ภาพรักสีจางกลางสมุทร - ตอนที่ 47 เด็กสาวแสนฉลาด / ตอนที่ 48 เธอเป็นผู้หญิงขายตัว

ตอนที่ 47 เด็กสาวแสนฉลาด 

“เหยื่อที่พบเมื่อเช้าตายแบบเดียวกับเหยื่อในมหาวิทยาลัยเหรอคะ” 

“ทั้งคู่ตายจากการเสียเลือดมากเพราะถูกฆ่าปาดคอครับ” 

“ฉันขอดูรูปจากที่เกิดเหตุได้ไหมคะ” ซย่าชิงอีเอ่ยถาม 

จางหยางลังเลใจชั่วครู่แต่ก็ยอมส่งรูปในเอกสารส่งให้เธอดู 

เธอรับรูปมาตรวจดูอย่างละเอียด เลือดไหลเจิ่งนองไปทั่วบริเวณเหมือนกับคดีที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ถูกฆ่าปาดคอ เสื้อผ้าหลุดลุ่ยฉีกขาด บ่งบอกว่าเหยื่อถูกล่วงละเมิดตอนที่เธอยังมีชีวิตอยู่ 

“คุณไม่กลัวรูปพวกนี้บ้างเลยเหรอครับ” เขาถามขึ้นขณะมองท่าทีที่ไม่เปลี่ยนไปเลยของเธอ เธอเพียงมองรูปอย่างจดจ่อ ทำให้รู้สึกทึ่งเล็กน้อย แม้แต่เจ้าหน้าที่ตำรวจยังรู้สึกไม่สบายใจนักเมื่อมองรูปในที่เกิดเหตุพวกนี้ ตัวเขาเองตั้งแต่เข้ามาทำคดีฆาตกรรมกว่าจะชินกับมันก็ใช้เวลาไม่น้อย 

เธอเงยหน้าขึ้นมามองเขา ส่งยิ้มอ่อนให้ “มันไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นหรอกค่ะ ก็แค่รูปคนตายน่ะ” 

เขาปิดปากเงียบ มองเธอพลิกรูปดูไปมา คิดถึงสิ่งที่หัวหน้าเคยบอกเขาไว้ว่ามีคนบางประเภทที่มองแค่แวบเดียวก็รู้ว่าเหมาะสมจะทำอะไร ทุกสิ่งที่เขาทำแสดงให้เห็นถึงความสามารถที่ไม่ธรรมดา ความสามารถพิเศษที่ต่อให้คนอื่นฝึกฝนทั้งชีวิตขนาดไหนก็ไม่สามารถเทียบได้ 

“มีอะไรผิดปกติในรูปบ้างไหมครับ” เขากล่าว 

เธอวางรูปลง หยิบแก้วกาแฟบนโต๊ะมาดื่ม ก่อนหันไปสบสายตาที่มีความหวังของอีกฝ่าย “ไม่เลยค่ะ” 

เขาเอนตัวไปด้านหลังอย่างพูดไม่ออกขณะที่จ้องมองเธอ “คุณไม่พบเบาะแสอะไรเลยทั้งที่ดูรูปนานขนาดนั้นเนี่ยนะครับ” 

เธอยกไหล่ “ไม่เลยค่ะ ดูจากรูปก็ไม่ได้แตกต่างจากคดีที่มหาวิทยาลัยนัก ต่างแค่ที่เกิดเหตุก็เท่านั้น” 

“คุณคิดว่านี่มันเรื่องปกติหรือครับ! ” เขากลอกตามองเธอ 

จากนั้นเขากก็เก็บรูปเข้ากระเป๋าอย่างไม่สบอารมณ์นัก จางหยางคิดว่าเธอจะเจอเบาะแสใหม่เข้าเสียอีก เขาเริ่มสงสัยว่าตัวเองคิดผิดที่มาขอความช่วยเหลือจากเธอ 

“ทั้งสองคดีเกิดห่างกันแค่อาทิตย์เดียวเท่านั้น ถ้าเป็นฆาตกรคนเดียวกันจริง เขาจะไม่ใจร้อนไปสักหน่อยเหรอ” ซย่าชิงอีกพูดขึ้นกับตัวเอง 

จางหยางก้มมองนาฬิกา ใกล้เวลาที่เขาต้องกลับไปประชุมที่สถานีตำรวจแล้ว เขาลุกขึ้นเตรียมตัวจะออกไป ทว่าเดินออกไปได้เพียงไม่กี่ก้าว เธอก็เรียกเขาไว้ “ระวังด้วยนะคะ มีโอกาส… ฉันหมายถึงอาจจะ…เกิดคดีแบบนี้ขึ้นอีกน่ะค่ะ” 

อีกฝ่ายท่าทีเคร่งขรึม “คุณรู้ได้ยังไงครับ” 

“ฉันไม่รู้ว่าต้องสืบคดีนี้อย่างไรหรอกค่ะ แต่ดูจากรูปแล้ว ฉันคิดว่าฆาตกรต้องมีปัญหาทางจิตแน่ เขาเกลียดผู้หญิง โดยเฉพาะคนที่สวยและอายุยังน้อย เป็นคนใจร้อน แล้วก็คงกำลังคิดจะก่อเหตุซ้ำอีกครั้ง” 

จางหยางว่าอย่างสงสัย “คุณพูดจริงเหรอ” 

“มีโอกาสประมาณแปดสิบเปอร์เซ็นต์ค่ะ” 

“คุณมีอะไรแนะนำอีกไหมครับ” 

“คุณลองหาเบาะแสจากโรงพยาบาลดูนะคะ” 

เขาอยากจะถามให้มากกว่านี้แต่เสียงโทรศัพท์ของเธอดังขัดขึ้นก่อน เธอลุกยืนพร้อมกระเป๋าในมือ ส่งสัญญาณบอกเขาว่าเธอต้องไปแล้ว เขาไม่มีทางเลือกนอกจากทิ้งเรื่องไว้อย่างนี้และกลับไปที่สถานีตำรวจพร้อมสมุดในมือ 

เป็นสายจากโม่หัน ซย่าชิงอีกดรับสายขณะที่เดินออกจากร้าน “มีอะไรเหรอคะพี่” 

[เธออยู่ที่ไหน] 

“ข้างนอกมหาวิทยาลัยค่ะ เจ้าหน้าที่คนเดิมเมื่อหลายวันก่อนต้องการหาเบาะแสเพิ่มเติมเกี่ยวกับคดีน่ะค่ะ” 

ตอนที่ 48 เธอเป็นผู้หญิงขายตัว 

โม่หันขมวดคิ้ว [ไม่ได้ปิดคดีไปแล้วหรอกเหรอ] 

“มีคดีที่คล้ายๆ กันเกิดขึ้นน่ะค่ะ เขาเลยมาถามเบาะแสเพิ่มเติมจากฉัน” 

[คืนนี้เธอมีเรียนไหม เลิกเรียนแล้วกลับมากินข้าวเย็นที่บ้านด้วย] เขาเอ่ยขึ้น 

“กลับไปกินข้าวเย็นที่บ้านเหรอคะ วันนี้พี่เลิกงานเร็วเหรอ” เธอกล่าวด้วยเสียงประหลาดใจปนยินดี สำหรับเธอน้อยคืนนักที่เขาจะไม่ทำงานล่วงเวลา บ่อยครั้งจึงต้องกินข้าวเย็นที่มหาวิทยาลัย 

[ใช่ ช่วงนี้คดีที่ต้องทำไม่เยอะมากเลยได้กลับบ้านเร็วหน่อย เธออยากกินอะไรไหม] เขาวางคอมพิวเตอร์ลงบนเบาะหลังรถ สวมเข็มขัดนิรภัยและหูฟัง เตรียมตัวขับรถกลับบ้าน 

เธอหัวเราะคิกคัก “อะไรก็ได้ค่ะ เอาที่กินแล้วอิ่มท้องก็พอ” 

อีกฝ่ายชินกับรสชาติอาหารที่เธอชอบแล้ว เธอเป็นคนกินง่ายและไม่เลือกกิน ทำให้บางครั้งรู้สึกราวกับกำลังเลี้ยงเด็กว่านอนสอนง่ายคนหนึ่งมากกว่าน้องสาว 

[อย่าลืมกลับมาบ้านเร็วๆ ล่ะ] เขาเพิ่งนึกได้ว่านี่เป็นครั้งแรกที่พูดอะไรแบบนี้กับใครสักคน 

“ค่ะ จะรีบกลับนะคะ” เธอตอบเสียงหวานกับคนปลายสาย 

จริงๆ แล้วเธอเองแอบสนใจคดีที่จางหยางทำอยู่ หากแต่สิ่งที่เธอสนใจกลับไม่ใช่การตามหาตัวฆาตกร แต่เป็นเหตุจูงใจที่ทำให้ฆาตกรลงมือฆ่าเหยื่อที่เป็นคนแปลกหน้าต่างหาก จากวิธีการลงมือของเขา เห็นได้ชัดว่าเป็นคนที่น่ากลัวและควรอยู่ให้ห่างเอาไว้ เขารู้วิธีการใช้เครื่องมือธรรมดาในการฆ่าคนในเวลาเพียงสั้นๆ เพื่อเป้าหมายของเขา 

เวลาเกิดเหตุล้วนเป็นช่วงกลางคืน ที่เกิดเหตุแรกคือสวนในมหาวิทยาลัย ที่ต่อมาคือบนท้องถนนใหญ่ ล้วนเป็นที่ที่พลุกพล่านไปด้วยคน เขาคงอยากอวดให้คนรู้ถึงความสำเร็จในการลงมือของตัวเอง ด้วยการฆ่าปาดคอให้เลือดสาดกระจายไปทั่วพื้น เป็นไปได้ว่าเป็นการเรียกร้องความสนใจ 

บ่อยครั้งที่ฆาตกรเป็นเพียงคนธรรมดาที่ปะปนในฝูงชน แต่ก็เห็นได้ชัดว่าเขาคงไม่ได้รับการยอมรับจากสังคมในชีวิตจริงจึงต้องสร้างสถานการณ์เพื่อสร้างความตื่นตระหนกในที่สาธารณะ 

การเห็นเหยื่อใต้ร่างดิ้นรนเอาชีวิตรอดด้วยความเจ็บปวดคงทำให้เขารู้สึกพึงพอใจ 

มีไม่กี่ประเด็นที่เธอยังหาคำตอบไม่ได้ 

เหยื่อทั้งหมดมีความสัมพันธ์กันอย่างไร ทำไมเขาจึงเลือกแต่เหยื่อที่เป็นเด็กสาว นั่นคือสิ่งที่เธอกำลังสงสัยอยู่ จนกระทั่งตอนนี้ ข้อมูลที่เธอรู้จากที่เกิดเหตุก็ยังน้อยเกินกว่าจะไขคดีปริศนานี้ได้ เธอต้องรอจนกว่าฆาตกรลงมือพลาด 

วันต่อมาที่มหาวิทยาลัย ซย่าชิงอีนั่งอยู่กลางห้อง ได้ยินเพื่อนร่วมชั้นบางคนข้างๆ เธอกำลังพูดคุยกันเบาๆ เกี่ยวกับเหตุฆาตกรรมที่เกิดขึ้นเมื่อหลายวันก่อน 

“ได้ยินมาว่าเธอตายทรมานมาก ถูกฆ่าปาดคอ แถมเสื้อผ้าก็ถูกฉีกจนหลุดลุ่ยไปหมด! ” จงเหวินจิ้งพึมพำ 

เธอยิ้มเงียบๆ ก้มลงอ่านหนังสือในมือ ข่าวลือเกินจริงมากโข 

“ผู้หญิงคนนั้นเรียนอยู่ที่สถาบันศิลปะ ครอบครัวของเธอเสียสติหลังจากรู้ว่าเธอเสียชีวิตแล้วไปเลยล่ะ พวกเขาไม่ยอมฝังศพเธอ ยืนยันจะรอจนกว่าจะหาตัวฆาตกรได้ถึงจะยอมทำพิธีศพให้เธอ” 

“ใช่ๆ แฟนหนุ่มของเธอเป็นคนเดียวที่ดูไม่เสียใจกับการจากไปของเธอเลย แค่ไม่กี่วันหลังจากนั้น เขาก็ไปเริงร่ากับผู้หญิงคนอื่นแล้ว! จริงๆ นะ! ” 

“เฮ้ๆๆ … มีข่าวลือด้วยล่ะ! มาฟังกันทางนี้สิ! ” 

“ข่าวลืออะไรล่ะ อย่าเงียบไปสิ! รีบๆ เล่ามา! ” 

“พวกนายรู้ไหม จริงๆ แล้วผู้หญิงที่โดนฆ่าเป็นผู้หญิงขายตัวแหละ! เธอนอนกับผู้ชายนับไม่ถ้วนมานานแล้ว! ” 

“จริงๆ นะ! ฉันยืนยันได้! มิน่าล่ะ เพื่อนร่วมห้องของเธอถึงบอกว่าเธอไม่ค่อยกลับมานอนที่ห้อง เธอคงออกไปหาเงินข้างนอกอยู่! ” เด็กสาวข้างซย่าชิงอีหัวเราะเยาะขึ้น