พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ - บทที่ 894 คำพูดนี้เป็นเรื่องจริง

“กลัวอะไร” วารุณีถามด้วยความเป็นห่วง

ปาจรีย์กัดริมฝีปากล่างของเขา และครู่ต่อมาเขาก็พูดว่า “ฉันกลัวว่าถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ฉันจะหลงใหลในความอ่อนโยนของเขาและตกหลุมรักเขาอีกครั้ง”

ใช่แล้วล่ะ ความอ่อนโยน

ทุกวันนี้ การกระทำของพงศกรที่มีต่อเธอ พฤติกรรมที่มีต่อเธอ เรียกได้ว่าอ่อนโยนจริง ๆ

ถึงอย่างนั้น พงศกรคนนี้ดูเหมือนจะเป็นคนเย็นชา และเขาดูไม่เหมือนคนที่ทำสิ่งที่ดูเป็นห่วงเธอ แต่ที่จริงแล้ว เขากลับสนใจเธอ

เธอจึงบอกว่าช่วงนี้เขาอ่อนโยนกับเธอมาก

และแม้ว่าความอ่อนโยนนี้จะเป็นของปลอม การกระทำที่ดูแลเธอนั้นเป็นจริง แม้ว่าการกระทำนี้จะมีการสมรู้ร่วมคิด แต่เธอก็สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่ได้รับการดูแล

และความอบอุ่นนี้ ถึงแม้ว่าจะทำให้เธอรู้สึกแปลกมาก แต่ในขณะเดียวกัน ในใจลึก ๆเธอก็มีความคิดถึงอยู่เล็กน้อย

ใช่แล้วล่ะ เธอคิดถึงการเอาใจใส่ของพงศกร

เหตุผลบอกเธอว่า เธอไม่ควรคิดถึงมัน และเธอควรยอมแพ้โดยเร็ว

แต่ในใจของเธอ ไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้

เมื่อเธอรู้ถึงสิ่งนี้ เธอก็ตกใจและไม่อยากเชื่อเลยว่านี่เป็นความรู้สึกของเธอจริง ๆ

นั่นเป็นเหตุผลที่ว่า เธอกลัวว่าถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปเธอจะตกหลุมรักพงศกร

ในขณะเดียวกัน ก็ต้องการหาใครสักคนมาพูดคุยเกี่ยวกับอารมณ์ที่วุ่นวายของตัวเองในตอนนี้ และต้องการหาคนที่จะให้คำแนะนำ

และเธอก็รู้ว่าวารุณีอยู่ดึก จึงโทรไปหาวารุณีเพียงเพื่อคุยกับเธอ และอยากได้ยินความคิดเห็นของวารุณี

บางทีแบบนี้อารมณ์ของตัวเองก็จะค่อยๆ กลับมา

อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ วารุณีตกตะลึงเมื่อได้ยินคำพูดของปาจรีย์ เห็นได้ชัดว่าเธอไม่คิดว่าปาจรีย์จะพูดแบบนี้

แต่เธอก็ต้องยอมรับว่าสิ่งที่พงศกรทำกับปาจรีย์ มันง่ายมากที่จะสร้างความประทับใจให้ผู้หญิง

ผู้หญิง หัวใจมักจะอ่อนโยนและชอบที่จะยึดมั่นในความรัก ยิ่งกว่านั้น ปาจรีย์ที่รักพงศกรมาโดยตลอด แม้ว่าความทรงจำจะหายไป แต่ความรู้สึกและจิตใต้สำนึกยังคงอยู่

ตราบใดที่พงศกรปฏิบัติต่อปาจรีย์ดีเล็กน้อย ความเป็นไปได้ที่ปาจรีย์จะตกหลุมรักพงศกรอีกครั้ง ความเป็นไปได้สูงมาก

และไม่แปลกใจเลยที่ปาจรีย์จะพูดแบบนั้น

“วารุณี เธอคิดว่าฉันควรทำยังไงดี？” ปาจรีย์ปิดหน้าเธอและพูดด้วยน้ำเสียงที่ขมขื่น “ฉันรู้ว่าฉันไม่ควรยอมรับการกระทำของพงศกรที่มีต่อฉัน แต่ฉันก็ไม่สามารถปฏิเสธได้”

ตอนนี้เธอต้องรับผิดชอบอาการบาดเจ็บของพงศกร มือของจับไม้ที่พ่อของเธอทุบตีเขา เขาข่มขู่เธอด้วยด้ามจับนี้และทำให้เธอต้องยอมรับสิ่งนี้ และเธอก็ปฏิเสธไม่ได้

ดังนั้นเธอจึงรู้ว่าเธอไม่สามารถยอมรับความดีของพงศกรที่มีต่อเธอได้ แต่เธอทำได้เพียงยอมรับมัน

เพราะเธอกลัว กลัวว่าถ้าเธอไม่ยอมรับ ถ้าเธอปฏิเสธ เธอจะโกรธพงศกร แล้วขอให้พงศกรพลิกสิ่งที่เธอสัญญาไว้ก่อนหน้านี้ จับพ่อของเธอเข้าคุก และปล่อยให้เธอแท้ง

เธอไม่กล้าเสี่ยง!

“ฉันรู้ ฉันรู้” วารุณีได้ยินเสียงของปาจรีย์ค่อย ๆ ทรุดลง และพยักหน้าอย่างรวดเร็วเพื่อปลอบโยน

แน่นอนว่าเธอรู้ดีว่าทำไมปาจรีย์ไม่สามารถปฏิเสธได้

พงศกรคนนั้น มีบุคลิกที่ไม่แน่นอน ปาจรีย์ปฏิเสธ ไม่แน่ว่าพงศกรจะทำอะไร

“วารุณี ตอนนี้ฉันกดดันมาก” ปาจรีย์สูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วหันไปมองนอกหน้าต่าง แล้วพูดอย่างว่างเปล่า

วารุณีรู้สึกใจหวิว ๆ

ปาจรีย์บีบมุมปากของเธอและฝืนยิ้ม “วารุณี เธอรู้อะไรไหม？จู่ ๆ ฉันก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดจากอดีต เห็นได้ชัดว่าความทรงจำฉันยังไม่กลับมา แต่ฉันรู้สึกได้”

“ปาจรีย์…” ในใจวารุณีรู้สึกไม่ดีมากขึ้น เจ็บใจแทนปาจรีย์

ปาจรีย์หลับตาลงแล้วพูดว่า “จริงๆ แล้ว สองวันนี้ฉันมักจะฝัน ฝันถึงสิ่งที่ฉันไม่เคยเจอมาก่อน ไม่… บางทีอาจไม่ใช่ว่าฉันไม่เคยมีเผชิญมาก่อน ตรงกันข้าม มันต้องเป็นสิ่งที่ฉันเคยเจอ บางอย่างที่ฉันเคยเผชิญมาในอดีต เพราะมีพงศกรอยู่ในความฝันด้วย”

“อะไรนะ？” วารุณีตกใจกับคำพูดของเธอ

ความฝันนี้หมายถึงอะไร ไม่ต้องอธิบายก็เข้าใจ

ปาจรีย์ฝันถึงเศษความทรงจำในอดีตของเธอกับพงศกร

พูดได้อีกนัยหนึ่งว่า ความทรงจำของปาจรีย์ อาจค่อย ๆ กลับมา!

ปาจรีย์รู้ว่าวารุณีตกใจเรื่องอะไร อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เขาพูดเมื่อกี้มีความหมายที่ชัดเจน วารุณีไม่ตกใจสิแปลก

ในวินาทีถัดมา ปาจรีย์ยิ้มอย่างเย้ยหยัน “วารุณี เธอน่าจะรู้ว่าความทรงจำของฉันอาจจะกำลังกลับมาแล้ว”

วารุณีอ้าปาก และหลังจากนั้นไม่กี่วินาที เขาก็ตอบเสียงแหบ “ใช่”

“อย่างนี้นี่เอง” ปาจรีย์ลูบใบหน้า ดวงตาของเธอมึนงงและสับสนมากขึ้น

เพราะเธอ ไม่รู้จะทำยังไง

ตอนนี้เธอ ไม่มีพงศกรในความทรงจำ และการรู้จักพงศกร ก็มาจากคนรอบตัวเธอทั้งนั้น

เธอมักจะคิดว่าพงศกรเป็นมารที่เย็นชาและโหดเหี้ยม แต่คิดไม่ถึงว่าความเฉยเมยของพงศกรที่เธอเห็นคือไม่แยแส แต่สำหรับเธอมันซับซ้อนมาก

แน่นอน นี่เป็นเพียงพงศกรที่เธอเห็นในตอนนี้

หรืออาจจะเป็นพงศกรในตอนนี้ที่จงใจแสร้งทำเป็นให้เธอเห็น

แต่เธอก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า พงศกรในตอนนี้มีเสน่ห์และน่าดึงดูดสำหรับเธอ

ตอนนี้เธอฝันเป็นครั้งคราวโดยฝันถึงเศษความทรงจำในอดีต มีโอกาสมากที่เธอจะถูกดึงดูดเข้าหาเขาทีละน้อยและจากนั้นก็อยากที่จะจำสิ่งที่ผ่านมาทั้งหมดกับเขาโดยไม่รู้ตัว

สรุปคือ ตอนนี้เธอกำลังจมอยู่กับระหว่างความขัดแย้ง

ในอีกด้านหนึ่ง เธอไม่ต้องการฟื้นความทรงจำของเธอ เธอไม่ต้องการกลับไปเป็นปาจรีย์ที่น่าสังเวชในอดีต

ในทางกลับกัน เธอถูกเขาดึงดูด และเธอก็ไม่ค่อยอยากรู้เกี่ยวกับทุกสิ่งในอดีตกับเขา

ดังนั้นเธอจึงไม่รู้ว่าต้องทำยังไงดีในตอนนี้ เธอจะฟื้นความจำของเธออย่างเป็นธรรมชาติ หรือรีบเดินออกจากข้างกายพงศกรโดยเร็ว เพื่อไม่ส่งผลกระทบต่อปาจรีย์อีก เพื่อไม่ให้ฟื้นความทรงจำ?

แต่มันเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะจากพงศกร สำหรับเธอแล้ว มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้

พงศกรจะไม่ยอมให้เธอจากไป ไม่ง่ายเลยที่เขาจะจับเธอได้ แล้วเขาจะปล่อยเธอไปได้อย่างไร

เว้นแต่ว่า พงศกรเองไม่ต้องการแก้แค้นเธอและตระกูลจิรดำรง เธอก็จะมีเมตตาและปล่อยให้ครอบครัวของพวกเขาจากไป ไม่เช่นนั้นเธอจะไม่สามารถจากไปได้เลย

และผลที่ตามมาของการไม่สามารถจากไปได้ มีแนวโน้มว่าเธอจะตกหลุมรักเขาฟื้นความทรงจำก่อนหน้าอีกครั้ง และกลับไปเป็นปาจรีย์ที่น่าเศร้าในอดีต

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ปาจรีย์กัดริมฝีปากล่างของเขาแน่น “วารุณี เธอว่า พงศกรจงใจดีกับฉันรึเปล่า เขาแค่ต้องการให้ฉันตกหลุมรักเขาอีกครั้ง จากนั้นให้ฉันฟื้นความทรงจำและทิ้งฉันไป ทำให้ฉันเจ็บมากขึ้นเรื่อย ๆ?”

หากลองคิดดูแล้ว ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้

จู่ ๆ พงศกรก็ใจดีกับเธอ และเธอแทบไม่เชื่อเลยว่าเป็นเพราะเขาตกหลุมรักเธอ

ความเป็นไปได้ที่มากที่สุดคือเขาจงใจทำร้ายเธอ และทำร้ายเธอจนหมดตัวอีกครั้ง

ถ้าเป็นแบบนั้น…

ปาจรีย์ตัวสั่นและใบหน้าของเขาก็ซีด

ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ เธอก็เหมือนตกนรกอีกครั้ง

ตอนนั้นเธอไม่รู้ว่าเธอยังมีความคิดที่อยากจะมีชีวิตอยู่อีกรึเปล่า

เมื่อได้ยินคำพูดของปาจรีย์ วารุณีก็ส่ายหัวทันที “ไม่หรอกปาจรีย์ เธออย่าคิดมาก พงศกรไม่ทำแบบนั้นหรอก”

“วารุณี ทำไมเธอถึงมั่นใจล่ะ？” ปาจรีย์ฟังออกถึงน้ำเสียงมั่นใจของวารุณี

เธอมั่นใจว่าพงศกรจะไม่ทำกับเธอแบบนั้น

วารุณีหลับตาลงและดูเหมือนจะลังเลเกี่ยวกับบางสิ่ง ผ่านไปครู่หนึ่ง ดูเหมือนเธอจะเข้าใจแล้ว และถอนหายใจพูดว่า “อันที่จริง… เธอเพิ่งตอบรับ เธอเพิ่งพูดว่า เธอได้ยินพงศกรโทรหาใครสักคนแล้วเขาบอกว่าเขารักเธอ คำพูดนี้เป็นความจริง!”