พ่อจอมผยอง / คุณพ่อสายเปย์ - บทที่ 93 วังเสวี่ยแพ้จนตาแดงก่ำ

วังเสวี่ยหน้าซีดขาว เธออยากพูดออกไปมากว่าอีกฝ่ายโกง แต่เธอรู้ตัวว่าอยู่ที่นี่เธอไม่มีสิทธิ์ ทั้งร่างรู้สึกเหมือนจะพังทลาย

หลินดาไห่และหลินอี้เจียเองก็ดูหมดเรี่ยวแรงเช่นกัน ขณะเดียวกันแววตาที่มองวังเสวี่ยก็ไม่พอใจ ไม่พอใจสุดๆ

ที่แท้เป็นเพราะก่อนหน้านี้วังเสวี่ยชนะแล้วสองรอบ ก็เริ่มรู้สึกลอยลมแล้ว ยิ่งอยู่ก็ยิ่งลงเดิมพันมาก หลินดาไห่บอกให้เธอยั้งมือเธอก็ล้วนไม่ฟัง คิดว่าวันนี้ตนเองโชคดีมาก อยากจะรวยข้ามคืน

ใครจะรู้กันว่าตอนแรกก็แพ้ติดกันไม่กี่ตา แต่ตอนนี้คือแพ้หมดเกลี้ยงหน้าตักแล้ว

บ้านสกุลเฉินมองใบหน้าของลู่เฉิน เชิญทั้งครอบครัวของหลินดาไห่ก็แล้ว หลินดาไห่เอาชาหวงซานเหมาเฟิงที่เจิ้งเฉียสซานให้เขามามอบให้แก่พวกเขา เดิมทีพวกเขาสามารถอยู่ห้องรับแขกอีกห้องได้

แต่ในห้องนั้นล้วนแล้วมีแต่เถ้าแก่ที่มีหน้ามีตา ไปอยู่ในนั้นก็ไม่รู้จักสักคน แล้วหัวข้อที่พวกเขาสนทนากันพวกเขาก็ไม่สามารถแทรกเข้าไปเข้าร่วมได้ เหมือนไร้ตัวตน จึงได้มาอยู่ในนี้

คิดไม่ถึงว่าวังเสวี่ยจะติดพนัน แค่แป๊บเดียวจากเศรษฐีเงินสิบล้านกลายเป็นฝากเงินไม่ถึงล้านแล้ว

มองชายมีอายุที่หมดอาลัยตายอยากดั่งตกจากสวรรค์ล่วงลงสู่นรก ลู่เฉินก็ถอนหายใจ เตรียมช่วยพวกเขาเล่นชนะเอาเงินกลับมา

“แม่ แม่ลุกเถอะ ให้ผมนั่งเอง” ลู่เฉินพูดขึ้น

“นั่งอะไรน่ะ นี่มันคือกับดักชัดๆ” หัวหน้าครอบครัวสกุลหลินมองเห็นลู่เฉิน รีบพูดห้ามทันที

“พี่เขย พี่เล่นพนันเก่งมั้ย?” หลินอี้เจียมองเห็นลู่เฉิน จู่ๆประกายตาพลันแวววับ มีความหวังเล็กๆ

ครั้งก่อนลู่เฉินก็ช่วยพ่อเธอทำเงินสี่สิบล้านแล้ว มาครั้งนี้ ไม่รู้ทำไมในใจเธอถึงเกิดความคาดหวังกับลู่เฉินขึ้นมา

มองเห็นลู่เฉิน วังเสวี่ยประกายตาแวววาว มีความคิดขึ้นมาทันใด เธอรู้ว่าลู่เฉินถูกล็อตเตอรี่ร้อยล้านนี่นา

“ลู่เฉิน เอาเงินให้ฉันเร็ว ให้ฉันเล่นเอง” วังเสวี่ยมองลู่เฉินอย่างรอคอย วันนี้เธอจะต้องเอาทุนกลับมาให้ได้ ไม่งั้นยังไงเธอก็ไม่ยอม

“แม่เล่นอีก? แม่ได้เหรอ?” ลู่เฉินหมดคำจะพูด แพ้จนหมดตัวแล้วยังเล่นต่อ ถ้าไม่เห็นท่าทางหมดอาลัยตายอยากของหลินดาไห่ เขาไม่มีทางเล่นพนันพวกนี้แน่นอน

“ฉันไม่ได้ แกจะได้เหรอ? อย่าพูดมาก รีบเอาเงินออกมา ไม่งั้นฉันจะบังคับให้อี้จุนหย่ากับแก” วังเสวี่ยพูดข่มขู่

ลู่เฉินสีหน้าเปลี่ยนทันใด ในใจรู้สึกโมโห

คนอื่นๆมองเห็นครอบครัวนี้ทะเลาะกันขึ้นมาแล้วก็ไม่เล่นแล้ว ต่างก็ค่อยๆหยุดมองดูเรื่องสนุก

“แกจะให้หรือไม่ให้เงินฉัน? ถ้าไม่ให้ฉันจะโทรหาอี้จุนตอนนี้ให้หย่ากับแก!” มองเห็นลู่เฉินไม่พูดอะไร วังเสวี่ยก็กระชากเสียงพูด

“แม่มีความสุขก็ทำไป” ลู่เฉินโกรธแต่พูดหน้ายิ้ม เดินไปนั่งลงอีกด้าน ความหมายนั่นคือแม่อยากโทรก็โทร ผมจะไม่ห้ามแม่

“คุณนี่มันผู้หญิงโลภมาก ยังอายไม่พออีกเหรอ?” หลินดาไห่เองก็โกรธแล้ว เมื่อกี้แพ้จนหมดบ้านเขาไม่พูดอะไร ตอนนี้ยังยกเรื่องลูกสาวมาหย่าข่มขู่ลูกเขยเพื่อเอาเงินมาเล่นพนัน เขาทนไม่ไหวแล้ว

“หลินดาไห่ หุบปากเดี๋ยวนี้!” วังเสวี่ยแผดเสียงพูด

“ได้ ผมหุบปาก งั้นคุณก็เอาสี่สิบล้านของผมคืนผมมา?” หลินดาไห่พูดอย่างโกรธจัด

“แม่ แม่พูดให้น้อยลงไม่ได้เหรอ? แม่แพ้เยอะขนาดนี้แล้วยังเล่นอีก? แม่จะให้หนูแพ้ออกไปด้วยใช่มั้ย?” หลินอี้เจียเองก็พูดอย่างโมโห

ผู้ชมที่ฟังอยู่ค่อยๆมองหลินอี้เจียที่สวยจนทำให้คนใจเต้น สายตาล้วนมีความคาดหวัง

ถ้าชนะสาวสวยคนนี้ได้ งั้นวันนี้ก็คุ้มแล้วล่ะ

ในที่สุดวังเสวี่ยก็ไม่พูดอะไรอีก

ในตอนนี้ลู่เฉินมองไปยังเจ้ามือ ถามว่า “เล่นยังไง?”

เจ้ามือตาเป็นประกาย พูดว่า “เดาสูงต่ำหรือไม่ก็แต้ม สูงต่ำได้หนึ่งต่อสอง แต้มได้หนึ่งต่อเจ็ด หนึ่งล้านขึ้น”

“สูงสุดเท่าไร?” ลู่เฉินถามอีกครั้ง

“ไม่จำกัด” เจ้ามือกล่าว

“ได้ งั้นผมลองเล่นกับคุณสักรอบ” ลู่เฉินพยักหน้า

“OK ไปแลกชิปเถอะ” เจ้ามือทำมือเป็นสัญลักษณ์ OK

ลู่เฉินเรียกพนักงานครอบครัวสกุลเฉินมา เอาบัตรธนาคารใบหนึ่งส่งให้เขา “รหัสเลขเจ็ดหกตัว แลกมาเก้าสิบล้าน”

“ครับผม โปรดรอสักครู่นะครับ” พนักงานคนนั้นรับบัตร ไปแลกชิปทันที

คนรอบข้างได้ยินว่าแลกชิปเก้าสิบล้านล้วนต่างตกตะลึง นี่มันยิ่งเล่นยิ่งเยอะแล้วนะ

เดิมทีที่บ้านสกุลเฉินสร้างคาสิโนนี้ขึ้นมาเพื่อที่จะอำนวยความสะดวกให้แก่แขก เพื่อไม่ให้พวกเขาเบื่อหน่าย แต่โดยทั่วไปแล้วก็ล้วนพนันแค่เงินไม่กี่หมื่นไม่กี่แสนเล็กๆน้อยๆเท่านั้น หนึ่งล้านขึ้นไปถือว่ามีน้อยมาก

เหมือนแบบนี้ที่กระโดดขึ้นไปเป็นสิบล้าน ใครๆต่างก็ไม่กล้าจะคิด

เจ้ามือกลับมีประกายตาระยิบระยับ แต่เดิมเขาเป็นนักพนันมือดี เห็นลู่เฉินที่แป๊ปๆก็แลกชิปมาเก้าสิบล้าน นี่ไม่ใช่ว่าประเคนเงินมาให้เขาหรอกเหรอ

“ลู่เฉิน อย่าใจร้อนไป” หลินดาไห่ตกใจ ถ้าลู่เฉินแพ้ไปเก้าสิบล้านอีกล่ะ งั้นเขาก็เหลือแค่สิบล้านแล้วน่ะสิ ประเด็นคือเขารู้ว่าถ้าหากลู่เฉินแพ้เงินเก้าสิบล้านนี่แล้วจริงๆ อีกสิบล้านนั่นก็ไม่เหลือแน่นอน

นี่คือจิตใจของนักพนัน ชนะแล้วไม่ยั้งมือ แพ้แล้วก็อยากจะได้คืน

ก็เหมือนวังเสวี่ย เพื่อที่จะเอากลับคืนมา ล้วนไม่เสียดายที่จะบังคับลูกสาวมาหย่าเพื่อข่มขู่ลูกเขยให้เอาเงินมาให้เธอเล่นพนัน

“ใช่ๆพี่เขย พี่มีแค่หนึ่งร้อยล้าน ถ้าแพ้เก้าสิบล้านไปแล้ว พี่ก็จะเหลือแค่สิบล้านเท่านั้นนะ” หลินอี้เจียเองก็พูดอย่างร้อนรน

วังเสวี่ยในใจกลับเบิกบาน ลู่เฉินแลกชิปมาเก้าสิบล้าน อีกเดี๋ยวไม่ว่ายังไง เธอต้องแย่งชิปสักกี่สิบล้านมาให้ได้

ถ้าวันนี้ไม่ได้กลับคืนมา ในใจของเธอไม่ยอมแน่นอน

“พ่อ ไม่เป็นไรครับ ผมรู้ขอบเขต” ลู่เฉินส่ายหัวพลางกล่าว

“เฮ้อ!” เห็นลู่เฉินแน่วแน่ลงเดิมพัน หลินดาไห่ก็ถอนหายใจออกมา รู้สึกท้อแท้อยู่บ้าง

มีผู้หญิงโลภมากคนนี้ เขาเกือบจะต้องกระอักเลือดแล้ว ตอนนี้ยังมีลูกเขยนักพนันอีก สำหรับเขาแล้ว นี่มันคือภัยพิบัติครอบครัวชัดๆ

ภายในเวลาอันรวดเร็ว พนักงานก็เอาชิปทั้งเก้าสิบล้านให้แก่ลู่เฉิน ในเวลาเดียวกันก็ส่งบัตรธนาคารคืนแก่ลู่เฉิน

“คุณผู้ชาย กรุณาอย่าลืมดูสัญญาณโทรศัพท์ด้วยนะครับ” พนักงานพูดเตือน

ลู่เฉินพยักหน้า บัตรของเขาใบนี้มีแค่เก้าสิบล้าน แน่นอนว่าเขาเองก็ไม่เชื่อว่าพนักงานจะรูดเยอะกว่าที่บอก

วังเสวี่ยเห็นชิปเก้าสิบล้านที่อยู่ตรงหน้าลู่เฉิน ดวงตาเริ่มแดงก่ำ แต่เธอยังรอให้ลู่เฉินลงพนันก่อนแล้วเธอค่อยบอกเขาให้เอาชิปมาให้

“เริ่มแล้วนะครับ?” เจ้ามือถาม

ลู่เฉินพยักหน้า เจ้ามือเอาลูกเต๋าเข้าถ้วยไฮโลหลังจากนั้นก็เริ่มเขย่า

ปึง

ถ้วยไฮโลวางคว่ำบนโต๊ะ เจ้ามือมองลู่เฉินพลางส่งเสียงถาม “ลงเท่าไร ทายอะไรครับ?”

“ลงทั้งหมด สิบแปดแต้ม” ลู่เฉินพูดพลางเลื่อนชิปทั้งเก้าสิบล้านขึ้นไป

คนที่ดูอยู่ต่างตกตะลึง นี่มันจะบ้ากันไปใหญ่แล้ว

เดาแต้ม แถมยังวางเดิมพันทั้งเก้าสิบล้าน เขากะจะเอาทีเดียวให้รู้ได้เสียเลยเหรอ?

ที่สำคัญคือ ที่เขาเดาคือสิบแปดแต้มซึ่งมากที่สุด นี่มันเป็นเลขที่ออกยากกว่าเลขล็อตเตอรี่ซะอีก!

หลินดาไห่ หลินอี้เจียและวังเสวี่ย ทั้งสามคนนี้เองก็มองตาค้างไปแล้ว

อดที่จะเจ็บปวดใจจนอยากจะกระอักเลือดออกมาไม่ได้

ลู่เฉินพนันไปอย่างนี้มันจะชนะได้ยังไงเล่า? นี่ถ้าเขาชนะจริงๆ งั้นโชคของเขามีมากเท่าไหร่กันแน่?

“ลู่เฉิน แกบ้าไปแล้วเหรอ? มันจะออกสิบแปดแต้มได้ยังไงฮะ?แกนี่มันโลภจริงๆ น่าโมโหจริงๆเว้ย!” วังเสวี่ยโกรธแค้นขบเคี้ยวเคี้ยวฟัน เต้นเร่าๆ โกรธจนจะแย่งเอาชิปที่ลู่เฉินลงเดิมพันกลับคืนมา

แต่ในใจเจ้ามือนั้นกลับเบิกบานเหมือนดอกไม้

ลูกเต๋านี้เดิมก็เคยเป็นเหมือนมือเท้าของเขา เดิมทีไม่มีทางที่จะออกสิบแปดแต้มแน่นอน รอบนี้เขาชนะแน่แท้แล้ว

มองดูชิปเก้าสิบล้านตรงหน้า เสียงของเขาก็สั่นอย่างตื่นเต้น

“ลงแล้วลงเลย เปิดแล้ว!”

เจ้ามือพูดเสียงก้องอย่างตื่นเต้น แล้วก็เปิดถ้วยไฮโลทันที

ดวงตานับสิบคู่ในคาสิโนจ้องมองลูกเต๋าที่แน่นิ่งอยู่บนนั้นไม่กระพริบ