พ่อจอมผยอง / คุณพ่อสายเปย์ - บทที่ 116 เทพหัวขโมยหลิว

“คุณลู่ ครั้งนี้ต้องขอบคุณคุณมากจริงๆ ไม่อย่างนั้นพวกเราก็ยังไม่รู้ว่าจะจับโจรกลุ่มนี้ได้ตอนไหน แก้วนี้ผมดื่มให้กับคุณ”

ในห้องอาหารของตำรวจ เสี่ยวซัวจุนรวมทั้งผู้บัญชาการหลิวสองคนนี้กำลังต้อนรับดูแลลู่เฉิน

ลู่เฉินช่วยพวกเขาเยอะขนาดนี้ เสี่ยวซัวจุนย่อมต้องการเลี้ยงข้าวลู่เฉิน

เพียงแต่ว่าวันนี้จะต้องมีเรื่องมากมายแน่นอน เขาก็สามารถดูแลลู่เฉินได้แค่ในโรงอาหารนี้ก่อน

“เสี่ยวซัวจุนพูดเกินไปแล้ว การขจัดความเลวร้ายให้กับคน คือหน้าที่ของพลเมืองทุกคน ผมเพียงแค่ทำในส่วนที่ผมควรออกแรงเท่านั้น” ลู่เฉินชนแก้วกับเสี่ยวซัวจุน ยิ้มพลางพูดกล่าวอย่างถ่อมตัว

ผู้บัญชาการหลิวก็ดื่มเหล้าให้แก่ลู่เฉิน สิ่งที่ในใจมีต่อลู่เฉินนอกจากความนับถือแล้ว ก็เป็นคำที่ไม่สามารถบรรยายได้

เมื่อในตอนที่ทั้งสามกำลังทานข้าวเสร็จพอดี ก็เห็นเฉินจิงถือไม้กระดานแผ่นหนึ่งรออยู่ด้านนอก

“เสี่ยวซัวจุน ตรวจได้แล้ว เจ้าพวกคนเหล่านี้คือหัวขโมยวังยางที่เมื่ออาทิตย์ก่อนมาจากเซียงเจียง ส่วนเจ้านี่ที่ชื่อหงปิงเป็นหัวหน้าของโจร พวกเขาทั้งสองคนก่อนหน้านี้อยู่ที่เซียงเจียงก่อคดี น่าจะถูกตำรวจของเซียงเจียงตามจับกุมแบบใกล้ชิดถึงได้เผ่นมาที่แผ่นดินใหญ่” เฉินจิงเอารูปภาพของพวกคนหัวโล้นออกมาจากกระดาน ค่อยๆแนะนำให้เสี่ยวซัวจุนรู้จักทีละคนๆ

“ใช่แล้ว หลิวจื่อซิ่วคนนี้ไม่ใช่พวกของพวกเขาเหรอ?” ลู่เฉินสอบถามพลางคิด ตอนนั้นเขาเห็นผู้ชายคนนั้นก่อนหน้านี้ออกมาจากประตูวิลล่า ก็ถูกหงปิงทุบทีหนึ่งด้วยปืน

“ไม่ใช่พวกเดียวกัน หลิวจื่อซิ่วก่อนหน้านี้เองก็เป็นหัวขโมยวังยาง ยังมีอีกฉายาหนึ่งคือเทพหัวโมยหลิว สิบปีก่อนด้วยแรงของคนคนเดียว ขโมยอัญมณีราคาสูงที่เอามาจากยุโรปของร้านเครื่องประดับเซียงเจียง หลังจากนั้นก็โดนตำรวจของเซียงเจียงตามจับกุม ก็เลยมาที่ยวี่โจว หลังจากนั้นก็ปิดบังชื่อสกุลอาศัยอยู่ที่ยวี่โจวโลตัสวิลเลจ ใช่แล้ว เวลาสิบปีมานี้ขณะที่เขายังอยู่ที่ยวี่โจวโลตัสวิลเลจเขาก็แต่งภรรยาคนหนึ่ง เพียงแต่ว่าก่อนหน้านี้สามปีภรรยาเขาเป็นมะเร็งไม่ได้รักษาจึงตายเสีย เหลือลูกสาวอายุหกขวบไว้หนึ่งคน” เฉินจิงพูดอธิบาย

ลู่เฉินเลิกคิ้ว แววตาวาววับ จู่ๆในใจก็มีความคิดหนึ่ง

“งั้นทำไมเขาถึงไปอยู่กับพวกหงปิงล่ะ?” เสี่ยวซัวจุนถาม

“จากที่เขาพูด เขาถูกขาย ถูกพวกหงปิงจับได้ว่าเขาอยู่ที่ไหน ซ้ำยังใช้ลูกสาวของเขามาข่มขู่ เขาถึงไม่ไปพบหงปิงไม่ได้ หงปิงอยากให้เขาออกไปปล้นอีกครั้ง ออกไปทำเรื่องใหญ่กับพวกเขา แต่ถูกเขาปฏิเสธ หลังจากนั้นก็ถูกหงปิงทำร้ายด้วยปืนแล้ว” เฉินจิงพูด

“อืม คอยดูพวกเขาไว้ดีๆ รอพวกเขาแผลหายแล้ว ก็ส่งกลับมาควบคุมตัว หลังจากนั้นก็แจ้งฝ่ายเซียงเจียงให้มารับคน” เสี่ยวซัวจุนพยักหน้าพูด

“รับทราบ” เฉินจิงพยักหน้า มองลู่เฉินทีหนึ่งก็จากไป

“เสี่ยวซัวจุน ผมอยากเจอหลิวจื่อซิ่วคนนี้หน่อย ไม่มีปัญหาใช่ไหม” ฉับพลันลู่เฉินก็พูดขึ้น

“ไม่มีปัญหา ไม่มีปัญหา ผมไปกับคุณ” เสี่ยวซัวจุนไม่คิดอะไรทั้งนั้น ยิ้มแล้วตอบรับตกลงทันที

หลังจากนั้นทั้งสองคนก็ขับรถไปที่โรงพยาบาลซีหนาน

“เสี่ยวซัวจุน” พอถึงโรงพยาบาล ก็มีเจ้าหน้าที่ตำรวจมาทักทายเสี่ยวซัวจุน

เสี่ยวซัวจุนพยักหน้า ถามว่า “หลิวจื่อซิ่วอยู่ห้องไหน พาพวกเราไปดูหน่อย”

“213 ตามผมมาครับ” เจ้าหน้าที่ตำรวจพูดพลางเดินนำเสี่ยวซัวจุนและลู่เฉินไปทางห้องผู้ป่วย213

“หัวหน้าเสี่ยว ผมอยากคุยกับเขาเพียงลำพังครับ” มาถึงหน้าห้อง213 ลู่เฉินก็พูดกับเสี่ยวซัวจุน

“ครับ งั้นผมรอคุณอยู่ด้านนอก” เสี่ยวซัวจุนพยักหน้า เจ้าหน้าที่ตำรวจนายนั้นต้องการพูดอะไรสักอย่าง แต่เห็นว่าเสี่ยวซัวจุนยินยอมแล้วจึงปล่อยไป

ถ้าหากเกิดเรื่องก็มีเสี่ยวซัวจุนรับภาระอยู่ เขาก็ไม่อยากคิดมากแล้ว

ลู่เฉินเดินเข้าห้องผู้ป่วย หลิวจื่อซิ่วในเวลานี้กำลังนอนอยู่บนเตียง

ก่อนหน้านี้เขาถูกยิงที่หลัง แต่ไม่ได้โดนปอด พักฟื้นประมาณหนึ่งอาทิตย์ก็ดีขึ้นแล้ว

หลิวจื่อซิ่วมองเห็นลู่เฉินเข้ามา ก็ไม่ได้แสดงอะไร เพียงเห็นลู่เฉินกำลังมองสำรวจตัวเขา จึงพูดว่า “นายน่ะ มีบุหรี่มั้ย ให้ฉันสักมวนสิ”

ลู่เฉินล้วงบุหรี่ออกมาแล้วยื่นให้เขาหนึ่งมวน แล้วโยนไฟแช็กให้เขา

รอจนหลิวจื่อซิ่วดูดเข้าทีหนึ่ง ลู่เฉินถึงจะเปิดปากพูด “คุณคือเทพหัวขโมยหลิวจริงๆเหรอ ฉายาเทพหัวขโมย?”

หลิวจื่อซิ่วจ้องดูลู่เฉินอย่างละเอียด พูดอย่างหมดคำจะพูดอยู่บ้าง “พวกนายไม่ใช่ว่าตรวจสอบพวกเราหมดแล้วเหรอ?”

ลู่เฉินสามารถมาพบเขาตามลำพังได้ แสดงว่าเขาจะต้องมีตำแหน่งใหญ่โตในสถานีตำรวจถึงจะถูก ที่เขาหมดคำจะพูดก็คือไหงลู่เฉินถึงไม่รู้ว่าเขาคือใคร

“อืม ดูแล้วก็คงจะไม่ผิด ใช่แล้ว คุณรู้รึยังว่าคุณน่ะจบเห่แล้ว?” ลู่เฉินหัวเราะราบเรียบ พูดออกมา

หลิวจื่อซิ่วมองลู่เฉิน ในใจมีความระมัดระวังขึ้นมาบ้าง

แน่นอนว่าเขารู้อยู่แล้วว่าเขานั่นจบเห่ เขาเป็นนักโทษที่อยู่ในใบประกาศจับของทางเซียงเจียงนั่น เขารู้ว่าอย่างมากสุดคือสองวัน ทางเซียงเจียงจะต้องพาคนมาจับเขากลับเซียงเจียงไปตัดสินโทษ รอคอยคุกที่ต้องติดอย่างน้อยสิบปีของเขา

“ได้ยินว่าคุณยังมีลูกสาวอีกหนึ่งคน เพิ่งจะห้าหกขวบ ผมคิดว่านั่นจะต้องเป็นเด็กที่น่ารักมาก” ลู่เฉินพูด

“นายคิดจะทำอะไร?” หลิวจื่อซิ่วหน้าเปลี่ยนสี แววตาที่ใช้จ้องมองลู่เฉินเต็มไปด้วยประกายสังหาร

ลูกสาวของเขาเป็นดั่งเกล็ดย้อนของเขา (เกล็ดใต้คอมังกร กล่าวกันว่าหากเผลอไปแตะโดนจะทำให้มังกรพิโรธจัด) ใครก็ห้ามแตะเกล็ดย้อนนี้ของเขา

“คุณเข้าใจผิดแล้ว ผมเองก็มีลูกสาวสามขวบกว่าเช่นกัน ที่ผมจะบอกก็คือหลังคุณเกิดเรื่องแล้ว ลูกสาวของคุณจะทำยังไง? คุณเคยคิดหรือยัง?” ลู่เฉินพูด

หลิวจื่อซิ่วสีหน้ามืดครึ้ม นี่คือเรื่องที่เขากังวลมากที่สุด

เขาไปครั้งนี้ ถ้าไม่ใช่สิบปีแปดปี ยังไงก็ไม่ได้กลับมาก่อน

แต่ลูกสาวเขาเพิ่งจะห้าขวบครึ่ง จะใช้ชีวิตยังไง?

ภรรยาของหลิวจื่อซิ่วคือแม่ม่ายคนหนึ่ง ได้ยินว่าแม่ม่ายคนนั้นเมื่อก่อนเองก็เป็นเด็กกำพร้ามาก่อน ดังนั้นลูกสาวของเขาล้วนไม่มีตายายมาดูแล

“นายอยากพูดอะไรก็พูดออกมาตรงๆเถอะ” หลิวจื่อซิ่วสงบสติได้แล้วจึงพูด

“ผมสามารถประกันตัวคุณออกมาได้ และสามารถให้คุณและลูกสาวคุณใช้ชีวิตอย่างคนปกติ บันทึกคดีของคุณก็สามารถทำให้หลุดได้ แต่คุณต้องช่วยอะไรผมสักเรื่อง” ลู่เฉินเองก็ไม่อ้อมค้อม พูดออกมาตรงๆ

“ทำอะไร?” หลิวจื่อซิ่วลืมตาขึ้น เขารู้อยู่แล้วว่าที่ลู่เฉินมาหาเขาตามลำพัง จะต้องให้เขาไปทำอะไรสักอย่างแน่นอน

“ใช่แล้ว ฉันเป็นแค่ขโมย ทำเป็นแค่เรื่องขโมยของเท่านั้น เรื่องอย่างอื่นฉันทำไม่เป็นหรอก” หลิวจื่อซิ่วพูดเพิ่มเติม

“ผมก็แค่อยากให้คุณไปช่วยขโมยของเหมือนเคย หลังจากสำเร็จแล้ว ผมจะช่วยล้างมลทินให้คุณ ในเวลาเดียวกันก็จะทำให้พวกคุณพ่อลูกใช้ชีวิตแตกต่างจากเดิมแบบห่างกันอย่างกับฟ้าและดิน” ลู่เฉินพูด

“ฉันแค่อยากให้ลูกสาวฉันได้ใช้ชีวิตอย่างทั่วไป” หลิวจื่อซิ่วพูด

“เรื่องนี้ไม่มีปัญหา ถ้าคุณทำตามคำสั่งของผมหนึ่งปีขึ้นไป ผมสามารถให้เงินคุณสิบถึงห้าสิบล้าน พวกคุณสามารถไปที่อื่นเพื่ออยู่ห่างไกลจากผู้คนได้” ลู่เฉินพูด

“ฉันจะเชื่อนายได้ยังไง?” หลิวจื่อซิ่วมองสบสายตาของลู่เฉิน

“ก็เชื่อที่ผมไม่ใช่คนของตำรวจ แต่กลับให้นักโทษตามจับประกันออกมาได้ คุณดีๆนะ ผมให้เวลาคุณทบทวนสามวัน” ลู่เฉินพูดแล้วก็ออกจากห้องไป เขาเชื่อว่ายังไงหลิวจื่อซิ่วจะไม่ปฏิเสธข้อเสนอของเขาแน่นอน

หลังจากคุยเรื่องนี้กับเสี่ยวซัวจุนแล้ว เสี่ยวซัวจุนต้องลังเลแน่นอนอยู่แล้ว

แต่หลังจากที่ลู่เฉินรับปากว่าจะไม่ให้หลิวจื่อซิ่วทำผิดอีกครั้ง เสี่ยวซัวจุนถึงจะเห็นด้วยแล้วช่วยลู่เฉินดำเนินเรื่องของหลิวจื่อซิ่ว

หลังจากออกจากโรงพยาบาลแล้ว ลู่เฉินก็กลับไป

ในขณะที่ใส่น้ำมันที่ปั๊มน้ำมันกลางทางอยู่นั้น ก็พบกับจั่วชิงเฉิง

จั่วชิงเฉิงเองก็กำลังใส่น้ำมันเช่นกัน หลังเขามองเห็นลู่เฉินแล้ว ในดวงตาก็ปรากฏประกายขบขันออกมา