พ่อจอมผยอง / คุณพ่อสายเปย์ - บทที่40 การเปลี่ยนแปลงของบ้านตระกูลลู่

บทที่40 การเปลี่ยนแปลงของบ้านตระกูลลู่

เสี่ยวจิงประหลาดใจและซาบซึ้งในเวลาเดียวกัน

เขาคิดไม่ถึงมาก่อนว่าลูกพี่เฉินจะแต่งตั้งให้เขาเป็นผู้จัดการเช่นนี้

มันทำให้เขามีความรู้สึกสามารถตายแทนเพื่อนที่รู้ใจได้เหมือนในสำนวน

เมื่อหลินอี้จุนเดินทางกลับมาจากการเจรจากับวังเหว่ย เห็นฟ่านหมิงและหยูไห่คุกเข่าอยู่ข้างหน้าบริษัท อีกทั้งมีป้ายสุนัขแขวนคอ ก็ตกใจจนเอามือขึ้นมาปิดปากไว้ แม้แต่เธอโดนไปชนเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเข้ายังไม่รู้ตัว

“ยังไม่รีบเอารถผู้จัดการหลินไปจอดอีก มัวทำอะไรอยู่？” เสี่ยวจิงพูดขึ้นกับยามคนที่หลินอี้จุนเดินชน

เมื่อยามคนนั้นได้สติกลับมาก็รีบเดินมาทำความเคารพหลินอี้จุนที่รถแล้วพูดขึ้นว่า “ผู้จัดการหลิน ให้ผมช่วยจอดรถให้นะครับ”

“คะ เรียกฉันว่าอะไรนะ？” หลินอี้จุนอยู่ในอาการงุนงง เธอเป็นเพียงหัวหน้าธรรมดาคนหนึ่ง ใช่ผู้จัดการเสียที่ไหนเล่า？

“ผู้จัดการหลินไงครับ？” ยามคนนั้นพูดต่อ

หลินอี้จุนงงหนักกว่าเดิม

“ผู้จัดการน่าจะยังไม่ทราบข่าว ระหว่างที่ผู้จัดการเดินทางกลับมา ผู้ถือหุ้นรายใหม่ได้เลื่อนตำแหน่งให้คุณเป็นผู้จัดการฝ่ายขายแล้วครับ” เสี่ยวจิงเดินมาแล้วยิ้มให้

ก่อนหน้านี้เสี้ยจุนกำชับเขาไม่ให้พูดเรื่องผู้ถือหุ้นรายใหม่แก่หลินอี้จุน เขาก็ไม่เข้าใจเท่าไรนัก แต่เมื่อเสี้ยจุนบอกว่านี่เป็นวัตถุประสงค์ของลู่เฉิน เขาก็ไม่กล้าเอ่ยถึงตัวตนที่แท้จริงของลู่เฉินออกมาต่อหน้าหลินอี้จุน

“ฉัน……ทำไมฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย？” หลินอี้จุนเดินลงจากรถแล้วถามเสี่ยวจิงด้วยความสงสัย

“เป็นเรื่องจริงครับผู้จัดการหลิน หัวหน้าเสี่ยวจิงก็ได้รับการเลื่อนขั้นจากผู้ถือหุ้นรายใหม่เหมือนกัน ไม่เชื่อลองไปถามสองคนนั้นดู” ยามคนนั้นชี้นิ้วไปทางฟ่านหมิงและหยูไห่ที่คุกเขาอยู่ข้างๆ จากนั้นขึ้นรถนำไปเข้าจอด

หลินอี้จุนเดินไปทางทั้งสองด้วยความสงสัย เห็นว่าป้ายห้อยคอนั้นมีข้อความอยู่ว่า “ผมมันเลว ไม่ใช่คน ไม่ควรปล่อยข่าวลือเสียหายของผู้จัดการหลิน ขอให้ผู้จัดการหลินให้อภัยผมด้วย” เมื่อเห็นข้อความบนป้ายนั้นหลินอี้จุนก็รู้สึกโกรธมาก “ผู้จัดการฟ่านคะ พวกคุณปล่อยข่าวลือนั้นลับหลังฉันจริงๆเหรอ？”

ฟ่านหมิงตัวสั่นสะท้าน แม้ในใจจะไม่อยากทำเช่นนี้แต่เขาก็ได้แสดงท่าทีขอร้องแล้วพูดว่า “ผู้จัดการหลิน ขอโทษครับ พวกเรามันไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ขอให้เห็นแก่ที่เราร่วมงานกันมาหลายปี โปรดยกโทษให้ผมด้วย”

หลินอี้จุนสูดหายใจเข้าแล้วหันไปถามหยูไห่ว่า “หัวหน้าหยู คุณละคะ？ฉันจำได้ว่าไม่เคยทำอะไรให้คุณเดือดร้อนเลย ทำไมถึงทำกับฉันแบบนี้？”

หยูไห่ตกใจกลัวจนตัวสั่น “ผู้จัดการหลินครับ ผม……ผมขอโทษ ผมผิดไปแล้ว วันนี้ที่พวกเรามาคุกเข่าอยู่ที่นี่ก็เพื่อหวังว่าคุณจะให้อภัยพวกเรา ขอร้องเถอะครับ ให้โอกาสพวกเราอีกสักครั้ง！”

เมื่อนึกถึงตัวตนที่แท้จริงของลู่เฉิน เมื่อคิดไปว่าหากไม่ได้รับการอภัยเขาจะเป็นอย่างไร หยูไห่เกิดอาการกลัวมาจนแทบร้องไห้ออกมา

“ใครเป็นคนบังคับให้พวกคุณทำแบบนี้？” หลินอี้จุนรวบรวมสติแล้วถามขึ้น

“ลู่……ผู้บริหารลู่ ผู้ถือหุ้นรายใหม่” เมื่อนึกขึ้นได้ถึงคำพูดของเสี้ยจุน เขารีบเปลี่ยนจากลู่เฉินเป็นผู้บริหารลู่ในทันที

“เหอะๆ งั้นเชิญพวกคุณคุกเข่าต่อไปเถอะนะคะ” หลินอี้จุนโมโหแล้วเดินออกจากบริษัทไป

หลายวันมานี้ที่เธอผู้คนนินทาต่างๆนานา ทำให้เธอรู้สึกอับอายยิ่งนักและยังไม่สามารถให้อภัยพวกเขาได้ในเวลานี้

เมื่อหลินอี้จุนจากไป ฟ่านหมิงและหยูไห่ก็ถอดหายใจอย่างโล่งอก

ลู่เฉินบอกให้พวกเขาทำอย่างนี้สองวัน คาดว่าสองวันนี้หลินอี้จุนคงให้อภัยพวกเขาบ้างแล้ว

เมื่อหลินอี้จุนมาถึงฝ่ายขายก็พบว่าผู้บริหารเสี้ยนั้นยืนรอเธออยู่ที่โต๊ะทำงาน

“ผู้จัดการหลิน กลับมาแล้วเหรอครับ โครงการทะเลสาบจิงหลงเป็นอย่างไรบ้าง” เลขาของเขาเอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้ม

“ราบรื่นดีทุกอย่างค่ะ จะเริ่มมีการทยอยส่งสินค้าในเดือนหน้า และส่งเสร็จภายในสองครั้ง” หลินอี้จุนกล่าว

“ผู้จัดการหลินก็คือผู้จัดการหลิน เก่งมากจริงๆ อ้อใช่ ผู้บริหารลู่ได้ยินว่าคุณทำโครงการวิลล่าทะเลสาบจิงหลงได้สำเร็จจึงได้เลื่อนขั้นให้คุณด้วยตัวเอง นี่เป็นหนังสือคำสั่งครับ” เลขาพูดขึ้นพร้อมกับยื่นเอกสารในมือให้หลินอี้จุน

“ขอบคุณผู้บริหารลู่มากๆค่ะ” หลินอี้จุนพยายามเก็บความดีใจไว้แล้วยิ้มออกมา

เลขายิ้มในใจว่า ผู้บริหารลู่ก็คือสามีของเธอไง ก็ไม่เข้าใจ

ผู้บริหารลู่จริงๆว่าคิดอะไรอยู่ ตัวเองซื้อบริษัทนี้แล้วยังไม่ยอมบอกภรรยาอีก แปลกคนเสียจริง

หลิวหยานฉี๋และพนักงานคนอื่นเห็นเข้าก็พากันอิจฉาหลินอี้จุน แต่พวกเธอก็ทำได้แค่ยอมรับความจริง

ขนาดฟ่านหมิงละหยูไห่ยังต้องยอมคุกเข่าขอโทษเธอที่หน้าบริษัท จะมีใครกล้าเสียมารยาทต่อหน้าเธอกันอีกละ？

หาเรื่องใส่ตัวชัดๆ

อีกอย่างพวกเขาก็เข้าใจแล้วว่า

เรื่องราวที่ได้ยินมาของหลินอี้จุนและผู้บริหารเสี้ยนั้นไม่เป็นความจริง

ในตอนนี้ความสัมพันธ์ของหลินอี้จุนและผู้บริการลู่กลับไม่มีใครสงสัย

หากเรื่องนั้นเป็นความจริง ผู้บริหารลู่คงไม่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟและทำโทษเขาทั้งสองให้คุกเข่าหน้าบริษัทเช่นนั้น และยังเลื่อนขั้นให้หลินอี้จุนอีกด้วย？

“ยินดีด้วยครับผู้จัดการหลิน！”

บรรดาพนักงานฝ่ายขายต่างพากันมาร่วมยินดีกับเธอ

“ขอบคุณทุกคนมากนะคะ ต่อไปนี้พวกเรามาร่วมแรงร่วมใจกันพัฒนาศักยภาพของการทำงานไปด้วยกันนะคะ” หลินอี้จุนพูด

ขึ้น

หลิวหยานฉี๋แม้ว่าจะไม่พอใจนัก แต่ก็เดินหน้าขึ้นไปและพูดว่า “ยินดีกับผู้จัดการหลินด้วยนะคะ และขอโทษในเรื่องเมื่อวานที่ฉันพูดไปแบบนั้น”

หลินอี้จุนมองดูหลิวหยานฉี แม้ว่าเธอจะยังขุ่นเคืองอยู่เล็กน้อย แต่เมื่อคิดๆดูก็ได้แต่ส่ายหัวแล้วพูดว่า “ช่างมันเถอะค่ะ เรื่องที่ผ่านมาแล้วก็ให้มันผ่านไป พวกเรามาเริ่มต้นกันใหม่ยังไม่สาย”

อย่างไรเสียฟ่านหมิงและหยูไห่เองก็คุกเข่าสำนึกผิดแล้ว เธอเองก็ไม่ได้โกรธเคืองมากมายเท่าไรนักถึงขนาดให้อภัยหลิวหยานฉี๋ไม่ได้

“ขอบคุณผู้จัดการหลินมากนะคะ อ้อ ไหนๆวันนี้ก็เป็นวันดี หลังเลิกงานฉันขอใช้โอกาสนี้เลี้ยงข้าวพวกเราทุกคนเลยเป็นไง！” หลิวหยานฉี๋เอ่ยขึ้น

ตอนนี้เธอไม่สามารถพึ่งพาฟ่านหมิงได้อีกแล้ว แม้ว่าเขาจะยังทำงานต่อก็เป็นได้แค่รองผู้จัดการเท่านั้น

หลิวหยานฉี๋ถึงแม้ว่าจะไม่พอใจที่หลินอี้จุนเลื่อนขั้นนำหน้าเธอไปอย่างรวดเร็วเพียงนี้ แต่อย่างไรเธอก็เป็นหัวหน้า ความรู้สึกที่มีต่อเธอก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

เธอต้องการใช้โอกาสนี้ชดเชยในสิ่งที่เคยทำไว้กับหลินอี้จุน กระทั่งต้องการมอบความบริสุทธิ์ใจอย่างแท้จริงให้กับเธอ

ถือได้ว่าเธอตาสว่างแล้วจริงๆ หากเธอยังต้องการทำงานอยู่ที่นี่ ก็ควรจะทำดีต่อหลินอี้จุนเอาไว้

หลินอี้จุนเองได้เลื่อนสองขั้นภายในเวลาไม่กี่วัน และยังสามารถกำจัดฟ่านหมิงไปได้อีกด้วย

มองดูก็เข้าใจว่าเธอมีผู้สนับสนุนอยู่เบื้องหลังที่มีอำนาจขนาดไหน

“ความคิดนี้ไม่เลวเลยนะคะ แต่ฉันขอเป็นเจ้ามือเอง พวกเราไปกินข้าวแล้วค่อยต่อที่คาราโอเกะนะ” หลินอี้จุนพยักหน้าตอบรับความเห็นนี้ ที่จริงก่อนหน้าเธอก็มีความตั้งใจนี้เป็นเดิมทุน เพียงแต่ในตอนนั้นฟ่านหมิงมอบหน้าที่ใหม่นี้แก่เธอ จึงหาเวลาว่างที่เหมาะสมเลี้ยงข้าวพวกเขาไม่ได้เสียที

วันนี้เป็นโอกาสที่เหมาะสมเสียจริง

เมื่อได้ยินว่าหลินอี้จุนจะเป็นเจ้ามือข้าวเย็น บรรดาพนักงานก็พากันดีใจโห่ร้อง

ในขณะเดียวกันลู่เฉินเดินทางมาถึงกลุ่มแกรนด์ไฮแอทจวินเยวี่ย เขานั่งลงตรงหน้าลู่จง

“คุณชายครับ คุณท่านได้ขายอุตสาหกรรมทุกอย่างในเมืองหลวงหมดแล้ว และนำเงินทั้งหมดใส่ไว้ในบัตรธนาคารนานาชาติใบนี้ จะไม่มีบ้านตระกูลลู่อยู่ในเมืองหลวงอีกต่อไป” ลู่จงพูดขึ้นพร้อมกับยื่นบัตรธนาคารใบหนึ่งให้แก่ลู่เฉิน

“อะไรนะครับ？”

ลู่เฉินตกใจมาก เขาจ้องมองดูลู่จงอย่างไม่กะพริบตา