พ่อบ้านจักรพรรดิปีศาจ - ตอนที่ 109

ภายใต้การปกปิดของความมืด จั๋วฝานเคลื่อนไหวเหมือนเสือผ่านเมืองฮัวอวี่ เขาหยุดในที่โล่งและมองน้ำแข็งบนมือ

เขาสูดหายใจเพื่อสงบสติ ไม่คิดว่าจะได้พบกับฉู่ฉู่เร็วขนาดนี้ แถมยังเป็นในหมู่ตึกฮัวอวี่

แต่ การพบครั้งนี้ก็ทำให้เขาสบายใจ

จั๋วฝานมองเหลียวหลังขณะแสดงรอยยิ้มแปลก ๆ

นี่คือที่ที่เขาพบกับเจ้าหมู่ตึกชิงฮัว มันยังเป็นเส้นทางหลบหนีที่ทำไว้บนแผนที่ เขาจะมอบรากโพธิ์ให้นางที่นี่

สิ่งที่เจ้าหมู่ตึกชิงฮัวไม่รู้คือเขาไม่ได้มาคนเดียว แต่ลากคนมาด้วย

ร่างสีขาวลอยเหยียบบนกิ่งไม้ไม่ไกลด้านหลังจั๋วฝานภายใต้การปกปิดของความมืด ลมแผ่วเบาพัดใบไม้และจั๋วฝานก็หูกระดิก

เขารู้ว่าฉู่ฉู่มาแล้ว ตั้งแต่เมื่อไรที่ยอดฝีมือระดับนภาไม่สามารถไล่ตามคนที่มีระดับบ่มเพาะเดียวกับเขาได้?อืม แน่นอน ถ้าเขาใช้ปีกสายฟ้าก็เป็นอีกเรื่อง

แผนของเขาคือหาจุดประสงค์จริงของเจ้าหมู่ตึกชิงฮัวและตัวตนจริงของฉู่ฉู่ ใครจะไปรู้ว่าเขาอาจเจอเบาะแสของรากโพธิ์ของจริง

มันทำให้เขาเกิดแรงบันดาลใจวูบหนึ่งวินาทีที่เขาพบฉู่ฉู่ เขาคิดจะให้ทั้งสองพบกันและเผยความลับ

จั๋วฝานถอนหายใจขณะมองไปรอบ ๆ”นี่คือที่ที่เราควรจะมาพบกันแต่ดูเหมือนข้าจะมาสาย ในเมื่อนางไม่ต้องการมัน ข้าก็จะเอาไป”

“พุฟ!”

เสียงหัวเราะดังตามมาด้วยร่างสีฟ้าบนหมู่ไม้ ดวงตาของนางจ้องมองจั๋วฝานด้วยความโกรธ”คุณชายซ่ง ข้าไม่คิดเลยว่าท่านจะเป็นคนใจร้อน จนรอสักสองนาทีก็ไม่ไหว ถ้าท่านเอาสมบัติไป สิ่งเดียวที่จะเกิดคือความพินาศของตระกูลซ่ง!”

“ข้ารู้ แต่ท่านควรรู้ว่าของชิ้นนี้คือเรื่องน่าปวดหัวสำหรับเรา ยิ่งเราถือมันนานก็ยิ่งอันตราย”

“ฮ่าๆ ๆ คุณชายซ่งฉลาด งั้นก็โปรดส่งมันมา”ฉินไช่ชิงยิ้มขณะก้าวไปข้างหน้า

จั๋วฝานนำกล่องออกมาและถือมันไว้ในมือ เขาจ้องเข้าไปในตาของนาง เตรียมจับทุกปฏิกิริยา”ท่านเจ้าหมู่ตึก ท่านต้องรับของชิ้นนี้ไว้ให้ดี อย่าให้มันกลับมากัดข้า ถ้าเกิดมันแว้งกัด ท่านจะต้องรับมือกับข้าด้วย”

“ฮี่ๆๆ ข้าไม่รู้ว่าคุณชายซ่งจะกล้าหาญและระมัดระวังตัวขนาดนี้”ฉินไช่ชิงหัวเราะ แต่จากนั้นดวงตาก็เป็นประกายตอนนางเปิดกล่อง

จั๋วฝานเองก็สังเกตเห็น

“ใช่ นี่แหละสมบัติของท่านเจ้าหมู่ตึกฮัวอวี่ รากโพธิ์!”เจ้าหมู่ตึกชิงฮัวพยักหน้า”คุณชายซ่ง ท่านทำได้ดีมาก!’

จั๋วฝานเลิกคิ้ว

เห็นได้ชัดว่าฉินไช่ชิงรู้ว่าของในนี้เป็นของปลอม แต่ก็ยังแกล้งทำเป็นไม่รู้ เป้าหมายของนางชัดเจน เพื่อให้เขาขโมยของปลอม ไม่ใช่ของจริง

ทั้งหมดเพื่อหลอกราชาเม็ดยาอสูร!

ขณะคิด เสียงหัวเราะก็ดังขึ้นตอนเจ้าหมู่ตึกพูด ราชาเม็ดยาอสูรลอยมาข้างนาง

‘เจ้าเป็นใคร?”จั๋วฝานแกล้งแปลกใจและถอยหลัง

หยานซงแค่นเสียง มองจั๋วฝานอย่างดูถูก”ฮี่ ๆ เจ้าเด็กตัวเหม็น เจ้าสู้กับศิษย์ข้า ลืมไปแล้วหรือไง?แต่นั่นเป็นเรื่องปกติเนื่องจากเจ้าหมดสติ”

“เจ้าทำร้ายข้า?”จั๋วฝานครุ่นคิดจากนั้นก็แหกปาก”โอ้ ข้ารู้แล้ว ตอนข้ากระทืบไอสารเลวหยานฟู่อย่างหนัก มีตาแก่บัดซบตัวหนึ่งกระโดดใส่ข้า เจ้าคือตาแก่บัดซบนั่นหรือ?”

ดวงตาของหยานซ่งแดงก่ำและหนวดเคราก็สั่นจากความโกรธ

ในจักรวรรดิเทียนอวี่ มีใครหน้าไหนบ้างที่กล้าด่าเขา?

แต่นั่นเยบไม่ได้กับการพูดว่าเขากระโดดใส่เด็ก เขาคือนักหลอมโอสถอันดับหนึ่งในวังราชาเม็ดยา ราชาเม็ดยาอสูร เมื่อคำว่าเขาลอบโจมตีผู้เยาว์หลุดออกไป ใบหน้าของเขาจะถูกโยนลงกองโคลน

เขารีบกลบเกลื่อน”เจ้าหนู นั่นแค่เพื่อสั่งสอนบทเรียนเจ้า”

“ฮึ่ม ตาแก่หน้าด้าน ยอมรับมาว่าเจ้าลอบโจมตีข้า!เจ้าแก่ขนาดนี้ แต่เจ้ากับศิษย์เจ้ามาโจมตีข้าก่อนตั้งแต่ต้น!ฮึ่ม งั้นนี่ก็คือสิ่งที่วังราชาเม็ดยาชอบทำสินะ!พลังต้องแพ้จำนวน!”จั๋วฝานหัวเราะเยาะ ราวกับขุ่นเคืองจากความอยุติธรรม

ฉินไช่ชิงหัวเราะ ขณะที่หยานซ่งหน้าเปลี่ยนเป็นสีม่วง

[เจ้าเด็กนี่ปากร้ายมาก ข้ากับศิษย์ข้าไปรุมเขาตอนไหน?]ถ้าเรื่องนี้หลุดออกไป เขาจะกลายเป็นตัวตลก

ศิษย์ของเจ็ดตระกูลใหญ่ไปรังแกตระกูลอื่นเป็นเรื่องปกติ แต่ถ้าผู้อาวุโสร่วมด้วย แถมยังเป็นตระกูลระดับสาม มันจะต่ำตมยิ่งกว่าความอัปยศ

ที่แย่ไปกว่านั้น ยังไม่เคยมีใครในเจ็ดตระกูลใหญ่ที่ทำแบบนั้น

“เฒ่าหยาน อย่าโมโหไป นี่คือนิสัยเขา เขาชอบยั่วโมโหคนรอบตัว อย่าโกรธเลย..”ฉินไช่ชิงแนะนำหยานซง แต่สุดท้าย นางได้ปกปิดรอยยิ้มไว้

ทว่า ความโกรธของหยานซงมีแต่จะเพิ่ม

“ฮึ่ม เด็กบัดซบ ยังไงซะเจ้าก็ตายไปแล้ว พูดพล่ามไปตามททที่ต้องการ!”หยานซงกัดฟัน ดวงตาที่เต็มไปด้วยความโกรธของเขาลบรอยยิ้มบนหน้าฉินไช่ชิง”อย่าหัวเราะ และเอามันออกมา!”

ฉินไช่ชิงยื่นกล่อง และราชาเม็ดยาอสูรก็เปิดมัน ดวงตาสองข้างของเขาหรี่แคบ

ปัง!

หยานซงโยนกล่องลงบนพื้น บดขยี้รากโพธิ์ด้านใน

ฉินไช่ชิงกรีดร้อง”ผู้อาวุโสหยาน ทำไมกัน?”

“มันเป็นของปลอม นี่ไม่ใช่รากโพธิ์!”หยานซงจ้องนางอย่างเย็นชา

ฉินไช่ชิงแกล้งตกใจ”ปลอม…ได้ไง?รากโพธิ์นี้มักถูกเก็บอย่างดีในคลังสมบัติ นางกำลังจะออกจากการปิดด่านบ่มเพาะ และมันก็ไม่สมเหตุสมผล เว้นแต่…”

ฉินไช่ชิงร่ายดวงตาสงสัยไปที่จั๋วฝาน พร้อมกับแผ่จิตสังหารออกมา”คุณชายซ่ง ข้าคิดว่าท่านจะรู้ว่าควรถอยตอนไหนต่อให้ไม่ใช่คนประเภทนั้นก็ตาม ข้าไม่คิดเลยว่าท่านจะให้คนมาสลับของไป”

“ท่านสงสัยข้า?”จั๋วฝานสวมใบหน้าหวาดกลัวขณะหนี เตรียมกางปีก

ตอนนี้เขาได้สิ่งที่ต้องการและเปิดเผยอุบายของนางแล้ว นางไม่ได้ทำมันเองและใช้เขา ผู้บ่มเพาะหลอมกระดูกหัวดั้น ดังนั้น นางจึงสามารถโยนความรับผิดชอบให้เขาได้

ไม่วานหยานซงจะโดนรากโพธิ์ปลอมหลอกหรือไม่ นางก็จะยังโยนให้เขาอยู่ดี

หยานซงจะตำหนินางที่เลือกคนไม่ดี และจะไม่บอกนางให้ไปหารากโพธิ์อีก

รากโพธิ์ยังไม่โดนชิง และนางก็จะเป็นอิสระจากการบีบบังคับของหยานซง ทั้งหมดนี้มีค่าใช้จ่ายต่ำ แค่เด็กของตระกูลระดับสาม นี่ไม่ใช่สถานการณ์ที่ได้ทั้งสองฝ่ายหรือ?

จั๋วฝานสูดลมหายใจขณะกำหมัดแน่น

น่าเสียดายที่คนตรงหน้านางไม่ใช่แค่ผู้บ่มเพาะหลอมกระดูก แต่เป็นคนที่ฆ่าโหยวกุ่ยฉี จั๋วฝาน

คงอีกไม่นาน ฉู่ฉู่จะกระโดดเข้ามาและจากนั้นเขาก็จะฆ่าคู่บัดซบนี่

เจ้าหมู่ตึกแรกของหมู่ตึกฮัวอวี่คืออะไร ราชาเม็ดยาอสูรคืออะไร?พวกมันก็แค่ผู้หญิงกับตาแก่โง่ไร้กระดูกสันหลังที่เล่นแต่ยาพิษ

[การฆ่าพวกมันไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ก็ไม่ยากเช่นกัน]

ดวงตาของจั๋วฝานฉายแววกระหายเลือดขณะเลียริมฝีปากอย่างคาดหวัง ราวกับเขาคือราชาปีศาจที่เตรียมสังหาร

แต่จากนั้น บางสิ่งก็เกิดขึน้

ฉินไช่ชิงที่กำลังเข้ามาหยุดเดินและปล่อยฝ่ามือสีฟ้าใส่หน้าอกของหยานซง

ปัง!

ท่ามกลางเสียงดังสนั่น ยังมีเสียงกระดูกแตกร้าว หยานซ่งถูกเหวี่ยงไปในอากาศราวกับเศษผ้าขณะที่กระอักเลือดออกมา

“จะ-เจ้ากล้าทรยศข้า?”หยานซ่งตะเกียกตะกายลุกและชี้นางด้วยความโกรธ

จั๋วฝานมองนางอย่างมึน ๆ หมัดของเขาคลาย

[อะไรกัน?เจ้าหมู่ตึกชิงฮัวไม่ได้อยากลากข้าลง?]จั๋วฝานพบว่าประเมินผิดแต่แรก

เขาถอนหายใจ[หัวใจผู้หญิงประดุจมหาสมุทร ช่างยากจะหยั่งถึง!]

การคาดเดาของเขาเอื้อต่อนางสุด แต่การทรยศของนางไม่เพียงจะทำให้ทั้งสองฝ่ายเสียหาย แต่มันอาจทำให้พวกเขาตายไปด้วยกัน!

“ฮึ่ม ฉินไช่ชิง อย่าลืม ชีวิตเจ้าอยู่ในกำมือข้า เจ้าอยากตายหรือไง?”ราชาเม็ดยาอสูรปาดเลือดจากปาก ขณะที่ผลึกน้ำแข็งก่อตัวบนหน้าอกเขา

ฉินไช่ชิงเงยหน้าด้วยแววตามุ่งมั่น”หยานซ่ง ข้าคือเจ้าหมู่ตึกแรกแห่งหมู่ตึกฮัวอวี่ เจ้าหมู่ตึกชิงฮัว ฉินไช่ชิง ข้าจะไม่มีวันยอมให้เจ้าทำลายหมู่ตึกฮัวอวี่ต่อให้ต้องจ่ายด้วยชีวิตข้า”

จั๋วฝานตกตะลึง

เจ้าหมู่ตึกชิงฮัวมักสงบและสงวนท่าทาง นางยังไม่ใช้คำพูดหยาบคายแม้แต่กับศัตรูที่นางเกลียด ด้วยเหตุผลบางอย่าง เขาเริ่มรู้สึกเคารพนางขึ้นมา