พ่อจอมผยอง / คุณพ่อสายเปย์ - บทที่ 22 เขายังไม่มีคุณสมบัติ

บทที่ 22 เขายังไม่มีคุณสมบัติ

“ พี่เขย ฉันคิดว่าพี่ไม่มาแล้ว” อาจจะเป็นเพราะโลภอยากได้การ์ดวีไอพีของลู่เฉินครั้งที่แล้ว และรู้สึกผิดเล็กน้อย หลินอี้เจียต่อหน้าค่อนข้างเป็นมิตรกับลู่เฉิน

ไม่ต้องพูดถึงบัตรวีไอพีนั่นสุดยอดจริงๆ ในช่วงสองวันนี้เธอและแม่ของเธอซื้อสินค้าฟุ่มเฟือยของผู้หญิงมากมายในตึกซินเทียนเจ๋อ ตอนนี้ไม่อยากคืนให้ลู่เฉินจริงๆ

“ ทำไมจะไม่มาล่ะ?” ลู่เฉินยิ้มเล็กน้อยพูด

หลินอี้จุนรู้สึกโล่งใจที่เห็นว่าลู่เฉินไม่เป็นไร แต่คิดถึงแม่ของเธอไม่ค่อยชอบลู่เฉิน เธอไม่รู้จะพูดอะไรดี

ถึงแม้ว่าเธอจะไม่พอใจกับลู่เฉิน ที่เขาไร้ความสามารถ แต่เธอก็ยังไม่ต้องการให้ ลู่เฉิน ถูกครอบครัวของเธอดูถูก

“พ่อมานั่งกับหนู” ฉีฉีตะโกนเรียกลู่เฉิน

“โอเค” ลู่เฉินยิ้มเล็กน้อยและเดินไปนั่งลงข้างๆที่ฉีฉีนั่ง

“นี่คือของขวัญวันเกิดที่นายซื้อให้พ่อนายใช่ไหม？” หวังเสวี่ยถามพลางมองไปที่กระเป๋าสีน้ำเงินใบเล็กในมือของลู่เฉินทีหนึ่ง

“อืม เป็นน้ำใจเล็กน้อย พ่อยังไม่เลิกงานใช่ไหม” ลู่เฉินพยักหน้าและวางกระเป๋าลงบนโต๊ะน้ำชา

เนื่องจากกระเป๋าเป็นสีฟ้า ทุกคนจึงมองไม่ชัดว่ามีอะไรอยู่ข้างใน แต่เมื่อพวกเขาเห็นกระเป๋าใบเล็กที่ใช้กันทั่วไปในร้านบูติก ทันใดนั้นหวังเสวี่ยและคนอื่น ๆ ก็ไม่สนใจที่จะเปิดมันออกมาดู

หลินอี้จุนเมื่อเห็นการดูถูกที่ฉายในดวงตาของแม่ของเธอ ไม่ต้องการให้เธอพูดอะไรที่ไม่น่าฟัง จึงเริ่มที่จะเปลี่ยนเรื่องพูด “แม่ ฉันได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นหัวหน้าแผนกขายเมื่อวานนี้

“ จริงเหรอ งั้นเงินเดือนต้องขึ้นเยอะแน่ๆเลย บริษัทของเธอนั้นแทบจะผูกขาดกับอุปกรณ์ระบบกันขโมยของยวี่โจวทั้งหมด อนาคตไกลแน่นอน” หวังเสวี่ยกล่าวอย่างมีความสุข ที่ลูกสาวของเธอประสบความสำเร็จ ถึงแม้ออกเรือนไป คนเป็นแม่ แน่นอนว่าต้องรู้สึกดีใจกับเธอ

“เงินเดือนขั้นพื้นฐานเพิ่มขึ้นเป็น 6,000 และค่าคอมมิชชั่นสูงกว่าพนักงานขายทั่วไปถึง 20% และสำหรับพนักงานขายที่ฉันดูแล พวกเขาจะได้รับ 0.5% จากผลการดำเนินงาน” หลินอี้จุนพยักหน้าพูด

“ ว้าว พี่สาว เธอเก่งจริงๆ เพิ่งไปบริษัทนั่นได้ปีเดียวก็ได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นหัวหน้างาน ดูแล้วเจ้านายพวกเธอตามีแวว”

หลินอี้เจียก็ชมด้วย

“พี่ไมีความสามารถอะไรเธอยังไม่รู้เหรอ นี่แค่เป็นแค่ความโชคดี” หลินอี้จุนยิ้มพูด เธอกำลังพูดความจริงถ้าไม่ใช่เพราะบุคคลลึกลับที่แอบช่วยให้เธอได้รับโครงการอสังหาริมทรัพย์กรีนทาวน์ เธอก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นหัวหน้างาน

“อี้จุน เธอก็อย่าดูถูกตัวเอง ใช่แล้ว ตอนนี้เธอเลื่อนเป็นหัวหน้า รายรับก็สูงขึ้นไม่น้อย วันหลังต้องดูแลบัตรบัตรธนาคารของตัวเองดีๆ อย่าใช้เงินไปกับตัวคนที่ไร้ค่า”หวังเสวี่ยมองลู่เฉินทีหนึ่งแล้วพูด

“ แม่ ลู่เฉินมีงานของตัวเอง” หลินอี้จุนรู้สึกเกร็งเล็กน้อย แน่นอนว่าเธอเข้าใจความหมายของแม่เธอ ก็คือรังเกียจลู่เฉินที่ไม่ไปทำงาน กินของเธอใช้ของเธอ

“ ใช่แล้ว พี่สาว ได้ยินมาว่า บริษัท ของพวกเธอถูกซื้อกิจการแล้ว เป็นผู้ถือหุ้นใหม่ที่เลื่อนตำแหน่งให้เธอใช่ไหม เป็นผู้ถือหุ้นคนใหม่นั่นหน้าตาเป็นยังไง หล่อไหม?” จู่ๆหลินอี้เจียพูดขึ้น

” ตัวตนผู้ถือหุ้นคนใหม่นอกจาก ผู้จัดการเซี่ยแล้ว ในบริษัทยังไม่มีใครทราบ ถึงแม้วันนี้เขาประชุมฝ่ายผู้บริหาร แต่เขาก็ใส่แว่นดำกับใส่หมวก ไม่รู้เลยว่าเขาเป็นใคร ” หลินอี้จุนส่ายหัว พลางนึกถึงผู้ถือหุ้นเป็นคนใหม่ทำตัวลึกลับ ในใจรู้สึกตลกเล็กน้อย

แต่เธอก็สงสัยในใจเล็กน้อย ผู้ถือหุ้นคนใหม่จะหน้าตาบ้านๆอย่างที่เขาพูดจริงหรือ?

“ได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นหัวหน้างาน งานในบ้านก็ให้ลู่เฉินดูแล ใช้โอกาสจากผู้ถือหุ้นใหม่รับตำแหน่ง โชว์ความสามารถตัวเองดีๆ ” หวังเสวี่ยพูดสั่งเสีย

“อื้ม ฉันรู้แล้ว ใช่แล้ว ฉันเลื่อนตำแหน่งเป็นหัวหน้างานครั้งนี้ หลักๆคือจฉันสามารถเอาโครงการอสังหาริมทรัพย์กรีนทาวน์ได้ ที่จริงผู้จัดการโครงการของอสังหาริมทรัพย์กรีนทาวน์เรื่องเยอะกับฉันอยู่สองวัน ก่อนฉันกำลังที่ฉันจะยอมแพ้ ไม่รู้ใครโทรหาซีอีโอหวังของพวกเขา จากนั้นซีอีโอหวังของพวกเขาก็ระบุว่าโครงการนี้ให้ฉัน ฉันก็ไม่รู้จักคนใหญ่คนโต และก็ไม่รู้ใครช่วยฉันอยู่เบื้องหลัง” หลินอี้ชิงพยักหน้าพูด พูดความสับสนในใจออกมา

ในความเป็นจริงเธอยังคงกังวลเล็กน้อย อีกฝ่ายช่วยเหลือเธอโดยไม่มีสาเหตุ ถ้าวันหนึ่งอีกฝ่ายมาขอสิ่งที่ไม่สมเหตุสมผลจากเธอ เธอไม่รู้ว่าจะตอบสนองอย่างไร

“ พี่สาว อาจเป็นคนรวยที่หลงรักเธอหรือเปล่า ถึงแม้ว่าเธอจะแต่งงานแล้ว แต่เธอก็เป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดของมหาวิทยาลัยยวี่โจว” หลินอี้เจียพูดล้อเล่น

“เธอพูดมั่วอะไร” หลินอี้จุนจ้องหลินอี้เจียทีหนึ่ง ถึงแม้ว่าเธอจะมีความกังวลในเรื่องนี้ แต่เธอจะพูดแบบนี้ต่อหน้าลู่เฉินได้อย่างไร

และในสายตาของลู่เฉินรับไม่ได้กับเรื่องแบบนี้

หลินอี้จุนมองไปที่ลู่เฉินโดยไม่รู้ตัว และเห็นว่า ลู่เฉินกำลังปอกเมล็ดทานตะวันป้อนฉีฉีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ในใจก็ไม่รู้ว่าลู่เฉินคิดมากหรือเปล่า

หลินอี้จุนมองไปที่ลู่เฉินโดยไม่รู้ตัว และเห็นว่า ลู่เฉินกำลังปอกเมล็ดทานตะวันป้อนฉีฉีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ในใจก็ไม่รู้ว่าลู่เฉินไม่ใส่ใจจริงๆหรือเปล่า

หลังจากหวังเสวี่ยได้ยินคำพูดของลูกสาว ก็เหลือบมองไปที่ลู่เฉินทีหนึ่ง มองผ่านอย่างพิฆาต

เมื่อลูกสาวคนโตยืนกรานที่จะแต่งงานกับลู่เฉินไอ้ไร้ประโยชน์นี่เธอก็พยายามอย่างเต็มที่ที่จะไม่ให้แต่ง ตอนนี้ถ้ามีคนรวยที่รักลูกสาวคนโต เธอก็ไม่ถือสาที่จะกล่อมให้พวกเขาหย่ากัน

ด้านหนึ่งก็เพื่อประโยชน์ของลูกสาวเธอ อีกด้านหนึ่ง ลูกสาวสามารถแต่งงานกับครอบครัวที่ร่ำรวย และครอบครัวของพวกเธอก็จะมีหน้ามีตา

“ ฉันแค่ล้อเล่น พี่สาวอย่าจริงจังนะ” หลินอี้เจียหัวเราะคิกคัก

“ใช่แล้ว หูหง สองวันก่อนฉันพูดเรื่องนี้กับนาย ใช่นายหรือเปล่าที่ช่วยพี่สาวฉันอย่างลับๆ?” จู่ๆหลินอี้เจียก็หันไปถามหูหงที่อยู่ข้างๆ

“หา？ฉัน ฉันแค่พูดลอยๆกับพ่อ ก็ไม่รู้ว่าท่านไปหาซีอีโอหวังของกรีนทาวน์เองเพื่อช่วยพี่อี้จุนหรือเปล่า คืนนี้กลับไปฉันถามท่านดู ”หูหงตะลึงไป แล้วพูด

“ไม่ต้องถามหรอก ครั้งก่อนก็พ่อนายออกหน้าช่วยเคลือแกรนด์ไฮแอทถึงให้งานนั้นกับแม่ฉัน ครั้งนี้แน่นอนว่าต้องเป็นพ่อนายที่ไปหาซีอีโอหวัง คิดไม่ถึงว่าพ่อนายจะกว้างขวางและรู้จักคนมาก”หลินอี้เจียพูดอย่างเชื่อมั่น

“ฉันไม่ได้โม้จริงๆ ถึงแม้ว่าบริษัทของฉันจะโครงสร้างไม่ใหญ่โต แต่พ่อของฉันก็มีสายสัมพันธ์และรู้จักผู้คนที่สุดยอด ในยวี่โจวคนชนชั้นสูงเกือบรู้จักพ่อของฉันหมด แม้แต่คนที่ร่ำรวยที่สุดอย่างตระกูลลู่ พ่อของฉันก็เคยเชิญเขามากินข้าวแล้ว” หูหงพูดโม้โอ้อวด

ในความเป็นจริง บริษัทของเขามีขนาดไม่ถึง 100 ล้าน พ่อของเขาแม้แต่สิทธิ์พบลู่จงก็ไม่มี

แต่การโม้ไม่ต้องใช้เงิน!

สามารถแกล้งรวยได้ ทำไมจะไม่โม้ล่ะ？

“วันหลังบ้านพวกเราต้องพึ่งพานายแล้ว นายก็ต้องเรียนรู้จักพ่อนายเยอะๆ”แม้ว่าหวังเสวี่ยวางท่าทางดูเหมือนผู้อาวุโส แต่ในใจตื่นเต้นเพื่อเธอจะสามารถหาผู้ชายอย่างหูหงให้ลูกสาวคนเล็กของเธอ

“ ป้าหวังพูดถูก ฉันจะพยายามเรียนรู้ เพื่อตอนสานงานต่อจากพ่อ สามารถพัฒนาบริษัทของครอบครัวให้ใหญ่โต ” หูหงกล่าวอย่างถ่อมตัว

“พ่อของนายช่วยฉันจริงๆหรือ？” หลินอี้จุนมองไปที่หูหงอย่างตื่นเต้น ถ้าใช่พ่อของหูหงช่วยจริงๆ งั้นเธอก็จะโล่งใจ

“ อี้จุน เธอก็ไม่ต้องถามแล้ว นอกจากพ่อของหูหง ยังจะมีใครช่วยเธออีก ครั้งก่อนงานของในเครือแกรนด์ไฮแอทพ่อเขาก็ช่วยฉัน เธอต้องขอบคุณหูหง” หวังเสวี่ยพูดและมองไปที่ลู่เฉิน

“ลู่เฉิน หูหงช่วยอี้จุนมากขนาดนี้ นายรีบกล่าวขอบคุณกับหูหง” หวังเสวี่ยกล่าวอีกครั้ง

ลู่เฉินวางเมล็ดทานตะวันในมือ ในที่สุดก็เงยหน้าขึ้นมองหวังเสวี่ย: “เขาไม่มีคุณสมบัติที่จะให้ผมขอบคุณ”

ลู่เฉินไม่พอใจเล็กน้อยที่ก่อนหน้านี้หูหงโลภในงานนั่นของกลุ่มแกรนด์ไฮแอท

ตอนนี้คนคนนี้กล้าเอาเครดิตจากการโลภให้กับตัวภรรยาเขา แบบนี้เขาทนไม่ได้