พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ - บทที่ 832 คู่ต่อสู้ของลีน่า

ด้วยเหตุนี้ อาจารย์ที่ปรึกษาจึงไม่สามารถเป็นกรรมการ ให้รางวัลชนะเลิศรองชนะเลิศและอันดับสามกับเหล่าผู้เข้าแข่งขันได้อีกต่อไป

ดังนั้นฝ่ายผู้จัดงานจึงวางแผนเพื่อจัดหานักออกแบบคนอื่นมาเป็นกรรมการ รับผิดชอบในรอบชิงชนะเลิศของเหล่าผู้เข้าแข่งขัน และเหล่าอาจารย์ที่ปรึกษา ก็จะสามารถรับผิดชอบการแข่งขันของตัวเองได้อย่างเต็มที่

ส่วนกรรมการของอาจารย์ที่ปรึกษา ฝ่ายผู้จัดงานได้เชิญหัวหน้านักออกแบบชั้นนำของโลกมาหลายคน เพื่อให้รับรองว่าการแข่งขันเป็นไปอย่างยุติธรรมและเปิดกว้าง

กล่าวคือ ถึงแม้จะสิ้นสุดการแข่งขันทั้งหมดก่อนกำหนด แม้จะมีการกำหนดวันแข่งขันของเรากรรมการไว้ล่วงหน้า ก็จะไม่ทำให้เราอาจารย์ที่ปรึกษาเสียเปรียบ ฝ่ายผู้จัดงานจะพยายามอย่างเต็มที่

เพียงแค่เท่านี้ พวกเขา ก็ไม่มีวันหยุดแล้ว ต่อไปนี้ ก็จะเริ่มยุ่งขึ้น

เพราะภายในหนึ่งสัปดาห์การแข่งขัน ทั้งหมดก็จะสิ้นสุดลง

เมื่อฟังฝ่ายผู้จัดอธิบายจบ อารมณ์ตื่นเต้นของเราผู้แข่งขัน จึงสงบลง แล้วนั่งลงอีกครั้ง

เอาล่ะ ถึงแม้ว่าการแข่งขันจะจบก่อนกำหนด แต่ก็ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อการได้รับโควตาการออกแบบชุดในงานเปิดตัวเวิลด์เกมส์ ดังนั้นจบก่อนก็จบก่อน

นอกจากนี้ เหล่านักออกแบบอย่างพวกเขา ปกติแล้วก็เจอกันอยู่บ่อยๆ ต่างคนต่างได้ยินเรื่องราวของกันและกัน เคยได้รู้ระดับฝีมือของกันและกัน สไตล์การออกแบบ รวมไปถึงสถานะในระดับสากล ดังนั้นระหว่างพวกเขา การเป็นเพื่อนก็คือศัตรูในขณะนั้น

ระหว่างพวกเขาแล้ว ก็อยากจะแข่งกันสักครั้ง อยากเห็นว่าสุดท้ายแล้วใครเก่งกว่ากัน เพียงแค่เพราะว่าการแข่งขันของเหล่าผู้เข้าแข่งขันยังไม่จบลง พวกเขาจึงไม่สามารถดำเนินการแข่งขันส่วนตัวระหว่างพวกเขาได้ ไม่อย่างนั้นหากถูกตรวจพบ ก็จะถูกตัดสิทธิ์เข้ากันแข่งขัน

ดังนั้นตลอดที่ผ่านมา พวกเขาต่างก็กดต่อแรงกระตุ้นที่จะลองเข้าไปแข่งกับทุกคนดูสักตั้ง แต่ก็แอบ คันอยู่ในใจเป็นอย่างมาก อยากที่จะแข่งกันกับทุกคน

ตอนนี้เมื่อการแข่งขันของพวกเขามาก่อนกำหนด แน่นอนว่าพวกเขาจะต้องดีใจอย่างหาที่สุดไม่ได้

วารุณีและลีน่ามองหน้ากัน แล้วยิ้ม

“ดีจังเลยวารุณี พวกเราได้แข่งกันแล้ว” ลีน่ากุมมือวารุณี และพูดอย่างตื่นเต้นดีอกดีใจ

วารุณีพยักหน้า “ใช่”

“พวกเราสองคนยังอยู่กลุ่มเดียวกัน” ลีน่าพูดอยู่ ก็หันไปมองนักออกแบบสองคนที่อยู่ไม่ไกล “นั่นคายาโกะ ยามาโมโตะ เป็นนักออกแบบเครื่องประดับที่มีชื่อเสียงที่สุดในประเทศซากุระพวกเขา ได้ยินมาว่าเธอเป็นที่รักที่นิยมในหมู่คุณหญิงมหาเศรษฐีของประเทศของพวกเธอการออกแบบของเธอนั้นเฉียบแหลมมาก เธอเลยมีสถานะที่สูงมากในอุตสาหกรรมเครื่องประดับที่ประเทศซากุระของเธอ เธอถูกยกย่องว่าเป็นดวงดาวคู่ขนานในทวีปเอเชียกับฉัน”

“ฉายาดวงดาวคู่นี้ มาจากคนในประเทศซากุระใช่มั้ย？” วารุณีเอียงศีรษะ

เธอจำได้ ว่าเธอเคยเห็นบนนิตยสาร

นิตยสารเล่มนั้น ก็คือลีน่า

ลีน่าพยักหน้า “ถูกต้อง ดวงดาวคู่แห่งโลกเครื่องประดับของทวีปเอเชีย ฉายานี้ไม่ต้องพูดถึงว่ามีระดับฝีมือมากขนาดไหน ฉันได้ยินแล้วเขิน บังเอิญว่าคนที่ประเทศซากุระชอบเล่นเรื่องฉายามากฝีมือแปลกๆพวกนี้มากที่สุด คายาโกะคนนั้นเลยให้ความสนใจกับฉายานี้มาก ก่อนหน้านี้ไม่นาน เธอขวางฉันไว้ แล้วพูดกับฉัน เธอไม่อยากเป็นดาวคู่กับฉัน เธออยากเป็นดาวดวงเดียวที่สองสว่างที่สุด แถมยังบอกอีกว่ารอเหล่าผู้เข้าแข่งขันแข่งขันเสร็จ จะตั้งใจแข่งกับฉันสักตั้ง ดูว่าดวงดาวของเราคู่นี้ ว่าใครจะมีความสามารถมากที่สุด แล้วคนที่แพ้ จะต้องไปป่าวประกาศให้โลกรู้ ว่าตัวเองไม่ใช่หนึ่งในดวงดาวคู่นั้น ว่าตัวเองนั้นไม่คู่ควรกับฉายาดวงดาวคู่”

“นี่เธอยังกล้าเขียนสงครามกับเธออย่างนั้นเหรอ？” วารุณีตกใจ

เธอยังไม่เคยได้ยินลีน่าเล่าให้ฟัง

ลีน่าทำเสียงหึในลำคอ “ใช่น่ะสิ เธอไม่อยากถูกขนานนามว่าเป็นดาวดวงคู่กับฉัน ฉันก็ไม่อยากเป็นดวงดาวคู่กับเธอ ฉันเลยรับคำท้าจากเธอมา ฉันก็อยากเห็นเหมือนกัน ว่าหล่อนกับฉันใครจะมีพรสวรรค์ในการออกแบบที่สุด ว่าสุดท้ายแล้วใครจะเป็นคนที่ประกาศถอนตัวจากดวงดาวคู่ให้โลกได้รับรู้ วารุณี พวกเราแพ้กลุ่มของพวกเธอไม่ได้นะ เราต้องชนะโควตาการออกแบบชุดให้บุคคลสำคัญของแต่ละประเทศในเวิลด์เกมส์และเครื่องประดับให้ได้”

เธอพูดอยู่ ใบหน้าเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและความทะเยอทะยาน

เมื่อวารุณีเห็นว่าเธอตั้งใจแบบนี้ ก็ยิ้มและพยักหน้า “ได้ พวกเราจะคว้ามาให้ได้”

“ให้ได้！” ลีน่ายื่นกำปั้นออกมา

วารุณีเองก็กำกำปั้น แล้วใช้กำปั้นชนเข้ากับเธอ ทำข้อตกลง

หลังจากประชุมเสร็จ ทั้งสองก็เก็บของเรียบร้อย เตรียมที่จะกลับก่อน

การยกเลิกการแข่งขันของวันนี้ ผู้เข้าแข่งขันก็กลับไปแล้วเช่นกัน พวกเขาไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องอยู่ต่ออยู่แล้ว

อีกทั้งนับตั้งแต่วันนี้ไป พวกเขาเองก็ไม่ใช่กรรมการ แต่เป็นผู้เข้าแข่งขัน จึงต้องกลับไปเหมือนกัน เพื่อเตรียมการแข่งขันในวันพรุ่งนี้

เมื่อทั้งสองกำลังจะเดินออกจากห้องแข่งขันนั้น ก็มีคนเรียกไว้

ก็คือคายาโกะ ยามาโมโตะคนที่ลีน่าเล่าให้ฟังในห้องประชุมตอนนั้น

คายาโกะ ยามาโมโตะไม่ได้หน้าตาสะสวยมากนัก รูปร่างก็เตี้ยๆเล็กๆ สอดคล้องกับรูปลักษณ์หญิงประเทศซากุระ แต่ใบหน้านั้นเต็มไปด้วย ความมั่นใจ ที่หญิงประเทศซากุระนั้นมีน้อยนัก

“ละ ลี นะ น่า” คายาโกะ ยามาโมโตะมาถึงตรงหน้าลีน่า ใช้ภาษาไทยที่ตะกุกตะกักเรียกชื่อลีน่า

ลีน่ากลอกตา ตอบกลับด้วยความไม่สบอารมณ์นัก “เธอมีเรื่องอะไร？”

คายาโกะ ยามาโมโตะไม่ได้โกรธให้กับอารมณ์ของเธอ แต่กลับยิ้มอย่างนุ่มนวล “ลีน่า เธอจำคำที่ฉันพูดกับเธอไปเมื่อวันนั้นได้ไหม？”

ลีน่าเบะปาก “คำไร้สาระ เธอลืมแต่ฉันไม่ลืม เธอบอกว่าเธอไม่ชอบให้ใครมาเป็นฉายาดาวดวงคู่กับเธอ เพราะว่าฉายานี้ มันไม่เพอร์เฟค มันเตือนเธอไว้เสมอ ว่ามีคนที่มีพรสวรรค์อย่างเดียวกันกับเธอ เก่งเหมือนกัน มันทำให้เธอรู้ว่า ที่จริงแล้วเธอไม่ใช่ดวงดาวดวงนั้นที่ส่องสว่างและเก่งที่สุด เธอเลยมาเขียนสงครามกับฉัน อยากจะประลองกับฉันดูสักครั้ง รู้ว่าระหว่างเธอกับฉัน ใครจะเก่งที่สุด ใครกันแน่ที่เป็นดาวดวงนั้นที่สองสว่างที่สุด”

คายาโกะ ยามาโมโตะพยักหน้า “ใช่แล้ว ฉันเคยพูดแบบนั้น แล้วก็เป็นความคิดที่ฉันมีมาตลอด”

“บังเอิญจัง ฉันก็เหมือนกัน” ลีน่ากอดอก “แล้วไง？ ตอนนี้เธออยากจะพูดอะไรกับฉัน？”

“ฉันแค่อยากจะบอกเธอว่า อย่าลืมคำที่ฉันพูดตอนนั้น ยังไงซะฉันก็อยากแข่งกับเธอมาตลอด ตอนแรกฉันคิดว่า ยังต้องรออีกหนึ่งเดือน ถึงจะถึงทีการแข่งขันระหว่างพวกเรา คิดไม่ถึงเลยว่าการแข่งขันจะจัดก่อนกำหนด พรุ่งนี้การแข่งขันของเราก็เริ่มขึ้นแล้ว อีกไม่กี่วัน ก็จะประกาศผู้ชนะระหว่างเรา ดังนั้นลีน่า ฉันหวังว่าเธอจะแสดงความแข็งแกร่งทั้งหมดของเธอออกมา ฉันอยากรู้มากจริงๆ ว่าเราใครกันที่แกร่งกว่า” คายาโกะ ยามาโมโตะตอบกลับ

ลีน่าหรี่ตา “เธอไม่ต้องพูดฉันก็จะแสดงความสามารถทั้งหมดที่มี เพราะฉันก็อยากรู้เหมือนกัน เธอไม่ชอบให้มีคนมาเป็นดวงดาวคู่กับเธอ ฉันเองก็ไม่ชอบเหมือนกัน พวกเราต่างก็ชอบชื่อเฉพาะ ก็เท่ากับว่าการออกแบบเครื่องประดับที่สะดุดตาที่สุดนั้นจะคงอยู่ เพราะงั้นก็อย่าได้ปราณี！”

“แน่นอน！” คายาโกะ ยามาโมโตะยิ้มแล้วยื่นมือไปที่ลีน่า

ถึงแม้ว่าลีน่าจะไม่ชอบประเทศซากุระ人 แต่ก็ต้องจำใจยอมรับ ว่าที่จริงแล้วคายาโกะ ยามาโมโตะเป็นคู่ต่อสู้ที่ยอดเยี่ยมเลยทีเดียว ไม่ได้ประสาทแดกเหมือนหญิงชาวเกาะทั่วไป

แน่นอน ยกเว้นความหยิ่งทะนงหน่อยๆ

แตกใครกันที่มีของ แล้วไม่ถือตัวกัน？

เธอก็มี

ดังนั้น เธอจึงไม่ได้เกลียดความหยิ่งทะนงของ และคายาโกะ ยามาโมโตะก็ไม่ใช่คนประเภทที่จะเล่นกลเพื่อเอาชนะ

สรุปแล้ว คายาโกะ ยามาโมโตะคือคู่ต่อสู้ที่น่านับถือ ดังนั้นเธอจึงเต็มใจที่จะจับมือกับเธอ

หลังจับมือเสร็จ ก็มองไปที่วารุณีที่ยืนอยู่ข้างลีน่า และทักทายวารุณีด้วยมารยาทชาวประเทศซากุระ

ถึงแม้ว่าวารุณีจะไม่เคยไปที่ประเทศซากุระ แต่ตอนที่อยู่ที่ราชณวิทยาลัยการออกแบบซาชิโอ ก็มีเพื่อนที่อยู่ประเทศซากุระเหมือนกัน

ดังนั้นมารยาทนี้ เธอจึงเคยเห็นจากเพื่อนที่อยู่ประเทศซากุระมาก่อน เพื่อนที่ประเทศซากุระก็ทำกับอาจารย์ที่ปรึกษา บอกว่าเป็นมารยาทที่เคารพนับถือกันในประเทศซากุระ ปกติแล้วจะทำเพื่อเคารพผู้ใหญ่ คุณครูเป็นต้น จะไม่แสดงความเคารพกับคนธรรมดาทั่วไป

ด้วยเหตุนี้วารุณีจึงแปลกใจที่เห็นคายาโกะ ยามาโมโตะแสดงความเคารพแบบนี้กับตัวเอง วารุณีตกใจมาก

ลีน่าที่อยู่ด้านข้าง เองก็ไม่สามารถหุบปากของเธอได้ด้วยความประหลาดใจ

อะไรกัน？