พ่อเลี้ยงยอดเซียน (异界无敌奶爸) - บทที่ 110 งานหมั้น[รีไรท์]

บทที่ 110 งานหมั้น[รีไรท์]

หลิงยู่ชานค่อนข้างสับสนเมื่อถังชี่หยุนเรียกเขาไปคุยตามลำพัง

“ครูถังท่านมีเรื่องอะไรงั้นเหรอ?” หลิงยู่ชานถาม

ถังชี่หยุนกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ยู่ชานเจ้าใกล้จะอายุ 10 ขวบแล้วใช่ไหม?”

“ใช่ ครูถัง!” หลิงยู่ชานพยักหน้า

ถังชี่หยุนหัวเราะ “ครูจะบอกความจริงอะไรให้เจ้าฟัง นับตั้งแต่ที่ครูสอนเด็กมามากมาย เจ้าเป็นเด็กที่โดดเด่นที่สุดเป็นอันดับต้น ๆ ของครูเลย ในอนาคตเจ้าจะต้องเก่งเหมือนพ่อเจ้าแน่ ๆ และเมื่อเจ้าโตขึ้นเจ้าควรจะแต่งงานและมีลูกกับหญิงสาวที่เพียบพร้อมและงดงาม เจ้าเห็นด้วยไหม?”

“เอ่อ…ข้า…” หลิงยู่ชานหัวเราะอย่างแห้ง ๆ เขาไม่รู้ว่าจะตอบอะไร เขารู้สึกว่าถังชี่หยุนต้องการยกยอเขา แต่จู่ ๆ ทำไมนางถึงยกเรื่องแต่งงานและมีลูกขึ้นมาพูดด้วย?

ถังชี่หยุน เมื่อนางเห็นว่าหลิงยู่ชานเริ่มงุนงง นางจึงเริ่มพูดเข้าประเด็น “ยู่ชาน เจ้าคิดว่าหมิงจู้สวยไหม?”

หลิงยู่ชานพยักหน้าและพูดว่า “พี่สาวหมิงจู้สวยมาก!”

“เช่นนั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้นครูจะให้เจ้าแต่งงานกับพี่สาวหมิงจู้ เจ้าจะเต็มใจไหม?” ถังชี่หยุนถาม

“หา!” หลิงยู่ชานตกใจ ใบหน้าของเขาเป็นสีแดง

ถังชี่หยุนเมื่อเห็นหลิงยู่ชานตกใจนางจึงรีบพูดว่า “ข้าไม่ได้ให้พวกเจ้าแต่งงานกันตอนนี้ เราจะรอให้เจ้าเติบโตเป็นผู้ใหญ่ก่อน จากนั้นครูค่อยให้พวกเจ้าแต่งงานกัน แบบนี้เจ้าว่าดีไหม?”

“แต่ว่า…แต่…” ใบหน้าของหลิงยู่ชานยังคงแดงก่ำและเขาไม่รู้จะพูดอะไร

ถังชี่หยุนถอนหายใจ “ยู่ชาน เจ้าไม่ต้องกังวล ขอเพียงเจ้าตอบตกลง ครูจะจัดการเรื่องการแต่งงานเจ้ากับหมิงจู้ให้เอง”

“ครูถัง ข้าไม่เข้าใจทำไมท่านถึงต้องการให้ข้าแต่งงานกับพี่สาวหมิงจู้ พี่สาวหมิงจู้นางออกจะงดงามเป็นอย่างมาก….” หลิงยู่ชานรู้สึกสับสนอย่างสิ้นเชิง

 “ครูรู้ แต่ในความเห็นของครู เจ้าคือคนที่เหมาะสมกับหมิงจู้ของครูมากที่สุด หญิงงามย่อมต้องคู่กับวีรบุรุษหนุ่มเจ้าว่าถูกต้องไหม และอีกอย่างครูได้ไปถามพ่อของเจ้าเรื่องให้เจ้าแต่งงานกับหมิงจู้แล้ว และพ่อของเจ้าเองก็ไม่ได้ว่าอะไร” ถังชี่หยุนกล่าวพลางยิ้มให้หลิงยู่ชาน

หลิงยู่ชานคิดอยู่นานจากนั้นก็พยักหน้าอย่างเขิน ๆ และพูดว่า “งั้นข้าคิดว่า ข้าคงไม่มีอะไรขัดข้อง…”

ถังชี่หยุนยิ้มอย่างมีความสุข

หลิงยู่ชานเมื่อเห็นสีหน้าอันมีความสุขของถังชี่หยุน เขาจึงถามต่อด้วยสายตาลังเล “ครูถัง ถ้าพี่สาวหมิงจู้และข้าจะต้องแต่งงานกันในอนาคต เช่นนั้นข้าควรจะเรียกท่านว่าแม่ใช่ไหม?”

ถังชี่หยุนตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ยิ้มและดึงหลิงยู่ชานเข้ามาหานาง และลูบหัวของหลิงยู่ชานอย่างอ่อนโยนและพูดว่า “แน่นอน หลังจากเจ้าหมั้นกับหมิงจู้เรียบร้อย ถึงแม้ว่าเจ้ายังไม่ได้แต่งงานกับนาง เจ้าสามารถเรียกครูว่าแม่ได้”

ถังชี่หยุนที่อยู่กับพวกเด็ก ๆ มาได้หลายเดือนนางเข้าใจความรู้สึกได้ถึงการขาดความรักจากแม่ของเด็ก ๆ เหล่านี้ดังนั้นนางจึงตกลงกับหลิงยู่ชาน

เมื่อคุยกับหลิงยู่ชานเสร็จ นางก็แจ้งหลิงตู้ฉิงทันทีเกี่ยวกับเรื่องนี้

จากนั้นทุกคนในคฤหาสน์สราญรมย์ก็รู้เรื่องนี้

บรรดาเด็ก ๆ ที่รู้เรื่องต่างตกตะลึง พวกเขาวิ่งกรูกันเข้าไปถามหลิงยู่ชานว่า “พี่ใหญ่ ทำไมท่านหาพี่สะใภ้เจอเร็วจัง”

หลิงยู่ชานเมื่อได้ยินคำถามแบบนี้เขาจึงเหล่มองไปยังหมิงจู้ที่นั่งอยู่ไกล ๆ อย่างไม่สบายใจและตอบว่า “พ่อกับครูถังบอกว่าพี่สาวหมิงจู้จะหมั้นกับข้าไว้ก่อน ดังนั้นตอนนี้พี่สาวหมิงจู้ยังไม่ถือว่าเป็นพี่สะใภ้ของพวกเจ้าเต็มตัว…”

“แต่เดี๋ยวพวกท่านก็แต่งงานกันอยู่ดีไม่ใช่เหรอ?” หลิงว่านถิงหน้ามุ่ย “ไปกันเถอะ พวกเราไปหาว่าที่พี่สะใภ้กันเถอะ!”

จากนั้นเด็ก ๆ ทุกคนจึงวิ่งเฮโลไปหาหมิงจู้ ทุกคนเรียกนางว่าพี่สะใภ้ ซึ่งทำให้หมิงจู้รู้สึกลำบากใจมาก

“พวกเจ้าเรียกข้าว่าพี่สาวไปก่อนได้ไหม?” หมิงจู้พูดด้วยใบหน้าแดงก่ำ “ข้าขอร้อง!”

จากนั้นพวกเขาก็หยุดเรียกพี่สะใภ้และเริ่มเรียกหมิงจู้เป็นพี่สาวเหมือนเดิม

โม่หยูถัง มี่ไล และคนอื่น ๆ พวกเขามองถังชี่หยุนด้วยความชื่นชม

พวกเขารู้สึกว่าถังชี่หยุนได้ทำในสิ่งที่ถูกต้อง

ในส่วนของพิธีหมั้น โม่หยูถังได้เตือนให้หลิงตู้ฉิงมอบสินสอดให้หมิงจู้เมื่อถึงเวลางานหมั้น

หลิงตู้ฉิงที่ไม่ค่อยประสีประสากับเรื่องราวประเพณีอะไรพวกนี้เท่าไหร่นักเขาจึงเดินเข้าไปหาหมิงจู้และถามนางแบบซื่อ ๆ เกี่ยวกับอาวุธที่นางใช้ถนัดที่สุดคืออะไร

เมื่อหลิงตู้ฉิงได้ทราบเรื่องอาวุธที่หมิงจู้ถนัดใช้คือกระบี่ เขาจึงใช้เวลาในคืนนั้นหลอมกระบี่ระดับวิญญาณขั้นสูงขึ้นมาให้หมิงจู้เพื่อเป็นสินสอดที่ใช้ในงานหมั้น

วันรุ่งขึ้นภายใต้การเป็นสักขีพยานของทุกคนในคฤหาสน์ พิธีหมั้นระหว่างหลิงยู่ชานและหมิงจู้ก็เสร็จสมบูรณ์ ส่วนการแต่งงานยังไม่มีการนัดฤกษ์ยามที่แน่นอน เนื่องจากพวกเขาจำเป็นต้องรอให้หลิงยู่ชานเติบโตเป็นผู้ใหญ่เสียก่อนจากนั้นจึงค่อยว่ากันอีกที

หลังจากงานหมั้นเสร็จสมบูรณ์ หมิงจู้คุกเข่าต่อหน้าหลิงตู้ฉิงและพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “คารวะ ท่านลุงหลิง”

“ลุกขึ้นเถอะ” หลิงตู้ฉิงหัวเราะและพูดว่า “กระบี่เล่มนี้สำหรับเจ้า ข้าสร้างมันขึ้นมาเอง แต่เนื่องจากข้าไม่มีวัสดุที่ดีพอ ระดับของมันจึงยังแค่อยู่ในระดับวิญญาณขั้นสูง หากข้ามีวัสดุที่ดีกว่าในอนาคต ข้าค่อยปรับแต่งมันเพิ่มเติมให้แก่เจ้าอีกที”

“ขอบคุณท่านลุง” หมิงจู่พูดด้วยความตื้นตันในขณะที่นางได้รับกระบี่จากหลิงตู้ฉิง

หลิงตู้ฉิงพยักหน้า “ต่อไปข้าจะถ่ายทอดเพลงกระบี่ให้แก่เจ้า เพลงกระบี่นี้ชื่อ เพลงกระบี่ระบำจันทรา”

หลิงตู้ฉิงใช้เวลาถ่ายทอดเคล็ดกระบี่ไปจนเกือบถึงเวลาบ่ายแก่ ๆ หมิงจู้ถึงจะสามารถจำเคล็ดเพลงกระบี่ได้ทั้งหมด จากนั้นเขาจึงเดินแยกตัวออกไปนั่งเล่นหมากกับลูก ๆ ของเขาต่อ ส่วนหมิงจู้เมื่อนางจำเคล็ดเพลงกระบี่ได้ทั้งหมดแล้วนางจึงเดินกลับเข้าห้องเพื่อทบทวนทำความเข้าใจ

ตกดึกหลังจากที่หมิงจู้เข้าใจ เพลงกระบี่ระบำจันทรา ได้บางส่วนแล้ว เมื่อนางเงยหน้าขึ้น นางเห็นรอยยิ้มที่มีความสุขของถังชี่หยุน

“เป็นยังไงบ้างลูกแม่” ถังชี่หยุนถาม

หมิงจู่ส่ายหัวและกล่าวอย่างหดหู่ว่า “เพลงกระบี่นี้ลึกล้ำเกินไป ข้าพึ่งเข้าใจมันได้เพียงบางส่วนเท่านั้นเอง”

ถังชี่หยุนพยักหน้า “ไม่ต้องกังวล เจ้ามีเวลามากมายสำหรับทำความเข้าใจมัน”

“ท่านแม่ข้าสงสัย ลุงหลิงเขาเป็นใครกัน ทำไมเขาถึงมีความรู้มากมาย และแถมยังมีความสามารถในการสร้างสมบัติวิเศษได้ภายในคืนดียวอีกด้วย” หมิงจู้ถาม

ถังชี่หยุนส่ายหัว “เจ้าจะเข้าใจในอนาคต”

หมิงจู้หัวเราะอย่างเขินอาย “เฮ้อ…ข้าไม่คิดเลยว่าเขาจะน่าทึ่งขนาดนี้ แถมข้ายังได้หมั้นกับเด็กน้อยที่เป็นลูกของเขาอีก ท่านแม่แล้วเรื่องสถาบันราชวงศ์ ลุงหลิงเขามีแผนการจะทำยังไงต่อ ข้าเองก็ไม่ได้กลับไปที่สถาบันมาหลายวันแล้ว ข้าเกรงว่าข้าอาจจะต้องกลับเข้าไปที่สถาบันแล้วนะท่านแม่”

“ยู่ชานเขาไม่ใช่เด็กน้อยแต่เขาเป็นว่าที่สามีในอนาคตของเจ้า!” ถังชี่หยุนพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “ส่วนเรื่องเกี่ยวกับสถาบันราชวงศ์ ในระหว่างนี้เรารอท่านหลิงตัดสินใจก่อน ช่วงนี้เจ้าแค่เข้าฟังชั้นเรียนของแม่ก็เพียงพอ แต่แม่ได้ยินมาว่าท่านหลิงได้รับเลือกให้เป็นอาจารย์ของสถาบันราชวงศ์แล้ว นอกจากนี้ลูก ๆ ทุกคนของเขาก็จะได้เข้าร่วมชั้นเรียนของสถาบันราชวงศ์ร่วมกันด้วย”

หมิงจู้พยักหน้าและพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นข้าจะเชื่อฟังท่านแม่ เอ๊ะ ใช่แล้ว! ผู้เชี่ยวชาญขอบเขตนภาคนนั้นหายไปแล้วล่ะท่านแม่ นี่ก็หลายวันแล้วทำไมนางยังไม่กลับมาอีก”

“เจ้านี่ขี้สงสัยจริง ๆ นะ รีบเข้านอนเถอะ พรุ่งนี้แม่ต้องบรรยายบทเรียนพิเศษ” ถังชี่หยุนกล่าว

“บทเรียนพิเศษ?” หมิงจู้ถามอย่างสงสัย

“พรุ่งนี้บทเรียนคือหัวข้อความสัมพันธ์ภายในครอบครัว แม่ต้องให้ท่านหลิงรู้ว่าควรประพฤติตนอย่างไรให้เหมาะสมกับลูกสะใภ้!” ถังชี่หยุนพูดเสียงเบา

หมิงจู้รู้สึกหงุดหงิด “ท่านแม่ ข้าหมั้นกับหลิงยู่ชานลูกของเขาแล้วนะ ท่านคิดได้ยังไงว่าข้ากับลุงหลิงจะยังมีอะไรเกินเลยกันได้อีก!”

ถังชี่หยุนส่ายหัวและพูดว่า “เจ้าไม่เข้าใจ! แม้ว่าท่านหลิงจะเป็นอัจฉริยะ แต่เขาก็ไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับการปฏิบัติตัวกับสมาชิกในครอบครัวสักเท่าไหร่เลย โดยเฉพาะที่เขาไม่เคยมีลูกสะใภ้มาก่อนนั้นยิ่งน่าห่วง แม่จำเป็นต้องสอนเขาเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของพ่อตาและลูกสะใภ้ให้เขา ฉะนั้นแม่จึงต้องใช้วิธีการบรรยายบทเรียนของแก่นแท้ความสัมพันธ์แห่งครอบครัว เพื่อบอกเขาทางอ้อมในวันพรุ่งนี้ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่เข้าใจ”

วันรุ่งขึ้น ถังชี่หยุนเริ่มบรรยายหัวข้อของชั้นเรียนนี้ได้แก่ มารยาทในครอบครัว ความกตัญญู ความสามัคคีระหว่างครอบครัวและความสัมพันธ์ระหว่างมิตรสหาย สำหรับคนอื่น ๆ พวกเขารู้สึกว่าบทเรียนในวันนี้ค่อนข้างแปลก

แต่สำหรับหลิงตู้ฉิง บทเรียนนี้มีประโยชน์กับเขาเป็นอย่างมาก ทุกคำสอนของถังชี่หยุนช่วยเปิดความเข้าใจใหม่ ๆ ซึ่งหลิงตู้ฉิงเริ่มนำพวกมันเข้าไปหลอมรวมกับเต๋าตู้ฉิง จนเต๋าตู้ฉิงเริ่มพัฒนาไปอีกระดับอย่างรวดเร็ว

และเมื่อถังชี่หยุนบรรยายบทเรียนจนถึงเรื่องพ่อตาลูกสะใภ้ มี่ไล หลิวเฟ่ยเฟ่ย และโม่หยูถังก็แสดงรอยยิ้มเย้าแหย่ออกมา ขณะที่หมิงจู้ก้มหน้าด้วยความอับอาย

หมิงจู้ที่พึ่งเคยฟังบทเรียนพิเศษของถังชี่หยุนเป็นครั้งแรก นางรู้สึกประหลาดใจกับความสามารถของแม่นางเป็นอย่างมาก “ท่านแม่ ข้าไม่นึกเลยว่าท่านจะมีความสามารถขนาดนี้”

ถังชี่หยุนยิ้มอย่างอ่อนแรง “นี่เป็นเพราะ พ่อตา ของเจ้ามีความสำคัญกับอนาคตของเรา แม่จึงต้องทุ่มเทรับใช้เขาให้สุดความสามารถ เพื่อให้เขายอมรับแม่เป็นหนึ่งในผู้ติดตามของเขา แต่เจ้าอย่าเข้าใจผิด พ่อตาของเจ้าไม่เคยมองแม่ไปในแบบชู้สาวแต่อย่างใด เขาเพียงต้องการแต่ให้แม่ทำหน้าที่เป็นครูที่ดีให้กับลูก ๆ ของเขาเท่านั้น”

ในขณะที่คู่แม่ลูกกำลังคุยกัน เสี่ยวเยว่เฟิงก็ร่อนลงมาจากท้องฟ้าพร้อมกับแบกสัตว์อสูรที่ทั่วร่างของมันมีเปลวเพลิงลุกขึ้นท่วมตัว

เสี่ยวเยว่เฟิงโยนกระทิงเพลิงปฐพีลงบนลาน และเดินเข้ามาโค้งคำนับและพูดกับหลิงตู้ฉิง “นายท่าน รอบนี้ถือว่าข้าโชคดีมาก ข้าได้พบ กระทิงเพลิงปฐพี ที่อยู่ในขอบเขตประสานทะเลปราณระดับสูง”

เสี่ยวเยว่เฟิงใช้เวลาและความพยายามอย่างมากในการตามหากระทิงเพลิงปฐพีตัวนี้ในป่าสัตว์เวทย์ และโชคดีที่นางอยู่ในขอบเขตนภา ไม่เช่นนั้นการเดินทางหลายพันลี้จากป่าสัตว์เวทย์มายังเมืองหลวงในเวลาสั้น ๆ แค่นี้คงเป็นไปไม่ได้แน่นอน

หลิงตู้ฉิงหัวเราะและพูดว่า “เจ้าทำได้ดีมาก ข้ารับรองว่าการพยายามของเจ้าในครั้งนี้จะช่วยให้เจ้าประหยัดแรงไปได้อีกเยอะในอนาคต”

“ท่านพ่อจะใช้มันทำอะไรเหรอ?” หลิงยี่เทียนถามอย่างสงสัย

“เจ้าจะเข้าใจในเร็ว ๆ นี้” หลิงตู้ฉิงพูด

จากนั้นเขาจึงเริ่มเปิดค่ายกลที่ไว้ใช้สำหรับหลอมสมบัติขึ้นมาบนลาน และเดินไปหากงหนิวที่ถูกขังอยู่ที่ด้านข้างของลาน

เขาปลดพันธนาการของกงหนิว และพูดว่า “เจ้าที่กล้าบุกเข้ามาสร้างความรำคาญให้แก่ข้า อันที่จริงข้าควรจะฆ่าเจ้าให้ตาย ๆ ไปซะตั้งแต่แรก แต่เนื่องจากข้ายังมีความเมตตาและข้ายังเห็นประโยชน์ของสายเลือดที่ไหลเวียนในตัวของเจ้าอยู่ ฉะนั้นข้าจะให้ทางเลือกเจ้าสามทาง”

“ทางเลือกแรกคือให้ข้าปลุกสายเลือดของเจ้าและเจ้าต้องมาลากรถม้าให้ข้าเป็นเวลา 100 ปี ทางเลือกที่สองคือข้าเปลี่ยนเจ้าให้กลายเป็นหุ่นเชิดและจากนั้นข้าจะให้ร่างของเจ้าคอยดูแลประตูคฤหาสน์ให้ข้า ทางเลือกที่สามคือข้าจะดึงระดับการบ่มเพาะทั้งหมดของเจ้าใส่ลงไปในร่างของกระทิงเพลิงปฐพี และปลดปล่อยให้วิญญาณของเจ้าไปเกิดใหม่”