พ่อบ้านจักรพรรดิปีศาจ - ตอนที่ 93
“ไอเด็กตัวเหม็น กล้ามาก!ตอนข้าจัดการแม่นางผู้นี้ ข้าจะจัดการเจ้า”
หลินเทียนอวี่จ้องจั๋วฝานอย่างเย็นชา จิตสังหารพลันเอ่อล้นออกจากดวงตาเขา ในฐานะสมาชิกเจ็ดตระกูลใหญ่ คนอื่นจะกล้ามองเขาด้วยสายตาแบบนั้นได้ไง?
คนที่กล้ามองพวกเขาด้วยความไม่เคารพต้องตาย นี่คือกฏของทั้งจักรวรรดิเทียนอวี่
ราวกับเขาสังเกตเห็นจิตสังหาร ตงเทียนปาสะดุ้ง มองจั๋วฝานด้วยความกังวลและถอนหายใจ
“ฮ่าๆๆ…มันก็แค่ตัวตลก ไม่ต้องไปสนใจนักหรอกพี่ชายตง”เขาสามารถรู้สึกได้ถึงบรรยากาศรอบตัว แต่จั๋วฝานกลับยิ้ม
แม้เสียงจะแผ่วเบา แต่มันก็ส่งไปถึงหูของทุกคนชัดเจน
ในชั่วพริบตา ใบหน้าของทุกคนเปลี่ยนไปอย่างมาก ทุกคนรู้ว่าใครคือตัวตลกที่จั๋วฝานพูดถึง แต่ไม่คิดว่าชายหนุ่มคนนี้ที่ดูเหมือนจะมีพลังแค่อาณาจักรหลอมกระดูกจะกล้าพูดออกมา
เขาต้องโง่แน่ ๆ แม้กระทั่งกล้าเยาะเย้ยเจ็ดตระกูลใหญ่
ทุกคนส่ายหัวและถอนหายใจ มองจั๋วฝานด้วยความสงสาร วันนี้เด็กนี่คงตายแล้ว
“ฮี่ๆๆ..พี่ชายเทียนอวี่ วันนี้ท่านโดนคนโง่หัวเราะใส่”เสี่ยวตานตานดูเหมือนจะคิดว่าเรื่องนี้ไม่ใหญ่พอ นางอดถากถางหลินเทียนอวี่ไม่ได้
แก้มของเขากระตุก หลินเทียนอวี่จ้องจั๋วฝานอย่างเกรี้ยวกราด กัดฟันและพูด”หึ ข้าไม่สนว่าเจ้าจะเป็นใคร หลังข้าเปลื้องผ้าแม่นางน้อยผู้นี้ ข้าจะจัดการเจ้า”
ทันทีที่สิ้นเสียง หลินเทียนอวี่ก็พุ่งตัวออกไป
พรึ่บ!
เหมือนสายลม เขาหายตัวไปทันที แต่เสียงหัวเราะของเขากลับดังก้องในหูทุกคน”ฮ่าๆ..ชิ้นสุดท้าย ให้ข้าได้ดูเรือนร่างแสนงดงามของเจ้าหน่อยเถอะ”
ตอนตงเสี่ยววานได้ยิน นางก็ขดตัวด้วยความกลัว จับผ้าชิ้นสุดท้ายแน่น
ตงเทียนปากับผู้อาวุโสอีกสี่ปกป้องนางด้วยสีหน้าดำมืด มีแค่จั๋วฝานถึงสงบ ยืนอยู่ตรงนั้นนิ่ง ๆ ราวกับเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเขา
ทันใดนั้นก็เกิดเสียงแหวกอากาศ และทุกคนก็ยังไม่ทันตอบสนอง ร่างของหลินเทียนอวี่ได้เข้าประชิดตัวตงเสี่ยววานในชั่วพริบตา และยื่นมือออกไปหานาง ด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย
“ฮี่ๆๆ เจ้าจบแล้ว!”
“ฝันไปเถอะ!”
ทันใดนั้น เสียงดูถูกก็ดังเข้าหูเขา
หลินเทียนอวี่อดตกตะลึงไม่ได้ แต่ก่อนเขาจะได้ตอบสนอง หมัดเหล็กก็พลันชกเข้าใส่ใบหน้าแสนหล่อเหลาของเขาเสียงดังสนั่น
ก่อนเขาจะได้มีเวลาคิดว่าเกิดอะไรขึ้น เขาก็โดนชกกระเด็น ลอยตีลังกากลับหลังและตกลงกระแทกพื้น แก้มของเขาบวมไปหมด
“เกิดอะไรขึ้น?”
ตอนนี้ การเคลื่อนไหวของทั้งสองเร็วจนไม่มีใครมองเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น หลังพวกเขาได้ยินเสียงดัง พวกเขาก็พลันพบว่าหลินเทียนอวี่ล้มหมดสติห่างไปสิบเมตร ด้วยแก้มข้างหนึ่งที่บวมแดง และตัวการก็คือจั๋วฝาน
“เจ้า..ชกเขา?”ตงเทียนปามองจั๋วฝานทึ่งๆ ไม่อยากเชื่อว่ามันเป็นจริง ร่วมกับสี่ผู้อาวุโส เขาไม่สามารถมองทันเด็กนั่น แต่จั๋วฝานกลับชกอีกฝ่ายได้?
ไม่ต้องพูดถึงว่าจั๋วฝานเป็นแค่ผู้บ่มเพาะหลอมกรูกขั้นหนึ่งที่ซัดผู้บ่มเพาะหลอมกระดูกขั้นเจ็ดจนปลิว แค่ที่ว่าเขาสามารถจับความเร็วของอีกฝ่ายทันก็น่าตกใจพอแล้ว
จั๋วฝานเกาหัวอย่างไม่แยแส แกล้งทำเป็นถูหมัดและหัวเราะ”มีบางอย่างวิ่งมาโดนหมัดข้าด้วย ข้าคิดว่าข้าคือนที่ซีดเขาจนปลิวซะอีก เห้อ มือข้า อุ้ย”
พอได้ยิน ทุกคนก็อดตกตะลึงไม่ได้ จากนั้นตงเทียนปาก็หัวเราะ”ฮ่าๆๆ!เยี่ยม น้องชาย เจ้าทำได้ไง?เจ้าเห็นเงาเขาด้วยเหรอ?”
“มันจำเป็นต้องเห็นหรือไง?”จั๋วฝานเลิกคิ้วและยิ้มอย่างลึกลับ”ไม่ใช่ว่าเป้าหมายก็แค่นาง?แค่ปล่อยให้กระต่ายมาชนต้นไม้ก็พอไม่ใช่เหรอ?”
ทันทีที่ชูดคำนี้ อัจฉริยะทั้งหมดก็พลันตระหนัก
พวกเขาให้ความสนใจกับวิชาไหลรื่นของหลินเทียนอวี่มากไป ดังนั้นจึงโดนจูงจมูก แต่ไม่ว่าเขาจะเร็วแค่ไหน เป้าหมายสุดท้ายก็มีเพียงตงเสี่ยววาน เขาแค่ต้องจ้องตงเสี่ยววานไว้
พอคิดแบบนี้ ทุกคนก็อดถอนหายใจไม่ได้ ทำไมพวกเขาถึงคิดไม่ได้?
“วิเศษ!”ผู้อาวุโสมองจั๋วฝานและพูดอย่างจริงจัง”นายน้อยซ่งมีพรสวรรค์จริง ๆ ไม่แปลกใจที่นายน้อยของข้าจะชื่นชมท่านมาก”
“ฮ่าๆๆ..น้องสาว ดูสิ ข้าบอกแล้วว่าน้องชายซ่งมีพรสวรรค์ เจ้าเห็นกับตาแล้ว ถ้ามันไม่ใช่เพราะเขา เจ้าคงลำบากแล้ว”ตงเทียนปาหัวเราะและถอนหายใจยาว
ตงเสี่ยววานมองจั๋วฝานด้วยแก้มแดงก่ำ และความขอบคุณในดวงตานางก็แสดงแทนคำพูด
จั๋วฝานค่อยๆโบกมือแล้วขยิบตาให้ตงเทียนปา”พี่ชายตง มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับท่านว่าเรื่องนี้จบแล้วหรือยัง”
เมื่อเห็นสายตาของจั๋วฝาน ตงเทียนปาก็ตกใจและรีบไปหาเสี่ยวตานตาน และพูดด้วยรอยยิ้ม”คุณหนู เราขวางนายน้อยหลินได้แล้วครั้งหนึ่ง ผู้น้อยแค่อยากมาเที่ยวเล่นหมู่ตึกฮัวอวี่ ข้าจะลืมเรื่องเหล่านี้และจะรีบพาน้องสาวข้ากลับ”
ตงเทียนปาก้มหัว และกำลังจะพาคนของเขาไป แต่เสียงตะโกนกลับดังขึ้น
“หยุด!”
เสี่ยวตานตานจ้องมองกลุ่มพวกเขา และมุมปากก็ขดขึ้น”ข้าจะไม่คิดบัญชีกับนางเรื่องนี้ แต่มันน่าเสียดายที่พี่ชายเทียนอวี่ดูเหมือนจะไม่ยอมปล่อยพวกเจ้าไป”
“ฮึ่ม ตลอดชีวิตของข้า ข้าไม่เคยต้องรับหมัดหนักแบบนี้มาก่อน”หลินเทียนอวี่มองทุกคนอย่างเย็นชา ด้วยแสงในดวงตาที่ราวกับจะฆ่าคน”ข้าไม่ใช่คนชอบรังแกใครแต่เกมนี้ยังสร้างความบันเทิงให้ข้าไม่พอ ข้าอยากให้พวกเจ้าอยู่เล่นกับข้าจนจบ”
[ว่าไงนะ?]
ขณะที่คนอื่นอุทานอยู่ภายใน ตงเทียนปาก็ตะโกนด้วยความโกรธ”แล้วเกมจะจบลงตอนไหน?”
“ตอนข้าเล่นพอแล้ว”หลินเทียนอวี่หัวเราะเยาะ
ทันทีที่เขาพูดเช่นนี้ ทุกคนในตระกูลตงก็ดูเหมือนจะโดนฟ้าผ่า นี่ไม่ใช่ว่าไม่มีวันจบหรอกหรือ?เขาไม่มีศักดิ์ศรีเลยหรือไง?
นี่มันจะรังแกกันเกินไปแล้ว!
จั๋วฝานลูบจมูก ความเย็นชาแวบผ่านดวงตา หมัดของเขากำแน่นโดยไม่รู้ตัวและมันดูเหมือนจะไม่ต้องสุภาพอีก
เดิม เขาไม่อยากสร้างเรื่องให้มันแย่ แต่ไอขยะสองตัวนี้ทำเกินไป พวกมันหน้าด้านเกินไป!
“ฮ่าๆๆ.เกมนี้ดูเหมือนจะน่าสนุกดี ทำไมไม่ให้ข้าร่วมด้วยละ”ทันใดนั้น จั๋วฝานก็หัวเราะลัน่ออกมา
ในชั่วพริบตา ทุกคนก็มองเขาและตงเทียนปากับคนอื่นก็ยิ่งสับสนกว่าเดิม
โดยไม่สนใจสายตาของทุกคน จั๋วฝานจ้องหลินเทียนอวี่และยิ้ม”ข้าเคยเล่นเกมทำนองนี้กับพี่ชายตง ข้าฉีกเสื้อผ้าผู้หญิงเขา และเขาฉีกเสื้อผ้าผู้หญิงของข้า ใครเปลือกผ้าสาวได้ก่อน คนนั้นจะได้สาวไปครอวง”
“ใช่ไหม พี่ชายตง?”จั๋วฝานขยิบตาให้เขาและตงเทียนปาก็ผงะ เขาไม่รู้ว่าจั๋วฝานไปกินดีหมีหัวใจเสือมาจากไหน แต่ก็ยังพยักหน้า
“แต่ดูเหมือนเกมนี้จะไม่ยุติธรรมเท่าไร เจ้าได้ฉีกเสื้อผ้าของผู้หญิงข้าไปเปล่า ขณะที่ข้ายังไร้เป้าหมาย”
หลินเทียนอวี่เยาะเย้ย”เจ้าคิดว่าเจ้าทรงพลังแค่เพราะโชคดีชกข้าโดนหรือ?ฮ่าๆๆ ฉลาดคิด!”
จั๋วฝานพูดตรงๆ”นายน้อยหลิน ท่านไม่มั่นใจหรือกลัวภรรยาท่าน?”
ฝูงชนที่รายล้อมหัวเราะลั่น โดยเฉพาะตอนเห็นท่าทีแข็งกร้าวของเสี่ยวตานตานตอนนี้ แม้จะกลัวเจ็ดตระกูลใหญ่กัน ทุกคนก็ยังหัวเราะเยาะลับหลัง
ใบหน้าของหลินเทียนอวี่เดี๋ยวดำเดี๋ยวขาวด้วยความโกรธและสุดท้ายก็หันไปมองเสี่ยวตานตานอย่างช่วยไม่ได้
เสี่ยวตานตานเลิกคิ้วเล็กน้อย จ้องมองจั๋วฝานและหัวเราะ”เร็วๆนี้ มีแค่จั๋วฝานที่กล้าท้าทายอำนาจของเจ็ดตระกูลใหย่ ไม่คิดเลยว่าจะมีคนน่าตกตะลึงเพิ่มมากขึ้นก็วันนี้ แต่ เจ้ามีพลังแบบนั้นไหม?วันนี้ ถ้าเจ้าฉีกเสื้อผ้าของข้าได้สักชิ้น ข้าจะเตะพี่ชายเทียนอวี่ออกไปและแต่งงานกับเจ้าแทน!”
คำท้าทายของเสี่ยวตานตานมาพร้อมความตกใจ และทุกคนก็ตระหนักถึงช่องว่างระหว่างทั้งสอง พวกเขาทำได้แค่ยิ้มแห้ง นี่คือเจ็ดตระกูลใหญ่ สำหรับคนที่ไม่รู้หัวนอนปลายเท้า เขาคิดว่าเขาจะแก้ผ้าสาวจากตระกูลใหญ่บนถนนได้สำเร็จ จากนั้นก็แต่งเข้าตระกูล ก้าวสู่จุดสูงสุดในคราวเดียว?
จั๋วฝานไม่หัวเราะ เขากะพริบตาให้นางและพูดด้วยรอยยิ้ม”แม่นางตานตาน เจ้าอย่าพูดเยอะเสียดีกว่า แม้เกมนี้จะน่าตื่นเต้น แต่ก็อย่าร้องไห้เสียละ”
“ข้าไม่มีวันร้องไห้!”เสี่ยวตานตานเชิดหน้าอย่างภาคภูมิใจ
“เอาล่ะ หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว ข้าจะลงมือแล้ว!’ตอนนี้ หลินเทียนอวี่อดใจรอไม่ไหวอีก
ดวงตาของตงเทียนปากับคนอื่นดูมุ่งมั่น ขณะกำลังเตรียมตัว จั๋วฝานกลับโบกมือและหัวเราะ”ฮ่าๆๆ…เพื่อความยุติธรรม จะมีผู้ป้องกันมากมายตรงนี้ได้ไง ข้าคนเดียวก็พอแล้ว ไม่งั้นอีกฝ่ายจะมีข้ออ้างได้”
“น้องชาย!”ตงเทียนปาตกใจและกรีดร้องลั่น แต่เมื่อเขาเห็นสายตามั่นใจ เขาก็พยักหน้า”น้องชาย ข้าขอฝากน้องสาวข้าไว้กับเจ้า”
หลังพูด ตงเทียนปาก็พาสี่ผู้อาวุโสเดินหลบไป
“คุณหนูตง เจ้าเชื่อใจข้าไหม?”หลังแตะจมูกตัวเอง จั๋วฝานก็มองตงเสี่ยววาน
ตงเสี่ยววานอดตกใจไม่ได้ นางเกลียดคนคนนี้ แต่ตอนนี้กลับรู้สึกอยากพึ่งพาเขา และก็อดพยักหน้าเล็กน้อยไม่ได้
มุมปากของเขายกขึ้นและจั๋วฝานก็ถอนหายใจยาว”ดี คอยดูการแสดงต่อจากนี้ให้ดีละ”
แต่ทว่า ทันทีที่สิ้นเสียง เสียงแหวกอากาศก็ดังและเสียงหัวเราะลั่นก็ผ่านหูของทั้งคู่ไป”ฮ่าๆๆ ผ้าชิ้นสุดท้ายนี้ นายน้อยผู้นี้ขอรับไปละ”
ตงเสี่ยววานตกใจ นางหดตัวโดยไม่รู้ตัว แต่ตอนเห็นใบหน้าสงบของจั๋วฝาน นางก็สงบลงโดยไม่มีเหตุผล
ปึก!
หลินเทียนอวี่ไม่ทันได้แตะชายผ้าของตงเสี่ยววาน เขาก็ต้องตีลังกาหลายตลบและล้มลงอีกครั้ง ตอนเขายืนขึ้น ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความกลัว”เจ้าเห็นข้าได้ไง?”
จั๋วฝานหันไปมองด้วยสายตาเย็นชาถึงขีดสุด
เปรี้ยง!
ในชั่วพริบตา สายฟ้าก็ระเบิดและร่างของจั๋วฝานก็ไปปรากฏด้านหลังเสี่ยวตานตาน วินาทีต่อมา หลังได้ยินเสียงฉีกกระชาก หนึ่งในผ้าชั้นนอกของเสี่ยวตานตานก็กลายเป็นเศษผ้าทันที!
“ในแง่ของความเร็ว เจ้ายังด้อย!’
เสียงหัวเราะเหยียดของจั๋วฝานดังขึ้นในหูของทุกคน และในเวลาเดียวกัน ดวงตาของทุกคนก็หดลง
มันกลายเป็นว่าเด็กนี่คือของจริง!
