ภารกิจขโมยใจ ผจญภัยต่างโลก - ตอนที่ 5 อุ้มท้องหนีรักมหาเศรษฐี (5)

ทั้งครอบครัวของซูหว่านพักที่โรงแรมเล็กๆ ที่ชานเมืองเยียนจิง ถึงแม้ว่าคมนาคมที่นี่จะเจริญแล้ว แต่ในยุคที่เทคโนโลยีก้าวไกลเช่นนี้ สภาพที่พักแบบตึกเก่าอย่างนี้น่าจะถูกกำจัดไปแล้ว แต่ผู้คนที่เดินทางไปมาที่นี่ก็จะเป็นกลุ่มคนที่ไม่ร่ำรวย 

 

 

ก็เพราะแบบนี้ เมื่อรถลีมูซีนหรูรุ่นพิเศษสีดำขับเข้ามา ผู้คนทั้งถนนก็ตื่นเต้นไปด้วย  

 

 

คุณได้ยินรถลีมูซีนไหม? 

 

 

คุณเคยเห็นรถลีมูซีนจริงๆ หรือเปล่า? 

 

 

ว่ากันว่าทั้งหวากั่วมีเพียง1คัน! เป็นเพียงคันเดียวจริงๆ ไม่มีคู่ที่แท้จริง 

 

 

คนส่วนใหญ่เคยเห็นรถคันนี้ผ่านจอฉาย3Dโปรเจคเตอร์ แต่ความตกใจในตอนนี้มันไกลเกินกว่าที่เห็นผ่านภาพแบบนั่น  

 

 

นี่คือรถชั้นยอดของจริง กลุ่มคนรักรถอดไม่ได้ที่จะตามล้อมรอบรอยรถสีดำมาตลอดทาง แล้วมองดูรถคันนี้ที่บ่งบอกถึงสถานะและความร่ำรวยที่กำลังจอดด้านหน้าโรงแรมที่ดูแสนจะธรรมดา 

 

 

ประตูรถเปิดออกอย่างช้าๆ และฝูงชนที่อยู่รอบๆ ก็อดไม่ได้ที่จะกลั้นหายใจไปด้วย ทุกคนรู้ว่ารถคันนี้เป็นของตระกูลตู่ และเจ้าของรถคันนี้คือลูกชายคนโตของตระกูลตู่ที่ชอบทำตัวลึกลับไม่ค่อยปรากฏตัวในที่สาธารณะเขาคือ ตู้หัน 

 

 

“อ้าว! ” 

 

 

ท่ามกลางเสียงอุทาน คนแรกที่ลงจากรถคือชายวัยกลางคนอายุ 40 กว่าเขาสวมชุดลำลองธรรมดามาก แต่สีหน้าของเขาในตอนนี้ดูหยิ่งผยองยิ่ง กับคนที่ตามเขาไปดูอ่อนกว่าวัยของเขาเป็นหญิงวัยกลางคน 

 

 

สองคนนี้นั่น…… 

 

 

มีคนจำได้ว่าคนที่เพิ่งลงจากรถเป็นแขกในโรงแรมนี้ หรือว่าพวกเขาจะเป็นญาติกับตระกูลตู่หรือเปล่า? 

 

 

ในเวลานี้นายหญิงของโรงแรมที่อยู่เคาเตอร์ต้อนรับตั้งแต่เช้าได้ยินเสียงข้างนอก ก็วิ่งไปที่ประตูและมองไปที่รถหรูเท่ห์ๆ รุ่นลิมิเต็ดที่จอดตรงหน้า แล้วมองไปที่ซูเจี้ยนจวินยืนอยู่หน้ารถด้วยใบหน้าดูทะเยอทะยานภาคภูมิใจ ทันทีที่ดวงตาคู่สวยของเธอหันมา เธอก็หันมาตะโกนเบาๆ ในล็อบบี้ทันที “น้องเสี่ยวหว่าน น้องเสี่ยวหว่าน พ่อแม่ของของน้องมาพาแขกมา ที่นี่! ” 

 

 

อย่ามองว่าซูเจี้ยนจวินเขาเป็นคนขี้กลัว แต่อวดเก่งมากๆ ปกติเวลาเขาอยู่ในโรงแรม เขาชอบคุยโม้กับแขกโรงแรมและคนรอบข้างว่าลูกเขยของเขาคือลูกเขยของบ้านจระกูลตู้ และเขามักจะพูดถึง บ้านของตระกูลตู้หรูหราแค่ไหน สระว่ายน้ำหรูหราแค่ไหน คนรับใช้ที่บ้านทั้งหมดล้วนเป็นหุ่นยนต์อัจฉริยะ 

 

 

แน่นอนว่า ผู้คนที่อาศัยอยู่ในโรงแรมเหมือนอพาร์ทเมนต์เล็กๆ แห่งนี้ ล้วนเป็นผู้ที่สิ้นเนื้อประดาตัวหรือพบกับความล้มเหลวในชีวิต เมื่อทุกคนมารวมตัวกันพวกเขาจะพูดถึงตามอำเภอใจ ไม่มีใครสนใจคำพูดของซูเจี้ยนจวินอย่างจริงจัง 

 

 

แต่ตอนนี้ ความคิดของนายหญิงเจ้าของโรงแรมเริ่มมีชีวิตชีวาขึ้นมาแล้ว หรือว่าซูเจี้ยนจวินไม่ได้โม้ สามีของซูหว่านเป็นลูกชายของตระกูลตู้จริงหรือ? 

 

 

ในตอนนี้ ซูหว่านค่อยๆ เดินมาที่หน้าประตู เมื่อเห็นรถหรูเหมือนในละครนั่น ซูหว่านเพียงแค่เหล่ตาและยิ้ม ๆ 

 

 

แต่ในเวลาต่อมา รอยยิ้มบนใบหน้าของซูหว่านก็เกร็งขึ้นเล็กน้อย ซูเสี่ยวซูออกจากรถอย่างมีความสุข พุ่งไปอยู่ในอ้อมแขนของซูหว่าน “แม่จ๋า แม่จ๋า ฉันคิดถึงแม่มาก! ” 

 

 

นี้คือ… 

 

 

ซูหว่านตกตะลึงเธอมองว่า ซูเสี่ยวซูเป็นสัตว์เลี้ยงในโลกของ “หลิงเสิน” มาโดยตลอดและไม่ถือว่าเป็นญาติของเธอจริง ๆ 

 

 

มีไม่กี่คนในโลกนี้ที่สามารถทำให้ซูหว่านยอมรับ และทำให้เธอยอมที่จะเปิดใจพูดคุยอย่างแท้จริงมีน้อยมากๆ เลย 

 

 

“เธอคือ……ซูซู?” 

 

 

กว่าครึ่งวัน ที่ซูหว่านใช้เวลานานในการค้นหาเสียงของตัวเอง เธอลดสายตาลงมองไปที่ซูเสี่ยวซูที่กำลังส่งเสียงดังในอ้อมแขนของเธอด้วยความประหลาดใจ เป็นท่าทางแบบนี้ แรงที่ทำทาท่างแบบนี้เหมือนกับซูเสี่ยวซูใน ” หลิงเซิน”เลย 

 

 

“ฉันเอง ฉันเอง ฉันกลับมาแล้ว! ” 

 

 

ซูเสี่ยวซูเงยหน้าน้อยๆ ขึ้นทันทีเมื่อเธอได้ยินคำพูดของซูหว่าน กระพริบตาที่ดูเหมือนซูรุ่ยและมองไปที่ซูหว่านอย่างน่าสงสาร “แม่คิดถึงฉันไหม? ” 

 

 

ในฐานะที่เป็นหุ่นยนต์ประดิษฐ์ขั้นสูงที่มีระบบโปรแกรมอารมณ์มนุษย์ของซูเสี่ยวซู มีญาติเพียงสองคนคือซูหว่านกับซูรุ่ย เมื่อเธอท่องไปในโลกที่ไร้ขอบเขตของ “หลินเซิน” เธอไม่ว่าเวลาไหนก็คิดถึงพวกเขาอยู่ตลอด 

 

 

ในตอนนั้นซูเสี่ยวซูรู้อย่างชัดเจนว่าเขาเป็นเพียงแค่สตรีมข้อมูลที่จำลองขึ้นมา กลัวว่าในชีวิตนี้จะไม่ได้เจอพวกเขาอีก แต่เมื่อไม่นานที่ผ่านมา โลกข้อมูลของ “หลินเซิน” ก็ถูกเปิดขึ้นอีกครั้งอย่างกะทันหัน ซูเสี่ยวซูได้ตามช่องทางข้อมูลที่คุ้นเคยกลับไปยังโลกเดิมที่เขาอยู่ 

 

 

แน่นอนว่าทั้งหมดนี้เกิดจากการตั้งค่าเทคโนโลยีขั้นสูงของโลกนี้ ทำให้ซูรุ่ยสามารถทำลายกำแพงข้อมูลได้อย่างง่ายดายและอนุญาตให้สตรีมข้อมูลทั้งสองเชื่อมต่อแบบไร้สาย และข้อมูลที่พยายามลองเพื่อให้โลกของ “หลินเซิน” ทำงานได้ 

 

 

ดังนั่น แม้ว่าซูรุ่ยจะใช้เวลามากกว่านี้ แต่เขาก็ยังสามารถรับซูเสี่ยวซูได้ ทำให้การไหลของข้อมูลของเธอพอดีกับร่างกายของหุ่นยนต์เชื่อมอย่างสมบูรณ์แบบในตอนนี้ … 

 

 

ความคิดถึงคือแบบเจ็บปวดแบบหนึ่ง 

 

 

ในขณะนี้ซูหว่านดูเหมือนจะรู้สึกถึงความเจ็บปวด และความคาดหวังในสายตาของซูเสี่ยวซูได้อย่างชัดเจน 

 

 

“แม่คิดถึงฉันไหม” น้ำเสียงที่อ่อนโยนของการถามยังคงดังก้องอยู่ในหู ซูหว่านสูดหายใจเข้าลึกๆ ยิ้มและกอดซูเสี่ยวซู่ไว้ในอ้อมแขนของเขา “อื้ม ฉันก็คิดถึงเธอ” 

 

 

เธอโกหกแล้ว แต่เธอจะพยายามทำให้ชีวิตของซูเสี่ยวซูดีขึ้นไปอีกในอนาคต… 

 

 

“ที่รัก” 

 

 

ซูรุ่ยเป็นคนสุดท้ายที่ลงมาจากรถ อันที่จริงเขาคิดถึงซูหว่านมากกว่าคนอื่นๆ  ในเมื่อเขามาที่โลกนี้ก็เกือบ 1 เดือนแล้ว เขายุ่งตลอดเวลา ในที่สุดวันนี้เขาก็ถูกปลดปล่อยให้ออกจากห้องทดลองมาได้ 

 

 

“ผมมารับเธอกลับบ้านแล้ว! ” 

 

 

ไม่มีคำพูดมากกว่านี้ ซูรุ่ยยื่นมือไปทางซูหว่าน 

 

 

มือใหญ่ของเขาอบอุ่นและทำให้รู้สึกปลอดภัยเสมอ 

 

 

จนกระทั่งรถหรูลีมูซีนค่อยๆ หายไปบนถนน ผู้คนบนถนนและในโรงแรมก็ตื่นขึ้นมาราวกับความฝัน และมีหลายคนที่เคยพูดคุย ซูเจี้ยนจวินเสียดายไม่น้อย ถ้าฉันเชื่อคำพูดของซูเจี้ยนจวินและเป็นมิตรกับเขา ก็สามารถยืมชื่อเสียงตระกูลตู้ทำให้กิจการกลับมาเติบโตอีกครั้งได้หรือไม่? 

 

 

อดพูดไม่ได้เลยว่า ในโลกนี้มีคนมากมายที่ชอบฝันกลางวัน อยู่ไม่น้อยเลย 

 

 

แน่นอนว่าไม่ใช่แค่คนในโรงแรมเท่านั้น แม้แต่ซูเจี้ยนจวินกับหลี่เหม่ยเจวียนก็ยังอยู่ในความฝันของพวกเขา เมื่อพวกเขากลับเข้าไปในล็อบบี้ของบ้านพักตากอากาศสุดหรูของตระกูลตู้ ยังคงอยู่ในความฝัน 

 

 

พวกเขากลับมาแล้วจริงเหรอ? 

 

 

“พี่ใหญ่พี่นี้คือ……” 

 

 

ในเวลานี้ครอบครัวของตู้เฉินทั้งสามคนเพิ่งทานอาหารเย็นเสร็จ ตู้เฉินเห็นซูรุ่ยพาครอบครัวของซูหว่านเข้ามาแล้ว ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปเลย 

 

 

และเสี่ยวเทียนเทียนที่ซ่อนตัวอยู่ในอ้อมอกแม่กำลังทำหน้าตาน่ารักก็มองมาที่ซูหว่านอย่างไม่เป็นมิตร 

 

 

ในทางตรงกันข้ามหลิงชีเย่ว์ดูสงบนิ่งมาก แน่นอนว่า จริงๆแล้วเธอค่อนข้างอยากรู้เกี่ยวกับซูหว่าน ดังนั้นสายตาของเธอจึงอยู่ที่ ซูหว่านเป็นเวลาหลายวินาที 

 

 

หลิงชีเย่ว์จำได้ว่าหลิงอิ๋นโจวเคยบอกว่าหน้าตาเขาเหมือนคนรักของตู้เฉินในสมัยก่อนมาก แต่กาลเวลาเปลี่ยนไป ตอนนี้พวกเขายืนอยู่ด้วยกันมองไม่เห็นความเหมือนกันแต่อย่างใด 

 

 

ในช่วง 6 ปีที่ผ่านมา หลิงชีเย่ว์เปลี่ยนแปลงอยู่ตลอด และก้าวหน้าอย่างต่อเนื่อง 

 

 

เจ้าของเดิมคือซูหว่านได้แต่จมอยู่กับความทรงจำในอดีต และหยุดนิ่งอยู่กับที่ 

 

 

เมื่อเห็นตู้เฉินพ่อลูกที่แสดงความไม่พอใจอย่างชัดเจนต่อซูหว่าน ตาของซูรุ่นก็เย็นชาเช่นกัน เขายกมือขึ้นจับไหล่ของซูหว่าน “ผมจะพาที่รักของผมกลับบ้าน พวกคุณมีความคิดเห็นหรือ?” 

 

 

ที่รัก? 

 

 

ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา แม้แต่หลิงฉีเยว์ที่สงบนิ่งยังอึ่งเลย 

 

 

ตู้เฉินมีที่รัก? 

 

 

เขาไม่ได้แต่งงานและไม่มีแฟน? ไม่ ไม่ถูก เขาเคยมีลูกสาวและผู้หญิงคนนั้นในเวลาต่อมา… 

 

 

เมื่อนึกมาถึงตอนนี้ ลิงชีเย่ว์มองตามไปที่ซูหว่านอย่างสงสัย ซูเสี่ยวซูที่มีรูปร่างหน้าตาที่เหมือนกันซูรุ่ยเป๊ะ ๆ 

 

 

อื้ม ข้อมูลนี้มีน้ำหนักมาก นายหญิงก็ยอมรับไม่ได้เช่นกันอ่านะ 

 

 

“พี่ใหญ่ พี่กำลังพูดอะไร? ” 

 

 

ในตอนนี้ ใบหน้าของตู้เฉินเปลี่ยนไปอย่างมาก แม้ว่าเขาจะคิดถึงความเป็นไปได้อย่างรวดเร็ว แต่เขาก็ปฏิเสธความคิดที่ไร้สาระแบบนี้ออกทันที 

 

 

“คุณไม่เข้าใจภาษาจีนกลางเหรอ? ” 

 

 

เมื่อได้ยินคำถามของตู้เฉิน ซูรุ่ยก็ขมวดคิ้วอีกครั้ง พูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นและไม่แยแส “ซูหว่าน เป็นแม่แท้ๆ ของลูกสาวผมและนับจากนี้เป็นต้นไปเธอเป็นภรรยาของผม และเป็นนายหญิงของตระกูลตู้” 

 

 

ซูหว่านเป็นแม่ของตู้อวี่? ถ้าอย่างนั่นก็คือแปดปีที่แล้ว…ผู้หญิงลึกลับคนนั้น? 

 

 

ตู้เฉินมองไปที่ซูหว่านด้วยความลำบากใจ “ซูหว่าน บอกฉันสิ ว่าสิ่งที่พี่ชายของฉันพูดนั้นไม่เป็นความจริง? ” 

 

 

8 ปีที่แล้วตู้เฉินไม่รู้จัก ซูหว่านด้วยซ้ำ ถ้าตอนนั้นเธอเป็นแฟนของพี่ชายแล้วทำไมเธอถึงเป็นแฟนผม? 

 

 

ในขณะที่ ในสมองของตู้เฉินเต็มไปด้วยความคาดการณ์หลากหลาย เมื่อได้ยินคำถามของเขา ซูหว่านแค่เพียงยิ้มเล็กน้อย และพูดอย่างไม่เร่งรีบ “อย่างแรกโปรดเรียกฉันว่าพี่สะใภ้ อย่าเรียกฉันด้วยชื่อ ขอบคุณสำหรับความร่วมมือ อย่างที่2 สามีของฉันกล่าวมาทุกอย่างเป็นความจริง เขาโกหกคุณเพื่ออะไร? 

 

 

“นั่นน่ะซิ นั่นน่ะซิ พ่อแม่จะไม่พูดโกหกหรอก” 

 

 

ด้านซู่เสี่ยวซู่รีบฉวยโอกาสนี้เพื่อแสดงความโกรธต่อหน้านายท่านเพื่อให้รู้สึกมีตัวตน 

 

 

ในเวลานี้ อัจฉริยะตัวน้อยหลิงลี่ผู้ซึ่งมองดูสถานการณ์อยู่อย่างเงียบๆ ก็มองไปที่ซู่เสี่ยวซู่เป็นครั้งแรก 

 

 

นี่เป็นการพบกันครั้งแรกระหว่างเสี่ยวเจิงท่ายและน้องโลลิต้า 

 

 

ไม่มีชีวิตที่เป็นเวรเป็นกรรมต่อกัน ไม่มีดาวเคราะห์ที่กระทบพื้นโลก ยิ่งไม่ใช่ตำนานรักแรกพบแบบนิยาย 

 

 

หลิงลี่ เหอๆ อย่ามองเธออายุมากกว่าฉัน 2 ปี ทันทีที่อัจฉริยะอย่างฉันได้ยินเสียงของเธอฉันรู้ว่าเธอไอคิวไม่สูง ไม่สามารถสร้างความเดือดร้อนได้ 

 

 

ซูเสี่ยวซู “เด็กน้อยที่อยู่ตรงนั่น เธอมองอะไร? ถ้ายังมองฉันอีก ฉันไม่ให้ลูกอมเธอหรอก ฉันมีลูกอมเพียงชิ้นเดียว โอ๋โอ๋โอ๋ พูดอย่างน่าสงสาร แม้ว่าหุ่นยนต์จะไม่รู้รสหวานของลูกอม แต่ฉันก็ชอบมันนะ” 

 

 

ดังนั้นระยะทางที่ไกลที่สุดในโลกนี้ไม่ใช่ชีวิตและความตาย แต่คือคุณยืนอยู่หน้าของฉัน แต่คลื่นสมองของฉันกับคุณไม่เคยมีความถี่เดียวกันเลย