พ่อจอมผยอง / คุณพ่อสายเปย์ - บทที่136 ความเห็นแก้ตัวของวังเสวี่ย

บทที่136 ความเห็นแก้ตัวของวังเสวี่ย

“ลู่เฉิน ลูกเขยที่รัก รีบมาช่วยน้องสาวของคุณสิ” วังเสวี่ยมองไปที่เด็กหนุ่มแล้วพูด

ใช่เลย เด็กหนุ่มคนนี้ก็คือลู่เฉิน

เขามาที่นี้ได้แปบนึงล่ะ แต่ทุกคนไม่ได้สนใจเขา จึงไม่มีใครสังเกตเห็นเขาเลย

เห็นวังเสวี่ยวิ่งมาขอยืมเบี้ย ลู่เฉินรู้แน่นอนว่าเขายืมไปเพื่อพนัน

ในใจเขาโกรธเล็กน้อย แต่เขาไม่คิดว่าวังเสวี่ยจะเป็นถึงขนาดนี้ เพื่อต้องการทุนคืน เลยต้องวิ่งมายืมสินะ

มันบ้าไปแล้ว!

ลู่เฉินต้องการสอนบทเรียนที่ลึกซึ้งให้วังเสวี่ย เขาหันหลังหนีไม่อยากสนใจมัน

แต่เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายต้องการให้หลินอี้เจียอยู่ต่อ เขาคิดแล้วคิดอีก ก็ทำได้แค่เดินเข้าไปหา

“พี่เขย ช่วยฉันด้วย ฉันกลัว ฉันไม่อยากอยู่ต่อ!” เมื่อเธอเห็นลู่เฉิน ก็เลยร้องขอความช่วยเหลือจากเขา

“ลูกเขยที่รักของฉัน ช่วยอี้เจียหน่อย แม่รู้ว่าผิดแล้ว ต่อไปไม่มาเล่นอีก” เพื่อช่วยลูกสาวของเธอ ในที่สุดวังเสวี่ยก็ก้มหัวให้ลู่เฉินและยอมรับความผิดพลาด

“ปล่อยเธอไป ติดเท่าไหร เดียวฉันคืนให้ ” ลู่เฉินขี้เกียจฟังข้ออ้าง วังเสวี่ยต้องการทุนคือ ขนาดต้องเอาเบี้ยให้ เขาก็เลยไม่อยากจะเชื่อคำของวังเสวี่ย

คนที่ไม่มีทางไปเท่านั้นที่จะกลายเป็นผีพนัน คำพูดของพวกนี้ เลยไม่มีใครอยากเชื่อ

ครั้งหนึ่งเขาเคยเห็นใครบางคนยอมตัดนิ้วก้อยเพื่อเลิกพนัน

แต่ใช้เวลาไม่นานนัก คนๆนั้นก้กลับมาเล่นเหมือนเดิม ก็แพ้เหมือนเดิม

“หนึ่งร้อนยี่สิบล้าน พอดีเลย “วังเสวี่ยรีบพูด

ลู่เฉินมองไปที่วังเปา, วังเปาก็มองไปที่ลู่เฉิน จากนั้นหวังเปาก็พยักหน้าและพูดว่า”ใช่ รวมดอกเบี้ย ทั้งหมด 1.2 ล้านพอดี ถ้านายคืนมาได้ ฉันก็จะปล่อยเธอไป ”

“บอกเลขมา” ลู่เฉินพูด

วังเปาอึ้งเล็กน้อย จากนั้นยิ้ม และบอกหมายเลขบัตรให้ลู่เฉิน

ลู่เฉินจดหมายเลขบัตร และหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเพื่อโอนเงินทันที

ไม่กี่นาทีต่อมา วังเปาได้รับข้อมูลการโอน เขาดู และพบว่ามันเป็นใบเสร็จรับเงิน 1.2 ล้านจริงๆ

เขาเหล่ตาและมองไปที่ลู่เฉินสักพัก จากนั้นก็โบกมือ ให้คนของเขาปล่อยตัว

“พี่เขย ขอบคุณค่ะ” หลินอี้เจียรีบวิ่งออกมาที่ข้างๆลู่เฉินพูดด้วยน้ำเสียงซาบซึ้ง

ลู่เฉินมองไปที่หลินอี้เจีย ถอนหายใจในใจ น้องสะใภ้คนนี้ดีไปหมด ก็คือชอบไปไหนมาไหนกับวังเสวี่ย คงต้องน้อยๆหน่อย

หลินอี้เจียยังมีแม่แบบนี้ อาจจะเป็นกรรมของเธอก้ได้

ลู่เฉินมีความรู้กว่า น้องสะใภ้เขา เกือบจะขุดหลุมให้ตัวเองมั้ยล่ะ

“พี่เขย ไปกันเถอะ” หลินอี้เจียเห็นลู่เฉินไม่พูด เลยถึงเสื้อของเขา

เธอก็ไม่อยากอยู่ที่นี้หรอ

เมื่อกี้นี้ เธอเกือบไม่รอด

ถ้าไม่ใช่ลู่เฉินนะ เธอโดนพาตัวไปแล้ว เกือบจะเอาชีวิตไปทิ้งแล้วไม่ล่ะ

“เดียว” ลู่เฉินพยักหน้า มองไปที่วังเปา “พี่เปาใช่ป่ะ ฉันโอนเงินไปให้แล้วนะ นายเอาสัญญาให้ฉันยัง”

“สัญญา? สัญญาอะไร? นายก็ไม่เคยเขียนสัญญาให้เลยนิ” พี่เปายิ้มแล้วยิ้มอีก

ลู่เฉินมองไปวังเสวี่ย

วังเสวี่ยพูด”เขียนแล้ว เมื่อกี่นายยังเอามาให้ฉันดูเลย”

ลู่เฉินเลยหันกลับไปมองวังเปา

“ฉันบอกว่าไม่มีก็คือไม่มีสิ พวกนางอยากรออาบน้ำหรอ เดียวจัดการให้ ถ้าไม่อยาก งั้นก็เชิญออก อย่ามาหาเรื่องเวลาทำธุรกิจของเรา “ วังเปาพูดเสร็จก็เดินลงไปเลย

เขาเชื่อแล้วว่าลู่เฉินเป็นคนที่ถูกรางวัล 100 ล้านจริงๆ เขาจะปล่อยวังเสวี่ยไปง่ายๆหรอเขายังอยากต้องการที่จะโกงลู่เฉิน 100 ล้านนั้นเลย

สิ้นเสียงจากวังเปา ชายร่างใหญ่หลายคนก็รวมตัวกันและยืนอยู่ตรงหน้าลู่เฉินด้วย กอดอกอยู่ตรงหน้าลู่เฉิน สายตาแต่ละคนดูไม่ดีเลย

“พี่เขย เราไปกันเถอะ ไม่ต้องเอาสัญญาแล้ว” หลินอี้เจียมองเห็นท่าทางของฝ่ายตรงข้าม เลยรีบลากลู่เฉิน เธอกลัวจริงๆ

“ไม่เอาคืน ถ้ารอบหน้าพวกเขายังต้องมาทวงเงินจากพวกเราล่ะ?” ลู่เฉินพูด

จริงวังเปาก็อยากรีบออกจากที่นี้ แต่ได้ยินคำพูดของลู่เฉิน คิดดูแล้วมันก็ใช่

ถ้าไม่ขอสัญญาคืน แปลว่าพวกเขาก็ต้องมาหาเรื่องอีก

“ไอ่น้อง ยังไม่ไปหรอ” สีหน้าของวังเปาเปลี่ยนไป

เมื่อเห็นชายร่างใหญ่สองสามคนกำหมัดพร้อมสนับมือ วังเสวี่ยและหลินอี้เจียทั้งคู่หลบหลังลู่เฉินโดยเร็ว

“คุณสองคนกลับไปก่อน ฉันจะขอจากพวกเขาเอง” ลู่เฉินต้องพูดขึ้น

“โอเคโอเค งั้นคุณต้องระวังนะ” วังเสวี่ยรีบพยักหน้า รีบดึงหลินอี้เจียออกไป

เธอก็แค่อยากออกไปจากที่นี้ สำหรับลู่เฉิน สามารถขอสัญญาคืนก้ยิ่งดี ถ้าไม่ได้ ก็ทำไรไม่ได้ล่ะ ตอนนี้เธออยากออกไปแบบปลอดภัย และไม่คิดว่าลู่เฉินจะเกิดอะไรขึ้น

“ พี่เขย ไม่เอาแล้ว ไปกันเถอะ” แม้ว่าหลินอี้เจียจะกลัว แต่เธอก็ยังคงกังวลเกี่ยวกับสถานการ์ณที่ลู่เฉินจะต้องเผชิญ เธออยากลากลู่เฉินออกไปพร้อมกันเลย

แต่ก่อนที่เธอจะไปถึงมือของลู่เฉิน เธอก็ถูกหวังเสวี่ยลากไป

“แม่ กำลังทำอะไรอยู่ เราจะทิ้งพี่เขยได้อย่างไร”หลินอี้เจียพูดอย่างโกรธ ๆ อย่างไรก็ตามถ้าลู่เฉินมาไม่ทันเวลา ไม่ช่วยเธฮคืนเงิน เธอจะได้เดินออกมาหรอ

“เขาอยู่เพื่อจะขอสัญญา ถ้าขอไม่ได้ เธอคิดดูฉันจะโดนตามอีกมั้ย? เขาจะไว้ชีวิตฉันไหม?” วังเสวี่ยพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม

หลินอี้เจียตกใจ มันก็ใช่ ถ้าวันนี้ไม่ได้ เธอกับแม่จะไม่มีวันสงบแน่ หรือไม่ก็ออกไปจากหยูโจว ไม่ต้องกลับมาอีกเลย

เมื่อคิดแบบนี้แม้ว่าหลินอี้เจียจะกังวลเล็กน้อยเกี่ยวกับลู่เฉิน แต่เธอก็ยังเดินออกจากศูนย์อาบน้ำพร้อมกันวังเสวี่ย

“ไอ่น้อง นายไม่เห็นฉันวังเปาในสายตาหรือไง?” เมื่อเห็นหวังเสวี่ยและทั้งสองจากไปวังเปามองไปที่ลู่เฉิน

สายตาของคนอื่น ๆ ก็ดูแย่มาก

“แก จะไม่ออกไปจริงๆใช่ไหม!” ชายร่างใหญ่ตะโกนอย่างดุเดือด

“ ถ้าฉันไม่ออกล่ะ” ลู่เฉินมองอีกฝ่าย

พวกอันธพาลไม่กี่คน ต้องการที่จะเล่นงาน เขาจะรอดูว่าวังเปาจะทำอะไรกับเขา

บังเอิญว่าเขาอารมณ์ไม่ดี เขาต้องการออกแรงเพื่อระบาย

“แก อยากตายหรอ ฉันจะเอาให้ตายเลย” วังเปาก็โกรธเช่นกัน

วังเปาเป็นถึงนักมวย การต่อยของเขา ถ้าเป็นคนทั่วไป คือหมัดเดียวนอนแน่นอน

ระหว่างที่ลู่เฉินเผชิญหมัดเขา ลู่เฉินได้ยิ้มมุมปาก ยื่นมือออกไปแล้วจับหมัดวังเปาไว้ ได้ยินเสียงกระดูกดังขึ้น

“เอาให้ตายไปเลย!” วังเปากำมือและตะโกน เขาไม่ได้คิดว่าลู่เฉินจะเป็นนักมวยด้วย และเขาก็จะไม่ไว้ชีวิตลู่เฉินเหมืนอกัน