พ่อจอมผยอง / คุณพ่อสายเปย์ - บทที่142 แผ่นดินไหว

บทที่142 แผ่นดินไหว

เมื่อลู่เฉินได้ยินคำพูดของเสี่ยวชัวจุน ก็เข้าใจได้ว่าทำไมเขาถึงเอ่ยถามอย่างระมัดระวังแบบนี้

เนื่องจากเขากลัวว่าลู่เฉินจะไม่พอใจและเอาเรื่องไปถึงเซ่เว่ยเหาได้ เมื่อถึงเวลานั้นเสี่ยวชัวจุนก็จะไม่สามารถควบคุมสถานการณ์ได้อีกต่อไป

ลู่เฉินให้ความสำคัญกับเสี่ยวชัวจุนค่อนข้างมาก จึงไม่ต้องการให้เขาลำบากใจ

บอกตามตรงว่าหากก่อนหน้านี้เขารู้ว่าคนของMoonlight Bathsรู้จักกับเสี่ยวชัวจุนละก็ เขาคงไม่ให้เสี่ยวชัวจุนเข้ามายุ่งกับเรื่องนี้แน่นอน

แต่ที่เขาทำแบบนี้เพราะหนึ่ง เขาไม่รู้ว่าผู้ใหญ่เหล่านั้นมีส่วนเกี่ยวข้องกับMoonlight Baths สองเพราะเขาต้องการสั่งสอนจางดาวเรนเท่านั้น

จางดาวเรนต้องการก่อความวุ่นวายให้ร้านค้าเขาไม่ใช่เหรอ！ คิดว่าเขาจะนั่งรอให้คนอื่นมารังแกก่อนหรือไง เขาต้องการบอกกับจางดาวเรนว่าการที่จะเป็นศัตรูกับเขาก็ควรรู้ถึงความสามารถของตัวเองเสียก่อน

แม้เขาจะเพิ่งเข้ามามีบทบาทในหยูโจว แต่เขาก็ไม่ได้เกรงกลัวสี่ตระกูลใหญ่แม้แต่น้อย

”เสี่ยวชัวจุนครับ ผมเพียงแค่ต้องการสั่งสอนจางดาวเรนเท่านั้น วันนี้ต้องขอโทษจริงๆและก็ขอบคุณทางเจ้าหน้าที่จำรวจทุกท่านด้วย” ลู่เฉินรู้ดีว่าเสี่ยวชัวจุนต้องการให้เขาพูดอะไรบางอย่าง และเขาเชื่อว่าเสี่ยวชัวจุนคงเข้าใจในความหมายของเขาดี

เป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆ เมื่อได้ยินคำพูดของลู่เฉิน น้ำเสียงของเสี่ยวชัวจุนก็เปลี่ยนไปมาก พวกเขาสองคนคุยกันอยู่สักพักจึงวางสายลง

แม้ว่าเรื่องบางเรื่องลู่เฉินจะไม่ชอบเท่าไหร่ แต่เขาก็ไม่ควรเข้าไปเหยียบเส้นใคร อย่างน้อยตอนนี้เขาไม่มีกำลังมากพอจะควบคุมทุกเรื่องได้ เขาจะไม่เสี่ยงไปก้าวก่ายเส้นนั้น

อาจจะพูดว่าลู่เฉินเอาตัวรอดเก่งก็ว่าได้ เพราะเขาก็เป็นแค่นักธุรกิจ ก็มีเพียงจิตวิญญาณของนักธุรกิจเท่านั้น

เรื่องไหนไม่ควรเข้าไปยุ่ง เขาก็จะไม่ยุ่งเด็ดขาด

หลังจากรับฉี๋ฉ์แล้วลู่เฉินก็ไปตลาดซื้อกับข้าวตามเคย เมื่อหลินอี้จุนเลิกงานก็กลับบ้านตรงเวลา เพียงแต่เมื่อลู่เฉินเรียกเธอมากินข้าว เธอกลับไม่กิน ไม่แม้แต่จะพูดอะไรออกมา

ภายในใจลู่เฉินก็ค่อนข้างสับสน เมื่อเห็นหลินอี้จุนงโมโหอยู่แบบนี้ เขาจะบอกความจริงแก่เธอดีไหม！

เมื่อเห็นว่าหลินอี้จุนทำกับข้าวกินเอง ลู่เฉินก็รู้ดีว่าเธออารมณ์ไม่ดีมากแน่ๆ จึงได้เดินตรงเข้าไปในครัวเตรียมจะบอกความจริงกับเธอ แต่หลินอี้จุนหันหลังกลับมามองเขา

ใบหน้าหลินอี้จุนตอนนี้ไม่มีความรู้สึกใดๆ และไม่ได้โกรธเหมือนตอนที่ได้รับโทรศัพท์จากแม่ เธอพูดออกมาอย่างใจเย็นว่า “ผู้ชายทุกคนเมื่อมีเงินก็หนีเรื่องความยั่วยุไม่พ้นอย่างงั้นเหรอ！”

“ยั่วยุอะไร！” ลู่เฉินถามออกมาด้วยความไม่เข้าใจ

“โอเค ถ้างั้นฉันขอถามคุณหน่อย นอกจากเรื่องที่คุณปิดบังฉันว่าเป็นทายาทเศรษฐีแล้ว ยังมีเรื่องอะปิดบังฉันอีก！” หลินอี้จุนจ้องไปที่ดวงตาคู่นั้นของเขาอย่างไม่ให้คลาดสายตา แต่ก็หาความผิดปกติไม่เจอ

“นอกจากเรื่องนั้นแล้วผมไม่มีอะไรปิดบังคุณจริงๆ ที่จริงก่อนหน้านี้ผมก็เคยบอกคุณตั้งหลายครั้งแล้วว่าผมเป็นทายาทเศรษฐี แต่คุณก็หาว่าผมบ้า คุณไม่เชื่อผมเอง ผมเลยไม่อยากพูดต่อให้ยืดยาว หลังจากนั้นที่ผมปกปิดต่อมาก็เพราะผมมีเหตุบางอย่าง ที่ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่คุณควรรับรู้” ลู่เฉินพูดออกมาโดยไม่ต้องคิด

“อื้ม！ เรื่องตัวตนของคุณฉันไม่ว่า จะโทษก็โทษที่ฉันไม่เชื่อคุณแต่แรกเอง แต่คุณแน่ใจนะว่าไม่มีเรื่องอื่นปิดบังฉันอยู่！” หลินอี้จุนมองค้อนลู่เฉิน

“ผมไม่มีอะไรปิดบังคุณอีกแล้วจริงๆ ในเมื่อคุณเดาออกแล้วว่าผมเป็นเจ้าของเทคโนโลยีอี้ฉี ก็น่าจะรู้ว่าผมตั้งใจเลื่อนตำแหน่งให้คุณที่บริษัท โปรเจคทั้งสองอย่างที่คุณทำ ผมก็เป็นคนคอยช่วยอยู่เบื้องหลังเอง ส่วนเรื่องอื่นผมไม่มีจริงๆ” ลู่เฉินพูดยืนยันความบริสุทธิ์ของเขา

หลินอี้จุนไม่พูดอะไร ได้แต่หันหลังกลับไปทำกับข้าวต่อ

เพียงแต่แววตาของเธอแฝงไปด้วยความผิดหวังและโศกเศร้า

หากเพียงแค่แม่ของเธอเป็นคนบอกว่าเจอลู่เฉินที่Moonlight Baths เธออาจจะไม่เชื่อเท่าไหร่ เพราะแม่ไม่ชอบลู่เฉินมาแต่ไหนแต่ไร และอยากให้เธอเลิกกับลู่เฉินแต่งงานใหม่กับเศรษฐี

แต่เธอก็ได้ถามหลินอี้เจียและได้คำตอบว่าหลินอี้เจียก็เห็นเต็มสองตาว่าลู่เฉินอยู่ที่นั่น จะให้เธอพูดเข้าข้างตัวเองได้ยังไงกัน

“เอาละ คุณยังมีอะไรสงสัยอยู่อีกหรือเปล่า คุณถามมาได้เลย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไร ผมก็จะบอกคุณตามตรงทุกประการ” เมื่อหลินอี้จุนหันหลังกลับไปด้วยน้ำตาคลอเบ้า ลู่เฉินก็เจ็บปวดใจ

“คุณออกไปก่อนได้ไหม ฉันไม่มีอะไรจะถามตอนนี้ และไม่จำเป็นต้องถามแล้ว” หลินอี้จุนพูดด้วยเสียงต่ำทุ้ม เธอผิดหวังมาก ผิดหวังมากจริงๆ หากลู่เฉินเป็นคนบอกเธอด้วยตัวเองและขอให้เธออภัยให้ เธออาจจะให้โอกาสเขาอยู่บ้าง แต่ตอนนี้ลู่เฉินทำให้เธอหมดความอดทนแล้วจริงๆ

หลินอี้จุนสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา

เธอไม่อยากร้องไห้ต่อหน้าลู่เฉิน ต่อให้เธอจะร้องไห้ ก็คงจะหนีไปร้องไห้คนเดียวไกลๆ！

ลู่เฉินมองดูหลินอี้จุนจากด้านหลัง เขายื่นมือออกไปตั้งใจจะโอบกอดเธอ แต่คำพูดที่เย็นชาของเธอทำให้เขาวางมือลง

นอกจากเรื่องตัวตนของเขาแล้ว เรื่องอื่นเขาไม่มีอะไรปิดบังเธออีกจริงๆ เขาไม่เคยทำเรื่องอะไรที่จะทำลายความรู้สึกของทั้งสองคนเลยจริงๆ

“ถ้าคุณอยากถามเมื่อไหร่ค่อยถามแล้วกัน” เมื่อหลินอี้จุนไม่เชื่อใจเขาแบบนี้ ลู่เฉินเองก็ผิดหวังเหมือนกัน เขาลังเลอยู่สักพักแล้วตัดสินใจเดินออกไป

ในคืนนั้นหลินอี้จุนแยกห้องนอนกับลู่เฉิน ท่าทีที่เย็นชาต่อเขา ทำให้ลู่เฉินนอนไม่หลับและคิดมากทั้งคืน

เช้าวันต่อมา ลู่เฉินส่งฉีฉีไปโรงเรียนตามปกติ

เมื่อขับมาได้ครึ่งทาง ก็ได้ยินเสียงประกาศเตือนจากศูนย์กระจายเสียงประจำเมือง

“อีกยี่สิบวินาทีจะมีแผ่นดินไหวรุนแรง กรุณาเข้าสู่ที่ปลอดภัยภายในยี่สิบวินาที 18 17 ……”

เสียงเตือนภัยดังขึ้นพร้อมกันทั่วเมือง หลังจากผ่านไปสองสามวินาที ทุกคนก็รู้สึกตัวว่าจะมีแผ่นดินไหวเกิดขึ้นและตามมาด้วยเสียงโหวกเหวกโวยวายวิ่งกันอลหม่าน

พร้อมกับเสียงเตือนภัยที่ดังจนทำให้ผู้คนสติแตกและหวาดกลัว

บัดนี้ลู่เฉินอยู่ด้านหน้าบ้านตึกหลังหนึ่ง บ้านธรรมดาแบบนี้ต้องไม่สามารถรองรับแรงสั่นสะเทือนได้แน่ แต่จากการประกาศเมื่อครู่ทำให้การจราจรติดขัด เขาไม่พูดอะไรได้แต่อุ้มฉีฉีลงจากรถและวิ่งหนีให้ห่างจากตึกนั้นไกลที่สุด

“5 4 3 2 1 ตื้ดดดดดดดดดดดด”

เมื่อสัญญาณเตือนนับถึงเลขสุดท้าย ทุกคนก็เห็นภาพเมืองนี้สั่นไหวไปมา อาคารเก่าแก่บางหลังก็เริ่มมีรอยร้าว

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับภัยธรรมชาติแบบนี้ ไม่ว่าใครก็ล้วนเท่าเทียมกัน

แม้แต่ลู่เฉินเอง บัดนี้เขาก็กังวลไม่น้อยแต่ยังบังคับตัวเองให้อยู่ในความสงบได้

ส่วนฉีฉีไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็หวาดกลัวและซุกอยู่ในอ้อมกอดของลู่เฉิน

“ใครก็ได้ช่วยด้วยค่ะ ลูกฉันติดอยู่ที่ชั้นห้า ช่วยด้วยค่ะช่วยด้วย！ ได้โปรดช่วยลูกฉันด้วยค่ะ！” ผู้หญิงวัยกลางคนขาพิการคนหนึ่งตะโกนออกมาและมองไปยังอาคารที่กำลังจะพังลงมา เธอร้องขอความช่วยเหลือจากคนรอบข้างอย่างน่าสงสาร