พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ - บทที่ 939 ของขวัญชิ้นสุดท้ายของนิรุตติ์

เมื่อถูกเตือนโดยนัทธี พงศกรก็ตอบสนองทันทีใบหน้าของเขาก็น่าเกลียดขึ้นเช่นกัน

องค์กรนั้นเป็นสิ่งที่เขาเกลียดอย่างถึงที่สุด

พ่อแม่ของเขาอยู่ในมือของผู้บริหารระดับสูงคนหนึ่งในองค์กรนี้

แม้ว่าเขาจะฆ่าผู้บริหารระดับสูงคนนั้น และล้างแค้นให้พ่อแม่ของเขาแล้ว แต่ความเกลียดชังของเขาที่มีต่อองค์กรนั้นจะไม่มีวันหายไป

“ผมได้ยินมาว่าหลังจากที่องค์กรนั้นถูกเปิดโปง มันก็ถูกประณามโดยประเทศต่างๆทั่วโลก จนตอนนี้หายไปแล้ว” พงศกรมองไปที่นัทธี

นัทธีตอบรับ “แต่เมื่อองค์การสหประชาชาติและสำนักงานสถิติแห่งชาติตรวจสอบอาวุธและอุปกรณ์บางอย่างขององค์กรนี้ พวกเขาพบว่าอุปกรณ์บางอย่างหายไป ทำไมถึงหายไป จนถึงตอนนี้ยังไม่มีคนรู้ ไม่มีบันทึกว่าใครเป็นคนเอาไป”

“คุณหมายความว่านิรุตติ์เอาไปใช่ไหม”

“ไม่อย่างนั้นระเบิดเมื่อกี้จะมาได้ยังไง” นัทธีถามโดยไม่ตอบ

พงศกรพูดไม่ออก

นัทธียังคงเดินขึ้นไปบนภูเขา โดยมีผู้ไม่ได้รับบาดเจ็บหรือบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยเดินตามไปด้วย

ส่วนผู้ได้รับบาดเจ็บสาหัสหรือเสียชีวิตจะทิ้งไว้ที่เดิม เดี๋ยวจะมีคนมาจัดการ

ขณะนี้ ในเต็นท์ทหารบนยอดเขา วารุณีถูกนิรุตติ์ มัด และนั่งบนเก้าอี้ไม่สามารถขยับได้

แน่นอน ยกเว้นมือและเท้าของเธอก็ไม่มีอะไรอยู่ในปากของเธอ

ตอนนี้เธอก็ยังคุยได้

นิรุตติ์นั่งถัดจากเธอโดยมีคอมพิวเตอร์วางอยู่ข้างหน้า และสิ่งที่กำลังเล่นบนคอมพิวเตอร์ก็เป็นขั้นตอนทั้งหมดของนัทธีที่นำคนขึ้นมาบนภูเขา

ดูนัทธีผ่านอันตรายทุกประเภท ดูผู้คนรอบๆตัวนัทธี ลดลงทีละคน ดูเสื้อผ้าของนัทธีค่อยๆฉีกขาด ใบหน้าของเขาสกปรกมากขึ้นเรื่อยๆ และร่างกายของเขาก็ได้รับบาดเจ็บมากขึ้นเรื่อยๆ

วารุณีรู้สึกเพียงว่าหัวใจของเธอเหมือนกับมีคนกำลังควักมันออกมาด้วยมีด มันเจ็บปวดมากจนเธอหายใจไม่ออก จนน้ำตาก้อนโตไหลอาบแก้ม

“นิรุตติ์ ไอ้โรคจิต นายวางกับดักไว้มากมาย และฆ่าคนไปมากมาย!” วารุณีคำรามใส่นิรุตติ์ด้วยตาวาวโรจน์

นิรุตติ์นั่งกอดอกข้างเธอ เมื่อโดนเธอตะคอกใส่ เขาก็ยิ้มอย่างมีความสุขอย่างยิ่ง “แล้วไง ลูกน้องของนัทธีเดิมทีก็อยู่ภายใต้คมดาบอยู่แล้ว และพวกเขาก็ยินดีมาเอง แสดงว่าพวกเขาเตรียมตัวตายมาแล้ว แค่ตายไม่กี่คนเอง ไม่มีอะไรต้องเสียใจ”

วารุณีไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเอง คำพูดเลือดเย็นเช่นนี้ทำให้เธอสั่นสะท้านไปทั้งตัว

นิรุตติ์เหยียดมือของเขาไปที่หลังของเธอ แล้ววางลงบนเก้าอี้ข้างหลังเธอ “วารุณี เธอว่านัทธีจะสามารถมาหาเราได้อย่างราบรื่นไหม”

วารุณีจ้องเขา “แน่นอน ฉันเชื่อในตัวเขา เขาทำได้แน่นอน!”

นิรุตติ์ยิ้มอีกครั้ง “ถ้าหลังจากที่มาแล้ว เขาแขนขาขาดล่ะ”

คำพูดนี้ทำให้หน้าวารุณีเปลี่ยนไปอย่างมาก “มีระเบิดฝังอยู่อีกหรอ”

นิรุตติ์ยิ้มเบาๆ “ใครจะรู้”

เขายักไหล่ แล้วหลับตาลง ไม่พูดอะไรอีก ไม่มีใครรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่

แต่วารุณีคิดว่าที่เขาเป็นแบบนี้ เพราะเขายอมรับว่ามีระเบิดอยู่อีกจริงๆ

บางทีไม่ใช่แค่ระเบิด แต่ยังมีปืน

ถ้าเป็นอย่างนี้ นัทธีไม่…

เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้นั้น วารุณีก็รู้สึกหนาวไปทั้งตัว เธอนิ่งอึ้ง สมองว่างเปล่า

แต่ตอนนี้เธอถูกมัด ไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากจ้องไปที่คอมพิวเตอร์ตรงหน้าเธอ สิ่งเดียวที่เธอทำได้คืออธิษฐานขอท้องฟ้า ขอให้นัทธีและผู้ติดตามของเขามาถึงอย่างปลอดภัย

แต่เห็นได้ชัดว่าพระเจ้าไม่ได้ยินคำอธิษฐานของวารุณี

หรืออาจจะได้ยินแต่จงใจละเลย

คนของนัทธีน้อยลงเรื่อยๆ ล้มลงไปทีละคน นัทธีได้รับบาดเจ็บมากขึ้นเรื่อยๆ แม้ว่าใบหน้าของเขาจะเลอะเทอะ แต่วารุณีก็ยังคงเห็นว่าใบหน้าของเขาค่อยๆซีดลง

นั่นเป็นสัญญาณของการสูญเสียเลือดมากเกินไป

แต่ถึงกระนั้น นัทธีก็ยังไม่ยอมแพ้ และเดินหน้าต่อไป

เมื่อเห็นเช่นนี้ วารุณีก็ทนมองไม่ไหวแล้ว เพราะเธอทนไม่ไหว

เธอเบือนหน้าหนี น้ำตาไหลไม่หยุด แต่เธอไม่ร้องไห้ส่งเสียงออกมา

เมื่อเห็นเธอเช่นนี้ ตาของนิรุตติ์ก็กระตุก เขาถามขึ้นทันทีว่า “วารุณี ถ้าฉันตาย เธอจะร้องไห้ให้ฉันเหมือนตอนนี้ไหม”

วารุณีเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยสายตาที่เกลียดชัง “เป็นไปไม่ได้ นายตายฉันก็จะยิ้มไป ฉันจะร้องไห้ได้ยังไง!”

คนคนนี้เลวมากขนาดนี้ เขาทำทุกอย่างเพื่อให้บรรลุเป้าหมาย เธอจะร้องไห้ให้กับคนแบบนี้ได้อย่างไร

ยิ่งไปกว่านั้น คนผู้นี้ทำร้ายเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำร้ายนัทธี เธอแทบรอเขาตายไม่ไหว

เมื่อได้ยินคำพูดของวารุณี สายตาของนิรุตติ์ก็ฉายแววเยาะเย้ยตนเอง “หรอ…ตอนแรกฉันคิดว่าครั้งสุดท้ายที่เราพบกัน มันจะทำให้เธอนึกถึงฉันนิดหน่อย คิดไม่ถึงว่าฉันในใจของเธอจะไม่ดีเลยขนาดนั้น ไม่ดีเลยจนอยากให้ฉันตาย”

ครั้งสุดท้ายที่เราพบกัน

มันหมายความว่าอะไร

วารุณีร้องไห้อยู่ครู่หนึ่ง แล้วเงยหน้าขึ้นมองเขา ริมฝีปากสีแดงของเธอขยับเล็กน้อย กำลังจะถามความจริง

แต่ทันใดนั้น จู่ๆเต็นท์ก็ถูกเปิดออกอย่างเร่งรีบ และมีคนคนหนึ่งรีบเข้ามาอย่างกังวลใจ “แย่แล้วลูกพี่ พวกนัทธีมาถึงแล้ว”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ วารุณีก็เบิกตากว้างทันที ความประหลาดใจในดวงตาของเธอไม่สามารถปกปิดได้ เพราะตื่นเต้นเกินไป จนแม้แต่ร่างกายก็สั่นเล็กน้อย “ถึงเวลาแล้ว เยี่ยมมาก เยี่ยมมาก ฉันรู้ ฉันรู้อยู่แล้ว”

เขาจะประสบความสำเร็จอย่างแน่นอน

แต่แค่ไม่รู้ ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้าง

เมื่อเธอหันศีรษะไปมองคอมพิวเตอร์ นิรุตติ์ก็ปิดคอมพิวเตอร์ไปแล้ว ดังนั้นเธอจึงไม่เห็นอะไรอีก

หวังว่านัทธีจะไม่เป็นไรมาก

วารุณีคิดอย่างกังวล

นิรุตติ์มองมาที่เธอตลอด เฝ้าดูเธอเปลี่ยนจากมีความสุขเป็นกังวล ดวงตาของเขากระตุกเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่พูดกับคนที่เข้ามาว่า “หรอ งั้นก็ดำเนินการตามแผนที่วางไว้”

“ครับ” คนที่เข้ามาตอบ แล้วหันหลังเดินออกไป

วารุณีมองมาที่เขา “นิรุตติ์ นายจะทำอะไร”

นิรุตติ์ไม่สนใจเธอ แต่เปิดลิ้นชัก และเอากล่องที่สวยงามมากในนั้นออกมา

เขาเปิดกล่องหยิบสร้อยคอออกมา แล้วเดินไปทางวารุณี

เมื่อเห็นสิ่งนี้ วารุณีก็อยากหลบทันทีโดยไม่ต้องคิด แต่เธอถูกมัดไว้กับเก้าอี้ จึงไม่สามารถหลบได้ ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงจ้องนิรุตติ์ที่กำลังมาหาเธอ

นิรุตติ์หยุดอยู่ตรงหน้าเธอครู่หนึ่ง และหลังจากสัมผัสใบหน้าของเธอแล้ว เขาก็เดินไปข้างหลังเธอและสวมสร้อยคอให้เธอ “นี่คือของขวัญชิ้นสุดท้ายที่ฉันให้เธอ ฉันออกแบบเอง วารุณี เธอต้องดูแลมันให้ดีนะ มันไม่มีอันต่อไปแล้ว”

วารุณีมองลงมาที่สร้อยคอบนคอของตัวเองด้วยสายตารังเกียจ “ใครอยากได้สร้อยคอของนาย นิรุตติ์ ถอดออก ถอดออก!”

นิรุตติ์ทำเหมือนไม่ได้ยินอะไร เขาเพียงยกนิ้วขึ้นใส่เธอ “ชู่ว วารุณีฟังนะ ข้างนอกคึกครื้นจริงๆ”

มีเสียงปืนและเสียงกรีดร้องอยู่ข้างนอกอย่างต่อเนื่อง

แม้ว่าวารุณีจะมองไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้นข้างนอก แต่เธอก็นึกภาพออกว่านรกบนดินข้างนอกเป็นอย่างไร

จุดประลอง!

แผนการที่นิรุตติ์เพิ่งบอกกับชายคนนั้น จริงๆแล้วคือการต่อสู้กับคนของนัทธี

แล้วนัทธีล่ะ

ตอนนี้นัทธีเป็นยังไงบ้าง

โดนยิงมั้ย

วารุณีรู้สึกกังวลอยู่ในใจ แต่เธอไม่สามารถทำอะไรได้เลย

“บ้าไปแล้ว นิรุตติ์ คุณมันบ้าไปแล้วจริงๆ!” วารุณี ตะโกนใส่นิรุตติ์ด้วยใบหน้าซีดเซียว “คนข้างนอกก็มีคนของนายเหมือนกัน นายมันบ้ามาก! แม้แต่คนของนายเองก็ไม่ปล่อยไป”