ภาพรักสีจางกลางสมุทร - ตอนที่ 57 เดินทางกลับจีน / ตอนที่ 58 รอยตบที่ได้รับ

ตอนที่ 57 เดินทางกลับจีน 

ไม่ว่าซย่าชิงอีจะดูรูปในโทรศัพท์นานแค่ไหน เธอก็ไม่รู้สึกแบบเดียวกับเมื่อตอนเช้าเลย ไม่เห็นอะไรที่ช่วยให้เธอจำเรื่องในอดีตได้ และเมื่อมองตัวอักษรสองตัวนั้นก็ไม่รู้สึกอะไรเช่นเดียวกัน 

เธอยังสงสัยว่าภาพที่ฉายแวบเข้ามาเมื่อเช้าอาจเป็นสิ่งที่เธอคิดไปเอง 

“จำอะไรได้บ้างไหม” 

“ไม่เลยค่ะ” เธอส่ายหัว 

“งั้นก็เลิกคิดได้แล้ว ไปนอนซะ ดึกมากแล้ว” 

“ถ้าวันหนึ่งฉันเกิดจำทุกอย่างได้ขึ้นมา ฉันจะทำยังไงดีคะ” 

คนฟังชะงักไปชั่วขณะก่อนส่งยิ้มอ่อนโยนให้ “เธอจะทำอะไรได้ล่ะ เราตกลงกันไว้แล้วนี่ว่าจะให้เธอกลับไปใช้ชีวิตตามเดิมถ้าจำทุกอย่างได้แล้ว ถึงยังไงพี่ก็ไม่ใช่พี่ชายแท้ๆ ของเธอสักหน่อย” 

ใบหน้าของเธอฉายแววผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด เขาฝืนยิ้มก่อนพูดขึ้น “คงต้องเป็นอย่างนั้น สุดท้ายแล้วเธอก็ต้องจากไปอยู่ดี” 

เธอเงยหน้าสบตาเขา ท่าทีกลับไปเป็นปกติ กล่าวผ่านๆ “ฉันจะไปนอนแล้ว พี่ก็ควรไปนอนได้แล้วเหมือนกันนะคะ” 

หากไม่มีอะไรผิดพลาด เธอต้องกลับไปบ้านที่แท้จริงของเธอหลังจากความทรงจำกลับมาแล้ว เขาจะได้ค่าชดเชยสำหรับการดูแลเธอมาตลอด และพวกเขาก็จะไม่ใช่พี่น้องบุญธรรมกันอีกต่อไป เขาจะยังคงเป็นคนบ้างานผู้เงียบขรึม ทุกอย่างจะกลับมาเป็นเหมือนกับอย่างที่เคยเป็นมาก่อนหน้านี้ 

อย่างไรก็ตามไม่มีใครรู้ได้ว่าอนาคตขางหน้าจะเป็นอย่างไร 

โม่หันไม่รู้ว่าการที่ซย่าชิงอีจำเรื่องราวในอดีตของเธอได้จะมีความหมายกับเขา 

ทุกอย่างได้เปลี่ยนแปลงไปเสียแล้ว 

อยู่ๆ เขาก็ได้รับสายโทรศัพท์บอกว่าเฉินโหรวตัดสินใจที่จะเดินทางกลับมาที่จีน เธอไม่ได้เจอโม่หันมาราวสามเดือนได้แล้ว ครั้งล่าสุดที่เจอกันเพราะว่าเขามีคดีที่ต้องเดินทางไปทำที่ต่างประเทศจึงไปพบเธอที่อเมริกา พวกเขาเคยผ่านช่วงที่ไม่ได้เจอกันมานานกว่านี้ในตอนที่เธอเดินทางไปต่างประเทศเมื่อปีก่อน แต่อยู่ๆ ตอนนี้เฉินโหรวก็กลับมาที่จีนอย่างไม่รู้สาเหตุหลังจากโทรคุยกันครั้งนั้น 

เธอรู้สึกได้ว่าเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย ยังไม่แน่ใจว่ามันดีหรือแย่สำหรับเธอกันแน่ 

เหตุผลหลักคือเธอคิดถึงเขา อยากจะใช้เวลากับเขาให้มากขึ้น จึงตัดสินใจลางานหนึ่งเดือนแม้ว่าหัวหน้าของเธอจะไม่ยอมและเดินทางกลับจีน 

เธอมาถึงสนามบินในเวลาราวหนึ่งทุ่ม ตอนแรกตั้งใจว่าจะโทรบอกโม่หันให้มารับแต่เวลานี้เขาคงยังกำลังทำงานอยู่ และเขาก็ไม่ชอบให้ใครรบกวนเวลางานของเขา อย่างไรก็ตามเธอก็มีกุญแจบ้านของเขาจึงคิดว่าจะตรงไปรอแล้วทำให้เขาตกใจที่บ้านก่อนดีกว่า 

คิดได้ดังนั้นเธอจึงเก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋าเหมือนเดิม ลากกระเป๋าและเรียกแท็กซี่ไปที่บ้านของเขา เขาต้องดีใจที่เห็นเธอตอนที่กลับมาถึงบ้านแน่ 

ทว่าเมื่อเฉินโหรวลากกระเป๋าเข้ามาในห้องนั่งเล่น เธอก็รู้สึกถึงความผิดปกติ 

มีบางอย่างที่ไม่เหมือนเดิม 

เธอมองไปรอบๆ อย่างระวังตัว สอดส่ายสายตามองแจกันที่ใส่ดอกไม้สดอยู่ และร่องรอยของใครสักคนที่เข้าออกห้องครัวในช่วงเช้า เบาะนั่งลายดอกไม้ พรมสีเทา และรองเท้าหนึ่งคู่ที่ขนาดเล็กกว่าของเธอ 

ผิด! ผิด! ทุกอย่างมันผิดปกติไปหมด! 

คนอย่างโม่หันไม่มีทางเอาดอกไม้มาไว้ในบ้าน เขาไม่เคยใช้ห้องครัว เขาอาจจะซื้อเบาะนั่งแบบนั้นมาจากร้านขายของ แต่รองเท้าคู่ที่วางอยู่ที่เท้าของเธอเป็นของคนอื่นอย่างแน่นอน 

มีคนอื่นอยู่ในบ้านหลังนี้ เป็นไปได้ว่าคนคนนั้นเป็นผู้หญิงและดูท่าจะอยู่ที่นี่มานานแล้ว 

ตอนที่ 58 รอยตบที่ได้รับ 

เฉินโหรวรู้สึกราวกับจมลงในน้ำเย็นเฉียบ เธอพูดไม่ออก มือทั้งสองข้างเย็นเยียบ เกลียวผมทุกเส้นของเธอสั่นไหว เป็นไปไม่ได้! เป็นไปไม่ได้! 

เธอสติแตกและรีบเดินเข้าไปในห้องนอนของโม่หัน พยายามกำจัดความคิดแง่ร้ายของตัวเองออกไป แต่เมื่อผลักประตูเปิด เธอก็ตกตะลึง พรมผืนหนึ่งวางอยู่ข้างเตียงของเขา ด้านบนมีผ้าห่มผืนวางทับอยู่ ต้องเป็นของผู้หญิงแน่ๆ 

เมื่อก้าวเข้ามาในอีกห้องหนึ่ง เธอก็ภาวนาให้สิ่งที่เธอคิดไม่ใช่เรื่องจริง แต่โชคไม่เข้าข้างเธอเสียเลยเมื่อเธอเปิดประตูตู้เสื้อผ้าออก 

มีเสื้อผ้าผู้หญิงอยู่เต็มตู้เสื้อผ้า ไม่รวมของใช้ส่วนตัวสำหรับผู้หญิงที่วางอยู่บนโต๊ะ 

เธอรู้สึกปวดหัวราวกับจะระเบิด เสื้อผ้าพวกนั้นที่เห็นทำให้เธอกัดฟันด้วยความโกรธ เธอทนไม่ไหวอีกต่อไป โยนทุกอย่างออกมาที่ห้องนั่งเล่น พยายามจะทำลายของเหล่านั้น ทั้งฉีกทึ้งสุดแรงและเหยียบย่ำด้วยเท้าเต็มแรง เธอทำแบบเดียวกันกับของใช้เหล่านั้นเช่นกัน ทิ้งทุกอย่างที่เป็นของผู้หญิงคนนั้นลงบนพื้น 

เฉินโหรวไม่มีทางปล่อยให้มีร่องรอยของผู้หญิงคนไหนที่นี่เด็ดขาด โม่หันเป็นของเธอแค่คนเดียว! 

เธอไม่รู้ว่าผู้หญิงหน้าไม่อายคนนั้นมาเกาะแกะโม่หันได้อย่างไร ถึงตอนนี้เธอจะไม่ได้อยู่ที่นี่แต่ไม่ว่ายังไงเฉินโหรวก็ต้องกำจัดเธอให้พ้นจากเขาให้ได้ 

ทรงผมของหญิงสาวยุ่งเหยิงจากการอาละวาด มือทั้งสองสั่นเทา เธออยากจะโทรถามโม่หันว่ามันเกิดอะไรขึ้นระหว่างที่เธอไม่อยู่ที่นี่กันแน่ 

ไม่ทันที่เธอจะได้โทรหาเขาก็ได้ยินเสียงเปิดประตูจากด้านนอก 

ซย่าชิงอีเพิ่งมาถึงบ้าน ยังสะพายกระเป๋าไว้บนไหล่ ก้มตัวลงกำลังจะเปลี่ยนเป็นรองเท้าเดินในบ้าน แต่ก็พบว่ารองเท้าของเธอหายไป เธอรู้สึกงุนงงเล็กน้อย และเมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นผู้หญิงหน้าตาสะสวยที่มองตรงมาที่เธออย่างโกรธเกรี้ยว เสื้อผ้าและสิ่งของของเธอกองอยู่ที่เท้าของผู้หญิงคนนั้น 

ซย่าชิงอีไม่ได้สวมรองเท้าและค่อยๆ เดินเข้าไปหาทั้งเท้าเปล่า 

แต่ก้าวไปได้ไม่ไกล เฉินโหรวก็ตรงเข้ามาและเหวี่ยงฝ่ามือเข้าไปตบเข้าที่ใบหน้าของเธอ “ยัยผู้หญิงหน้าไม่อาย! ” 

รอยแดงปรากฏชัดบนใบหน้าทันที ซย่าชิงอีแลบลิ้นเลียมุมปากที่แตก มึนหัวเล็กน้อยจากแรงตบ เธอพยุงตัวลุกขึ้นและเงยหน้ามองเฉินโหรว 

ไม่ต้องถามเธอก็พอจะเดาได้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร น่าจะเป็นแฟนสาวของโม่หันไม่ผิดแน่ 

เจ้าหล่อนคงหึงหวงเมื่อเห็นของของเธอ แต่แบบนี้ดูจะทำเกินไปหน่อย 

ซย่าชิงอีฝืนยิ้ม “คุณคือแฟนของพี่ใช่ไหมคะ” ทีแรกตอนที่เธอยืนอยู่ที่ประตูทางเข้า เธอคิดว่าผู้หญิงคนนี้ที่ตั้งตัวเป็นศัตรูกับเธอคงกำลังเข้าใจบางอย่างผิด จึงอยากเข้าไปถามให้รู้เรื่อง หากแต่แรงตบที่เธอส่งมาทำให้เธอมึนงงไปเล็กน้อย 

เฉินโหรวจ้องมองเธอและกัดฟันพูดขึ้น “เธอรู้ว่าฉันเป็นแฟนของเขาด้วยเหรอ” 

“ฉันได้ยินมาจากคนอื่นน่ะค่ะ” 

เฉินโหรวสงบอารมณ์ไม่ไหวอีกต่อไป เหวี่ยงมือหมายจะตบเธออีกครั้ง แต่ครั้งนี้ซย่าชิงอีจับแขนเธอไว้แน่น “ตบฉันแค่ครั้งเดียวก็พอแล้วค่ะ ถ้าตบอีกทีจะถือว่าผิดกฎหมายแล้วนะคะ” 

“ฉันจะตบเธอเท่าที่ฉันพอใจ! ยัยหน้าด้าน ไม่มีใครมาช่วยเธอแม้ฉันจะตบเธอจนเลือดกบปากหรอก! เฉินโหรวอยากจะฉีกผู้หญิงตรงหน้าเป็นชิ้นๆ “เธอเป็นอะไรกับโม่หัน! ” 

“เขาเป็นพี่ชายของฉัน” 

“พี่ชาย! น่ารักเหลือเกินนะ! พี่ชายกับน้องสาว เหอะ เธอคิดว่ากำลังหลอกเด็กอยู่รึไง! เธออยู่กับเขามานานเท่าไหร่แล้ว คิดว่าเขาจะรักเธอจริงๆ เหรอ ฉันเข้าใจว่าเขาคงรู้สึกเหงาเพราะเราไม่ได้เจอกันมานาน เธอก็แค่เครื่องมือแก้เบื่อให้เขาเท่านั้นแหละ! อย่าหลอกตัวเองไปหน่อยเลย! ”