พ่อจอมผยอง / คุณพ่อสายเปย์ - บทที่137 ไม่มีเหตุผล

บทที่137 ไม่มีเหตุผล

เมื่อพวกเขาเห็นลู่เฉินทำกับหัวหน้าใหญ่แบบนั้นก็พากันรุมเข้าไปจัดการเขา

ลู่เฉินหัวเราะหึๆ และจัดการออกหมัดรัวเป็นชุด สุดท้ายพวกเขาที่รุมเข้ามาก็ลงไปนอนกองกันที่พื้น

วังเปาสีหน้าเปลี่ยนไปทันที เขาไม่คิดว่าลู่เฉินจะกล้าทำขนาดนี้

แม้ว่าเขาเองจะเป็นพวงนักเลงมีอำนาจด้านมืด แต่อำนาจนี้เขาก็มีผู้หลักผู้ใหญ่คุ้มกันอยู่เบื้องหลัง ไม่อย่างนั้นคงถูกกำจัดไปนานแล้ว

การกระทำของลู่เฉินเมื่อสักครู่ เขาจะยังกล้าคิดจะแตะต้องเงินร้อยล้านนั่นของลู่เฉินได้ยังไง

“เหล่าซัน ไปเอาใบสัญญาการยืมเงินมา！” วังเปาเริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมา เขาจึงรีบลุกขึ้นและออกคำสั่ง

คนที่ชื่อเหล่าซันนั้น เพิ่งถูกลู่เฉินต่อยเข้าไปเต็มเปาจนหวาดกลัว เขาพยักหน้าและรีบไปหาใบสัญญาการยืมเงินมา

ลู่เฉินมองดูกระดาษใบนั้นแล้วหยิบไฟแช็กออกมาจุดทำลายทิ้ง

วังเปาจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่ลู่เฉินกลับเดินไปลากเก้าอี้ออกมาแล้วนั่งลง

“เอ่อ ลูกพี่ จะทำอะไรครับ？” เฉินเถี่ยตกใจและถามออกมาเบาๆ

“เงินที่แม่ผมยืมไปคิดบัญชีเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ถึงเวลาที่มาคิดบัญชีค่าทำขวัญของแม่ผมกัน อ้อจริงสิ ของน้องเมียผมด้วย” ลู่เฉินยิ้มและพูดออกมาอย่างเจ้าเล่ห์

เดิมทีเขาก็แค่จะมาเอาหลักฐานการกู้ยืมแล้วจากไปเท่านั้น

แต่คาดไม่ถึงว่าวังเปาเล่นไม้นี้กับเขา ถ้าอย่างนั้นเขาคงต้องเล่นด้วยสักหน่อยจะได้ไม่เสียมารยาท

“ลูก ลูกพี่……ทำแบบนี้มัน เอ่อ คือค่าทำขวัญนี่น่าจะเป็นเจ้าตัวมาเรียกเองไม่ใช่เหรอ” วังเปายิ้มทั้งน้ำตา

“อะไรนะ？ ในฐานะลูกเขย ผมจะเรียกค่าทำขวัญแทนแม่ยายนี่ไม่น่าจะผิดนะ？” ลู่เฉินจ้องเขาตาเขม็ง

แม่ยายงั้นเหรอ？

ฉันไม่เห็นว่าผู้หญิงคนนั้นนับแกเป็นลูกเขยสักหน่อย ไม่อย่างนั้นจะปล่อยให้แกอยู่ที่นี่แล้วตัวเองเปิดแน่บไปได้ยังไง

วังเปาสีหน้าไม่น่าดูเท่าไหร่ แต่เขาก็ยังพูดขึ้นว่า “ลูกพี่ แหม เลิกล้อผมเล่นได้แล้วละครับ ลูกพี่ก็เห็นอยู่ว่าทั้งสองคนนั่นไม่ได้เป็นอะไร”

“อ้อ จะว่าไปก็ถูก ดูเหมือนพวกเธอทั้งสองคนจะสบายดี” ลู่เฉินพยักหน้าและเห็นด้วย

วังเปาถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก แต่ทันใดนั้นลู่เฉินก็พูดขึ้นอีกว่า “พวกเธอทั้งสองคนไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ถ้าขึ้นโรงขึ้นศาลทางศาลเองก็คงจะพิจารณาว่าเป็นแบบนั้น แต่เมื่อกี้ที่พวกลูกน้องของคุณมารุมทำร้ายผม มันทำให้ผมตกใจกลัวแทบตาย ทำผมขาอ่อนไปหมด ผมถูกข่มขู่ทางจิตใจนะครับเนี่ย คุณลองดูสิว่าจะชดเชยค่าทำขวัญให้ผมยังไงดี”

รุมทำร้ายแกงั้นเหรอ？

แกตกใจตนขาอ่อนหมดเรี่ยวแรง ถูกทำร้ายทางจิตใจงั้นเหรอ？

วังเปาหน้าขึ้นเลือด

แม่งเอ้ย แกคนเดียวต่อยกับลูกน้องฉันตั้งหลายคน กระทั่งทำให้ฉันยอมแกได้ ยังมีหน้ามาพูดเรื่องแบบนี้อย่างหน้าตายได้ยังไง？

บรรดานักเลงที่เหลือก็พากันเบอกตากว้าง

พวกเขาไม่เคยพบเคยเห็นคนที่หน้าไม่อายแบบนี้มาก่อนเลยจริงๆ

ใครกันแน่ที่เป็นนักเลง？

วังเปาอยากจะอัดลู่เฉินให้จมดิน แต่เขาก็ไม่กล้าจึงได้ระงับอารมณ์โกรธเอาไวพูดว่า “ ลูก……ลูกพี่ รบกวนทิ้งเลขบัญชีไว้ให้ผมหน่อยได้ไหมครับ เงินนี้ผมไม่เอาแล้ว ผมยกให้！”

ถือว่าเขายังมีความฉลาดอยู่บ้าง และคิดได้ว่าอีกฝ่ายไม่เพียงแต่จะให้เขาคายเงินหนึ่งล้านสองนั่นออกมา และยังจะย้อนกลับมาเรียกเงินเพิ่มอีกต่างหาก

เขายังจะกล้าต่อปากต่อคำได้ยังไง หากใช้กำลังก็ไม่สามารถเอาชนะได้อยู่ดี ถ้าให้เรื่องไปถึงตำรวจเขาก็จบเห่อย่างแน่นอนไม่ใช่เหรอ？

เรื่องพวกนี้ที่ทำอยู่มันผิดกฎหมาย

แค่มีคนคุ้มกันเขาอยู่เบื้องหลัง เขาจึงได้กล้าทำแบบนี้

หากต้องถึงขั้นขึ้นโรงขึ้นศาล เขาคิดว่าเสากำบังคนนั้นคงจะตัดหางเขาปล่อยวัดแน่

เนื่องจากผู้หลักผู้ใหญ่ที่มีอำนาจในสังคม จะยอมลงมามีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องพวกนี้ได้ยังไง

มีแต่จะทำให้ชื่อเสียงของพวกเขาต้องแปดเปื้อน

“ไม่สิ เงินนั้นพวกเราติดค้างแกอยู่ พวกเราควรจะคืนให้ เพราะมันเป็นของพวกแก เอาละตอนนี้ได้เวลาคิดค่าทำขวัญได้หรือยัง”

“ก่อนอื่น พวกแกรุมเข้ามาทำร้ายฉัน ทำให้ฉันช้ำในอย่างรุนแรง ชดใช้ค่ายาสักสี่ล้านก็แล้วกัน”

“ต่อไป พวกแกทำให้ฉันขวัญเสีย ส่งผลให้ฉันตกใจจนแทบเสียสติ ดีไม่ดีผมอาจจะเป็นบ้าเลยก็ได้ ค่าทำขวัญสักหกล้านนี่คงไม่มากไป” ลู่เฉินพูดออกมาอย่างเจ้าเล่ห์

วังเปาสีหน้าซีดเผือด เขาคิดไม่ออกว่าค่าทำขวัญอะไรจะแพงขนาดนี้ เขารู้ว่าลู่เฉินจะเรียกไม่น้อยแน่ แต่ก็คาดเดาไว้ที่ประมาณสองล้าน

ต่อให้ตายเขาก็ไม่คาดคิดว่าลู่เฉินจะเรียกค่าทำขวัญสูงถึงสิบล้าน！ ฆ่าเขาให้ตายเขาก็หามาไม่ได้หรอก！！

“ลูกพี่ครับ ทำแบบนี้มันเกินไปหน่อยไหม พวกเราไม่ได้ทำร้ายร่างกายลูกพี่เลย ลูกพี่ต่างหากที่ทำร้ายพวกเรา พวกเราควรเป็นฝ่ายเรียกค่าทำขวัญไม่ใช่เหรอ？” วังเปาเริ่มทนไม่ได้ ใจในเขาตอนนี้ช่างร้อนรน

“ผมบอกว่าพวกคุณทำก็คือทำ ผมบอกว่าเสียขวัญก็คือเสียขวัญ ทำไม？ มีปัญหาอะไรรึเปล่า？”

“……”

ทุกคนในห้องโถงไม่รู้จะพูดอะไร นี่มันยิ่งกว่าการขูดรีดเสียอีก！

แต่พวกเขาก็ไม่กล้าพูดว่าลู่เฉินขูดรีดพวกเขา ไม่อย่างนั้นถ้าลู่เฉินโมโหขึ้นมาอีกและไปฟ้องศาล พวกเขาคงเสียเงินมากกว่านี้แน่ อีกทั้งอนาคตคงจบสิ้น

เนื่องจากพวกเขาทำในสิ่งที่ผิดกฎหมาย

เมื่อเห็นลู่เฉินยังยืนยันคำเดิมอยู่นั้น วังเปาก็แทบกระอักเลือด

ที่ผ่านมาเป็นเขาที่คอยรังแกผู้อื่น แต่ตอนนี้เขากลับถูกผู้อื่นรังแกต่อหน้าต่อตา

“ลูกพี่ครับ ผมว่าลูกพี่ไม่ค่อยมีเหตุผลเท่าไหร่นะ”

แน่นอนว่าวังเปาไม่ยอมควักเงินมากมายขนาดนั้นออกมาแน่ สิบล้านเชียวนะ！ ทั้งเนื้อทั้งตัวของเขามีแค่สองสามล้านเท่านั้น

อีกอย่าง พวกเขาปล่อยเงินกู้นอกระบบคิดว่าเป็นเรื่องง่ายเหรอ？ แต่ละวันต้องเจอกับอันตรายมากมาย ต้องคอยเอาอกเอาใจพวกเจ้าหน้าที่ เหนื่อยจะตายไปรู้ไหม？

ค่าทำขวัญสิบล้าน？

พระเจ้า！ ต่อให้เขาตายก็หามาไม่ได้หรอก

“ไม่มีเหตุผลงั้นเหรอ？ ผมได้รับบาดเจ็บหรือเปล่าคิดว่าผมไม่รู้ตัวเองหรือไง？” สีหน้าของลู่เฉินเคร่งขรึม และน้ำเสียงต่ำทุ้ม

“ลูกพี่ครับ อย่าดูถูกมืออาชีพอย่างพวกเราได้ไหม？” วังเปาตอบกลับไป

“มืออาชีพเหรอ？ อย่างนี้แสดงว่าพวกคุณนี่เป็นหมอด้วยสินะ แค่มองด้วยตาก็รู้ว่าผมบาดเจ็บหรือเปล่า？”

ลู่เฉินโมโหและตะโกนออกไปว่า “ไปเรียกหัวหน้าพวกแกออกมาซะ ไม่อย่างนั้นฉันคงต้องปิดกิจการพวกแกลง！”

วังเปาและลูกน้องต่างสะดุ้งในคำพูดของลู่เฉิน แม่งเอ้ย ทำไมหัวแข็งดื้อดันแบบนี้นะ？

“ได้ ตกลง ในเมื่อแกอยากเจอเจ้านายนัก ฉันจะโทรหาเขาให้ แต่ว่าถ้าเจ้านายมาแล้วหวังว่าแกจะไม่รู้สึกผิดหวังที่ทำแบบนี้”

คำพูดของลู่เฉินเตือนสติวังเปาขึ้นมาได้

เจ้านายของพวกเขาเป็นใหญ่เป็นโตมีหน้ามีตาในสังคม แม้ว่าไอ้กระจอกนี่มันจะต่อยเก่ง แต่ก็แค่พวกใช้กำลังเท่านั้น อยู่ต่อหน้าเจ้านายของพวกเขา ต่อให้ถูกลอตเตอรี่ร้อยล้านก็ไม่ได้มีประโยชน์อะไรขึ้นมา เงินแค่นี้เป็นเพียงแค่ตัวเลขเล็กน้อย

วังเปายิ้มให้ลู่เฉินอย่างเจ้าเล่ห์ และหยิบมือถือออกมา

พวกนักเลงที่เหลือก็ไม่มัวแต่นอนร้องโอดโอยอีกต่อไป พวกเขาลุกขึ้นมาและจ้องมองลู่เฉินอย่างอาฆาต

พวกเขาอยากจะรู้นักว่าอีกเดี๋ยวลู่เฉินจะเอาตัวรอดยังไง！