำพูดของพงศกรแล้ว สีหน้าก็ยังคงมีรอยยิ้มชั่วร้ายดั่งเช่นเคย “ฉันไม่ได้พูดเล่นนั้น สิ่งที่ฉันพูดคือความจริง นายรักปาจรีย์จริงๆ ถึงขั้นว่านายรักเขาตั้งแต่ตอนแรก ฉันเคยสืบเรื่องระหว่างนายกับปาจรีย์ ปาจรีย์ตกหลุมรักนายตั้งแต่อายุสิบขวบแล้ว แต่นายกลับตกหลุมรักปาจรีย์ก่อนหน้านั้น นายโตกว่าปาจรีย์สามปี เมื่อตอนวัยรุ่นของนาย นายก็รู้สึกดีกับปาจรีย์แล้ว แต่ว่าตอนนั้นนายยังไม่รู้ตัวเท่านั้นเอง หลังจากนั้นพ่อแม่ของนายก็เสียชีวิต จู่ๆ นายก็เกลียดชังปาจรีย์ขึ้นมา แต่ว่าจริงๆ แล้ว นั่นไม่มีความเกลียดชังที่แท้จริง”
“นายหมายความว่าอะไร?” นัยน์ตาของพงศกรจ้องมองเขาเหมือนกับดาบ
นิรุตติ์หัวเราะด้วยเสียงต่ำ “ความหมายของฉันเข้าใจง่ายมาก ฉันก็แค่บอกว่านายไม่เคยเกลียดปาจรีย์มาก่อน นายแค่ไม่สามารถรับได้กับการที่พ่อแม่ของเธอเปิดเผยสถานที่อยู่ของพ่อแม่นายโดยไม่ได้ตั้งใจ ทำให้พ่อแม่ของนายเสียชีวิต ดังนั้นนายจึงนำความผิดของพ่อแม่เธอ ตั้งใจเปลี่ยนให้เป็นความเกลียดชังที่มีต่อตระกูลจิรดำรงค์ แต่จริงๆ แล้ว นายเองก็ไม่ได้เกลียดตระกูลจิรดำรงค์จริงๆ แต่กลับมีความไม่พอใจพวกเขามาโดยตลอด ไม่พอใจที่ทำไมต้องไปหาพ่อแม่ของนายในเวลานั้น”
“แต่ในขณะเดียวกัน นายเองก็รู้ หากพวกเขาไม่ไปหาพ่อแม่นาย ส่งวัสดุให้ในตอนนั้น พ่อแม่ของนายต้องเสี่ยงที่จะออกไป เพราะขาดแคลนวัสดุ และถูกคนขององค์กรจับได้ และก็คือว่า ไม่ว่าคนของตระกูลจิรดำรงค์จะไปตามหาพ่อแม่ของนายหรือเปล่า พ่อแม่ของนายก็มีเพียงแต่ทางตายทางเดียว นายเองก็เพราะว่าไม่สามารถยอมรับกับการหวั่นไหวที่มีต่อปาจรีย์ ดังนั้น จึงคิดว่าการติดตามการสนใจที่มีต่อปาจรีย์ไม่ใช่เพราะความหวั่นไหว แต่เป็นเพราะว่าความเกลียดชัง จากนั้นนายก็ค่อยๆ ถูกตนเองสะกดจิต รู้สึกว่าสิ่งที่ตนเองมีต่อปาจรีย์คือความเกลียดแค้น”
“นายอย่ามาพูดมั่ว นี่เป็นไปไม่ได้” พงศกรเหมือนได้รับการกระตุ้นอย่างหนัก จับคอเสื้อของนิรุตติ์ทันที สีหน้าดุร้ายน่ากลัวมาก
คนขับรถเห็นสถานการณ์แล้ว รีบจอดรถ จะหยิบปืนออกมา
หางตาของนิรุตติ์เห็นแล้ว ยกมือขึ้น ห้ามการกระทำของคนขับรถ
คนขับรถมีความไม่เข้าใจ “หัวหน้า……”
“ขับรถ!” นิรุตติ์ขมวดคิ้วแล้วพูด
คนขับรถเผชิญกับความไม่ให้เถียงปากต่อคำของเขา สุดท้ายก็ตอบรับ ใช้นัยน์ตาที่โหดร้ายมองไปทางพงศกรที่อยู่ข้างหลัง หันศีรษะไป แล้วขับรถต่อ
นิรุตติ์ไม่ได้รู้สึกกลัวเลยแม้แต่น้อยกับการที่ตนเองถูกพงศกรจับ ในทางกลับกันกลับมองพงศกรอย่างเสียดสี “ทำไม? เพราะว่าฉันพูดโดนจุด จึงพาลโกรธแล้ว? พงศกร ความสามารถแค่นี้ของนาย ยอมรับว่าตนเองรักปาจรีย์จะมีอะไรไม่ดี?”
“ฉันบอกแล้ว ฉันไม่รักปาจรีย์ ฉันไม่มีทางรักเธอ!” พงศกรปวดขมับ พูดด้วยน้ำเสียงตะโกนที่เย็นชา
นิรุตติ์ดันเขาออก ช่วยคอเสื้อของตนเองจากมือของเขากลับมา ตบลงไปเบาๆ จัดรีดส่วนยับให้เรียบ “นายไม่ยอมรับก็ทำอะไรไม่ได้ แต่นี่ก็คือความจริง นายรักปาจรีย์ นายเห็นวารุณีเป็นตัวแทนของปาจรีย์ เพราะว่าวารุณีในหกปีก่อน คล้ายกับปาจรีย์ในสิบปีก่อนมาก แน่นอนว่า สิ่งที่ฉันหมายถึงไม่ใช่ภาพลักษณ์ภายนอก แต่ว่าหมายถึงนิสัย วารุณีในหกปีก่อนร่าเริงและอ่อนโยน เหมือนกับปาจรีย์ในก่อนที่บ้านนายยังไม่เกิดเรื่องขึ้น นายรักปาจรีย์มาโดยตลอด แต่ภายในใจกลับไม่อยากยอมรับความที่นายรักเธอนี้ ดังนั้นจึงนำความรู้สึกที่มีต่อปาจรีย์ ย้ายไปยังบนตัวของวารุณีที่มีนิสัยคล้ายกับปาจรีย์ในตอนนั้น”
“ไม่มีทาง ไม่มีทางเป็นแบบนี้แน่นอน” พงศกรส่ายหัวอย่างรุนแรง
นิรุตติ์นวดหน้าผาก “เรื่องมาถึงทุกวันนี้ นายยังจะปฏิเสธอีก งั้นฉันถามนาย หากนายไม่รักปาจรีย์ นายจะทำการล้างสมองให้ปาจรีย์บ่อยๆ ทำไม ให้เขาตกหลุมรักนายอย่างล้ำลึก ไม่ยอมลืมนาย?”
นัยน์ตาของพงศกรเปล่งประกายขึ้น พูดเสียดสี “ฉันทำแบบนั้น ก็เพื่อที่จะทรมานเธอเท่านั้นเอง ในเมื่อเธอรักฉัน งั้นฉันก็ใช้ความรู้สึกเป็นเครื่องมือในการทรมานเธอ บรรลุเป้าหมายที่จะแก้แค้น เป็นเรื่องปกติมากไม่ใช่เหรอ?”
“ไม่ นายไม่ได้แก้แค้นเธอ และไม่ได้ทรมานเธอ นายรู้ว่าตนเองไม่ตอบกลับและเย็นชาแบบนี้ต่อ จะทำให้เธอถอดใจ และยอมแพ้นาย ไปคบไปผู้ชายอื่น นายไม่สามารถยอมรับกับจุดนี้ ดังนั้นนายจึงล้างสมองให้เธอตลอด ให้เธอไม่ลืมนายตลอดไป จมปลักกับนายมากยิ่งขึ้น และแล้วก็รู้สึกเจ็บปวดเพราะไม่สามารถปล่อยวางเองได้ พูดให้ชัดเจนก็คือ นายกลัวว่าจู่ๆ สักวันหนึ่งเขาจะไม่รักนายแล้ว” นิรุตติ์มองเขาอย่างดูถูกแล้วพูด
สรุปแล้ว สำหรับความคิดในแบบนี้ของพงศกร เขาไม่ชอบจริงๆ
เสียหน้าผู้ชายมากจริงๆ
ยอมรับว่าตนเองชอบปาจรีย์มีอะไรไม่ดี
ยอมรับว่าตนเองไม่ได้เกลียดตระกูลจิรดำรงค์จะเป็นอะไรไป?
สุดท้ายแล้ว ก็แค่อ่อนแอเท่านั้นเอง
“เป็นไปไม่ได้!” พงศกรยังคงปฏิเสธกับคำพูดของนิรุตติ์ เขากำหมัดแน่นเกินไป ทำให้แขนของเขาสั่นเล็กน้อย “เรื่องพวกนี้ล้วนเป็นเรื่องปลอม นิรุตติ์ สิ่งที่นายพูดคือเรื่องปลอม นายอย่าเอาคำพูดพวกนี้มากระตุ้นฉัน นายคิดว่าฉันจะเชื่อเหรอ? ฉันจะบอกให้นะ ฉันไม่เชื่อเลยสักคำ!”
นิรุตติ์เฮอะไปที “นายจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็แล้วแต่ นี่คือเรื่องของนาย ฉันก็แค่บอกความจริงกับนายเท่านั้นเอง นายรับไม่ได้ ก็เป็นเรื่องของนาย แต่ว่านายอย่ารังแกตนเองแบบนี้ต่อไปแล้ว หวังว่าหลังจากนี้นายจะไม่มาเสียใจทีหลัง”
“เสียใจทีหลัง?” พงศกรหรี่ตาขึ้นอย่างโหดร้าย “ฉันไม่เคยรังแกตนเองอยู่แล้ว ดังนั้นฉันยิ่งไม่มีทางมาเสียใจทีหลัง”
“แล้วตานาย” นิรุตติ์ยักไหล่ จากนั้นก็เปลี่ยนหัวเราะการสนใจ “จริงด้วย การผ่านตัดของผู้ป่วย นายคิดแผนดำเนินการผ่าตัดที่เหมาะสมที่สุดออกหรือยัง? ผู้ป่วยคนนั้นอายุค่อนข้างสูง ร่างกายก็ไม่ค่อยแข็งแรง คุณหมอท่านอื่นๆ ไม่กล้าทำการผ่าตัดในครั้งนี้เลย หากไม่ใช่เพราะทักษะการแพทย์ของนายชำนาญ ฉันก็ไม่มีทางเสี่ยงความเสี่ยงที่สูงขนาดนี้ เรียกนายกลับมาจากในประเทศ เวลานี้นัทธีต้องรู้ว่านายออกจากจังหวัดจันทร์แล้วแน่นอน ไม่แน่อาจจะสืบเป้าหมายที่นายมาประเทศอเมริกาแล้วก็ได้”
“ทำไม? นายกลัวแล้ว?” พงศกรใช้หางตาที่เฉยชามองเขาไปที “ก็จริง เรื่องพวกนั้นที่นายทำ นัทธีเกลียดนายเข้ากระดูก ขอแค่จับนายได้ นายคงมีแต่ตายทางเดียว”
“เฮอะ งั้นก็ให้เขาจับได้ก่อนค่อยพูดสิ” นิรุตติ์ยิ้มโค้งที่ริมฝีปากบาง
