พ่อจอมผยอง / คุณพ่อสายเปย์ - บทที่ 371 สิบห้านาทีสุดท้าย

บทที่ 371 สิบห้านาทีสุดท้าย

“ไม่แน่นะ คุณไม่รู้หรอว่าบนสนานบอลเกิดการเปลี่ยนแปลงได้ทุกอย่าง?”ลู่เฉินพูดด้วยรอยยิ้มที่ราบเรียบ

หูชอนตะลึง ใช่ไง แม้ว่าทีมที่แข็งแกร่งกว่าจะมีโอกาสชนะในสนามฟุตบอลมาก แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะชนะแน่นอน

บางที ทีมฟุตบอลที่ไม่มีชื่อเสียงก็อาจชนะทีมฟุตบอลที่โด่งดังได้นะ

ยกทีมของเขาเป็นตัวอย่างเลยก็ได้ ในการแข่งขันซูเปอร์ลีกก่อนหน้านี้ ทีมเขาถือได้ว่าเป็นทีมที่มีโอกาสชิงแชมป์สูงมาก แต่ก่อนหน้านี้ก็เคยถูกทีมครองระดับทำคะแนนเท่าด้วย

และยังมีการแข่งขันลาลิกาของไม่กี่วันก่อน ลาลิกาบาร์เซโลน่าทำคะแนน 1:0 นำหน้าอยู่ตลอด แต่ช่วงระยะสุดท้าย กลับถูกทีมบอลที่ไม่มีชื่อเสียงทีมหนึ่งเตะบอลเข้าประตูไปสามบอล สุดท้ายคะแนนกลายเป็น 1:3 แพ้การแข่งขัน

พอคิดไปแบบนี้ หูชอนก็กระวนกระวายใจขึ้นมาอีกครั้ง

เขาแพ้ไม่ได้!

ถ้าหากแพ้ไปแล้วจริงๆ จะทำยังไงดีล่ะ?

ทีมบอลของเขาเป็นทีมที่มีโอกาสได้ชิงแชมป์สูงมากในการแข่งขันซูเปอร์ลีก มีมูลค่าทางตลาดมากกว่า 2 พันล้าน นี่เป็นทรัพย์สมบัติของเขาทั้งหมดแล้ว

“เป็นไปไม่ได้ ฉันเชื่อทีมบอลของฉัน ฉันเชื่อถือนักบอลของฉัน ปัญหาจิ๋วๆแบบนี้พวกเขาแก้ไขได้อยู่แล้ว!”หูชอนพูดอย่างแน่วแน่

ลู่เฉินยิ้ม ไม่ได้ทำลายความมั่นใจของเขาอีก

ถ้าพูดตามตรง แม้ว่าทีมเวยซือเข้าลูกหนึ่ง แต่ยังล้าหลังทีมจงไห่อยู่หนึ่งบอลเลย ถ้าหากวันนี้อยากจะชนะ อย่างน้อยพวกเขาต้องทำให้เข้าอีก 2 ประตู แถมยังไม่สามารถให้ทีมจงไหได้เข้าอีก

ลูกทีมของทีมเวยซือไม่มีเวลาในการฉลองมากนัก เพราะว่าพวกเขารู้ว่านี่ยังไม่ใช่เวลาที่ฉลอง

พวกเขารีบอุ้มบอกมาที่กลางสนาม รอการเตะบอลก่อนของทีมจงไห

ตามด้วยเสียงนกหวีดของกรรมการ การแข่งขันก็เล่นต่อ

ทีมจงไห่เตะบอลก่อน แต่พวกเขาก็ไม่ได้วางทีมซือเวยเข้าสายตาเช่นเดิม

เป็นแค่บอลเดียวเอง พวกเขายังนำหน้าอยู่บอลหนึ่งด้วยซ้ำ

แถมพวกเขาล้วนเชื่อมั่นว่า เดี๋ยวทีมของตัวเองจะเตะเข้าประตูอีกแน่นอน

พอทำใจแบบนี้

ลูกทีมของทีมจงไห่ก็กลายเป็นแบบเกียจคร้าน

เพราะยังไงก็ยังมีอีกครึ่งชั่วโมง ไม่ต้องรีบหรอก

ส่วนทีมซือเวย

เพราะบอลที่เข้าในเมื่อกี้นี้ นำพาความมั่นใจให้กับพวกเขา

ดังนั้นในใจของลูกทีมมีความมั่นใจมากกว่าคนที่เตะเข้าประตูอีก

นับบัดนี้ แรงผลักดันและความกระตือรือร้นของพวกเขาล้วนถูกจุดขึ้นโดยลูกที่เข้าประตูเมื่อกี้นี้ นักบอลทุกคนตั้งใจและมีสมาธิเจาะจงอย่างไม่เคยมีมาก่อน

เพียงแค่ระยะทางในการวิ่งของยี่สิบกว่านาทีนี้ ก็มากกว่าการแข่งขันครึ่งแรกโดยสิ้นเชิง

เมื่อผู้บรรยายรายงานสถิติอยู่ ทุกคนก็รู้สึกเหลือเชื่อจริงๆ

“บอลขาดอีกแล้ว!”

“เป็นหยางขื่อ นักบอลของกลางสนามอีกแล้ว ครึ่งหลังนี้เขาเล่นได้เทพสุดๆ นี้เป็นครั้งที่แปดที่เขาแย่งบอลจากขาของลูกทีมจงไห่แล้ว!”

“มาอีกแล้ว การตอบโต้ของทีมซือเวยมาอีกแล้ว!สวยงามมาก!”

“กองหลังของทีมจงไห่กำลังพยายามแย่งบอลกลับมา เขาจะสามารถแย่งบอลมาก่อนที่บอลจะไปถึงอี้เจิงกองหน้าของทีมซือเวยได้ไหม?”

“อี้เจิงสู้ๆ!”

“สวยงามมาก!อี้เจิงส่งบอลออกไปก่อนที่จะกองหลังของทีมจงไห่มาแย่ง กองหน้าหลี่เฟืองของทีมซือเวบกำลังวิ่งอย่างเร็ว เขาได้วิ่งนำหน้ากองหลังของทีมจงไห่ไป และวิ่งเข้าหาบอลอย่างรวดเร็ว!”

“ตายแล้ว ผู้รักษาประตูลงมือแล้ว……”

“ตายแล้ว หลี่เฟิงวิ่งไปอย่างเร็วเช่นนี้ คืออยากจะเตะบอลให้เข้าประตูก่อนที่ผู้รักษาประตูจะมาแย่งหรือ……”

“เตะถึงแล้ว!หลี่เฟิงเตะโดนบอลแล้ว บอลกำลังไหลผ่านระหว่างขาของผู้รักษาประตู และกำลังตรงเข้าหาประตูอย่างรวดเร็ว……”

“บอลเข้าแล้ว!!!!!!!”

ตามด้วยเสียงตะโดนอย่างบ้าคลั่งของผู้บรรยาย ผู้ชมทุกคนต่างลุกขึ้นยืนล่วงหน้า เพื่อต้อนรับการเตะครั้งนี้ของหลี่เฟิงนั่นแหละ

บอลเข้าแล้ว!

จากการพยายามของนักบอลทุกคนในทีมของซือเวย กว่าจะทำคะแนนเท่าแล้ว!

2:2!

นี่เป็นการแข่งขันระหว่างทีมครองระดับกับทีมที่สองนะเว้ย”

นับบัดนี้ นักบอลทุกคนและแฟนคลับล้วนเข้าสู่สภาวะบ้าคลั่ง และทั้งศูนย์กีฬาโอลิมปิกที่มีผู้ชมมากกว่า 60,000 กว่าคน จู่ๆก็มีเพลงประจำทีมซือเวยดังขึ้นมา

แฟนคลับทุกคนล้วนภูมิใจในทีมบอลที่ตัวเองชื่นชอบ ล้วนกรีดร้องชื่นชมความพยายามของพวกเขา

“ลู่เฉิน พวกเราทำคะแนนได้เท่าแล้ว คะแนนเท่าแล้ว!”ไม่ทราบว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ เฉินจือหรานวิ่งมาถึงข้างๆลู่เฉิน และกอดลู่เฉินเอาไว้

ลู่เฉินตะลึงเล็กน้อย แต่ตอนนี้เขาก็คำนึงถึงเรื่องอื่นไม่ได้แล้ว ฉลองอย่างบ้าคลั่งเถอะ

ส่วนอีกฝั่งหนึ่ง สีหน้าของหูชอนแย่จนถึงขีดสุด แถมยังตวาดด่าลูกทีมกองกลางขึ้นมา

ยังมีสิบห้านาที ทีมซือเวยทำคะแนนเท่าแล้ว!

แต่ทีมของเขาเตะไม่เข้าสักลูกหนึ่ง

จะทำให้เขาไม่รีบร้อนได้ยังไงล่ะ

ถ้าหากสิบห้านาทีสุดท้ายนี้ทีมของเขาเสียลูกอีกลูกหนึ่ง นั้นเขาก็จะแพ้ทั้งทีมบอลให้แก่ลู่เฉินแล้ว

สิบห้านาทีนี้ เขารู้สึกว่าเกิดความเป็นไปได้ได้ทุกอย่าง

ไม่เพียงแค่เขารู้สึกเช่นนี้ ทุกคนในนี้ล้วนรู้สึกเช่นนี้ด้วย

หลังจากเตะเข้าสองประตูอย่างต่อเนื่องแล้ว สมาชิกในทีมซือเวยล้วนเต็มไปด้วยความมั่นใจในตัว ทุกคนล้วนเชื่อว่าพวกเขาสามารถชนะได้ใน 15นาทีสุดท้ายนี้

ขอให้แต่พวกเขาเอาชนะทีมจงไห่ได้ นั้นพรุ่งนี้พวกเขาทุดคนล้วนจะได้ขึ้นพาดหัวข่าวหน้าแรก จะได้รับคำชมจากสื่อทุกแห่งของประเทศจีน

แต่ถ้าหากสุดท้ายพวกเขาแพ้แล้ว จะไม่มีใครจำพวกเขาได้หรอ

ประวัติศาสตร์จะจดจำเพียงแค่ฝ่ายชนะ

“ตื่นเต้นมากๆ ฉันเชื่อว่าพวกเขาจะสามารถเอาชนะทีมจงไห่ได้แน่นอน หยางขื่อสู้ๆ อี้เจิงสู้ๆ หยางเฟิงสู้ๆ ทีมเวยซือสู้ๆ!”เฉินจือหรานชูหมัดขึ้นมาเป็นกำลังใจให้ และตะโกนอย่างเต็มเสียง

ลู่เฉินไม่ได้บ้าคลั่งเหมือนเฉินจือหราน แต่เขาก็ปรากฏรอยยิ้มขึ้นใาบนใบหน้า และปรบมือเป็นกำลังใจให้นักบอลอย่างต่อเนื่อง

ตามจริงในใจของเขาก็ตื่นเต้นอยู่

แต่เขาได้คำนึงถึงฐานะของตนเอง เลยไม่ได้แสดงอออกมาอย่างบ้าคลั่ง

ส่วนหูชอน ตอนนี้ไม่มีความหยิ่งกำเริบเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างเงียบๆ หวังอยากจะให้การแข่งขันรีบจบลง จบลงด้วยคะแนนนี้ก็พอ เขาไม่กล้าไปคิดเรื่องที่จะได้แชมป์แล้ว

ตอนนี้หัวใจของเขาเต้นไม่หยุด แค่อยากจะให้คะแนนเสมอกัน ลู่เฉินไม่ต้องขายหน้า ส่วนเขาก็จะไม่แพ้ทีมฟุตบอลไป

จู่ๆตอนนี้เขาก็เสียใจภายหลังขึ้นมา ถ้าเวลาย้อนกลับได้เขาจะไม่ไปเดิมพันกับลู่เฉินหลอก

ถ้าเขาไม่ได้ไปเดิมพันกับลู่เฉิน แม้ว่าแพ้แล้ว ก็แค่หายไป 3 คะแนนเอง ไม่มีอะไรมากนัก

แต่เขาลืมไปว่า สาเหตุที่เสียเงินล้วนเกิดจากความโลภ

สมาชิกในทีมบอลซือเวยไม่ได้ฉลองไปนานมากนัก

เพราะพวกเขารู้ว่าตอนนี้เป็นแค่เสมอ

เป้าหมายของพวกเขาคือชนะการแข่งขันนี้ ดังนั้นอย่างน้อยพวกเขายังต้องเตะให้เข้าอีกประตูหนึ่ง แถมยังไม่สามารถให้ทีมจงไห่เตะเข้าไปได้

ตอนนี้มีเวลาเหลืออยู่เพียง 15 นาที กองหน้าหลี่เฟิงอุ้มลูกบอลมาถึงกลางสนาม รอให้กรรมการเป่านกหวีด