ภรรยาแม่ทัพเป็นสาวชาวบ้าน - บทที่ 119 หาอะไรให้นางทำ + บทที่ 120 กลับสู่จวนตระกูลเซียว

บทที่ 119 หาอะไรให้นางทำ

หนิงเมิ่งเหยาหายใจเข้าลึกๆ แล้วตามเฉียวเทียนช่างกลับบ้าน เมื่อถึงเวลากลางคืน หนิงเมิ่งเหยาใช้เวลาสักพักไตร่ตรองบางสิ่งอยู่ภายในห้องหนังสือ ก่อนรู้สึกว่าความกังวลที่นางมีนั้นคงจะคลายลงได้บ้างหากได้ส่งใครสักคนไปสืบเรื่องนี้ดู

เมื่อคิดดังนั้น นางก็เรียกหาชิงเซวียน “ชิงเซวียน ส่งคนสักสองสามคนไปตรวจสอบสถานที่ที่หยางซิ่วเอ๋อร์ไปช่วงนี้ แล้วก็สืบเรื่องเหตุร้ายที่เกิดกับเล่อเล่อด้วย”

“ขอรับ คุณหนู”

หลังจากชิงเซวียนกลับออกไป หนิงเมิ่งเหยาก็เดินไปที่หน้าต่างก่อนมองออกไปยังหมู่บ้าน ชั่วขณะนั้นใบหน้าของนางดูไม่พอใจเป็นอย่างมาก

ก่อนหน้านี้นางปล่อยหยางซิ่วเอ๋อร์ไปหลายครั้งหลายคราเพราะคิดว่านางเป็นเพียงสาวชาวบ้านซึ่งมีความคิดตื้นเขินผู้หนึ่ง แต่บัดนี้ดูเหมือนว่าความคิดนั้นมันจะไม่ตื้นเสียแล้ว

สองวันถัดมา ยามหนิงเมิ่งเหยาไปบ้านของหยางเล่อเล่อเพื่อดูอาการและพูดคุยกับนางนั้น หนิงเมิ่งเหยามักจะพาชิงเซวียนไปกับนางด้วยเสมอ

ในไม่ช้าก็ได้ผลลัพธ์จากการสืบคดี ชิงเซวียนเข้าพบหนิงเมิ่งเหยา

“คุณหนูขอรับ ในช่วงนี้หยางซิ่วเอ๋อร์ใช้จ่ายเงินไปค่อนข้างมากทีเดียวขอรับ จริงๆ แล้ว ดูเหมือนว่านางจะได้รับเงินจำนวนมหาศาลนั้นมาหลังจากเข้าไปในเมืองเมื่อสองสามวันก่อนขอรับ”

หนิงเมิ่งเหยาตบโต๊ะ ใบหน้าเย็นชาของนางไร้อารมณ์ หลังจากเงียบไปเป็นเวลานาน นางก็เอ่ยถาม “เจ้าจะบอกว่าหยางซิ่วเอ๋อร์ไปพบใครบางคนในเมือง?”

”ขอรับ และคนผู้นั้นคือชายาของซื่อจื่อขอรับ” ชิงเซวียนกล่าวโดยไม่พักหายใจ

หนิงเมิ่งเหยาชะงัก นางค่อนข้างรู้สึกไม่ชอบกล “ถึงคนผู้นั้นจะพบกับหยางซิ่วเอ๋อร์ แต่นางก็ควรจะมาจัดการข้าไม่ใช่หรือ? เหตุใดจึงไปทำร้ายเล่อเล่อแทน?”

หญิงผู้นั้นคือเซียวจื่อเซวียน หนิงเมิ่งเหยารู้ว่านางนั้นเกลียดชังตน แต่ทำไมนางจึงจัดการผิดคนล่ะ?

ชิงเซวียนมองหนิงเมิ่งเหยา ก่อนตอบว่า “คุณหนู ตอนนี้ท่านมีนายท่านอยู่ข้างกาย อีกอย่าง ก่อนหน้านี้ท่านก็ส่งศีรษะคนไปให้นาง ดังนั้นแน่นอนว่าช่วงนี้นางต้องไม่กล้าแตะต้องท่านอยู่แล้วขอรับ ทางเดียวที่นางจะเคลื่อนไหวได้ก็คือเบนเป้าหมายไปยังคุณหนูหยางแทน”

หนิงเมิ่งเหยาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แต่จะได้ประโยชน์อะไรจากการฆ่าหยางเล่อเล่อกันเล่า? ไม่มีเลย ทว่าการทำเช่นนั้นมันจะกระทบกับตัวนางอย่างไร?

ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้ส่งผลกระทบอะไรกับนางเลย แต่สำหรับตระกูลหยางแล้ว นั่นคงหมายถึงการต้องสูญเสียสมาชิกในตระกูลอย่างแน่นอน เมื่อถึงตอนนั้น ตระกูลหยางคงจะไปร้องเรียนที่จวนว่าการอำเภอแน่ๆ และนั่นคงทำให้นางต้องมีปัญหาอย่างเลี่ยงไม่ได้ ยิ่งหนิงเมิ่งเหยาก้าวเข้าไปอยู่ในเมืองหลวงนานเท่าไหร่ เซียวจื่อเซวียนก็จะสามารถทำในสิ่งที่นางต้องการได้ง่ายขึ้นอีกมาก

หนิงเมิ่งเหยายิ้มเย็น ดูเหมือนว่าเป้าหมายสูงสุดของเซียวจื่อเซวียนนั้นก็ยังคงเป็นนางอยู่ดี เพื่อที่จะจัดการกับนาง เซียวจื่อเซวียนถึงกับทำให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องต้องมาติดร่างแหในแผนการของนางไปด้วย

หนิงเมิ่งเหยาจับแก้มตัวเอง การกระทำของนางดูน่ารักอ่อนหวาน แต่ชิงเซวียนรู้ว่าจริง ๆ แล้วตอนนี้นางกำลังโมโหจนเลือดขึ้นหน้าอยู่

“ชิงเซวียน เรามาหาอะไรให้ภรรยาของซื่อจื่อทำกันเถอะ” ในเมื่อว่างจนถึงขนาดมาหาเรื่องนาง เช่นนั้นข้าจะหาอะไรให้นางทำเอง

“ท่านหมายความว่าอย่างไรขอรับ คุณหนู?”

“ภรรยาของซื่อจื่อกำลังตั้งท้องอยู่ เพราะฉะนั้นนายหญิงประจำตระกูลควรต้องจัดหาหญิงสาวไปให้เขาแทนใช่ไหมล่ะ?” หนิงเมิ่งเหยากล่าวพร้อมกับรอยยิ้มเย็นเยือก

ชิงเซวียนมองนาง แล้วจู่ๆ ก็ตระหนักขึ้นมาได้ว่าตัวเองตามความคิดคุณหนูของตนไม่ทัน

“เมื่อเป็นเช่นนั้นก็ดี เจ้าไปจัดการเสีย”

“อะไรนะขอรับ?”

“ข้าต้องสอนเจ้าด้วยหรือ? หาทางให้ฮูหยินจัดหาหญิงสาวสักสองสามคนไปให้หลิงซื่อจื่อเสีย และคงจะดีมาก ๆ ถ้าพวกนางตัวติดกับเขาเสียจนเขาไม่มีเวลาไปเยี่ยมนางเลย เอาตามนี้ก็แล้วกัน” ด้วยแผนการนี้ เซียวจื่อเซวียนก็น่าจะไม่มีเวลามาสร้างปัญหาให้นางได้กระมัง?

อย่างไรนั้นก็เป็นที่รู้กันตามประวัติศาสตร์ว่าบุรุษจะเปลี่ยนใจก็ในยามภรรยาของตนกำลังตั้งครรภ์อยู่ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่ว่าถ้าหญิงเหล่านั้นถูกแม่สามีเป็นผู้จัดหามาเองด้วยแล้ว แล้วนางจะกล้าคัดค้านได้เช่นไร? นางต้องไม่กล้าอยู่แล้ว ในความเป็นจริงคือนางจะต้องยิ้มรับ มิฉะนั้นจะต้องมีปัญหาแน่นอน

ชิงเซวียนเข้าใจในที่สุด การใช้ชีวิตอยู่กับคนเจ้าแผนการนี้ช่างเหนื่อยเสียจริง

“ขอรับ ข้าทราบแล้วว่าตอนนี้ต้องทำอย่างไร”

เมื่อชิงเซวียนกลับ หนิงเมิ่งเหยาก็ไปหาเฉียวเทียนช่าง “ตระกูลเซียวมีความเกี่ยวข้องอะไรกับโจรพวกนั้นกันแน่?”

เฉียวเทียนช่างมองหนิงเมิ่งเหยา เขาเอ่ยถามออกไปด้วยความสงสัย “เจ้าถามเรื่องนี้ทำไม?”

“เรื่องนี้มีบางอย่างเกี่ยวข้องกับเซียวจื่อเซวียน” หนิงเมิ่งเหยาตอบเฉียวเทียนช่างอย่างเคร่งเครียด

หากเซียวจื่อเซวียนไม่มีส่วนเกี่ยวข้องในเรื่องนี้ แล้วนางจะออกคำสั่งให้โจรพวกนั้นโจมตีหยางเล่อเล่อได้อย่างไร?

“เจ้าพบอะไร?” เขามัวแต่ตรวจสอบในตระกูลเฉียว จึงไม่ได้พิจารณาปัจจัยนี้เลยแม้แต่น้อย

หนิงเมิ่งเหยาเล่าสิ่งที่นางพบให้เขาฟัง จากนั้นนางก็มองเฉียวเทียนช่างด้วยท่าทีราวกับเยาะหยัน “สุดท้ายแล้ว เป้าหมายของโจรพวกนั้นก็คือข้าอยู่ดี”

บทที่ 120 กลับสู่จวนตระกูลเซียว

เฉียวเทียนช่างนิ่วหน้า เขาคิดมาตลอดว่าการดักปล้นนั้นเกี่ยวข้องแต่กับตระกูลเฉียว ดังนั้นเขาจึงเผลอมองข้ามความเป็นไปได้อื่นๆ ไปด้วย ถ้าสิ่งที่หนิงเมิ่งเหยาเพิ่งพูดเกี่ยวกับเซียวจื่อเซวียนนั้นเป็นเรื่องจริง เช่นนั้นหมายความว่าท่านอ๋องเซียวและตระกูลเฉียวนั้นมีวัตถุประสงค์ซ่อนเร้นอย่างเดียวกันงั้นหรือ?

“ข้าจะสั่งให้เหลยอันสืบเรื่องนี้ดู”

“แน่นอน ทำในสิ่งที่เจ้าทำได้ก็แล้วกัน” หนิงเมิ่งเหยาเยาะขึ้นมา นางไม่รู้หรอกว่าเหตุการณ์ในชาตินี้จะเป็นเช่นไร แต่ถ้าหากพวกเขาคิดจะสร้างปัญหาให้นางจริงๆ เช่นนั้นนางก็จะไม่ปรานี

เฉียวเทียนช่างถอนหายใจ เมื่อมองดูหนิงเมิ่งเหยา เขาก็ตระหนักได้ทันทีว่าหญิงผู้นี้นั้นเป็นดั่งสมบัติอันแสนล้ำค่าสำหรับเขา เป็นคนที่เขาไม่สามารถกล่าวปฏิเสธได้

“เหยาเหยา เจ้าตั้งใจจะทำอะไร? ถ้าเจ้าต้องการ ข้าน่าจะช่วยเจ้าได้” ถึงแม้ว่าเขาจะไม่มีอำนาจอยู่ในมือ แต่คงไม่มีปัญหาอะไรกับการจ้างวานใครสักคน

หนิงเมิ่งเหยามองด้านข้างของเฉียวเทียนช่าง “ตัวตนที่แท้จริงของท่านคือใครกันแน่? เซียวฉีเทียนเองก็ไม่ใช่บุรุษธรรมดาด้วย ข้าพูดถูกใช่หรือไม่?”

นางอยากถามมาตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว แต่นางไม่มีโอกาสได้ถามเสียที บัดนี้เมื่อเขามีคำมั่นสัญญาว่าจะสนับสนุนนาง ดังนั้นหากนางจะถามถึงตัวจริงของเขาก็คงไม่แปลกอะไร

เมื่อมองหนิงเมิ่งเหยาและเห็นนางส่งสายตาเป็นคำถามกลับมาให้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาอย่างเย็นชา “มันไม่เกี่ยวกันหรอกว่าข้าจะเป็นผู้ใดมาก่อน ตอนนี้ข้าเป็นพรานป่าแห่งหมู่บ้านไป๋ซาน เซียวฉีเทียนก็เป็นแค่เพื่อนของข้าเท่านั้น เขาไม่ทำร้ายพวกเราแน่นอน”

“ข้ารู้” หนิงเมิ่งเหยาพยักหน้า

เซียวฉีเทียนน่ะหรือจะกล้าทำร้ายพวกเขา? ไม่ใช่ว่าหมอนั่นกอบโกยกำไรจากมิตรภาพที่พวกเขามีร่วมกันไปไม่ใช่น้อยเลยหรอกหรือ? ตลอดสองเดือนที่ผ่านมานี้เขาหาเงินได้อย่างต่ำสองแสนตำลึงเงินโดยที่ไม่ต้องทำอะไรสลักสำคัญเลย นอกเสียจากการจัดหาวัตถุดิบ

เฉียวเทียนช่างบีบจมูกหนิงเมิ่งเหยา “ตอนนี้เขาทำธุรกิจกับเจ้าอยู่ ดังนั้นเขาก็คงไม่พยายามทำอะไรเจ้าอยู่แล้ว”

“เช่นอะไร?” หนิงเมิ่งเหยาแกล้งถามพลางเลิกคิ้วใส่เฉียวเทียนช่าง

เฉียวเทียนช่างหัวเราะ แต่ไม่ได้ตอบคำถาม ตราบใดที่เขาอยู่กับหนิงเมิ่งเหยา เขาจะไม่มีวันให้เซียวฉีเทียนแตะต้องนางได้แม้แต่ปลายเล็บ

“เหตุการณ์ครั้งนี้ต้องมีบางสิ่งเกี่ยวพันถึงหยางซิ่วเอ๋อร์อย่างแน่นอน นางไปพบกับข้ารับใช้ของเซียวจื่อเซวียนมา”

“จริงหรือ? แล้วเจ้าวางแผนจะทำอย่างไร?”

หนิงเมิ่งเหยาหัวเราะคำถามของเฉียวเทียนช่าง “เจ้าคิดว่ายังไงล่ะ?”

พวกที่หาญกล้าวางแผนเพื่อจัดการกับนางนั้นอย่างน้อยก็ควรเตรียมตัวเตรียมใจให้พร้อมที่จะโดนบดขยี้

“อืม ถ้าเจ้ามีความสุขก็ไม่เป็นไรหรอก”

หนิงเมิ่งเหยามองเฉียวเทียนช่าง นางยิ้มออกมาอย่างอดไม่อยู่ “เจ้านี่รู้ดีนักว่าจะเอาใจข้าอย่างไร”

“แน่นอนอยู่แล้ว ข้าจะรักเจ้าให้มากๆ จนความรักของข้าไล่คนอื่นที่มาบอกรักเจ้าออกไปให้หมด จากนั้นเจ้าจะได้ไม่ต้องจากข้าไปไหน” เฉียวเทียนช่างกระซิบใส่หูของหนิงเมิ่งเหยา

เมื่อลมหายใจของเขาทำให้นางรู้สึกจั๊กจี้ที่ใบหู นางก็ยื่นมือดันศีรษะของเขาออก “อย่ามากระซิบใส่หูข้าเช่นนี้”

ในระหว่างที่ทั้งสองกำลังพูดคุยกันด้วยความสนิทสนมนั้น ใบหน้าของเซียวจื่อเซวียนนั้นซีดเผือด

นางมองหญิงสาวทรงเสน่ห์สี่นางซึ่งยืนอยู่ตรงหน้า ก่อนเอ่ยถามขึ้นมา “เจ้าว่าอะไรนะ?”

“ด้วยความเคารพเจ้าค่ะ พวกข้าคือหญิงสาวที่ท่านฮูหยินจัดหามาให้นายน้อยเจ้าค่ะ” หญิงสาวสวมชุดสีชมพูตอบพลางโค้งคำนับด้วยท่วงท่าอ่อนช้อยและอ่อนน้อม

เซียวจื่อเซวียนจับขอบโต๊ะแน่นด้วยสองมือ พลางจ้องมองหญิงสาวเหล่านั้นเขม็ง

นางกำลังตั้งท้องลูกของเขา แต่ยายแก่นั่นกลับส่งหญิงเหล่านี้มาให้สามีของนางจริงๆ การกระทำเช่นนี้นั้นมันเหมือนกับว่าไม่ให้เกียรตินางเลยแม้แต่น้อย

“กลับไปซะ!”

เมื่อเห็นสีหน้าอันมุ่งร้ายบนใบหน้าของเซียวจื่อเซวียน หญิงสาวทั้งสี่นางก็มองหน้ากัน พวกนางไม่มีทางเลือกนอกจากกลับไปหาฮูหยิน

“ฮูหยินเจ้าคะ องค์หญิงไม่ประสงค์ให้พวกเราปรนนิบัตินายน้อยเจ้าค่ะ พวกเราบอกนางแล้วว่าท่านเป็นคนส่งเราไป แต่นางก็ไล่พวกเรากลับเจ้าค่ะ” หญิงสาวในชุดสีแดงกล่าวพร้อมกับก้มหน้า

ฮูหยินรู้สึกโกรธเป็นอย่างมาก “ทำไมแม่นั่นถึง…”

“ฮูหยินเจ้าคะ แย่แล้วเจ้าค่ะ องค์หญิงบอกว่านางอยากกลับไปที่จวนของท่านอ๋องเซียวเจ้าค่ะ” ข้ารับใช้นางหนึ่งซึ่งฮูหยินส่งไปดูแลเซียวจื่อเซวียนแจ้งอย่างตื่นตระหนกระหว่างวิ่งเข้ามาในห้อง

สีหน้าของฮูหยินยิ่งไม่น่ามองขึ้นอีก นางมองไปยังหญิงสาวทั้งสี่นางซึ่งนางเป็นผู้จัดหามาเองกับมือ “ตอนที่นางไม่อยู่ ข้าจะให้พวกเจ้าทั้งสี่คนคอยปรนนิบัติบุตรชายข้า ถ้าหากเจ้าทำได้ดี ข้าจะตบรางวัลให้ แต่ถ้าหากไม่ อย่ามาว่าข้าตอนที่โดนลงโทษก็แล้วกัน”

ทั้งหมดที่ฮูหยินทำคือการตระเตรียมหญิงสาวไว้ให้บุตรชายของตนเท่านั้น แต่แค่นั้นเซียวจื่อเซวียนก็อยากกลับไปตระกูลของนางเสียแล้ว นางคิดว่าจวนของพวกเขามันไม่สะดวกสบายน่าอยู่เท่ากับของตระกูลเซียวหรือ? หรือนางอยากจะกลับไปเพื่อให้คนตระกูลเซียวช่วยหนุนหลัง? นางก็อยากรู้เหมือนกันว่าองค์หญิงเซียวจะสนับสนุนนางหรือเปล่า ใครๆ ก็รู้ว่าท่านอ๋องเซียวนั้นมีอนุภรรยาหลายนาง นอกจากนั้นก็มีสนมซ้ายขวาอีกสองนาง และผู้ที่จัดหาทั้งสองให้แก่ท่านอ๋องนั้นก็คือพระชายานั่นเอง