พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ - บทที่ 896 การบอกลากะทันหันของพงศกร

ปฏิกิริยาของปาจรีย์ ความเป็นจริงไม่ได้เหนือความคาดหมายของวารุณี

ก่อนหน้านี้พงศกรปฏิบัติแบบนั้นกับปาจรีย์ เย็นชากับเธอแบบนั้น การเมินเฉยสิบกว่าปีและทำแท้งก่อนหน้านี้

เรื่องทั้งหมดรวมเข้าด้วยกัน เพียงพอให้ผู้หญิงคนหนึ่งเสียใจอย่างสุดซึ้ง ถึงแม้ตอนนี้ผู้หญิงคนนี้จะลืมอดีตทุกอย่างไปแล้ว แต่ฟังสิ่งที่คนรอบข้างพูดถึงพงศกร ปาจรีย์ก็ไม่มีวันรู้สึกดีกับพงศกร

ดังนั้น การที่ตอนนี้ปาจรีย์ไม่เชื่อว่าพงศกรรักเธอ และอยากอยู่กับเธอ เป็นเรื่องปกติ

“ก็ได้ ตอนนี้พงศกรยังไม่ได้เปิดเผยให้เธอรู้อย่างชัดเจน ว่าอยากจะคบกับเธอ เธอก็ทำเป็นไม่รู้ก็แล้วกัน” วารุณยักไหล่แล้วพูดขึ้น

ปาจรีย์ไม่ได้ตอบ！” ปาจรีย์ตอบอย่างไม่ลังเล

วารุณีกะพริบตาปริบๆ “เพราะอะไร?”

ปาจรีย์กัดริมฝีปากแน่นแล้วตอบ：”การทำร้ายในอดีต ไม่ได้จะหายไปเพราะเขาอยากคบกับฉัน อีกทั้งคนอย่างเขา อารมณ์แปรปรวน ดูไม่ออกว่าเขาคิดอะไรกันแน่ คบกับคนแบบนี้ แค่คิดก็รู้สึกเหนื่อยแล้ว ดังนั้นฉันไม่มีวันคบกับเขาแน่นอน ฉันไม่อยากใช้ชีวิตโดยการเอาแต่คาดเดาความคิดของเขาทุกๆ วัน ถ้าเดาไม่ออกก็ต้องมีชีวิตโดยทนดูสีหน้าของเขา อีกทั้งในอดีตเขาก็ทำไม่ดีกับฉัน ถ้าคบกันแล้ว เขาจะดีกับฉันเหรอ?”

“เรื่องนี้……”วารุณเงียบ

ความเป็นจริง การทำร้ายในอดีตยังคงอยู่ตรงนั้น จะเพิกเฉยเพราะความหวั่นไหวในตอนนี้ไม่ได้

ปาจรีย์คิดถูก

“ก็ได้ เธอคิดถูก ฉันเองก็ไม่อยากจะโน้มน้าวอะไรเธอ และไม่อยากพูดเข้าข้างพงศกร ฉันแค่อยากจะรู้ว่าเธอคิดยังไงกับพงศกรกันแน่ ในเมื่อเธอไม่คิดแบบนั้นกับเขา หลังจากนั้นพงศกรตามจีบเธอละก็ เธอต้องหนักแน่เข้าใจไหม? ความเป็นจริงฉันกลัวมากว่าเธอจะใจอ่อน เพราะถึงอย่างไรความรู้สึกที่เธอมีต่อพงศกรในอดีตมากมายแค่ไหน ร้อนแรงแค่ไหน ฉันเห็นทุกอย่าง” วารุณีถอนหายใจ

ปาจรีย์พยักหน้า “ฉันรู้ วางใจเถอะวารุณี”

“ถ้าแบบนั้นก็ดี” วารุณียกมุมปากขึ้น ฝืนยิ้มตอบ

หลังจากนั้น ทั้งสองก็พูดคุยเรื่องอื่นกันเล็กน้อย แล้วค่อยวางสาย

ปาจรีย์วางโทรศัพท์ลง มองออกไปนอกหน้าต่างแล้วสูดลมหายใจเข้าใจเฮือกใหญ่ จากนั้นพิงหัวเตียงแล้วหลับตา คล้ายนอนคล้ายไม่ได้นอน

เธอนอนหลับไปไม่นาน มีคนเคาะประตูห้อง

ปาจรีย์ลืมตาแล้วมองไปที่ประตู พูดขึ้น： “เชิญค่ะ”

ประตูเปิด คนที่เข้ามาไม่ใช่หมออย่างที่เธอคิดไว้ แต่คือพงศกรที่เมื่อกี้วารุณพูดถึง

คงจะเป็นเพราะคำพูดเหล่านั้นของวารุณี ตอนปาจรีย์เห็นพงศกร หัวใจของเธอเต้นแรง แววตาของเธอหวาดกลัวไม่กล้ามองหน้าเขา จึงหลบสายตา ไม่สบตากับเขา

พงศกรเห็นวารุณเป็นแบบนี้ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะถึงอย่างไรระยะนี้ตอนที่เธอเผชิญหน้ากับเขา ล้วนหลบตาลงแบบนี้

“คุณพงศกร คุณมาได้ยังไงคะ?” ปาจรีย์เลิกผ้าห่ม จะลงจากเตียงผู้ป่วยเพื่อกล่าวทักทายเขา

แต่พงศกรเดินไปที่เตียงผู้ป่วย กดหัวไหล่ของเธอ “ไม่ต้องครับ คุณนอนเถอะ ผมมาหาคุณ พูดคุยกับคุณนิดหน่อย”

“อะไรคะ?” ปาจรีย์กำผ้าห่มแล้วเงยหน้าขึ้นมองเขา แววตาของเธอเปี่ยมไปด้วยความสับสน เหม่อลอย มองดูแล้วน่ารักมาก

แววตาพงศกรทอประกายครู่หนึ่ง ยื่นมือออกไป อยากจะจับใบหน้าของเธอ

แต่ปาจรีย์กลับคิดว่าเขาจะทำร้ายเธอ แววตาของเธอฉายความหวาดกลัว รีบยกผ้าห่มขึ้น ป้องมือของเขา

เห็นกิริยาเหล่านี้ของเธอ รูม่านตาของพงศกรหดเล็ก มือของเขาค้างอยู่กลางอากาศ ไม่ยอมถอนมือกลับ

“คุณ……” ผ่านไปนาน กว่าเขาจะพูดขึ้น แต่เสียงของเขาพูดด้วยยากลำบาก

เพราะตอนนี้ จิตใจของเขาไม่สงบอย่างมาก

เขาดูออก เมื่อกี้เธอหวาดกลัวเขา กิริยาของเธอ คิดไม่ถึงว่าจะกลัวเขาทุบตี

ภายในใจของเธอ เขาคือผู้ชายที่จะทำร้ายผู้หญิงอย่างนั้นเหรอ?

อย่าพูดถึงตอนนี้ที่เขาไม่มีความคิดจะทุบตีเธอ ในอดีต เขาเกลียดเธอมากขนาดนั้น ยังไม่เคยทุบตีเธอมาก่อน แค่ตอนที่รู้ว่าเธอตั้งครรภ์ เขาบีบบังคับแล้วลากเธอไปที่ห้องผ่าตัด แต่ก็ไม่ได้ทุบตีทำร้ายเธอ

ทำไมตอนนี้ เธอถึงคิดว่าเขาจะทุบตีเธอล่ะ?

ริมฝีปากบางของพงศกรเม้มแน่น รอบตัวเต็มไปด้วยไอเย็นยะเยือก

ปาจรีย์ไม่เห็นเขาตบเธอสักที จึงคิดบางอย่างขึ้นได้ ค่อยๆ ลดผ้าห่มลง แล้วเงยหน้าขึ้นมองเขา

มองแววตาของพงศกรที่หลบลงเล็กน้อย สีหน้าไม่ดีเท่าไหร่ หดคอลงเล็กน้อย

เห็นชัดว่า เธอรู้ว่าตนเข้าใจเขาผิดแล้ว

ชั่วขณะหนึ่ง ปาจรีย์รู้สึกไม่สบายใจและกระอักกระอ่วนไม่มากก็น้อย ขยับริมฝีปาก พูดด้วยความลำบากใจ “เอ่อ……คุณพงศกร ฉัน……”

“ไม่เป็นไรครับ” พงศกรหลุดจากภวังค์เช่นเดียวกัน เขาวางมือลง แล้วเปลี่ยนบทสนทนา “หลังจากนี้สักวันหนึ่ง ผมอาจจะไปจากที่นี่ชั่วคราว”

“คะ?” ปาจรีย์ชะงัก แล้วถามต่อ： “ไปจากที่นี่？”

“อืม” พงศกรพยักหน้า

ปาจรีย์ดีใจมาก แต่เธอไม่แสดงออกทางสีหน้าแม้แต่น้อย สิ่งที่เธอแสดงออกมามีเพียงความสับสนและไม่เข้าใจ “เพราะอะไรคะ? บาดแผลของคุณยังไม่หายดี? กระดูกยังไม่ต่อกันเลย?”

“ต้องไปช่วยนัทธีครับ” พงศกรหมุนตัว เดินไปนั่งบนเก้าอี้ที่อยู่ไม่ไกลแล้วตอบคำถาม

ปาจรีย์เอียงศีรษะ “ช่วยประธานนัทธี?”

พงศกรตอบอื้ม “นัทธีและนิรุตติ์สองคนนี้จะเข้าสู่การแข่งขันสุดท้าย เห็นแก่หน้าของวารุณี ผมไปช่วยนัทธี ถ้านัทธีถูกนิรุตติ์ทำร้าย ผมจะได้ช่วยเขากลับมา”

“ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง” ปาจรีย์พยักหน้า

สำหรับการต่อสู้ระหว่างนัทธีกับนิรุตติ์ เธอไม่ได้ตกใจมากเท่าไหร่

เพราะเธอที่เป็นคนนอกยังดูออกว่า ลูกพี่ลูกน้องสองคนนี้เป็นศัตรูคู่อาฆาตกัน ถึงแม้ตอนนี้จะไม่มีอะไร แต่ต้องมีการต่อสู้ไม่ช้าก็เร็ว

แค่ว่าในที่สุดตอนนี้การต่อสู้มาถึงแล้วก็เท่านั้น

“แล้วคุณพงศกร” มือทั้งสองข้างของปาจรีย์จับราวของเตียงผู้ป่วยเอาไว้ มองเขาอย่างอ้อนวอน “คุณต้องช่วยประธานนัทธีให้ได้นะคะ อย่าให้ประธานนัทธีบาดเจ็บ……เพราะถึงอย่างไรประธานนัทธีก็เป็นสามีของวารุณี ถ้าเกิดเรื่องขึ้นกับประธานนัทธี ถึงเวลานั้นวารุณีจะเสียใจมากแค่ไหน”

พงศกรมองดูเธอพูดแทนนัทธี ริมฝีปากเม้มตรง ภายในใจรู้สึกไม่สบอารมณ์อย่างมาก “ผมจะช่วยนัทธ๊สุดความสามารถของผม แต่ว่าผมล่ะ?”

“คุณ?” ปาจรีย์กะพริบตาปริบๆ เห็นชัดว่าไม่เข้าใจสิ่งที่เขาพูด

สีหน้าของพงศกรหม่นหมองลงเล็กน้อย “ถูกต้อง ผมล่ะ การต่อสู้ระหว่างสองคนนี้ ก็การต่อสู้ตัดสินความเป็นความตาย อันตรายมาก ผมไปร่วมด้วย แน่นอนว่าต้องเป็นคนของนัทธี คุณคิดว่านิรุตต์จะยอมปล่อยคนของนัทธีไปเหรอ? เกรงว่าคงไม่ยอมปล่อยไปแน่นอน นิรุตติ์ต้องจัดการผมด้วย อีกทั้งตอนนี้บาดแผลของผมก็ยังไม่หายดี ก็ไปร่วมการต่อสู้ระหว่างสองคนนี้ ถ้าหากผมบาดเจ็บ หรือว่าตายที่นั่นจะทำยังไง? ปาจรีย์ คุณไม่เป็นห่วงผมเหรอ? ไม่อธิษฐานให้ผมกลับมาอย่างปลอดภัย?”

ปาจรีย์อ้าปากพะงาบๆ “ฉัน……”

สีหน้าของพงศกรหม่นหมอง “พูดสิ ทำไมไม่พูด? หรือว่าคุณไม่อยากให้ผมกลับมา?”

“ไม่ใช่แบบนั้นค่ะๆๆ” ปาจรีย์รีบส่ายหน้าและโบกมือ “ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น ฉันก็แค่……แค่เพราะพวกเราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน ฉันไม่มีสิทธิ์ขอร้องให้คุณกลับมา ดังนั้นฉัน……”

สีหน้าของพงศกรย่ำแย่มาก “ดังนั้นคุณถึงไม่รู้ว่าควรจะตอบยังไงใช่ไหมครับ?”

ปาจรีย์พยักหน้า “ประมาณนั้นค่ะ”

นี่เป็นแค่หนึ่งเหตุผล ส่วนอีกหนึ่งเหตุผล เธอไม่อยากให้เขากลับมาจริงๆ