พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ - บทที่ 922 ความอยากรู้อยากเห็นอันแรงกล้า

คำว่า “ของขวัญ” ถูกผู้หญิงคนนี้เน้นเป็นพิเศษถึงขนาดได้ยินถึงเลศนัยอยู่

ของขวัญชิ้นนี้ไม่ธรรมดาแน่นอน อย่างน้อยก็ไม่ใช่ของขวัญที่ดี

พงศกรวางถ้วยน้ำชาลง แล้วมองดูไปตามเสียง ก่อนจะเห็นว่าผู้หญิงที่พูดคือคนที่เขาพบที่ทางเข้าบันไดบนชั้นสองเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน เหมือนจะชื่อว่าลีน่า

แม้ว่าเขาจะไม่เคยเห็นผู้หญิงคนนี้ แต่เขาก็เคยได้ยินชื่อมาก่อน

ผู้หญิงคนนี้เป็นนักออกแบบเครื่องประดับ และสถานะของเธอเกือบจะเหมือนกับวารุณีในอุตสาหกรรมการออกแบบแฟชั่น เธอเป็นเพื่อนของ วารุณีกับปาจรีย์

ดังนั้นเขาถึงเคยได้ยินชื่อผู้หญิงคนนี้

ยังไงก็ตามมันก็เป็นแค่เพียงการเคยได้ยินชื่อเท่านั้น เขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับผู้หญิงคนนี้มากนัก

ดังนั้นพงศกรจึงเหลือบมองที่ลีน่าแค่แวบเดียวแล้วจึงหันกลับมาดื่มชาอย่างช้าๆต่อ

เนื่องจากเขาเป็นหมอ เขามักจะต้องผ่าตัด ดังนั้นเขาจึงดื่มไม่ได้ นานๆทีดื่มหนึ่งครั้งเท่านั้น แต่ต้องตรวจสอบตารางงานของเขาด้วยในช่วงไม่กี่วันว่ามีผ่าตัดไหม ถ้ามีก็ดื่มไม่ได้

เพราะต้องใช้เวลาหลายวันกว่าแอลกอฮอล์จะขับออกจากเลือดในร่างกายได้ทั้งหมด

ดังนั้นสิ่งที่เขามักจะดื่มมากที่สุดคือน้ำเปล่าและชา เขาไม่ค่อยดื่มน้ำผลไม้เช่นกัน น้ำผลไม้บางชนิดจะหมักในท้องหลังดื่ม

เมื่อเวลาผ่านไปเขาก็ตกหลุมรักการดื่มชา บางครั้งตอนไปทำศัลยกรรมที่อื่น เขาก็มักจะซื้อชาดีๆให้ตัวเอง

แต่แม้ว่าเขาจะรวยและสามารถซื้อใบชาล้ำค่าได้มากมาย แต่ชาพวกนั้นก็ยังห่างไกลกับชาของนัทธีนัก

ชาบางชนิดมีราคาแพงมากจนแม้แต่เขาจะซื้อยังต้องคิดแล้วคิดอีก และซื้อมากไม่ได้ ทำได้เพียงซื้อเล็กน้อยเพื่อลองเท่านั้น

เช่นเดียวกับชาที่เขาดื่มตอนนี้ มันเป็นชาต้นตำรับราคาสูงลิบและรสชาติดีมาก

แต่มันแพงเกินไป เขาไม่ได้ซื้อเป็นครั้งที่สอง แต่ไม่เคยลืมมันเลย

คิดไม่ถึงว่าสำหรับที่นี่ นัทธีใช้ชานี้เป็นชาธรรมดาสำหรับรับแขก

ดังนั้นจึงเป็นไปได้ที่นัทธีจะต้องมีชาล้ำค่ามากมาย

ถ้าเขาได้ชาติดมือกลับไปบ้าง…

เมื่อคิดถึงท่าทางที่เป็นไปได้ของนัทธี เมื่อเขาได้ชากลับไป ริมฝีปากบางๆของพงศกรก็อดไม่ได้ที่จะยกยิ้ม

ลีน่าไม่ได้ยินคำตอบจากคำพูดของเธอ ความตื่นเต้นบนใบหน้าของเธอจึงจางลงมาก แล้วรีบเดินไปที่โซฟา

เมื่อเธอเดินไปที่โซฟา เธอก็เห็นว่าคนที่นั่งอยู่บนโซฟานั้นไม่ใช่วารุณีหรือนัทธี แต่เป็นชายที่เธอพบบนชั้นสองเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน ทำให้เธอเกิดความประหลาดใจขึ้นมา

ผู้ชายคนนี้มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง

แม้ว่าเธอจะรู้สึกสงสัยอยู่ในใจ แต่ลีน่าก็ไม่ได้แสดงสีหน้าออกมา เธอยิ้มอย่างสุภาพ “สวัสดี คุณคือคุณหมอพงศกรใช่มั้ยคะ”

เธอยื่นมือออกไป

แม้ว่าในใจจะไม่ชอบผู้ชายคนนี้ แต่ก็ต้องแสดงสีหน้าให้ดี

พงศกรมองดูรอยยิ้มของผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าเขาแล้วเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เขารู้ดีว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ชอบเขา แต่เธอก็แสร้งทำเป็นเป็นคนจิตใจดี ทั้งที่ในใจหยิ่งยโส

ผู้หญิงที่ยืดหยุ่นได้แบบนี้หาเจอได้ไม่ง่ายนัก

ริมฝีปากบางของพงศกรยกยิ้มเยาะเล็กน้อย แต่ไม่นานก็หายไป

ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขายื่นมือออกมาจับมือกับลีน่า “สวัสดี คุณลีน่าใช่ไหมครับ”

เขาไม่ได้เปิดเผยธาตุแท้ของลีน่า แต่ทักทายเธออย่างเรียบเฉย

สรุปแล้วสองคนนี้ต่างเป็นผู้เชี่ยวชาญทางด้านการแสดงทั้งคู่

ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือทักษะการแสดงที่มีขั้นสูงและต่ำ ฝีมือของลีน่าต่ำกว่าพงศกรอย่างเห็นได้ชัด

อย่างน้อยพงศกรก็สามารถมองออกว่าลีน่ากำลังแสดงอยู่ แต่ลีน่ามองเขาไม่ออก

หลังจากที่ทั้งสองจับมือกัน พวกเขาก็แยกจากกัน

ลีน่านั่งลงบนโซฟาตรงข้ามพงศกร “หมอพงศกร แล้ววารุณีล่ะ”

เธอถาม

พงศกรยังคงดื่มชาอย่างใจเย็น

เป็นเรื่องยากที่จะได้ดื่มชาล้ำค่าอย่างนี้อีก ทำไมไม่ดื่มให้มากตอนที่อยู่ที่นี่ล่ะ

จะเป็นยังไงถ้านัทธีเกิดขี้เหนียว แล้วไม่ยอมให้เขาเอาชากลับไป

“ทั้งสองคนอยู่ในครัว” พงศกรตอบเบาๆด้วยริมฝีปากบาง

“ในครัว” ลีน่าตะลึงครู่หนึ่ง จากนั้นจึงหันมองไปทางครัว “คุณนัทธีกลับมาแล้วเหรอคะ”

“ใช่” พงศกรยกคางขึ้น

ลีน่านึกไม่ออกเลย “ทำไมพวกเขาถึงอยู่ในครัวในเมื่อไม่มีอะไรทำ หรือพวกเขาจะทำอาหารเย็นเองคืนนี้”

เมื่อได้ยินอย่างนี้ สมองของพงศกรก็นึกภาพตอนนัทธีสวมผ้ากันเปื้อนและทำอาหารขึ้นมา ในที่สุดเขาก็ไม่สามารถกลั้นได้จึงหลุดออกมา

ลีน่าตกใจมองเขาอย่างรวดเร็ว “เป็นอะไรคะหมอพงศกร”

พงศกรหลับตาลงเพื่อซ่อนรอยยิ้มในดวงตาของเขา “ไม่เป็นไร ผมสำลัก”

“อ้อ” ลีน่าพยักหน้า และไม่ถามคำถามใดๆอีก เธอแค่รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้แปลกๆ

ดื่มชาอยู่ดีๆยังสำลักได้

แม้ว่าเธอจะบ่น แต่ก็ไม่ได้พูดออกมา

เธอไม่ใช่คนโง่ บ่นก็บ่นในใจ ถ้าเธอพูดไป คงทำให้คนอื่นขุ่นเคือง

“พวกเขาไม่ได้กำลังทำอาหาร” ราวกับว่าเขาไม่รู้ว่าลีน่ากำลังคิดอะไรอยู่ พงศกรวางถ้วยน้ำชาลงและเช็ดมุมปากของเขาอย่างสง่างามพร้อมตอบว่า “พวกเขาแค่ไปที่ห้องครัวและบอกกับพ่อครัวว่าคืนนี้ทำกับข้าวอะไรก็เท่านั้น คืนนี้เขาจะเลี้ยงต้อนรับผม”

“อย่างนี้นี่เอง” ลีน่าพยักหน้าทันที

แต่เธอก็ยังรู้สึกแปลกใจ รับแขกไม่ต้องเข้าไปสั่งพ่อครัวถึงสองคนก็ได้

เธอเชื่อว่าวารุณีจะทำอย่างนั้น

ถึงชายคนนี้จะทำร้ายปาจรีย์ และทำเรื่องเลวร้ายอื่นๆ แต่เขาก็มีพระคุณที่ช่วยชีวิตวารุณี เธอจึงให้โอกาสเขา

แถมวารุณีก็เป็นคนใจดีอยู่แล้ว

จึงไม่แปลกที่วารุณีจะต้อนรับเขา

แต่สำหรับนัทธีจะเป็นไปได้ยังไง

นัทธีไม่ใช่วารุณี

แม้แต่คนนอกอย่างเธอยังรู้ว่าคุณนัทธีเกลียดพงศกรมากแค่ไหน ดังนั้นเขาไม่มีวันต้องรับพงศกรแน่

แม้วารุณีจะอยากต้อนรับผู้ชายคนนี้ นัทธีก็ทำได้เพียงแค่เห็นด้วยอย่างไม่เต็มใจ เขาไม่มีทางไปห้องครัวเพื่อสั่งพ่อครัวให้เตรียมอาหารอย่างดีเพื่อพงศกรแน่

ต้องมีเหตุผลอื่น

ลีน่ากลอกตาแล้วลุกขึ้นเดินไปที่ห้องครัว

เมื่อเห็นสิ่งนี้พงศกรเลิกคิ้วขึ้น แต่ก็ไม่ได้หยุดเธอ

เขาไม่ใช่ผู้หญิงคนนี้ และผู้หญิงคนนี้ก็เฉยๆต่อเขา แล้วทำไมเขาต้องไปใส่ใจเธอด้วย

ดังนั้นพงศกรจึงถอนสายตาของเขา และดื่มชาต่อไป

อีกฝั่ง ลีน่าเดินมาที่ห้องครัวด้วยความสงสัยตลอดทาง

ทันทีที่เดินไปที่ประตูห้องครัว เธอก็ได้ยินเสียงแปลกๆมาจากห้องครัว

เธอบอกไม่ถูกว่าเสียงเป็นยังไง แต่ฟังดูเร่าร้อน แต่ก็ทำให้คนหน้าแดงอย่างอธิบายไม่ได้

เธอสัมผัสใบหน้าที่ร้อนระอุ และสัมผัสหัวใจที่เต้นเร็วของตัวเอง

ลีน่าเริ่มเข้าใจแล้วว่าเสียงนี้คืออะไร และเข้าใจด้วยว่าเธอไม่ควรเดินหน้าต่อไป

แต่ผู้คนมักถูกขับเคลื่อนด้วยความอยากรู้อยากเห็น และพวกเขาจะไม่ยอมแพ้จนกว่าจะเห็นจุดสิ้นสุด

ดังนั้นลีน่าจึงไม่เพียงไม่จากไปในทันที แต่ยังเดินหน้าต่อไปด้วยฝีเท้าที่เบาที่สุด

ประตูห้องครัวไม่ได้ปิด ดังนั้นเมื่อลีน่าเดินมาถึงประตู เธอเห็นฉากภายในห้องครัวอย่างชัดเจน

เธอเห็นร่างสูงหันหลังเข้าหาเธอ ผลักร่างเล็กชนเข้ากับผนังห้องครัวแล้วจูบเธออย่างแรง

ร่างสูงนั้นไม่เพียงแต่จูบอย่างร้อนแรงเท่านั้น แต่ยังการกระทำอย่างมีพลังอีกด้วย