พ่อจอมผยอง / คุณพ่อสายเปย์ - บทที่149 คุณกล้าเรียกตัวเองว่าชนชั้นสูง

บทที่149 คุณกล้าเรียกตัวเองว่าชนชั้นสูง

ทันทีที่เสียงของลู่เฉินลดลง ทุกคนก็ได้ยินเสียงแตกอีกครั้ง

อู๋ไคส่งเสียงร้อง ในที่สุดร่างของเขาก็ล้มลงไป ขาทั้งสองข้างงอไปข้างหลัง และทั้งร่างของเขานอนลงบนพื้น เหมือนสุนัขที่กำลังเจ็บ

ทุกคนเหมือนหยุดหายใจ ทั้งตัวสั่นและใบหน้าของพวกเขาเริ่มซีดลง

จริงๆลู่เฉินควรคุกเข่าลงเพื่อขอความเมตตาจากอู๋ไค ไม่คิดว่าลู่เฉินจะหยิ่งและโหดเหี้ยมมากขนาดนี้ ไม่เพียง แต่เขาไม่ขอโทษอู๋ไค เขายังทำให้ขาของอู๋ไคเป็นแบบนี้

เราต้องรู้ว่าบ้านอู๋เป็นคนรวยที่มีชื่อเสียงในหยูโจว และพ่อของอู๋ไคมีทรัพสินไม่น้อยกว่าหนึ่งพันล้าน

ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงกล้าทำลายอู๋ไค

“แล้วก็นาย” ลู่เฉินทิ้งอู๋ไคก่อนจะหันไปมองชายหนุ่มที่สาดไวน์ใส่หน้าเขา

สาเหตุที่เขาโกรธมาก ก็เพราะชายหนุ่มสาดไวน์แดงให้เขา

ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่โกรธถึงขั้นนี้

ชิ ~~

ทุกคนหยุดหายใจ

ทำให้ขาอู่ไคเป็นแบบนั้น ยังจะทำของอีกคนอีก ผู้ชายคนนี้มันสกปกขนาดไหน?

เขาไม่รู้เลยหรอว่างานเลี้ยงนี้เป็นขององค์กรของบ้านเฉิน เขาไม่กลัวเลยหรอ?

ปึ้ง!

ชายหนุ่มคนนั้นเห็นบางอย่างในดวงตาของลู่เฉิน ขาของเขาอ่อนลงและเขาตกใจต้องคุกเข่าลงด้วย

“ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ ผมไม่ได้ตั้ใจจะเล็งไปที่คุณ อู๋ไคตั้งหาก เป็นเพราะความคิดอู่เฉิน ผมโดนเขาบังคับโปรดปล่อยผมไปเถอะ!” ชายหนุ่มหน้าซีดตัวสั่นและร้องขอความเมตตา

“ไม่ว่าเขาจะบังคับคุณหรือไม่ เมื่อคุณสาดไวน์มาที่ใบหน้าของฉัน คุณควรเตรียมพร้อมที่จะเจออะไรแบบนี้” ลู่เฉินพูดอย่างไม่แยแส และเตะไปที่ใบหน้าของชายหนุ่มและจมูก

ชายหนุ่มกรีดร้องและกลิ้งไปกับพื้นพร้อมจับจมูกของเขา

ทุกคนต่างกันกลัว ท่ามกลางคนรอบข้าง ในหมู่เพื่อนของพวกเขา นี่เป็นคนหนุ่มที่โหดร้ายที่สุดเท่าที่พวกเขาเคยพบมา

ลู่เฉินหันไปหาอู๋ไคซึ่งนอนขดตัวอยู่บนพรมแล้ววางเท้าลงบนใบหน้าของเขาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ฉันได้ยินว่าคุณชนรถของฉัน ฉันบอกอะไรคุณ ถ้ารถฉันเป็นไรไป นายใช้คืนไม่หมดหรอก”

อู๋ไคอึ้ง รถของลู่เฉินโดนเละขนาดนั้น ใครจะไปรู้ลู่เฉินจะโหดแบบนี้

“ คุณกล้าที่จะทำกับฉันแบบนี้ รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร? คิดว่าคุณสามารถยั่วโมโหฉันได้” อู๋ไคทนกับความเจ็บปวดของกระดูกหักที่ขาของเขา และตะโกนด้วยความโกรธ

“สำหรับคุณแล้ว สำคัญมาก สำคัญที่ว่านี้ นายต้องจำ อยู่ที่หยูโจว ไม่มีใครสามารถยั่วโมโหลู่เฉินได้” ลู่เฉินยิ้มจาง ๆ ดวงตาเขาเริ่มมีความมั่นใจ

เขาแข็งแกร่งขนาดนี้ เขาจึงกล้าที่จะมั่นใจ

ก่อนหน้านี้ที่สาวสวยดูถูกลู่เฉิน ได้ยินคำพูดของลู่เฉิน และเห็นความมั่นใจและความหยิ่งบนใบหน้าของลู่เฉิน ทำให้พวกเขาหัวใจละลาย

นี่สินะคือความหยิ่งของผู้ชาย

ไม่สำคัญว่าสิ่งที่เขาพูดจะเป็นความจริงหรือไม่ แต่ใครจะมีออร่าไปกว่าเขา

ชายคนนั้นต้องไม่ใช่คนธรรมดา

“พวกคุณ ใครมีปัญหาอะไรอีกไหม” ลู่เฉินหันไปมองทุกคน ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยเรื่องตลก

เขาได้ยินชัดเจน และก่อนกน้าคนเหล่านี้ยังส่งเสียงอยู่เลย

ทุกคนไม่กล้าออกตัวตัว และแม้แต่คนที่ร่ำรวยอย่างอู๋ไคก็ถูกเขากระทำโดยตรง พวกเขาจะกล้สทำอะไรอีก

ในตอนนี้ไม่มีใครกล้าสบตาลู่เฉิน

อะไรคือไร้ประโยชน์

อะไรคือขยะ

ก่อนหน้านี้มีแต่ผู้คนด่าไม่หยุด แต่พอได้เห็นลู่เฉินออกแรง พวกเขาถึงได้รู้ ตัวเองต่างหาก ที่เป็นสวะขยะสังคม

เพราะไม่มีใครอยากโดนเหมือนอู่ไค

แต่การพูดตอนนี้ก็ไม่ได้ช่วยอะไรแล้ว

อย่างไรก็ตามวันนี้เป็นงานประจำบ้านของคุณหนูเฉิน ผู้ชายคนนี้ได้ทำร้ายแขกคนที่คุณเฉินเชิญมา คุณเฉินปล่อยไปก็แปลกแล้ว

“บ้านนอกอย่างพวกนาย กล้าเรียกตัวเองเป็นชนชั้นสูงได้ไง? แถมยังดูถูกคนอื่นได้อีกหรอ?” ลู่เฉินพูดประชดเมื่อได้ยินพูดของทุกคน

ในแวดวงสังคมชั้นสูง ในสายตาของลู่เฉิน คนร่ำรวยเหล่านี้เป็นเหมือนกลุ่มหนอน

กลุ่มหนอนที่กัดกินและพยุงตัวเพื่อเอาชนะ

ชนชั้นสูงที่แท้จริง ต้องเป็นผู้คนมารวมตัวกัน ไม่พูดถึงการสนทนาประจำวันเกี่ยวกับแนวโน้มเศรษฐกิจ แนวโน้มระหว่างประเทศ ไม่อวดความสำเร็จ ก็ดูถูกผู้อื่น หรือมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น ทำให้ผู้อื่นอับอาย

การแสดงออกที่น่าขันของลู่เฉิน

แต่ไม่มีใครกล้าเถียงลู่เฉินสักคำ

“คุณเฉิน มาแล้ว!”

ในขณะนี้ จู่ๆก็มีคนตะโกนขึ้น

“มาแล้วหรอ คุณเฉินมาแล้วจริงๆหรอ?”

ทุกคนมองหน้ากันราวกับเห็นผู้ช่วยชีวิต

ในเวลานี้สาวสวยสวมชุดราตรีกำลังเดินมาทางด้านนี้ ข้างๆพวกเธอคือพี่ชายของครอบครัวที่นำโดยจางดาวเรน

“หลานหลาน ฉันอยากจะแนะนำเพื่อนให้เธอรู้จัก รับรองเธอต้องชอบแน่ๆ” เฉินจือหรานพูดกับสาวงามข้างๆเธอ

หญิงสาวประมานอายุยี่สิบสองปีสวมชุดราตรีสีน้ำเงิน ประดับเพชรบนหัว สูงส่งเหมือนเจ้าหญิง

ผู้หญิงคนนี้มีชื่อว่าหลานหลิน ซึ่งเป็นผู้หญิงคนโตของตระกูล หลาน

เธอกับเฉินจือหรานเป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนมหาวิทยาลัยและมีความสัมพันธ์ที่ดีมาก ครั้งนี้เลยมาเยี่ยมเฉินจือหรานด้วย

“จือหราน เธอไม่ได้โกหกฉันใช่ไหม หยูโจวมีเจ้าชายรูปหล่อเธอก้ไม่แนะนำให้ฉันรู้จัก แนะนำให้รู้จักสิ หรือว่าไม่อยาก ” หลานรินพูดติดตลก .

“พูดตามตรง ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากให้หน้าพี่น้องฉันนะ ที่เรียกกันเจ้าชายทั้งสี่ต่อหน้าพวกเขา จริงแล้วไม่ใช่อะไรเลย” เฉินจือหรานยิ้ม

ดวงตาของหลานหลินเปร่งประกาย จากนั้นเขาได้ยินจางดาวเหรน ที่อยู่ข้างๆเขาพูดขึ้น: “จือหราน ฉันจะไม่ยอมรับสิ่งที่คุณพูด ถ้าคุณต้องการแนะนำคุณหลานไม่ใช่พี่ชายเธอ ไม่ใช่หลิวซาน และถ้าไม่ใช่คนที่นี้ จะมีใครอีก? ”

“นายแน่ใจหรือว่าต่อหน้าคนอื่นนายก็มีความเป็นคนหรอ?” เฉินจือหรานมองไปที่จางดาวเรนอย่างแดกดัน

การแสดงออกของจางดาวเหรอค่อนข้างน่าเกลียด คำพูดของ เฉินจือกรายทำให้เขานึกถึงใครบางคน แต่ยิ่งเขานึกถึงคน ๆ นั้นเขาก็ยิ่งรู้สึกไม่พอใจ

ผู้ชายคนนั้นก็แปลกคน เป็นแค่เจ้าของซูเปอร์มาร์เก็ต แต่เจ้าของซูเปอร์มาร์เก็ตคนนี้ เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาเขาโกงครอบครัวของเขาด้วยซ้ำและทำให้ร้านโดนตรวจค้น

แต่โชคดีที่เรื่องนี้ถูกซูจูช่วยไว้ ไม่งั้นไม่รอดแน่

“จือหราน เธอพูดแบบนี้ ฉันเริ่มจะสงสัยคนๆนั้นละ” หลานหลินพูดด้วยดวงตาที่สว่าง

ในขณะนี้ฉันเห็นกลุ่มคนที่ร่ำรวยรวมตัวกันอยู่รอบ ๆ พวกเขาทั้งหมดสีหน้าไม่ดีเลย

“คุณเฉิน ไม่ได้การล่ะ มีคนบ้าหลุดเข้ามาแล้ว ทำร้ายอู๋ไคและอีกคน คุณรีบไปดูดีกว่า”

“ ใคร?” เฉินจือหรานถามด้วยน้ำเสียงทุ้มด้วยสีหน้าเปลี่ยนไป

“นั่นไงเขา!”

ทุกคนชี้ไปที่ลู่เฉิน และแต่ละคนก็แสดงความรู้สึกของการแก้แค้น