พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ - บทที่ 880 มีสิ่งแปลกปลอมอยู่ในสมอง
ปาจรีย์ขมวดคิ้ว “ทำไมไม่เรียกหมอคะ คุณพงศกร คุณไม่สบายไม่ใช่เหรอคะ”
“อือ”พงศกรอือตอบอย่างไม่บอกว่าใช่หรือไม่ใช่
ปาจรีย์เม้มปากแดงของตัวเอง “ในเมื่อไม่สบาย งั้นก็ต้องพบคุณหมอค่ะ และคุณเองก็เป็นคุณหมอด้วย คุณไม่รู้ว่าร่างกายสำคัญมากเพียงใดหรือไงคะ และสิ่งที่คุณหมอเกลียดที่สุดก็คือคนไข้ที่ไม่เชื่อฟัง ฉันไม่เชื่อว่าคุณจะไม่รู้สิ่งนี้ ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นคุณก็ยิ่งจำเป็นต้องให้คุณหมอตรวจดูค่ะ”
พงศกรได้ยินการพูดที่จริงจังเช่นนี้ของปาจรีย์แล้ว มือที่นวดหว่างคิ้วก็ยิ่งหยุดไม่ได้ จากนั้นก็เงยหน้าจ้องมองเธอ “ทำไม ถึงอยากให้ผมพบคุณหมอแบบนี้ กลัวผมตายหรือไง”
“คุณพงศกร”ปาจรีย์ขมวดคิ้ว “คุณพงศกร ฉันพูดเรื่องซีเรียสกับคุณอยู่กับคุณอยู่นะคะ ทำไมคุณถึงพูดแบบนี้ค่ะ”
“ผมก็พูดเรื่องซีเรียสนะ”พงศกรกอดอก “ปาจรีย์ สำหรับตระกูลจิรดำรงค์พวกคุณ ผมพงศกรก็คือศัตรูของพวกคุณ พวกคุณคาดหวังให้ผมตายๆไปซะไม่ใช่เหรอ และถ้าผมตายแล้ว สำหรับตระกูลจิรดำรงค์พวกคุณ ก็มีแต่เรื่องดีไม่มีเรื่องเสียหายอะไรเลย เพราะต่อจากนี้ ก็ไม่มีใครเป็นศัตรูกับตระกูลจิรดำรงค์แล้ว และจะไม่มีใครค่อยที่จะทำร้ายคุณอีก พวกคุณก็ไม่ต้องค่อยระแวงไปตลอดอีกไม่ใช่เหรอ ดังนั้น คุณไม่ได้คาดหวังให้ผมตายจริงๆเหรอ”
เมื่อได้ยินพงศกรพูดเช่นนั้น ปารจีย์ก็นิ่งอึ้งไปทันที ใช้เวลาสักครู่ได้สติกลับมา แล้วจึงเปิดปากพูด “คุณพงศกร ทำไมคุณถึงมีความคิดแบบนี้ค่ะ ถึงคิดว่าตระกูลจิรดำรงค์ของเราก็น่าจะมีความคิดแบบนี้ด้วยอีก”
“นี่เป็นความคิดที่ทุกคนต้องมีอยู่แล้ว มนุษย์ก็เป็นเช่นนี้กัน หลีกเลี่ยงสิ่งที่ไม่เป็นผลดีและเข้าหาสิ่งที่เป็นประโยชน์ทั้งนั้น ดังนั้นตระกูลจิรดำรงค์ของพวกคุณ คุณและพ่อแม่ของคุณ ไม่เคยคิดมาก่อนเลยจริงๆ ว่าถ้าผมตายแล้วมันก็คงจะดี” พงศกรมองไปที่เธอ
ปาจรีย์เม้มริมฝีปากล่าง และมีสีหน้าที่เข้มงวดและจริงจัง “ขอโทษด้วยค่ะคุณพงศกร ฉันสามารถบอกคุณแน่ใจ ว่าฉันไม่ได้ พ่อแม่ของฉันก็ไม่ได้เช่นกัน พ่อแม่ฉันเมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว ที่ส่วนเกี่ยวข้องกับการตายของพ่อแม่ของคุณ คุณเกลียดพวกเขามาตลอด เป็นเรื่องที่เข้าใจได้ แต่พ่อแม่ของฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆค่ะ พวกเขามีเหตุผลที่ต้องทำเช่นนั้น ดังนั้นแม้ว่าคุณจะทำกับตระกูลจิรดำรงค์ของเราเช่นนี้ ตระกูลจิรดำรงค์ของเรา ก็ไม่ได้เกลียดคุณจริงๆ และไม่ได้คาดหวังให้คุณตายด้วยค่ะ หากหวังจะให้คุณตาย นั่นแสดงว่าตระกูลจิรดำรงค์ของเราร้อนตัวในความผิด ก็แปลได้ว่า สาเหตุการตายของพ่อแม่คุณนั้นตระกูลจิรดำรงค์จงใจทำให้มันเกิดขึ้นไม่ใช่เหรอคะ”
พงศกรไม่คิดว่าปาจรีย์จะตอบแบบนี้ ดวงตาจึงประกาย แล้วพูดว่า “คุณอาจไม่เคยคิดให้ผมตาย แต่ใครบอกว่าพ่อแม่คุณไม่เคยคิดล่ะ เมื่อก่อนตอนที่ผมปรากฏตัว สายตาที่พ่อคุณมองมาที่ฉันนั้น เต็มไปด้วยความเป็นศัตรูขั้นสุด และยังลงไม้ลงมือกับผม จนจะเอาให้ถึงตาย ในเวลานั้นพ่อของคุณ ต้องการจะซ้อมผมให้ตายไปจริงๆ เพื่อพาฉันลงนรก เมื่อเป็นเช่นนี้ ตระกูลจิรดำรงค์ของคุณจะได้รับการปลดปล่อย”
“…” ปาจรีย์จู่ๆก็พูดไม่ออก
เธอลืมเรื่องนี้ไปจริงๆ
อันที่จริง ก่อนเกิดเหตุการณ์นี้ ไม่ว่าจะเป็นเธอ หรือพ่อแม่ของเธอ ก็ไม่เคยเกลียดพงศกรเลย
ยังไม่คิดอยากให้พงศกรไปตาย เพื่อแลกกับความสงบสุขของตระกูลจิรดำรงค์ในอนาคต
ดังนั้น เธอลืมไปจริงๆ ว่าที่ตอนนี้คุณพ่อนั้น เกลียดพงศกรจริงๆ และเกลียดจนต้องการให้พงศกรตายไปจริงๆ
“มันเป็นความละเลยฉันเองค่ะ เพราะตอนนี้สำหรับคุณนั้นคุณพ่อฉัน…แต่ก่อนหน้านี้ คุณพ่อฉันไม่เคยความคิดแบบนี้เลยค่ะ ท่านแค่ถูกกดดันหนักเกินไปและรีบร้อนเกินไป ท่านก็เป็นผู้ชายคนหนึ่ง และเป็นหัวหน้าครอบครัว เขาแค่อยากจะปกป้องภรรยาและลูกสาวของตัวเอง ดังนั้นเขาจึงต้องลุกขึ้นมาต่อต้าน แต่ความเกลียดชังและเจตนาในการฆ่าของคุณพ่อมีนั้นเป็นเพียงความคิดชั่วคราวเท่านั้น เขาไม่ได้เกลียดคุณ และอยากให้คุณตายตลอดนะคะ ไม่อย่างนั้น คุณพ่อคงจะไม่พาคุณมาส่งที่โรงพยาบาลหรอกค่ะ คุณพงศกร……”
ปาจรีย์มองไปที่พงศกร ยังอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่จู่ๆพงศกรก็ยกมือขึ้น เพื่อส่งสัญญาณให้เธอหยุดพูด
ปาจรีย์อ้าปากจะพูด แต่ก็ต้องหุบปากลงอย่างกะทันหัน
พงศกรมองดูเธอ “พอแล้ว ผมเข้าใจในสิ่งที่คุณหมายถึง พ่อแม่คุณผมไม่สนใจ ฉันแค่อยากรู้ความคิดของคุณ คุณตอบผม คุณไม่เคยคิดอยากให้ผมตายจริงใช่ไหม ที่ผ่านมาผมทำแบบนั้นกับคุณ และยังบังคับลากคุณให้ไปทำแท้งอีก คุณไม่เกลียดผมเหรอ”
เขาอยากรู้คำตอบของเธอ
แต่ในเวลานี้ ปาจรีย์กลับแสดงสีหน้าสับสน และดวงตาก็ก้มต่ำลงเล็กน้อย ราวกับกำลังคิดอะไรอยู่
ผ่านไปครู่หนึ่ง ก็เงยหน้ามองชายหนุ่มบนเตียงผู้ป่วย แล้วส่ายหัว “ฉันไม่รู้ค่ะ”
“ไม่รู้” พงศกรเลิกคิ้ว
ปาจรีย์อือตอบ “คุณพงศกรคุณลืมไปแล้วหรือคะ ฉันสูญเสียความทรงจำทั้งหมดเกี่ยวกับคุณในเมื่อก่อนแล้ว ดังนั้นฉันไม่รู้ว่าฉันในเมื่อก่อน เกลียดคุณรึเปล่า และอยากให้คุณตายไหม แต่ตอนนี้ฉันไม่มีความคิดนั้นค่ะ”
เพราะตอนนี้สำหรับเธอแล้ว เขาเป็นเพียงคนแปลหน้า และเป็นคนที่ตระกูลจิรดำรงค์แค้นคนหนึ่งเท่านั้น
แต่ความแค้นนี้ เธอไม่เคยเกลียดเขา อยากให้เขาตายเลย
อย่างแรกความเมตตาจิตใจดีของเธอ ทำให้เธอทำไม่ลง
อย่างที่สอง เธอมองเห็นอย่างชัดเจน ว่าเขาเป็นเพียงหุ่นเชิดที่น่าสงสารที่ถูกความแค้นครอบงำเท่านั้น
พงศกรหรี่ตาลง และไม่พูดอะไร
แน่นอน เธอลืมอดีตไปแล้ว ดังนั้นจึงไม่รู้จริงๆว่าเมื่อก่อนเธอมีท่าทีเช่นไรกับเขา
แต่พอได้ยินเธอพูดว่าเธอในตอนนี้ ไม่ได้เกลียดเขา เขาก็แอบรู้สึกโล่งใจเล็กน้อย
ไม่ได้เกลียด งั้นเขาก็สามารถเข้าหาเธอได้ตามปกติ เพื่อชนะใจเธอ
แต่ถ้ามีความเกลียด ในใจเธอก็จะต่อต้าน เขาที่อยากจะเข้าใกล้เธอ ชนะหัวใจเธอ ก็จะเป็นเรื่องที่ยากพอสมควร
“คุณพงศกรคะ” เมื่อเห็นว่าพงศกรจ้องตัวเองราวกับใจลอย ปาจรีย์ยื่นมือออกไปโบกมือตรงหน้าเขา
ดวงตาของพงศกรกะพริบเล็กน้อย “อะไร”
“ฉันก็อยากถามคุณเหมือนกันว่าเป็นอะไร ทำไมจู่ๆถึงใจลอยได้” ปาจรีย์ลดมือลง และตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
พงศกรนวดหว่างคิ้วอีกครั้ง “ไม่มีอะไร”
เมื่อเห็นว่าเขาไม่อยากจะพูด ปาจรีย์ก็ไม่ถามอะไรมากอีก
เธอรู้จุดยืน และสถานการณ์ของตัวเองดี ว่าความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขานั้นค่อนข้างละเอียดอ่อน และเธอไม่เหมาะที่จะถามมากเกินไป
ดังนั้น เธอจึงหุบปากเงียบแต่โดยดี และการไม่พูดอะไรจึงเป็นทางออกที่ดีที่สุด
แต่เมื่อเห็นเขานวดหว่างคิ้วอีกครั้ง ในใจเธอก็รู้สึกยังกังวลเป็นอย่างมาก “คุณพงศกร ฉันไปเรียกคุณหมอให้คุณดีกว่านะคะ ฉันเห็นคุณนวดหว่างคิ้วตลอด น่าจะเป็นเพราะปวดหัวนะคะ”
ความประหลาดใจแวบเข้ามาในดวงตาพงศกร ไม่คิดเลยว่าการสังเกตของเธอจะดีขนาดนี้ สังเกตเห็นว่าเขากำลังนวดหว่างคิ้วตลอด จากนั้นก็เข้าใจทันทีว่าเขาปวดหัว
ไม่พูดไม่ได้เลย ว่าเธอเป็นคนที่ฉลาดมากจริงๆ
“ไม่ต้อง ผมก็เป็นแพทย์ผู้เชี่ยวชาญด้านสมองและระบบประสาท ผมรู้อาการตัวเองดีว่าเป็นอะไร” พงศกรโบกมือเพื่อปฏิเสธอีกครั้ง
ปาจรีย์จ้องที่เขา “จริงเหรอคะ”
“อือ” พงศกรพยักหน้าเล็กน้อย “น่าจะเป็นเพราะลิ่มเลือดในสมองยังไม่สลาย ไปกดทับเส้นประสาท ซึ่งทำให้สมองถูกรบกวนแล้วรู้สึกไม่สบาย”
จึงเป็นสาเหตุทำให้หลังตื่นนอน เกิดอาการเวียนหัวปวดหัวและอื่นๆ
“อะไรนะคะ มีลิ่มเลือดเหรอคะ” เมื่อได้ยินพงศกรอธิบายอาการบนศีรษะของตัวเอง ปาจรีย์ก็ตะลึงไปทันที จึงทำให้เสียงสูงกว่าปกติเป็นอย่างมาก
สำหรับเธอ การมีสิ่งแปลกปลอมแฝงอยู่ในสมองนั้นไม่ใช่เรื่องเล็กเลยสักนิด ตรงกันข้าม มันเป็นเรื่องใหญ่
การมีสิ่งแปลกปลอมแฝงอยู่ในสมอง มันทำให้เกิดโรคแทรกซ้อนได้ง่าย
เธอเคยเห็นคนที่มีเนื้องอกในสมอง แล้วไม่ไปพบแพทย์ จนในที่สุดเนื้องอกนั้น กลายเป็นมะเร็งในสมอง
ดังนั้นการมีสิ่งแปลกปลอมแฝงอยู่ในสมอง จะประมาทไม่ได้เด็ดขาด และควรจัดการให้เด็ดขาด
หากลิ่มเลือดในสมองของเขายังคงอยู่ไม่สลายไปแบบนี้ตลอด สุดท้ายมันก็กลายเป็นมะเร็งในสมอง ที่นั่นก็คงแก้ลำบากแล้ว
เมื่อคิดเช่นนี้ ปาจรีย์ก็ร้อนใจเป็นอย่างมาก “ คุณหมอพงศกร ทำไมคุณถึงมีลิ่มเลือดในสมองได้คะ”
“ก่อนหน้านี้ตอนที่คุณพ่อคุณตีฉัน ตีโดนศีรษะของผม ทำให้สมองได้รับการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรงจนทำให้เลือดออกในสมองเล็กน้อย” พงศกรเหลือบมองเธอแวบหนึ่ง และตอบอย่างไม่แยแส
ใบหน้าของปาจรีย์ซีดลงอย่างเห็นได้ชัด
มันเป็นเพราะคุณพ่อนี่เอง
“ขอโทษค่ะ……” มือทั้งสองข้างปาจรีย์จับที่มุมเสื้อผ้า และขอโทษอย่างรู้สึกผิด
พงศกรนวดหว่างคิ้วอีกครั้ง “พอแล้ว ไม่ต้องขอโทษ เรื่องมันก็ผ่านมานานมากแล้ว”
