พ่อจอมผยอง / คุณพ่อสายเปย์ - บทที่416 แบล็กเมล์

บทที่416 แบล็กเมล์

“มึงมันไอ้ขี้โกง!”

ตอนที่หวังเจินตะโกนประโยคนี้ออกมาอย่างดุร้ายนั้น ลู่เฉินกับอีกสามคนไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย

แต่ว่าเซียวจื่อซินมีท่าทีกังวลและหวาดกลัวในทันที

ถึงแม้ว่าเธอจะแสดงออกได้ดีมาก แทบจะตั้งตัวได้ภายในครึ่งวินาทีเท่านั้น แต่ว่าลู่เฉินนั้นสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงทางสีหน้าทั้งหมดของเธอแล้ว

ลู่เฉินมีเสียงหัวเราะเย้ยยันในใจ แล้วก็มองไปที่หวังเจิน

“นายคิดผิดแล้ว ลูกเต๋านี้นายก็เป็นคนทอยเอง แล้วพวกเราจะโกงได้ยังไง!” ลู่เฉินยังไม่ทันจะพูดอะไร เฉินจือหรานก็ตำหนิออกมาอย่างน่ารัก

ถึงแม้ว่าเธอจะไม่เข้าใจกฏของโต๊ะพนันก็ตาม แต่ว่าเธอรู้ว่าสถานการณ์แบบนี้ลู่เฉินโกงไม่ได้หรอก คนที่โกงต้องเป็นเจ้ามือบ่อนสิ

“สาวน้อย แสบอยู่เหมือนกันนิ พี่เจินของพวกเราบอกว่าพวกเธอโกงก็คือโกง ที่นี่พี่เจินของพวกเราพูดแบบไหนก็ต้องเป็นแบบนั้น” ชายร่างใหญ่ใบหน้าดุร้ายเหมือนโจรห้าร้อยยิ้มอย่างชั่วร้ายและยื่นมือออกไปเพื่อจะแทะโลมเฉินจือหราน

“ออกไป!” เฉินจือหรานนั้นเรียนรู้ศิลปะการต่อสู้จากปู่ของเธอตั้งแต่เด็กๆ ถึงแม้ว่าเธอจะเทียบไม่ได้กับพวกปรมาจารย์ของศิลปะการต่อสู้ แต่ว่าเธอก็เก่งกาจพอที่จะจัดการนักเลงทั่วไปได้

แล้วก็เห็นว่าเธอจับมือของชายร่างโตหน้าโหด แล้วก็ออกแรงบิด ชายร่างโตก็ร้องโอ๊ยออกมา เสียการทรงตัวแล้วก็ล้มลงที่พื้น

“เชอะ สาวน้อยคนนี้ฝึกศิลปะการต่อสู้ด้วย!”ทุกคนต่างก็ตกใจ ชักปืนออกมาแล้วก็เล็งไปที่พวกลู่เฉินสามคน

แล้วทั้งห้องก็เงียบลง

ตอนนี้เอง เฉินจือหรานก็รู้สึกก็หวาดกลัวเล็กน้อย ส่วนเซียวจื่อซินก็หวาดกลัวจริงๆ

นี่มันปืนนะ นี่คือสิ่งของที่เห็นได้จากทางทีวีเท่านั้น อย่าว่าแต่เฉินจือหรานเลย ในระยะทางที่ใกล้ขนาดนี้ แม้แต่เซียวจื่อซินเองก็ไม่กล้ารับประกันว่าตัวเองจะสามารถหลบกระสุนได้อย่างง่ายดาย

“เวรเอ้ย เธอมันบ้า!” ชายร่างโตยิ้มอย่างร้ายๆ

“เยดแม่ กล้าหยิ่งผยองในที่ของกู วันนี้กูจะทำให้สาวน้อยทั้งสองคนรู้ถึงความเก่งกาจของกู!”หวังเจินหัวเราะออกมา

“พี่เจิน สาวน้อยทั้งสองคนพร้อมกัน พี่ไหวไหม?” ชายร่างโตยิ้มพร้อมกับเอ่ย

“เชอะ ไอ้ลูกหมามึงดูถูกกูขนาดนั้นเลยเหรอ กูน่ะสู้สามวันสามคืนยังไหวเลย” หวังเจินหัวเราะคิกคัก

ตอนนี้ทุกคนมีอาวุธอยู่ในมือ ในสายตาของพวกเขาแล้วนั้น พวกลู่เฉินสามคนก็เป็นเพียงแค่ลูกแกะที่รอถูกเชือดเท่านั้น ใบหน้าของพวกเขาก็ดูกำเริบเสิบสาน

แล้วก็ในตอนนี้เอง สีหน้าของลู่เฉินก็มืดมน เห็นเพียงแค่ความเย็นชาในดวงตาของเขา ทันใดนั้นร่างกายของเขาก็หมุนไป80องศา หลบปากกระบอกปืนของชายที่อยู่ใกล้เขาที่สุด วินาทีต่อมา ก็สามารถแย่งปืนในมือของเขาได้

“เยดแม่ มึงรนหาที่ตายแล้ว!”

พอหวังเจินเห็นดังนั้นก็เริ่มยิง แต่ว่าลู่เฉินนั้นเร็วกว่าพวกเขา ในบรรดาพวกเขาหลายคนมีหวังเจินเท่านั้นที่ได้เหนี่ยวไกหนึ่งครั้ง ก่อนที่คนอื่นๆจะเหนี่ยวไกนั้น มือที่ถือปืนอยู่นั้นก็ถูกยิง ปืนในมือก็หล่นลงที่พื้น

แต่ว่าหวังเจินก็ได้ยิงเพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้น ไม่มีครั้งที่สองอีก

ข้อมือข้างที่ถือปืนของเขาก็ถูกกระสุนเจาะเช่นกัน

หลายคนนั้นจับข้อมือที่ถูกกระสุนเจาะอย่างเจ็บปวด สายตาที่มองไปที่ลู่เฉินเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

ความเร็ว ฝีมือการยิง การชี้ขาด……

เขาอยู่ในระดับท็อปในทุกคน นี่คือผู้ระดับแข็งแกร่งที่พวกเขาไม่เคยพบเจอมาก่อน

ในที่สุดเฉินจือหรานก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก มองไปที่ลู่เฉินด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรักที่ไม่สามารถซ่อนไว้ได้

และสายตาของเซียวจื่อซินที่มองไปที่ลู่เฉินนั้นก็เป็นประกายวิบวับเช่นกัน ความสามารถของลู่เฉินก็ทำให้เธอรู้สึกประหลาดใจ

เสวี่ยนต้ายชวนกับเพื่อนของเขาซื่อบื้อไปเลย ตอนนี้พวกทั้งสองคนถึงพึ่งรู้ว่าพวกลู่เฉินสามคนนี้ไม่ใช่คนที่จะติดกับได้ง่ายๆ แล้วก็ไม่ได้เห็นพวกเขาเป็นเรื่องซีเรียสอะไรเลย

“เมื่อกี้แกบอกว่าใครโกงนะ?” ลู่เฉินเล็งปากกระบอกปืนไปที่หัวของหวังเจิน แล้วก็ถามนิ่งๆ

“พี่ พี่ พี่ใหญ่ ผม ผมเอง อ้อ ไม่ใช่ๆๆ ไม่มีใครโกง!” หวังเจินตัวสั่นและมองหน้าลู่เฉิน พูดยังไม่คล่องเลย

เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นคนที่กลัวตายเป็นอย่างมาก

“ในเมื่อไม่มีคนโกง งั้นก็เล่นต่อได้” ลู่เฉินพูดนิ่งๆ

“พี่ใหญ่ ยกโทษให้ผมเถอะ ผมผิดไปแล้ว ไม่ควรจะพยายามเอาชนะคุณผู้หญิงทั้งสองท่านนี้เลย ผมสมควรตาย!”หวังเจินกลัวจนคุกเข่าลงกับพื้น หลังจากนั้นก็ตบปากตัวเอง เขาจะกล้าวางเดิมพันที่ไหนกัน

ครั้งนี้รวมทั้งหมดเก้าล้าน เขามีเงินมากขนาดนั้นที่ไหนกัน

ต่อให้เขาจะโง่ เขาก็ดูออกว่า ลู่เฉินไม่ได้อาศัยดวง เขาต้องโกงอย่างแน่นอน แต่ว่าเขาแค่ไม่มีหลักฐานเท่านั้นเอง

แล้วอีกอย่างตอนนี้มือของพวกเขาก็ได้รับบาดเจ็บ เลือดยังคงไหลทะลักออกมาไม่หยุด จะมีกระจิตกระใจไปเล่นพนันต่อได้ยังไงกัน

“แล้วพวกนายสองคนล่ะ? ในเมื่อคึกคักอยากจะเชิญให้พวกเรามาเล่นมากขนาดนั้น แน่นอนว่าก็ต้องมาเล่นเป็นเพื่อนพวกเราอย่างถึงอกถึงใจสิ” ลู่เฉินหันไปมองเสวี่ยนต้ายชวนกับเพื่อนของเขา แล้วก็พูดด้วยสีหน้าที่เหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม

เขารู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าคนตงอิ๋งทั้งสองคนนี้มุ่งร้ายกับพวกเขา แน่นอนว่าเขาจะไม่ปล่อยพวกเขาไปง่ายๆอย่างแน่นอน

“คุณ คุณลู่ พวกเรา พวกเราไม่มีเงิน!”เสวี่ยนต้ายชวนส่ายหัวด้วยสีหน้าที่ขมขื่น

“ไม่มีเงินจริงๆเหรอ?” ลู่เฉินพูดแล้วก็เล่นปืนที่อยู่ในมือ เขาดึงแม็กปืนออกมาก็พบว่าเหลือกระสุนอีกสองนัดพอดี หลังจากนั้นก็ใส่มันกลับเข้าไปใหม่

“พวกนายคดิว่าฉันไม่กล้าฆ่าพวกนายงั้นเหรอ?” ลู่เฉินดึงปืนขึ้น แล้วก็เล็งไปยังเสวี่ยนต้ายชวน

เสวี่ยนต้ายชวนใจขั่น เขาเองก็อยากจะสงสัยเหมือนกับว่าลู่เฉินจะไม่กล้ายิง

แต่ว่าเขาไม่กล้า

“คุณ คุณลู่ พวกเราสองคนเงินรวมกันมีอยู่สิบล้านหยวน ได้โปรดไว้ชีวิตพวกเราด้วย!” เสวี่ยนต้ายชวนกับเพื่อนของเขากลัวจนหน้าซีด รีบยกมือไหว้ขอความเมตตาจากลู่เฉิน ที่ลู่เฉินบังคับให้พวกเขาเล่น เห็นได้ชัดว่ากำลังจะแบล็กเมล์พวกเขา พวกเขาก็จำเป็นต้องใช้เงินทองเพื่อขจัดหายนะสิ ถ้าเกิดว่าลู่เฉินเหนี่ยวไกขึ้นมา ถ้ายังงั้นอย่าว่าแต่พวกเขาจะได้กลับตงอิ๋งเลย จะได้เห็นดวงอาทิตย์ในวันพรุ่งนี้รึเปล่ายังไม่รู้เลย

“สิบล้านเหรอ ก็ได้ ถ้ายังงั้นไปสิ ไปแลกชิป ฉันต้องการเงินหยวน” ลู่เฉินพยักหน้า ลุกขึ้นและพาเสวี่ยนต้ายชวนกับหวังเจินเดินออกมาจากห้อง ทุกคนรีบร้อนตามมา ทั้งหมดรีบไปที่แผนกต้อนรับของกาสิโนเพื่อแลกชิป

เสวี่ยนต้ายชวนและเพื่อนเอาชิปสิบล้านหยวนให้ลู่เฉิน ส่วนหวังเจินให้เก้าล้าน

เงินพวกนี้ไม่ได้สำคัญอะไรกับลู่เฉินเลย แต่ว่าเพื่อเป็นการสั่งสอนพวกเสวี่ยนต้ายชวนแล้วนั้น เขาก็ต้องเก็บไว้

แล้วอีกอย่าง เงินสิบเก้าล้านก็ไม่ใช่ตัวเลขน้อยๆ

พอเห็นว่าลู่เฉินเล่นกับทุกคนอยู่ในกำมือของตัวเอง เซียวจื่อซินก็อุทานในใจ เธอรู้ว่าลู่เฉินนั้นแข็งแกร่งและยิ่งใหญ่ ไม่ยังงั้นผู้สืบทอดคนต่อไปในอนาคตของตระกูลเซียวของพวกเธอเซียวอันอี๋คงไม่ตายในน้ำมือของลู่เฉินหรอก

ถูกแล้ว เธอก็คือคนของตระกูลเซียว เธอได้รับคำสั่งให้มาลอบสังหารลู่เฉิน

ถ้าให้พูดแบบถูกต้องก็คือ เธอก็คือลูกสาวบุญธรรมของตระกูลเซียว หรือเรียกอีกอย่างหนึ่งก็คือ หน่วยกล้าตายที่ตระกูลเซียวเลี้ยงดูมา

ถ้าเกิดว่าเธอฆ่าลู่เฉินไม่ได้ล่ะก็ จากที่เธอรู้จักอาจารย์เธอนั้น หลังจากกลับไปเธอต้องโดนเขาฆ่า100%

ตระกูลเซียวมีผู้ปกครองที่กดขี่อยู่สองคน คนหนึ่งคือเซียวเป๋ฉิง โหดเหี้ยมไร้หัวใจ และอีกคนหนึ่งก็คืออาจารย์ของเธออันหรูอี้ และเธอก็คือแม่ของเซียวอันอี๋ ก็โหดเหี้ยมไร้หัวใจเหมือนกัน

“คุณผู้ชาย คุณจะให้โอนไปที่ธนาคารไหนคะ?” พนักงานต้อนรับมองไปที่หวังเจินอย่างประหลาดใจเล็กน้อย หลังจากนั้นก็พูดกับลู่เฉิน ที่นี่พวกเจ้านายใหญ่โตหลายคนมักจะพนันกันหลายร้อยล้าน แต่ว่าลู่เฉินกลับแลกชิปเพียงแค่สิบเก้าล้านเท่านั้น พนักงานต้อนรับไม่ได้กระพริบตาเลยแม้แต่นิดเดียว

“เอาเลขบัญชีมูลนิธิให้เธอไป” ลู่เฉินมองไปที่เฉินจือหรานแล้วพูด

ความร่ำรวยที่ได้มาจากเงินที่ไม่ดีพวกนี้ ก็บริจาคให้มูลนิธิฟุตบอลแล้วกัน

“โอเค” เฉินจือหรานพยักหน้า แล้วก็บอกเลขบัญชีกับพนักงานคนนั้น

เธอรู้ว่าลู่เฉินไม่ได้ขาดเงินพวกนี้ แน่นอนว่าต้องไม่ลังเลอยู่แล้ว

ประสิทธิภาพในการทำงานของพนักงานนั้นสูงมาก ไม่กี่นาทีก็จัดการโอนเงินเสร็จ หลังจากนั้นทั้งสามคนก็เดินออกมาจากสนามพนัน

“คุณหวัง เงินเกัาล้านนี้ผมจะต้องคืนให้คุณให้ได้” หลังจากพวกลู่เฉินทั้งสามคนเดินออกไปแล้ว เสวี่ยนต้ายชวนก็พูดกับหวังเจินอย่างเคารพ

“ถ้ายังงั้นก็ต้องรบกวนคุณเสวี่ยนต้ายแล้ว” หวังเจินพยักหน้า สีหน้าดีขึ้นเล็กน้อย เขารู้จักตัวตนของเสวี่ยนต้ายชวน ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ใช่สายตรงของตระกูลเสวี่ยนต้าย แต่ว่าก็มีธุรกิจมากมาย ในตงอิ๋งนั้นตระกูลเสวี่ยนต้ายติดดอยู่ใน15อันดับแรก ก็มีความน่าหวาดกลัวอยู่

เสวี่ยนต้ายชวนพยักหน้า เขาเดินไปด้านข้างแล้วก็หยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อโทรหาครอบครัวของเขา ลู่เฉินแบล็กเมล์เขาไปสิบล้านหยวน แน่นอนว่าเขาต้องให้ลู่เฉินชดใช้เป็นสองเท่าหรือว่ามากกว่านั้น

ถึงแม้ว่าลู่เฉินจะเพี้ยนไปหน่อย แต่เขาก็มั่นใจในศักยภาพของตระกูลเสวี่ยนต้าย รอให้พวกเขามาถึงตงอิ๋งเมื่อไหร่ ก็อย่าคิดจะมีชีวิตรอดกลับไปเลย