ฟุเอ๊ เกิดใหม่ก็เก่งภาษาสุดๆซะแล้วค่ะ - ตอนที่ 22 การเผชิญหน้าและการจากลา

ในวันที่ 2  

 

พวกเราทั้งสี่คนคือ แองกุจัง พี่อาเนะ ไม และ ฉันพวกเราได้ไปที่เทศกาลฤดูร้อนกัน

 

เพราะว่าไม่ได้มากันนานแล้ว ครั้งนี้พวกเราเลยสวมชุดยูกาตะกัน

 

<ทั้งน่ารักและสวยสุดๆไปเลยล่ะ แล้วก็กิโมโนเนี่ยก็ดูดีสุดๆเลยล่ะ และรองเท้าไม้ก็เท่ๆสุด มีแต่ของน่าสนใจทั้งนั้นเลยล่ะ!!>

 

แองกุจังดูสนุกมากในตอนที่เธอได้มองไปรอบๆ และอาเนะก็ได้กำลังสั่งของบางอย่างมาให้

 

 

ตอนนี้ฉันกำลังจิ้มไปที่ไมอยู่

 

“นี่เธอรู้ใช่ไหมว่าอาเนะนอนดิ้นขนาดไหน.. ใช่ไหมเอ่ย?”

 

“อะไ นี่พูดถึงเรื่องอะไรหรอ ฉัน เอ่อออ ฉันไม่รู้จริงๆนะ ไมไม่รู้อะไรไรทั้งนั้นค่าาา”

 

“จิ้ม.. จิ้ม..”

 

 

 

“อึก อ่าาา อิโรฮะจังไม่อยากกินทาโกะยากิหน่อยหรอ?”

 

และะะะ เธอก็ถามฉันว่าจะกินทาโกะยากิของเธอซักลูกไหม

 

ฉันกัดไปที่ไม้จิ้ม มันร้อนมากๆเลยล่ะ และพอเคี้ยวไปก็รู้สึกทรมาน แต่อืมม อร่อยจัง

 

“โอเค ให้อภัยก็ได้”

 

“โหหหหห”

 

“เน่ ไม?”

 

มันมีอะไรบางอย่างที่รบกวนจิตใจฉันมานานแล้ว แต่ฉันยังไม่ได้ถามซักที

 

ฉันมองไปทางอื่นเพื่อที่จะซ่อนความผิดของตนเอง

 

ในปลายสายตาของฉัน ฉันเห็นอาเนะกับแองกุจัง แบบ “อ่ะ” <อี๊!>

 

พี่อาเนะได้ซื้อแอปเปิ้ลเคลือบน้ำตาลและยื่นให้แองกุจัง แต่แองกุจังในตอนที่เห็นก็พูดออกมาว่า “ลูกพลัมกรอบอีกอัน..!” และแม่งพี่อาเนะก็หลุดขำออกมาเสียงอย่างดังเลย

 

 

ความรู้สึกของพวกเขาทำให้ฉันผ่อนคลาย และฉันก็ได้พูดออกมา

 

“นี่ไม เธอไม่คิดที่จะมาเป็นวีทูบเบอร์ด้วยตัวเองเลยหรอ ? เธอก็รู้สิ่งที่พวกเราทำใช่ไหมล่ะ?”

 

“ใช่ ฉันรู้อยู่แล้วล่ะ ถึงคุณพ่อกับคุณแม่จะไม่ค่อยรู้เรื่องวีทูบเบอร์มาก แต่ไมน่ะดูสตรีมของพี่อาเนะเป็นสตรีมแรกเลยนะ นั่นเลยเป็นเหตุว่าทำไมไมถึงก็ชอบดูอิโรฮะจังมากไปด้วย”

 

“งั้นแล้วทำไมล่ะ?”

 

“เป็นไปไม่ได้หรอกนะ เป็นไปไม่ได้เลย มันแตกต่างมากเลยล่ะสำหรับ ไมที่จะต้องไปสตรีม ไมไม่เก่งในเรื่องของการสตรีมสุดๆเลยล่ะ เพราะฉันไม่เก่งในเรื่องการพูดต่อหน้าผู้คนเท่าไหร่ พี่เองก็เคยมาชวนไมเหมือนกัน แต่ไมปฎิเสธไปน่ะ”

 

“อ๋อ.. เป็นอย่างงั้นเองสินะ”

 

“ใช่แล้วล่ะ ไมชอบที่จะไปโรงเรียนและตั้งใจเรียน ฉันคิดว่าฉันคงจะเป็นคนขี้ขลาดก็ได้ แต่พี่เองก็บอกว่าไม่ใช่ ”

 

ไมได้มองไปที่ด้านหลังของพี่อาเนะ

 

สายตาของเธอในตอนที่มองไปนั้นมันดูแวววาวมากเลยล่ะ

 

“เพราะตอนนั้นพี่ได้บอกเอาไว้ว่า มันไม่มีอะไรสุดยอดไปมากกว่ากำหนดชีวิตด้วยตัวเองแล้วล่ะ ไมอยากที่จะมีชีวิตแบบไหนก็เลือกได้ด้วยตัวเองเลยนะ”

 

ไมได้ยิ้มออกมาอย่างเขินอาย “ถึงแม้ฉันยังจะไม่ได้ตัดสินใจเลยว่าในอนาคตจะทำอะไร”

 

ด้วยความสื่อสัตย์แล้วฉันเข้าใจไมเลยล่ะ ไม่สิ เข้าใจในตัวเด็ก

 

เพราะตอนนี้พวกเขาเองก็ต้องคิดอะไรตั้งหลายเรื่องด้วยร่างกายเล็กๆ

 

<อิโรฮะะ ถึงเวลาแล้วล่ะ ไปกันเถอะ>

 

“เอาเถอะ ไปกันเถอะ ไม!”

 

ฉันโดนแองกุจังดึงมาที่นี่ และ ไมเองก็โดนลากมาโดยพี่สาวเหมือนกัน

 

พวกเขาได้เดินขึ้นไปในที่ๆสูงขึ้น

 

<3 2 1 !>

 

สีสันที่สวยงามได้ฉายไปทั่วท้องฟ้าที่มืดมิด

 

ทั้งเสียงและสีมันทำให้ฉันตกใจไปจนถึงแก่นของฉันเลยล่ะ

 

 

 

<ทามายะ!>

 

แองกุจังได้ตะโกนออกมา และฉันเองก็ร่วมที่จะตะโกนเหมือนกัน

 

ฉันตัดสินใจที่จะเขียนเรื่องราวนี้ลงไปในไดอารี่ของฉัน แต่ในตอนนี้ฉันขอจดจำมันเอาไว้ในสมองก่อนนะ

＊ ＊ ＊

 

<ฉันสนุกมากๆเลยล่ะ ใน 3 วันนี้ขอบคุณทั้งคู่เลยนะ ขอบคุณมากเลยล่ะ!!>

 

พวกเราได้เดินทางมาที่สนามบินและส่งแองกุจังกลับ

 

มันไม่มีเวลาเหลือแล้วก่อนที่ไฟลท์สุดท้ายไปอเมริกา

 

<โอกุจังจะไปแล้วหรอ..?>

 

<อ่ะ ไม่นะ อย่าร้องไห้เลยนะ ฉันไม่ได้ตายซักหน่อยนี่>

 

<ไม่ ฉันไม่ได้ร้องไห้ซักหน่อย!>

 

ฉันพูดและใช้มือของตัวเองเช็ดน้ำตา

 

 

 

มันก็ผ่านไปแล้วทั้ง 3 วันและใช่ตอนนี้ฉันกำลังบอกลาแองกุจังอยู่ ฉันอยากที่จะอยู่กับเธอเป็นครั้งสุดท้าย

 

<อ่ะใช่ นี่ ฉันไม่มีโอกาศให้เธอเลยล่ะ>

 

<ลายเซนต์นี่.. ขอบคุณมากนะคะ>

 

ในขณะนึง พวกเราทั้งคู่ได้ตกอยู่ในความเงียบ

 

ทุกๆอย่างมันก็ต้องดำเนินต่อไป พวกเรารู้เรื่องนั้นอยู่แล้ว และนี่คือเวลาที่จะต้องบอกลา

 

แองกุจังพูดด้วยน้ำเสียงพึมพัม

 

<ถึงแม้การเดินทางครั้งนี้จะสั้น แต่ครั้งหน้าฉันจะมาอยู่เป็นสัปดาห์เลยล่ะในตอนที่กลับมา ฉันจะไปกินอาหารพื้นบ้านให้หมดเลยล่ะ! >

 

 

แองกุจังมองออกไปนอกหน้าต่าง

 

น้ำเสียงของเธอดูสั่นเล็กน้อย

 

<โอกุจัง..?>

 

<ฉันได้ประสบการณ์ของฤดูร้อนที่ญี่ปุ่นแล้วล่ะ เพราะงั้นครั้งหน้าฉันกะจะมาฤดูใบไม้ผลิ เพราะงั้นมันไม่ใช่การจากลาหรอกนะ ฉันจะมาที่ญี่ปุ่นหลายๆครั้งเลยล่ะ ในอนาคตเพราะงั้น–>

 

แองกุจังได้หันหน้ามาทางฉัน

 

ในดวงตาของเธอนั้นมีน้ำตาเล็กๆอยู่

 

<ถ้าเป็นไปได้ อิโรฮะจังก็ต้องมาที่อเมริกาด้วยนะ!>

 

 

<……!>

 

ฉันในอเมริกาหรอ..?

 

ฉันไม่เคยขึ้นถึงเรื่องนี้เลย ไม่สิ เพราะฉันเคยไปที่อเมริกาครั้งเดียวในชีวิต และผลลัพท์ก็เป็นอย่างที่เห็น

 

<โอเค ถ้ามีโอกาศฉันจะไปนะ..>

 

<สัญญานะ!?>

 

ฉันได้ยินเสียงประกาศ

 

มันถึงเวลาที่ต้องไปแล้ว

 

 

<งั้นฉันจะอยู่ที่นั่น รอเธอนะ>

 

<อืม..>

 

แองกุจังได้หันหลังและเดินออกไป

 

หลังของเธอนั้นเล็กลงและเล็กลง

 

นี่คือการบอกลาหรอ เอาจริง?

 

ฉันรู้สึกว่ามันยังมีบางอย่างที่ฉันยังต้องทำและบอกเธอออกไป แต่ฉันไม่รู้จะจัดการความรู้สึกในใจนี้อย่างไร เลยตะโกนออกไป

 

<โอกุจังงง>

 

โอกุได้หันหลังกลับใส

 

เธอหันมามองีท่ฉันเหมือนกำลังจะรอฉันพูดอะไรบางอย่าง และเธอก็ได้พูดออกมาก่อน

 

 

<อิโรฮะจัง!>

 

เธอได้โยนกระเป๋าและวิ่งมาที่ฉัน

 

เธอกอดฉันและฉันก็ได้กอดไปเบาๆ

 

<อิโรฮะจัง งั้นเดียววันเจอกัน ฉันจะกลับมาหาให้ได้เลย่ละ!>

 

ในตอนที่พูดนั้นแองกุจังก็ได้เอาใบหน้าของเธอมาใกล้ฉัน

 

ฉันรีบหันหน้าหลบด้วยความเร็ว และในตอนนั้นเอง

 

 

<อึก..> “เห๊”

 

“อ่ะ” “กรี๊ดดดดด?!”

 

ดวงตาของแองกุจังได้เปิดขึ้นกว้าง และมีใบหน้าเดียวกันกับฉัน

 

ปากของอาเนะได้เปิด และไมได้กรี๊ดออกมา

 

 

<โว๊วววววว＞

 

แองกุจังได้กระโดดถอยหลังออกมา

 

ฉันเช็ดปากของฉันด้วยชายเสื้อ

 

<ว๊ะฮ่าๆๆ นี่เธอทำอะไรของเธอกันนะ โอกุ?>

 

<ไม่ๆ มันก็เป็นแค่จูบที่แก้มเฉยๆ ! และฉันก็แค่ตื่นเต้นมากไปหน่อย!>

 

<ฉันรู้น่าาา เธอจูบอิโรฮะจังเลยไม่ใช่หรือไง ! ยัยซอมบี้หื่นเอ้ย !>

 

 

 

<ไม่! ฉันแค่จูบแก้มเธอเฉยๆ จูบแกม ! ไม่ใช่ฝีปาก ! เธอไม่ควรหันกลับมานะอิโรฮะ อิโรฮะแบบนั้นมันสกปรกนะ !>

 

<อะไรนะ.. นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉัน — >

 

<อิโรฮะ.. นั่นมัน>

 

“ม ม ไม อิโรฮะจัง อ๊าาาาา!”

 

“ฮ่าๆ ฮ่าๆ”

 

ทำไมอยู่บรรยากาศถึงเป็นแบบนี้ได้เนี่ย

 

และในตอนจบ นั้นมันก็ดูมีสีสันขึ้นมา

 

แต่มันนานหรอกที่ต้องอยู่คนเดียว พวกเราจะได้เจอกันอีกครั้งแน่นอน ฉันมั่นใจ

 

แล้วก็นะ ฉันได้ยินข่าวที่ว่าแองกุจังเล่าเรื่องที่จูบฉัน ลงสตรีมด้วยล่ะ

 

เธอหลุดพูดออกมาในสตรีมและพยายามแก้ต่าง แต่มันสายไปแล้วเหล่าคริปเปอร์ได้ตัดลงและมันก็มียอดคนดูสูงสุดๆไปเรียบร้อย

 

 

ก็นั่นแหละครับwww สาเหตุที่บางทีอิโรฮะจังเรียกว่า แองกุ หรือ อังกุ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ ในเรื่องมันเป็นงี้อ่ะ　；w；