ฟุเอ๊ เกิดใหม่ก็เก่งภาษาสุดๆซะแล้วค่ะ - ตอนที่ 1 จุดจบและจุดเริ่มต้น
นี่คือเรื่องราวการเกิดใหม่ ของสาวน้อยชั้นประถมที่จะมาเป็นวีทูบเบอร์..?
เต็มไปด้วยเรื่องราวระหว่างภาษา หะ…?
“ปล่อยผมไปเถอะ ผมจะไปคอนเสิร์ตวีทูบเบอร์..”
ผมถูกมัดอยู่ติดกับเก้าอี้ และดูเหมือนว่าตอนนี้ผมจะอยู่ในตึกร้างซักที่.
รอบๆตัวผมมี ผู้ชายที่มีปืนอยู่ในมือ.
// ในตัวอักษรพิเศษเป็นภาษาอังกฤษนะครับ แต่ตัวเอกมันฟังไม่ออก555
“เฮ้ นี่แกหน่ะ ▲□●+!”
“หะ.. อะไรครับ?”
“*▲□●↑→！！！！”
แล้วอยู่ๆผมก็สะอึก
ผมไม่รู้ว่าทำไมแต่ดูเหมือนเขาจะโกรธจริงๆ.
ผมทำอะไรผิดอ่ะ?
วันนี้ตอนเช้าผมข้ามน้ำ ข้ามทะเล เพื่อมางานอีเวนต์วีทูบเบอร์ขนาดใหญ่ที่จัดในอเมริกา
แล้วก็เมื่อกี้ผมก็หลงทางมาอยู่ในซอยแปลกๆ
ผมถูกตีที่หัว และรู้ตัวอีกทีผมก็มาโผล่ที่นีซะแล้ว
ตอนนี้มันจะกี่โมงแล้วกันนะ.
บางทีคอนเสริ์ตอาจจะเริ่มแล้วก็ได้
ถ้าเป็นงั้นจริง ผมเศร้าแน่ๆ.
“ภาษาอังกฤษ □★●+”
“โอเค , □★↑*●……”
ดูเหมือนว่าผู้ชายด้านหน้าของผมเขาคุยอะไรกัน แต่ผมฟังไม่ออก
บางทีอาจจะเพราะว่าพวกเขาพูดกันเร็ว หรือไม่ก็ใช้คำแสลงเยอะละมั้งนะ.
ทำไมผมถึงไม่เรียนภาษาอังกฤษให้เยอะกว่านี้กันน้าาา.
ผมมักจะดู วีทูบเบอร์ที่พูดอังกฤษบ่อยๆ โดยที่ไม่เข้าใจว่าเขาพูดอะไรกัน
ถึงแม้จะเป็นอย่างนั้นแต่มันก็ยังสนุกนะ แค่เห็นการตอบสนองของพวกเขา หรือคำบางคำที่ผมเข้าใจได้ แค่นั้นผมก็สนุกแล้ว
แต่เอาจริงๆ นั่นเป็นคำแก้ตัวนะ www
ผมเคยลองพยายามเรียนภาษาอังกฤษเพื่อให้ดูสตรีมได้อย่างเข้าใจมากขึ้น แต่ มันก็ไม่สำเร็จ
….เฮ้อ มันจบลงอย่างงี้ได้ยังไงกันนะ?
วันนี้เป็นอีเวนต์ที่ใหญ่สุดๆ ผมควรจะมีความสุขในวันนี้ไม่ใช่หรอ
“~★↑↑*●□!”
“↑*●↓←★!”
พวกคนด้านหน้าผม ส่งกลิ่นอายแปลกๆออกมา ทำให้ผมรู้สึกแย่.
ผมแค่อยากได้ยินเสียงน่ารักๆแค่นั้นเอง.. ( M : เสียงในคอนเสริ์ตนั่นแหละครับ)
“~★↑↑*●□…… โอเค.”
ผมมองไปดูเหมือนว่าเขาจะตกลงกันเสร็จแล้ว
แล้วก็มีผู้ชายคนนึงเดินมาหาผม ไม่นะ นี่เขาจะฆ่าผมหรอ!?
“เฮ้ นี่่แก *▲□*.”
“ไม่ ช่วยผมที ผมเป็นคนญี่ปุ่น อย่าฆ่าผมนะ ได้โปรดล่ะ!”
“โอเค โอเค เสียงปลดเชื่อก”
“อย่านะ! เอ๊? อะไรกันนี่เขาช่วยผมหรอ?”
ดูเหมือนว่าเขากำลังจะปลดเชือกให้ผม.
ผมโล่งใจขึ้นมา เพราะตอนนี้พละกำลังได้กลับมาแล้ว ตอนที่ผมถอนหายใจเหือกใหญ่ออกมา ผู้ชายอีกคนก็เดินเข้ามา และจ่อปืนเข้ามาที่หน้าผากผม.
ผู้ชายอีกคนได้ลั่นไกเข้าไป.
มันเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ
เสียงคำรามของปืน และ กระสุนที่ได้เจาะทะลุเข้าหัวของผม
ชิ้นส่วนความทรงจำของผมได้ แตกสลายกลายเป็นชิ้นๆ
สายตาของผมหันไปมองเพดาน และร่างกายของผมก็ได้ทิ้งตัวลงไปที่เก้าอี้ตัวเดิม
สติสัมปชัญญะและการมองเห็นของผม ได้กลายเป็นสีดำในที่สุด.
หลังจากเสียงปืนเงียบลง ผู้ชายสองคนก็ได้ทะเลาะกัน
<นี่แก ยิงมันทำไมวะ! >
<เราต้องทำทุกอย่างเพื่อที่จะทำภารกิจของเราไม่ใช่หรอ?>
< เหี้*เอ้ย แต่แกพึ่งฆ่าคนไปนะเว้ย!>
นี่จะเป็นจุดจบชีวิตของผมจริงๆหรอ?
วงการวีทูบเบอร์ก็ดำเนินต่อไปเรื่อยๆ
ผมมองไม่เห็นอะไรเลย.. และผมต้องตายไปแบบนี้จริงๆหรอ
<– ผมจะตายไม่ได้เด็ดขาด
ผมจะตายแบบนี้ไม่ได้
ผมยังไม่ได้เห็นงานอีเวนต์ของวีทูบเบอร์เลยแท้ๆ
ทำไมผมถึงต้องตายไปแบบนี้ ทั้งที่ผมยังไม่ได้เห็นเวทีเลยด้วยซ้ำ..
<?นี่, ไม่ใช่ว่าเราคุยกับเขาได้หรอ? >>
<ไร้สาระ แค่ยิงมันทิ้งก็จบไปแล้ว>
<แต่ไม่ใช่ว่าตอนนี้เขา……>
<ดูสิ , มันไม่ตอบสนองแล้ว มันตายไปแล้วล่ะ.>
<เฮ้! อย่ารุนแรงกับเขามากนะ.. ฉันภาวนาให้นาย ฉันขอโทษจริงๆ ที่ให้นายมาโดนแบบนี้>
<อย่าไปเศร้ากับไอแค่ชีวิตนึงสิ นี่แกลืมไปแล้วหรอว่าภารกิจของเรามันเกี่ยวข้องกับชีวิตเป็นสิบล้าน ร้อยล้านหน่ะ?>
<แต่ว่า…>
<ดูเหมือนว่าใกล้จะถึงเวลาแล้ว.. ความวุ่นวายกำลังจะมา และจะได้ถึงเวลามื้อหลักของเราเสียที>
<ไอเวรเอ๊ยนี่แก แม่งสารเลวจริงๆ ฆ่าผู้บริสุทธ์แล้วไปลักพาตัวผู้หญิงของเขานี่น่ะ.. มันเรียกว่าความยุติธรรมได้ยังไงกันวะ?>
<ทั้งหมดเพื่อประโยชน์ของมาตุภูมิ>
เสียงเดินเริ่มห่างไปจากผมเรื่อยๆ
มีใครบางคนได้บอกเอาไว้ว่า ความตายนั้นจะทำให้เราเหลือประสาทสัมผัสเหลือแค่การได้ยินแต่ว่า.
ไม่ๆ ผมว่าผมเห็นอะไรบางอย่าง..
ตอนนี้ผมเห็นแต่ความมืด แต่ว่าผมเห็นรูปลักษณ์สีขาวบางอย่าง… หรือว่า?
<<–นางฟ้า? >
ผมได้หวังแค่..
ถ้านั่นเป็นนางฟ้าจริงๆ ได้โปรดทำให้คำขอของผมเป็นจริงด้วย ผมแค่อยากดูคอนเสร์ตเท่านั้นเอง..
และเสียงของกระดิ่งก็ได้ดังขึ้น
* * * * * * * * * * * * * * * *
“-โรฮะ อิโรฮะ ตื่นได้แล้วลูก อิโรฮะ!”
“ค่าา”
ฉันลุกขึ้นจากเตียง เพราะว่าเสียงนั้นมันเข้ามาในหูของฉัน
เสียงนาฬิกาปลุกจากมือถือได้ดังไปทั่วห้อง.
ฉันรีบคว้ามือไปที่มือถือและกดหยุดนาฬิกาปลุ๊ก.
“ในที่สุดลูกก็ตืนซักที เดียวแม่ไปทำงานก่อนนะ อย่าลืมล๊อคประตูตอนออกไปด้วยล่ะ โอเคไหมจ๊ะ?”
“ได้ค่ะ ขอให้เป็นวันที่ดีนะคะ”
“แม่ไปล่ะนะ”
ฉันโบกมือตอนที่เห็นแม่เดินออกไป
เสียงปิดประตูได้ดังขึ้น และในที่สุดฉันก็ได้สติ.
“อะไรกัน..? ไม่ใช่ว่าผมตายไปแล้วหรอ?”
เดียวก่อนนะ.. เสียงนี้ ห้องนี้
ฉันลุกขึ้นแล้วเดินไปหยิบกระจกในห้อง
เงาที่สะท้อนจากกระจกกลับเป็นหญิงสาวที่ดูราวๆ เด็กประถม.
“..ทำไมผมถึงกลายเป็นผู้หญิงฟร๊ะเนี่ยยยย!?”
ผมเป็นโอตาคุวีทูบเบอร์ ผู้ชาย อายุราวๆ 30 ที่ได้เสียชีวิตลง
และตอนนี้ เรื่องราวต่างๆ กำลังจะได้เปิดม่านขึ้นแล้ว..!
[ M : ผมพึ่งแปลอะไรไปกันนะ… ]
M :หนีมาเปิดเรื่องใหม่อีกแล้วครับ เย้ ถ้าในตอนนึงไม่ยาวมากอาจจะได้วันละตอนเลยครับ คงต้องดูภารกิจช่วงนี้ด้วย ขอบคุณที่ตามอ่านจนจบครับ !
ยังไม่ได้ตรวจคำผิด
