ฟุเอ๊ เกิดใหม่ก็เก่งภาษาสุดๆซะแล้วค่ะ - ตอนที่ 2 ไปโรงเรียนครั้งแรก!
<> = พูดภาษาอื่นๆ ที่ไม่ใช่ญี่ปุ่นนะครับ ในตอนนี้เป็นภาษาอังกฤษ
“อ่าาา เจ็บหัวจังเลยแฮะ”
ฉันสะพายกระเป๋าขึ้นหลัง และกำลังเดินไปโรงเรียน
ในตอนนี้หัวของฉัน อะไรบางอย่างมันตีกันอยู๋ในหัว
ฉันเชื่อว่าฉันตายไปแล้ว อีโก้ของฉันมันบอกแบบนั้น แบบว่า ฉันเป็นผู้ชายอะไรแบบนั้น
แต่ฉันจำชื่อของฉันไม่ได้ หรือว่า ฉันมาจากไหน ความทรงจำหลายๆส่วนนั้นได้หายไป
แล้วก็อีกเรื่อง คือฉันกลับจำความทรงจำของฉันที่เป็นผู้หญิงคนนี้ได้
ฉันจำความรู้สึกของผู้หญิงไม่ได้หรอกนะ แต่ว่าในส่วนลึกมันยังกลับจำความรู้สึกที่เป็นผู้ชายได้อยู่
“มันเหมือนว่าฉันกำลังฝัน ไม่สิ ตอนนี้มันสมจริงเกินไปที่จะเป็นฝัน”
ฉันไม่เข้าใจเลย ทำไมฉันถึงเป็นแบบนี้.
หรือว่าฉันจะกลายเป็นผีตอนที่ตาย แล้วฉันมาสิงร่างผู้หญิงคนนี้กันนะ?
“แต่ ชั่งมันเถอะ ช่ายย ชั่งมันเถอะ! มันเป็นแค่เรื่องเล็กๆเอง”
ฉันหยิบหูฟังขึ้นมา สวมมัน และเริ่มเปิดเพลง.
มันเป็นฟีดเพลงวีทูบเบอร์.
มีความสุขจัง ฉันไม่อยากจะเชื่อว่าฉันยังจะได้ฟังอะไรแบบนี้ในโลกนี้ ถ้าฉันได้ฟังไอเจ้านี้ ฉันสามารถชั่งมันได้ทุกอย่าง ทั้งรถไฟที่อัดแน่นกันจนแทบจะหายใจไม่ได้ทุกเช้า การทำงานล่วงเวลาจนดึกดื่น ไม่ว่าจะสถานการณ์ไหนก็ผ่านไปได้!
ฉันเดินต่อไปเรื่อยๆ ตอนที่กำลังตั้งค่ามือถือเครื่องนี้อยู่
แม้แต่นักเรียนประถมก็มีมือถือกันแล้วแฮะ.
จากที่ฉันจำได้ ดูเหมือนพวกเขาให้เอามาเพื่อติดต่อกับพ่อแม่.
“สำหรับฉันนะ ฉันต้องขอขอบคุณมันสุดๆ ต้องขอบอกตามตรง วีดีโอที่ฉันพึ่งดูไปมันโชว์ขึ้นอีกรอบในช่องแนะนำแล้วแฮะ จัดการยากชะมัด. ไอบ้าเอ๊ย โฆษณา.. นี่ไม่ได้สมัครพรีเมี่ยมจริงๆดิ๊?”
ฉันกรีดร้องเบาๆ และจ้องไปที่มือถือซึ่งมีแอพที่ไว้ใช้สำหรับแชร์คริปวีดีโอ “มายทูป” [M : Youtube -> Mytube นี่มุขหรือเปลือกหอย]
เพราะว่าฉันจำชื่อของรหัสที่ฉันใช้ในชีวิตก่อนไม่ได้ ฉันเลยต้องสมัครใหม่ซึ่งมันค่อนข้างยุ่งยากเลยล่ะ.
ฉันต้องสมัครมันอีกรอบ ทั้งๆที่ฉันเคยเป็นผู้ใช้พรีเมี่ยมแท้ๆ ไอบ้าเอ๊ย
แต่ว่าฉันไม่มีบัตรเครดิต.. แต่ฉันยังมีกระเป๋าตังอยู่นี่นะ ก็เพราะว่าฉันเป็นนักเรียนประถมนี่หน่า?
ฉันคงต้องลองขอให้คุณแม่ถอนเงินปีใหม่มาให้แล้วละมั้ง.
“ถ้าฉันจำชื่อกับรหัสได้นะ มันจะแก้ทุกปัญหาเลย เสียดาย เฮ้อ..”
ทำไมความทรงจำมันถึงมั่วแบบนี้กันนะ? อยากรู้จังเลยแฮะ..
หรือว่ามันคือความจำเสื่อมระยะสั้นกัน?
ฉันเลื่อนหน้าจอต่อไปเรื่อยๆ ด้วยความเร็วสูง.
ฉันกำลังไปตั้งค่าการสมัครสมาชิก การกดชื่นชอบ และ หมวดแนะนำของมายทูป
ในขณะนั้นฉันก็ได้ยินเสียงแว่วมาจากใกล้ๆ
“ดีจ้า อิโรฮะจัง อรุณสวัสดิ์! ทำยังงั้นไม่ได้นะ จะเล่นมือถือไปเดินไปไม่ได้นะ!”
หญิงสาวรางๆประถมได้วิ่งมาหาฉัน และฉันก็ได้พูดขึ้น
“อืม.. อรุณสวัสด์ ไมจัง”
“เดียวนะ ทำไมถึงตอบกลับมาแบบนั้นอ่ะ.. นี่ลืมเรื่องเกี่ยวกับไมไปแล้วหรอ?”
“จำได้สิ จำได้ ถ้าจำไม่ผิด เธอคือไมจัง คนที่ตีลังกาเก่งๆใช่มะ?”
“ไม่ช่ายยยย ฉันทำอะไรแบบนั้นไม่ได้หรอก ฉันคือเพื่อนสมัยเด็กของเธอไง! ไมเอง! อย่าลืมนะ!”
ผมสีน้ำตาลฟูๆทำให้ฉันนึกถึงหมาพุดเดิ้ลเลยแฮะ ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าของฉัน.
ไมเดินมาเกาะฉันด้วยสีหน้าแปลกๆ.
ฉันรู้สึกแปลกใจนิดๆ
ที่ฉันเป็นห่วงก็คือ ในส่วนลึกๆฉันยังเป็นผู้ชายอยู่
ระยะห่างของฉันกับไมตอนนี้มันอาจจะเป็นปัญหากับฉันได้จริงๆ.
“เรียกฉันว่า ไม ก็พอแล้วล่ะ!”
“ขอโทษด้วยนะ ไม”
“ดูเหมือนว่าเราต้องรีบหน่อยแล้ว ดูเหมือนว่าทุกคนคงจะถึงกันแล้วล่ะ”
หลังจากพูดเสร็จ ฉันหันหลังไปมองและเจอเด็กที่ตัวเล็กกว่า ไม.. ดูเหมือนว่าเธอจะชื่อ ฮิโนะฟูมิ.
ดูเหมือนว่านี่จะเป็นสถาณที่รวมตัวก่อนไปโรงเรียน
“หืม เกิดอะไรขึ้นกับธงหรอ? อิโรฮะจังวันนี้เป็นหน้าที่ของเธอใช่ไหม”
“ธง?”
“ทำไมถึงทำหน้าไม่รู้เรื่องแบบนั้นล่ะ..? ไมกับคนอื่นๆ ป.6 กันหมดแล้วใช่มะ? แล้วเธอก็อายุมากที่สุด อย่าลืมสิ!”
“อ่ะ ธง..ฉันจำได้แล้วล่ะ”
ฉันค้นหาความทรงจำในสมองของฉัน และฉันก็ได้รับรู้.
พึ่งจำได้เมื่อกี้เลยแฮะ มันคล้ายๆกับให้ คนที่อายุมากที่สุด ถือธงสีเหลืองเพื่อนำคนอื่นๆเดินไปเป็นกลุ่ม.
“มันช่วยไม่ได้หรอกนะ ก็ฉันลืม ไม่เป็นไรหรอก ไปกันเถอะ!”
“ฮะะ แต่ว่า อิโรฮะจัง ถ้าคุณครูรู้เขาคงโกรธแน่ๆ”
“มันโอเคน่า มันโอเค”
ไมเดินตามฉันมา ด้วยสีหน้าที่คล้ายกับเธอไปทำคดีอะไรร้ายแรงมา.
ฉันหันไปยิ้มให้เธอ
ฉันเข้าใจได้แหละ ว่าตอนที่ยังเป็นเด็ก แค่ปัญหาเล็กๆ มันก็อาจกลายเป็น ปัญหาใหญ่ๆได้
มันเป็นก้าวแรกก่อนที่จะกลายเป็นผู้หญิงที่ต้องผ่านมันไปก็เท่านั้น.
และตอนนั้นคุณก็จะได้รับรู้.
แต่น่าแปลก เอาจริงๆทุกปัญหามันมีทางออกของมันหมด.
สุดท้ายมนุษย์ก็ต้องตายอยู่ดี เฮ้อ..
“……”
*มีอะไรหรือเปล่า วันนี้เธอดูแปลกๆนะ อิโรฮะจัง หรือว่า?”
สายตาแปลกๆได้จ้องมาที่ฉัน
หัวใจของฉันเต้นรัวขึ้น คราวนี้มันต่างออกไป เด็กมันจะเซนส์ที่ต่างจากวัยรุ่น หรือผู้ใหญ่
ถ้าเป็นผู้ใหญ่ ไอเดียที่แบบการเกิดใหม่คงไมอยู่ในหัวของพวกเขา
ไมเดินมาหาฉันและกระซิบเข้าที่หู
“หรือว่า เธอท้องเสีย? พี่สาวมักจะมีสีหน้าแบบเธอตลอดเลยนะ ตอนที่เธอออกจากห้องน้ำไม่ได้”
“……”
“ถ้ามีช่วงเวลาที่ลำบากบอกฉันได้เลยนะ ! ฉันจะช่วยเธอเอง”
ฉันคิดมากไปเอง.. เด็กก็ยังคงเป็นเด็ก
＊ ＊ ＊
และก็เป็นไปตามที่ฉันคิด ยังไงมันก็เป็นแค่โรงเรียนประถม มันง่ายทุกอย่างเลยล่ะ
ที่ยากที่สุดก็คงเป็นพละ และช่วงเที่ยงเป็นเวลาที่สนุดที่สุด เป็นความประทับใจที่ฉันชอบเลยล่ะ.
“อะไรอ่ะ เรายังไม่กลับบ้านกันหรอ?”
“ดูเหมือนว่าครูจะมาช้า มันเกิดอะไรขึ้นกันนะ”
ผ่านไปซักพักในที่สุดคุณครูโฮมรูมก็มาถึง.
“ทุกๆคนช่วยมาต่อแถวที่สนามด้วยค่ะ ช่วงนี้ดูเหมือนจะมีคนแปลกๆระแวกนี้ เพราะงั้นอย่าเดินกลับบ้านคนเดียวกันนะคะ!”
นั่นแหละเป็นสิ่งที่เกิดขึ้น
โลกนี้เต็มไปด้วยสถานที่อันตราย ฉันไม่ชอบมันเลย.
＊ ＊ ＊
วันนี้ฉันยืมธงมาและจะนำกลับมาคืนในวันพรุ่งนี้
หลังฉันพูดจบ ฉันเดินทางกลับบ้านด้วยธงในมือของฉัน.
“ฉันขอให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีนะ.. คงไม่มีพวกคนเลวออกมาใช่ไหม?”
“เธอคิดมากไปแล้ว ถ้ามีเราก็แค่กรี๊ดออกมาดังๆก็ได้ แค่นี้ก็น่าจะปลอดภัยแล้วล่ะ ไมจะปกป้องเอง!”
“ไม ไม่ได้แข็งแกร่งขนาดนั้นนะ!”
โอกาศที่จะได้เจอคนแบบนั้นค่อนข้างน้อยเลย
แถวๆนี้มีสถาณีตัวรวจอยู่ และคงเร็วมากๆที่พวกเขาจะเจอฉัน. ตอนที่ฉันกำลังเดินไปคิดไปอยู่ ฉันก็เห็นเงาบางอย่าง
<นี่สาวน้อย ผมถามอะไรหน่อยได้ไหม? ผมอยากจะยืมมือถือหน่อย ถ้าไม่ว่าอะไร พวกหนูคงรู้ใช่ไหมว่า มือถือ คืออะไร>
<?>
ฉันหันขึ้นไปมอง ว้าว ตัวใหญ่สุดๆ
มันใหญ่จนฉันไม่ให้แสงอาทิตย์เลยล่ะ. และผู้ชายตัวใหญ่สุดๆกำลังยืนอยู่ด้านหน้าของฉัน.
ฉันตื่นตระหนกนิดหน่อย แต่ฉันก็เปลี่ยนใจตอนที่ได้ยินเสียงของเขา เหมือนว่าเขาจะมีปัญหาจริงๆ
ฉันเรียกเขาอย่างกล้าๆ กลัวๆ
<มีปัญหาอะไรหรือเปล่าคะ?>
<ปัญหาหรอ? นี่สาวน้อยรู้จักมือถือใช่ไหม>
<ก็รู้จักแหละค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ?>
<โอ้ ใช่ ผมหลงทางน่ะแล้วมือถือก็หายไปด้วย และตอนที่ผมเดินไปรอบๆผมก็ถูกจับโดยตำรวจเฉยเลย ผมยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ ผมแค่วิ่งหนีก็แค่นั้นเอง>
<คือสรุปโดยรวม แค่อยากจะติดต่อคุณเพื่อนใช่ไหมคะ?>
<อืม ใช่แล้วล่ะ>
<โอเคค่ะ งั้นเดียวฉันไปสถานีตำรวจกับคุณเองนะคะ แล้วก็เดียวฉันจะช่วยอธิบายเรื่องมือถือให้ เราก็ได้เคลียร์ความเข้าใจผิดนี้ซักทีค่ะ>
<จริงหรอ? ขอบคุณมาก เธอคือนางฟ้าของผมเลย!>
ยังไงก็เถอะฉัน คิดว่ามันอาจทำให้คนอื่นเข้าใจผิดได้ฉันเลย เบี่ยงเส้นทางโรงเรียนเล็กน้อย.
ด้วยระยะนี้แล้ว การไปป้อมตำรวจ มันคงจะเร็วกว่า 110 [ M : เบอร์ตำรวจ ]
ตอนที่ฉันกำลังจะก้าวเดิน ฉันรู้สึกเหมือนถูกดึงชายเสื้อ.
มันคือ ไม ที่ตอนนี้ฟันกำลังกระทบกัน
“อิโรฮะจัง ไม่เป็นอะไรใช่ไหม? เขาไม่ใช่คนแปลกๆใช่ไหม?”
“หืม? ดูเหมือนว่าเขาจะมีปัญหานิดหน่อย ฉันเลยจะพาเขาไปสถานีตำรวจน่ะ”
“ช่ายย แล้วอิโรฮะจังรู้ได้ยังไงอ่ะ ว่าเขาไม่ใช่พวกโรคจิต หรือว่า อิโรฮะจังฟังเขาออกด้วยหรอ?”
“ก็ไม่ทั้งหมดหรอก แต่ฉันคิดว่าเขาพูดถึงมือถือหาย หลงทางกับเพื่อนล่ะ”
หรือว่าเด็กยุคนี้จะอ่านคำว่า <มือถือ> ไม่ออกกันนะ?
หรือว่า.. มือถือมันส่งข้อความไม่ได้หรอ?
“ไม่ ไม่ตรงกับที่ฉันจะสื่อเลย! ไม่ใช่ว่าผู้ชายคนนั้น เขาเป็นชาวต่างชาติหรอ?”
“หะ?”
ฉันพึ่งรู้ตัวเกี่ยวกับสถานการ์ณในตอนนี้, ผู้ชายคนนั้นได้ก้มหน้าลง
ซึ่งมันเป็นหน้าตาของคนแถวๆ ตะวันตก.
<หืม? มีอะไรหรอ?>
<ไม่มีอะไรค่ะ>
ไม่มีอะไรค่ะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ!! [ M : อธิบายเพิ่มเติม พระเอก? นางเอก? ตัวเอกเราตกใจที่ตัวเองพูดภาษาอังกฤษได้แค่นั้นเองครับ]
ดูเหมือนว่าฉันจะเข้าใจภาษาอังกฤษ เหมือน ภาษาญี่ปุ่นซะแล้วล่ะค่ะ [ M : หมายถึงการใช้ภาษาครับ แบบคล่อง เหมือนตัวเองใช้ภาษาญี่ปุ่น ]
ตัวอย่างธงที่น้องใช้ครับ :
เย้! จบสำหรับตอนที่ 2 แล้วครับ ตัวหนังสือเยอะสุดๆ แถมคำที่ผมไม่รู้ก็เยอะซะด้วย ;; ขอบคุณที่อ่านจนจบครับ
ยังไม่ได้ตรวจคำผิดครับ
