พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ - บทที่ 825 ความเข้าใจของวารุณี
วารุณีได้ยินความรู้สึกผิดจากน้ำเสียงของปาจรีย์ จึงยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ “ไม่มีปัญหาจ้ะ ให้พวกเขากลับไปก็ได้แล้วนี่? อีกอย่างที่พวกเขาไปรอบนี้ ก็ไม่ถือว่าเสียเที่ยวนะ อย่างน้อยพวกเขาก็ได้ไปดูว่าเธอปลอดภัยหรือเปล่า หรือต้องการความช่วยเหลืออะไรไหม”
ปาจรีย์รู้ว่าเพื่อนสนิทของเธอกำลังปลอบโยนเธอ เพื่อที่เธอจะได้ไม่รู้สึกผิด หัวใจของเธอก็อบอุ่นขึ้น
ทันทีหลังจากนั้น วารุณีก็ได้ยินเสียงเคาะประตู จึงเดินไปที่ประตูพลางพูดว่า “โอเคจ้ะ งั้นเดี๋ยวฉันจะคุยกับนัทธีให้ ว่าให้พวกเขากลับไปได้แล้ว”
“จ้ะ ขอบคุณนะวารุณี แล้วก็ช่วยคุยกับนัทธีให้ฉันทีนะ หวังว่าจะไม่ทำให้เขาโกรธ” ปาจรีย์แสดงสีหน้าขอร้อง
วารุณีรู้ว่าเธอเกรงกลัวนัทธี ดังนั้นเธอจึงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบา ๆ พร้อมกับส่ายศีรษะ “ไม่ต้องห่วงจ้ะ นัทธีเขาไม่โกรธหรอก ฉันจะคุยให้เธอเอง”
“อย่างงั้นก็ดีเลย” ปาจรีย์ตบหน้าอกเบา ๆ
วารุณีกล่าวอย่างจริงจังว่า “ในเมื่อพวกเธอตัดสินใจจะอยู่ที่นั่น แต่ไม่ว่าอย่างไร พงศกรก็รับมือยากอยู่ดี ฉันหวังว่าเธอจะระวังตัว ถ้าเกิดอะไรขึ้นก็บอกฉันได้ทันที เข้าใจไหม?”
“จ้ะ” ปาจรีย์พยักหน้าซ้ำ ๆ
วารุณีกลับมาแสดงท่าทีอ่อนโยนอีกครั้ง “ดีมากจ้ะ ฉันไปก่อนนะ มีคนมาน่ะ”
“จ้ะ เธอไปทำธุระเถอะ” ปาจรีย์ตอบ
วารุณีวางโทรศัพท์ลง แล้วเปิดประตู ลีน่ากำลังยืนอยู่ข้างนอกประตู
ลีน่าเบะปากพลางมองมาที่เธอ “ตั้งนานกว่าจะมาเปิดประตู ยังจะถือโทรศัพท์อีก ทำไมจ๊ะ คุยโทรศัพท์กับประธานนัทธีอีกล่ะสิ?”
วารุณีสั่นศีรษะ “ไม่ใช่นัทธีจ้ะ ปาจรีย์ต่างหาก”
“ปาจรีย์?” ลีน่าได้สติ “เธอว่าอย่างไรบ้าง?”
วารุณีไม่ได้ปิดบังเธอ และเล่าเรื่องราวที่คุยกับปาจรีย์เมื่อครู่ให้ฟัง
หลังจากที่ลีน่าได้ฟัง เธอก็เงียบไปนานประมาณหนึ่ง สักพักจึงถอนหายใจพลางกล่าว “อันที่จริง ฉันเข้าใจเธอนะ”
วารุณีเห็นด้วย “ฉันก็เหมือนกันจ้ะ”
ถ้าเธอไม่เข้าใจ เธอไม่มีทางปล่อยให้ปาจรีย์ตัดสินใจหรอก
ลีน่าแบมือออก “ฉันแค่หวังว่าการตัดสินใจของเธอ สุดท้ายแล้วจะไม่ทำให้เธอแพ้”
วารุณีพยักหน้า “ใช่ เอาละ ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว ลีน่า มาหาฉันมีอะไรหรือเปล่า?”
“ฉันมาหาเธอเพราะจะขอหนังสือออกแบบก่อนหน้านี้ ฉบับร่างสองสามฉบับที่ฉันมีมันมีปัญหานิดหน่อย ฉันจะเอาไปเปรียบเทียบน่ะ” ลีน่ากล่าว
วารุณีตอบตกลง “ได้จ้ะ ฉันจะไปเอาให้ เธอรอสักครู่นะ”
พูดจบ เธอก็หันหลังกลับและเดินเข้าไปในห้อง ไม่นานก็หยิบหนังสือออกแบบที่อยู่บนหัวเตียง แล้วกลับมายื่นให้ลีน่า “นี่จ้ะ”
“ขอบใจนะ ใช้เสร็จฉันจะคืนให้” ลีน่ารับมาพลางพูดด้วยรอยยิ้ม
วารุณีพยักหน้าเล็กน้อย “ตามสบายจ้ะ”
“งั้นฉันไปก่อนนะ” ลีน่าโบกมือแล้วหันหลังกลับ
วารุณีปิดประตู หันหลังกลับเข้าห้อง ขณะที่เดินก็วิดิโอคอลหานัทธีอีกครั้ง
นัทธีดูเหมือนจะรอเธออยู่ตลอดเวลา ทันทีที่เธอวิดีโอคอลมาเขาก็กดรับ ใบหน้าที่หล่อเหลาเอาการปรากฏขึ้นบนหน้าจอ “นัทธี”
วารุณีตะโกนใส่สามี
ชายคนนั้นส่งเสียงตอบรับ
วารุณีกล่าวอีกครั้ง “ฉันมีเรื่องจะบอกคุณค่ะ”
“คุณอยากจะบอกเรื่องที่ปาจรีย์วางแผนที่จะไม่ไปน่ะหรือ?” นัทธีมองไปที่เธอ ริมฝีปากบางพลางกล่าวอย่างแผ่วเบา
ร่องรอยของความประหลาดใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของวารุณี “คุณรู้หรือ?”
“อืม คนที่นั่นเพิ่งติดต่อมารุตมา และมารุตก็รายงานผมแล้ว” นัทธีพยักหน้า
วารุณีถามในฉับพลัน “แบบนี้นี่เอง แล้วคุณคิดว่าปาจรีย์ทำแบบนี้ถูกไหม?”
นัทธีนั่งอยู่หลังโต๊ะในห้องทำงาน ยกขาขึ้นนั่งไขว่ห้าง และพูดด้วยเสียงราบเรียบ “ไม่ถึงกับถูก และไม่ถึงกับผิด แต่นี่เป็นการตัดสินใจของเธอเอง พวกเราควรเคารพเธอ แค่เธอจะไม่เสียใจในภายหลังก็พอแล้ว”
วารุณีขบริมฝีปากล่าง “ค่ะ ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน แต่ฉันก็ยังกังวลอยู่ดี นี่เป็นการพนันอย่างไม่ต้องสงสัย ถ้าชนะ ครอบครัวปาจรีย์ก็จะไม่เป็นอะไร แต่ถ้าไม่ชนะ แล้วพวกเขาจะมีจุดจบอย่างไร ฉันไม่อยากจะคิดเลย”
“ผมเชื่อว่าปาจรีย์และครอบครัวน่าจะคิดถึงผลที่จะตามมาแล้ว แต่ก็ยังตัดสินใจที่จะไม่ไป นั่นหมายความว่า พวกเขายินดีที่จะยอมรับผลที่ตามมา เพราะฉะนั้นคุณไม่ต้องกังวลแล้ว ไม่ต้องทำให้ตัวเองอัดอั้นตันใจแล้ว” นัทธีขมวดคิ้วพลางพูดอย่างไม่เห็นด้วย
วารุณียิ้ม “จ้ะจ้ะ คุณพ่อบ้าน”
เห็นได้ชัดว่านัทธีชอบที่เธอเรียกเขาว่าคุณพ่อบ้าน มุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อย
วารุณีมองมาที่เขาแล้วถามว่า “แล้วพวกคนที่ไปรับปาจรีย์ คุณบอกให้พวกเขากลับแล้วใช่ไหม?”
“ยังเลย” นัทธีส่ายศีรษะ “ผมให้พวกเขาอยู่ใกล้ ๆ นั่นแหละ ในเมื่อครอบครัวจิรดำรงค์ไม่ยอมไป แต่ผมก็ส่งคนให้ไปอยู่ใกล้ ๆ พวกเขา เพื่อที่จะได้ปกป้องพวกเขาแบบลับ ๆ ทีนี้ พงศกรคิดจะทำอะไร ก็ต้องไตร่ตรองสักหน่อย แน่นอนว่า ตราบใดที่พงศกรไม่ทำอะไรที่เป็นอันตรายต่อพวกเขา คนของผมก็จะไม่เข้าไปก้าวก่าย ถึงอย่างไรเรื่องนี้เป็นเรื่องส่วนตัวของพวกเขา”
วารุณีก็รู้สึกเช่นเดียวกัน “งั้นก็ตามนี้แหละค่ะ เรื่องระหว่างตระกูลจิรดำรงค์กับพงศกร ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องเผชิญหน้าและแก้ปัญหา คุณการจัดการแบบนี้ก็ดีค่ะ ทั้งสามารถปกป้องตระกูลจิรดำรงค์ได้ และยับยั้งบุญคุณความแค้นของตระกูลจิรดำรงค์กับพงศกรได้ แบบนี้ดีเลยค่ะ”
ขอเพียงไม่เกิดเรื่องกับตระกูลจิรดำรงค์ อย่างอื่น เธอก็ไม่สนใจแล้ว
อย่างที่นัทธีบอก ตั้งแต่วินาทีที่ปาจรีย์ตัดสินใจอยู่ต่อ พวกเขาก็น่าจะคิดถึงผลที่จะตามมาแล้วว่าจะเป็นอย่างไร
ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เธอก็ไม่ต้องเข้าไปก้าวก่ายมากนัก
“คุณคิดแบบนี้ก็ดีแล้ว” นัทธีพยักหน้าอย่างชื่นชม
วารุณีมองเขาอย่างพูดไม่ออกบอกไม่ถูก “ปกติคุณคิดว่าฉันคิดเรื่องของตระกูลจิรดำรงค์และพงศกรไม่รอบคอบหรือคะ?”
“ผมคิดมาตลอดแหละ” นัทธียกริมฝีปากพลางตอบกลับ “คุณใส่ใจตระกูลจิรดำรงค์มากไป คุณแทบทนไม่ไหวที่อยากจะสร้างป้อมปราการเพื่อปกป้องตระกูลจิรดำรงค์ แต่การคิดแบบนี้ไม่ถูกต้อง แบบนี้เท่ากับเป็นการตัดขาดจากบุญคุณความแค้นระหว่างตระกูลจิรดำรงค์และพงศกร ถ้าเป็นแบบนั้น บุญคุณความแค้นของพวกเขาก็จะไม่ได้รับการแก้ไขอย่างถึงที่สุด”
วารุณีฟังคำพูดของสามีจึงเงียบไปครู่หนึ่ง และสุดท้ายก็ก้มหน้าลงพลางไตร่ตรอง “ฉันรู้ว่าฉันผิด ฉันก็แค่กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวเจียงนี่นา”
“ก็เพราะคุณกลัวอย่างนี้ ตระกูลจิรดำรงค์ก็จะไม่มีวันเติบโต ตอนนี้ผมกลับรู้สึกว่าปาจรีย์ทำได้ดีกว่าคุณในจุดนี้เสียอีกนะ ตอนนี้เธอกล้าที่จะเผชิญหน้ากับพงศกรโดยตรง แต่คุณยังคงคิดที่จะปกป้องตระกูลจิรดำรงค์ ถ้าปกป้องพวกเขาตลอดเวลา พวกเขาจะไม่มีวันเติบโต” นัทธีกล่าวอย่างวิพากษ์วิจารณ์
วารุณีลูบปลายจมูก “ค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว คุณไม่ต้องว่าฉันแล้ว ตอนนี้ฉันพัฒนาแล้วนะ ตอนที่ปาจรีย์บอกว่าจะอยู่ต่อ ฉันก็ไม่ได้เกลี้ยกล่อมเธอ ฉันก็คิดเหมือนกันว่าที่เธอตัดสินใจแบบนี้ ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่ทางเลือกที่ผิด”
นัทธีหัวเราะเบา ๆ “เอาละ ไม่คุยแล้ว ดึกแล้ว คุณจะได้พักผ่อนไว ๆ”
“ค่ะ คุณก็เหมือนกันนะ” วารุณีเหลือบมองเวลาก็ดึกมากแล้วจริง ๆ และเธอก็ไม่ได้ดึงดันที่จะคุยกับสามีต่อ
ทั้งสองบอกลากันเสร็จ วิดีโอคอลก็ตัดไป
จากนั้นวารุณีก็วางโทรศัพท์มือถือในมือแล้วลุกขึ้นเดินไปเข้าห้องน้ำ เตรียมอาบน้ำพักผ่อน
ทางด้านของปาจรีย์
ในขณะนี้ ปาจรีย์ก็ได้รับโทรศัพท์จากคุณพ่อประสิทธิ์ ซึ่งโทรมารายงานสถานการณ์ของพงศกร
อาการบาดเจ็บของพงศกรค่อนข้างรุนแรง เขาถูกคุณพ่อประสิทธิ์ทุบตีจนซี่โครงหักหนึ่งซี่ แผ่นหลังได้รับบาดเจ็บไม่น้อย ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ และสมองก็ได้รับการกระทบกระเทือนเล็กน้อย ต้องเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลเป็นระยะเวลาหนึ่ง
โชคดีที่ไม่ถึงแก่ชีวิต ปาจรีย์จึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก
แต่ก็โล่งใจอยู่เพียงครู่หนึ่ง ไม่ช้าปาจรีย์ก็อกสั่นขวัญแขวนอีกครั้ง
เนื่องจากเธอกลัว กลัวว่าพงศกรจะแจ้งตำรวจ
มันเป็นความจริงที่ว่าพ่อของเธอทำร้ายคน ซ้ำยังทำร้ายคนโดยเจตนา ถ้าพงศกรแจ้งตำรวจ พ่อของเธอก็จะต้องรับผิดชอบถึงผลที่ตามมา ไม่แน่ว่าเขาอาจจะติดคุก
