พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ - บทที่ 823 การตัดสินใจของพงศกร
“ถูกจ้ะ!” คุณแม่ปารวีพยักหน้าอย่างจริงจัง “ตราบใดที่ลูกไม่มีความรู้สึกต่อพงศกร พวกเราในฐานะพ่อแม่ ก็จะได้ไม่กังวลเกี่ยวกับพงศกรอีกต่อไป ดังนั้น ถ้าจะจัดการกับพงศกรก็ไม่มีปัญหา”
ปาจรีย์ยิ้ม “ค่ะ งั้นครอบครัวของเราจะร่วมแรงร่วมใจจัดการกับเขาด้วยกัน หนูไม่เชื่อหรอกค่ะว่าเราสามคนจะสู้เขาคนเดียวไม่ได้”
พอคิดดูแล้ว ที่จริงพงศกรก็ไม่ได้น่ากลัวอะไร
อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าอย่างไรพงศกรก็ตัวคนเดียว
ความสามารถของคนคนเดียวล้วนมีจำกัด ตราบใดที่ครอบครัวของพวกเขาต่อสู้กับพงศกรอย่างจริงจัง พงศกรก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่แท้จริงด้วยซ้ำ
เมื่อคิดได้เช่นนี้ ปาจรีย์พบว่าความกลัวที่เธอมีต่อพงศกรลดลงไปไม่น้อย
คุณแม่ปารวีก็รู้สึกว่าเธอพูดจามีเหตุผล แค่เพียงแค่ครอบครัวของเราต่อสู้กับพงศกร ไม่ต้องพะว้าพะวังต่อพงศกรครั้งแล้วครั้งเล่าเหมือนแต่ก่อน ถ้าอย่างนั้น พงศกรก็ไม่ได้น่ากลัวอะไรเลย
พวกเขาก็ไม่ต้องคอยหลบ ๆ ซ่อน ๆ ใช้ชีวิตอย่างหวาดหวั่นในทุก ๆ วันอีกแล้ว
ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่ามันสมเหตุสมผล คุณแม่ปารวีได้ตัดสินใจในใจแล้ว รอคุณพ่อประสิทธิ์กลับมา ก็จะคุยเกี่ยวกับการตัดสินใจครั้งนี้
คุณพ่อประสิทธิ์ต้องเห็นด้วยแน่นอน อย่างไรเขาก็ไม่ได้อยากที่จะย้ายบ้านตลอดเวลา
ในเวลานี้ ก็มีเสียงรถมาจากนอกประตู
ปาจรีย์เงยหน้าขึ้นมอง เห็นรถสองคันจอดอยู่นอกลานบ้าน เป็นรถบริษัทและรถขนสินค้าคันเล็ก ๆ
“คุณแม่คะ คงจะเป็นคนของนัทธีมาถึงแล้วละค่ะ” ปาจรีย์ชี้ไปที่ด้านนอกพลางบอก
คุณแม่ปารวีมองตามไป เนื่องจากประตูไม่ได้ปิด จึงมองเห็นคนที่อยู่ข้างนอกได้อย่างง่ายดาย
คนที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าเป็นชายร่างใหญ่ในชุดดำ
คุณแม่ปารวีรู้จักชายร่างใหญ่คนนั้น เขาเป็นคนที่พาพวกเขามาที่นี่ในตอนแรก
“คนของนัทธีมาถึงแล้วจริง ๆ ด้วย พวกเราออกไปกันเถอะจ้ะ” คุณแม่ปารวีมองไปยังปาจรีย์
ปาจรีย์พยักหน้าพลางลุกขึ้น
แม่ลูกทั้งสองออกไปด้วยกัน
ชายร่างใหญ่ที่กำลังจะกดกริ่งก็เห็นพวกเขาออกมาพอดี จึงรีบลดมือลง “คุณหญิงปารวี คุณปาจรีย์”
“คุณธีภพ” คุณแม่ปารวีทักทายชายร่างใหญ่
ชายร่างใหญ่ผู้นี้เป็นคนของตระกูลราชเสภา เป็นคนของมารุต
ชายร่างใหญ่มองมายังคุณแม่ปารวี “คุณหญิงปารวี พวกเรามารับพวกคุณออกไปตามคำสั่งของคุณนัทธีครับ จัดกระเป๋าเรียบร้อยแล้วใช่ไหมครับ?”
คุณแม่ปารวีพยักหน้า “เรียบร้อยจ้ะ อยู่ข้างนอกนั่นแน่ะ”
เธอชี้ไปที่ข้างนอก
ชายร่างใหญ่มองผ่านไป “ครับ งั้นเดี๋ยวเราจะให้คนขนขึ้นรถนะครับ พวกคุณเองก็รีบขึ้นรถเถอะครับ อ้อ แล้วคุณประสิทธิ์ล่ะครับ”
ชายร่างใหญ่เพิ่งจะนึกขึ้นได้ ตั้งแต่ตัวเขาเองมาถึงที่นี่ ยังไม่เห็นคุณพ่อประสิทธิ์เลย
ปาจรีย์ตอบกลับ “คุณพ่ออยู่ที่โรงพยาบาลน่ะค่ะ”
“อะไรนะครับ? คุณประสิทธิ์อยู่ที่โรงพยาบาล? คุณประสิทธิ์ป่วยหรือครับ?” ชายร่างใหญ่ตกใจสุดขีด
ปาจรีย์ส่ายศีรษะ “เปล่าค่ะ คุณพ่อไม่ได้เป็นอะไร พงศกรต่างหากค่ะ เขาโดนคุณพ่อทุบตีจนต้องเข้าโรงพยาบาล และตอนนี้คุณพ่อก็ไปกับเขาด้วย”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ชายร่างใหญ่ก็งงงวยเป็นที่สุด “คุณปาจรีย์ คุณหมายถึงพงศกรหรือครับ?”
“ค่ะ” ปาจรีย์ส่งเสียงตอบ
ชายร่างใหญ่กลืนน้ำลายอึกใหญ่ “พงศกรมาถึงแล้วหรือครับ? เขามาถึงเมื่อไหร่ครับ?”
ปาจรีย์ตอบกลับ “ประมาณครึ่งชั่วโมงก่อนค่ะ”
ครึ่งชั่วโมงก่อน……
ชายร่างใหญ่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็นึกขึ้นได้ว่า ครึ่งชั่วโมงที่แล้วพวกเขายังอยู่ระหว่างทางที่จะมาที่นี่
นึกไม่ถึงเลยว่าตอนนั้นพงศกรจะมาถึงแล้ว เขามาเร็วพอสมควร
“คุณปาจรีย์ครับ พงศกรไม่ได้ทำอะไรคุณใช่ไหมครับ?” ชายร่างใหญ่ถามพลางสำรวจปาจรีย์ด้วยความเป็นห่วง
ปาจรีย์โบกมือ “ไม่ต้องห่วงค่ะ ฉันไม่ได้เป็นอะไร เขาไม่ทันได้ทำอะไรคุณพ่อก็ลงมือแล้วละค่ะ”
เมื่อได้ยินดังนั้น ชายร่างใหญ่ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “งั้นก็ดีแล้วละครับ”
เขากลัวว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ พอถึงเวลานั้นคุณนัทธีกับภรรยาต้องต่อว่าเขาเป็นแน่
ถึงอย่างไร ผู้ช่วยมารุตบอกว่าต้องปกป้องคุณปาจรีย์ และอย่าปล่อยให้คุณปาจรีย์ได้รับบาดเจ็บแม้แต่นิดเดียว มิฉะนั้นก็มีแต่พวกเขาที่ต้องรับผิดชอบ
เมื่อครู่ได้ยินคุณปาจรีย์บอกว่า พงศกรมาถึงที่นี่ก่อนพวกเขาไปก้าวเดียว เขาก็กลัวว่าพงศกรจะลงมือกับเธอ
โชคดีที่คุณพ่อประสิทธิ์ทุบตีพงศกรจนต้องเข้าโรงพยาบาล คุณปาจรีย์จึงไม่ถูกพงศกรทำร้าย
อย่างไรก็ตาม ตราบใดที่คุณปาจรีย์ปลอดภัย ชีวิตของพวกเขาเหล่านี้ก็นับว่าได้ปกป้องแล้ว
“จริงสิครับคุณปาจรีย์ ตอนนี้พงศกรเป็นอย่างไรบ้างครับ? ไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ?” ชายร่างใหญ่ถาม
ปาจรีย์คิดดูแล้ว และในที่สุดก็ตอบพลางส่ายศีรษะ “ฉันไม่รู้ค่ะ แต่ตอนที่ถูกนำตัวขึ้นรถพยาบาล เขาอยู่ในอาการโคม่า ตอนนี้คุณพ่อยังไม่ได้โทรมาเลยค่ะ”
“งั้นหรือครับ” ชายร่างใหญ่พยักหน้า แสดงให้เห็นว่าเขาเข้าใจแล้ว จากนั้นจึงทำท่าทางเชิญชวน “เช่นนั้นก็ช่างเขาเถอะครับ คุณปาจรีย์กับคุณหญิงปารวี ขึ้นรถก่อนเถอะครับ”
“คือว่า……” ปาจรีย์ขบริมฝีปากล่างอย่างลังเล
คุณแม่ปารวีก็รู้สึกอายเล็กน้อย
ชายร่างใหญ่เห็นท่าทีของสองแม่ลูกเป็นเช่นนี้ จึงเต็มไปด้วยความสงสัย “ทั้งสองท่านมีอะไรหรือเปล่าครับ?”
“คุณธีภพ พวกเรายังไม่คิดจะไปจ้ะ” คุณแม่ปารวีลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดก็พูดความคิดของตนเองออกมา
ชายร่างใหญ่เบิกตาโพลง “ยังไม่คิดจะไปหรือครับ?”
“ค่ะ” ปาจรีย์ก็ตอบรับเช่นกัน
มุมปากของชายร่างใหญ่ยกขึ้น “แต่ถ้าพวกคุณไม่ไป แล้วพงศกรล่ะครับ? เขามาถึงที่นี่แล้ว ถ้าหากว่า……”
“วางใจเถอะค่ะ” ปาจรีย์ยิ้ม “เราปรึกษากันแล้วค่ะ ตราบใดที่เราต่อสู้กับพงศกรด้วยกัน เขาก็ทำอะไรเราไม่ได้หรอกค่ะ อีกอย่าง เราก็ได้ไม่อยากย้ายไปย้ายมา แบบนั้นมันเหนื่อยน่ะค่ะ”
ชายร่างใหญ่เข้าใจความคิดของแม่ลูกคู่นี้ เข้าใจน่ะเข้าใจ แต่เขากลับไม่เห็นด้วย “ผมรู้ว่าพวกคุณเหนื่อยที่จะย้ายไปย้ายมา แต่พวกคุณจะสามารถเอาชนะพงศกรได้จริง ๆ หรือครับ?”
ปาจรีย์มองไปยังคุณแม่ปารวี
คุณแม่ปารวีถอนหายใจ “คุณธีภพ ฉันรู้ว่าคุณกังวล แต่ฉันกับลูกตัดสินใจแล้ว และจะไม่เปลี่ยนใจแล้ว อีกอย่าง ฉันก็คิดเหมือนกันว่าถ้าเราจะหลบ ๆ ซ่อน ๆ ก็ไม่รู้ว่าต้องทำแบบนั้นไปอีกนานเท่าไหร่ จะให้ใช้ชีวิตแบบนั้นไปตลอดเราก็เหนื่อยมากนะ ดังนั้นเราเลยจะสู้สักตั้ง ถ้าชนะ ครอบครัวเราอยู่ภายใต้แสงตะวันฉาย แต่ถ้าแพ้……”
ปาจรีย์กัดฟันกรอด “พวกเราไม่มีทางแพ้ และจะแพ้ไม่ได้ และหลังจากนี้ไป ฉันไม่คิดว่าพงศกรจะไร้เทียมทานหรอกค่ะ”
เมื่อเห็นสองแม่ลูกตัดสินใจอย่างหนักแน่น และแสดงออกชัดเจนว่าไม่อยากไป ชายร่างใหญ่ก็ไม่มีทางเลือก จึงตอบอย่างช่วยไม่ได้ว่า “ผมรู้ครับ แต่เรื่องนี้ผมไม่ได้เป็นคนตัดสินใจ ผมต้องรายงานคุณนัทธีอย่างละเอียด ต้องดูความคิดเห็นของคุณนัทธีครับ”
“ค่ะ คุณรายงานเถอะค่ะ ฉันก็จะคุยกับวารุณีเหมือนกัน” ปาจรีย์ตอบ
ชายร่างใหญ่พยักหน้า “ตกลงครับ งั้นเราจะขนกระเป๋าพวกนี้กลับไปให้คุณก่อนนะครับ”
“ขอบใจมากจ้ะ” คุณแม่ปารวีรู้สึกซาบซึ้งเป็นอย่างมาก
จากนั้น ชายร่างใหญ่ก็ให้คนอื่น ๆ ขนย้ายกระเป๋า
คุณแม่ปารวีจับมือปาจรีย์ “ปาจรีย์ เราโทรหาวารุณี และบอกวารุณีเรื่องการตัดสินใจของเรากันเถอะจ้ะ”
“ค่ะ” ปาจรีย์ก็คิดเหมือนคุณแม่
สองแม่ลูกสาวกลับเข้าบ้าน จากนั้นหยิบโทรศัพท์มือถือโทรหาวารุณี
ในขณะนี้ เวลาทางฝั่งวารุณีก็ประมาณสามทุ่ม
เธอกำลังวิดีโอคอลกับนัทธีพอดี เมื่อเห็นคนโทรศัพท์เข้ามา เธอจึงกดดูและเห็นว่าเป็นปาจรีย์ เธอจึงมองไปที่ชายคนนั้นแล้วพูดด้วยความเร่งรีบ “ที่รัก ปาจรีย์โทรมาค่ะ ฉันจะไปคุยเธอก่อน ไว้เราค่อยคุยกันนะคะ”
นัทธีได้ยินเธอพูดเช่นนั้นก็รู้สึกไม่สบายใจ แต่ก็ตอบตกลง
อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ปาจรีย์อาจจะอยู่ในช่วงเวลาที่สำคัญ โทรมาในเวลานี้ต้องมีเรื่องด่วนแน่ ๆ
“ได้ คุณรับสายเถอะ” นัทธีกล่าวอย่างเห็นด้วย
วารุณียิ้มให้เขา กดวางวิดีโอคอล แล้วรับสายของปาจรีย์ “ฮัลโหล ปาจรีย์ เธอเป็นอย่างไรบ้าง? คนที่นัทธีจัดการให้ไปถึงแล้วหรือ?”
ปาจรีย์เหลือบมองไปที่ประตู “ถึงแล้วจ้ะ”
วารุณีถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ถึงก็ดีแล้วจ้ะ พวกเธอขึ้นรถหรือยัง?”
