มรรคาสู่สวรรค์ - ตอนที่ 70 ข้าคือลำแสงกระบี่สายนั้น - novel-lucky

เมฆหมอกสลายตัว ดวงอาทิตย์สาดแสงลงมายังชิงซาน ยอดเขาแต่ละยอดปรากฏตัวให้เห็นอย่างชัดเจน

ยอดเขาซั่งเต๋ออบอุ่นขึ้นมาเล็กน้อย

ซือโก่วมิได้หรี่ตาอีก มันเงยหน้าขึ้นมองดูแสงอาทิตย์ที่สาดส่องลงมา สายตาเองก็ดูอบอุ่นเป็นอย่างมาก

ในส่วนลึกของคุกกระบี่

เสียงตะโกนของนักพรตไท่หลูกลายเป็นเสียงพึมพำพูดกับตัวเองเบาๆ “หนึ่งหรือ? หรือว่านี่คือหนึ่ง?”

ภายในห้องขังที่โดดเดี่ยวห้องนั้น เสวี่ยจีนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ไผ่ รับรู้ได้ถึงการเปลี่ยนแปลงของพลังในฟ้าดิน นิ่งเงียบไปครู่ ก่อนจะส่งเสียงอิ๋งออกมาเบาๆ

แสงสว่างบนยอดเขาเทียนกวงยังคงสว่างที่สุด แต่รูที่อยู่บนป้ายหินกลับยิ่งดูลึกและเยือกเย็น

หยวนกุยที่อยู่ด้านล่างป้ายหินค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา สายตาเยือกเย็นเหมือนกับรูรูนั้น

ฟางจิ่งเทียนมองดูรูที่อยู่บนป้ายหินรูนั้น กล่าวอย่างทอดถอนใจว่า “อาจารย์ ท่านคิดถูกจริงๆด้วย”

……

ตรงพื้นที่ที่เคยเป็นศาลเจ้าร้าง

เท้าของจิ๋งจิ่วออกห่างจากพื้น ตัวเขาลอยขึ้นมา

ในอดีตตอนที่อยู่ในคุกสะกดมาร หลังจากที่เขาฝึกวิชากระบี่เซียนแห่งยมโลกสำเร็จโดยมีจักรพรรดิแห่งหมิงคอยช่วยเหลือ ร่างกายของเขาก็ดูเบาขึ้นกว่าผู้บำเพ็ญพรตปกติทั่วไป แล้วก็ สะอาดกว่าด้วย

นั่นเป็นเพราะว่าพลังที่ขุ่นมัวภายในร่างกายเขาได้ถูกเพลิงวิญญาณเผาผลาญไป ทำให้เขาดูคล้ายเซียน

ตัวเขาในเวลานี้ลอยขึ้นมา แต่มันกลับไม่เหมือนในเวลาปกติ มันให้ความรู้สึกเหมือนกับว่าเขาไม่ใช่คน เป็นเหมือนธงที่อยู่ท่ามกลางสายลม เป็นเหมือนเรือใบที่อยู่บนท้องทะเล

เนื่องจากมือของเขายังคงกุมมือของหนานชวีเอาไว้อยู่ ร่างกายของเขาที่ลอยขึ้นมาจึงพาดขวางอยู่กลางอากาศ มือขวาชี้ไปยังร่างกายของหนานชวี

ตอนที่อยู่ในวัดกั่วเฉิง มือขวาของเขาถูกสมณะตู้ไห่ทำร้ายจนได้รับบาดเจ็บสาหัส หลังจากนั้นเขาก็ตระเวนไปตามที่ต่างๆ บนแผ่นดินเฉาเทียนเพื่อตามหาหินลับกระบี่ ใช้เวลาหนึ่งปีถึงจะ ะรักษาหาย

มือขวาของเขาในตอนนี้กลับมาอยู่ในสภาพสมบูรณ์แล้ว อีกทั้งมีความคมมากกว่าแต่ก่อน

นอกจากนี้เขาเองก็คุ้นเคยกับท่าทางนี้เป็นอย่างมาก ไม่ว่าจะเป็นตอนที่อยู่ใต้ดินของเขาเหลิ่งซานหรือว่าตอนที่ขุดโพรงอยู่ที่อื่น เขาก็ล้วนแต่บินด้วยท่าทางแบบนี้

ที่เขาทำแบบนั้นก็เพื่อลับกระบี่ แล้วก็เป็นการทำความคุ้นเคยกับมันล่วงหน้า

บางทีในเวลานั้นเขาอาจจะรู้อยู่แล้วว่าจะมีวันนี้

หนานชวีมองดูจิ๋งจิ่วที่ลอยขึ้นมา ในดวงตามีแววตาหวาดระแวงขึ้นมาอย่างรุนแรง

แต่ในขณะที่กระทั่งความคิดที่ยังไม่ทันจะผุดขึ้นมาในหัวสมองของเขา จิ๋งจิ่วก็บินออกไปแล้ว

เสียงหวึ่งดังขึ้น จิ๋งจิ่วหายตัวไปจากที่เดิม ไม่รู้ว่าไปที่ไหน

หนานชวีก้มหน้ามองดูร่างกายของตัวเอง พบว่าบนร่างกายมีรูขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นมารูหนึ่ง

ในรูนั้นว่างเปล่า เป็นเหมือนกับหน้าต่างทรงกลมที่อยู่ในห้องฌานของตำหนักแม่ชีสามพันที่สามารถเห็นฤดูกาลทั้งสี่และสรรพสิ่งต่างๆ

หนานชวีคล้ายเข้าใจอะไรบางอย่าง

แมวขาวนั่งอยู่ในกอหญ้าจ้องมองดูเขา ในดวงตาเต็มไปด้วยความรู้สึกเห็นใจและหดหู่

หนานว่างพุ่งตัวออกมาจากในโพรงของผาหิน ขณะที่เตรียมจะสู้ต่อ นางพลันพบเห็นอีกฝ่ายได้ตกอยู่ในสภาพเหมือนผีอย่างในตอนนี้ จึงอดรู้สึกงุนงงขึ้นมาไม่ได้ กระทั่งคำหยาบคายก็ลื มสบถออกมา

……

จิ๋งจิ่วกำลังบิน

เขาไม่เคยบินได้เร็วขนาดนี้มาก่อน ไม่ว่าจะเป็นตอนที่ขี่กระบี่หรือว่าตอนที่ใช้กระบี่เซียนแห่งยมโลก ไม่ว่าจะเป็นชีวิตที่แล้วหรือว่าชีวิตนี้

ภาพทั้งหมดที่อยู่บนพื้นเปลี่ยนเป็นเส้นสีสันต่างๆ ที่เคลื่อนที่ผ่านไปด้านหลังอย่างรวดเร็ว

เขาคล้ายรู้สึกได้ว่ากระทั่งกระบี่มิคำนึงก็ยังไม่เร็วเท่าตัวเขาในตอนนี้

นี่มิใช่การคำนวณและการวิเคราะห์ที่ถูกต้องแม่นยำเท่าไรนัก เพราะตัวเขาในเวลานี้ได้เข้าสู่สภาวะที่เหมือนไม่ใช่ตัวเองไปแล้ว ใจแห่งเต๋าว่างเปล่าแต่ก็มีความสับสนวุ่นวาย

ที่น่าแปลกก็คือตัวเขาที่อยู่ในสภาวะแบบนี้กลับมองเห็นสภาพที่แท้จริงของสิ่งที่อยู่ในเส้นสีเหล่านั้นได้

เส้นสีเขียวเหล่านั้นน่าจะเป็นป่าเขาสีเขียว เส้นสีแดงน่าจะเป็นกำแพงของสำนักฌานเป่าทง แล้วก็มีหม้อไฟของเมืองอี้โจว

บางครั้งก็จะมีรอยสีขาวเป็นดวงๆ ปรากฏขึ้นมา นั่นอาจจะเป็นหม้อยวนยางที่แทบจะไม่ค่อยได้เห็นในเมืองอี้โจว

จากนั้นเขาก็มองเห็นสีน้ำเงินแถบหนึ่ง

ทุกที่ล้วนแต่เป็นสีน้ำเงิน

ทะเลและท้องฟ้าเป็นสีเดียวกัน

……

ทะเลตะวันตกและท้องฟ้าเป็นสีเดียวกัน

หลิ่วฉือยืนอยู่ระหว่างท้องฟ้ากับทะเล มือซ้ายกุมปลอกกระบี่แบกสวรรค์ มือขวาชักกระบี่ที่มองไม่เห็นเล่มนั้น

หลังจากเสียงกระบี่นั้นดังขึ้น มันก็ดังขึ้นไม่หยุด ส่งเสียงเสียดสีที่ดังต่อเนื่องคล้ายไม่มีวันหยุด

แล้วก็ไม่รู้ว่านี่เป็นเสียงกระบี่กลับเข้าปลอกหรือว่าออกจากปลอก

เจตน์กระบี่จำนวนนับไม่ถ้วนที่อยู่ในฟ้าดินมารวมกันอยู่ที่เขา ศูนย์กลางอยู่ที่มือขวาของเขา

ร่างกายเขาที่อยู่ในลำแสงดูสูงใหญ่เป็นอย่างมาก ดูคล้ายพระเจ้า แล้วก็คล้ายคนยักษ์ที่จะฟันพระเจ้าด้วยกระบี่ของเขา

ร่างกายของหนานชวีพลันดูจางลง

เทพกระบี่ซีไห่พลันเงยหน้าขึ้นมา ยื่นมือชี้ไปทางด้านหน้า

กระบี่หลอดลมสิบสองชั้นถูกเรียกกลับมา ก่อนจะส่งเสียงเพล้งๆๆ แยกตัวออกเป็นสิบสองท่อน

ตัวกระบี่ที่แยกออกห้อมล้อมอยู่เบื้องหน้าเขาเหมือนกับเจดีย์ที่ถูกฟันขาด กลายเป็นแนวป้องกันที่มีความแข็งแกร่งเป็นอย่างยิ่ง

หลิ่วฉือสะบั้นกระบี่!

ภายในท้องฟ้าไม่มีลม เหมือนกับก้อนน้ำแข็งที่จับตัวแข็ง น้ำทะเลเองก็สงบเงียบ เหมือนกระจกโบราณที่ดำมืด

แต่ความเงียบสงัดเช่นนี้กลับให้ความรู้สึกฉีกขาดที่รุนแรง ท้องฟ้าและท้องทะเลคล้ายค่อยๆ เคลื่อนตัวออกห่างจากกัน

เมื่อกระบี่นี้ฟันลงมา ฟ้าดินราวกับจะถูกผ่าให้ขาดออกจากกัน

ทุกคนต่างรับรู้ได้ แต่ไม่ทันจะได้แสดงการตอบสนองใดๆ ออกมา หรือพูดอีกอย่างก็คือไม่กล้าทำการตอบสนองใดๆ ออกมา

กระบี่บินของชิงซานจำนวนหลายร้อยเล่มก้มศีรษะลงเล็กน้อยเพื่อแสดงถึงการยอมศิโรราบ มีเพียงกระบี่ไร้อัตตาที่ไม่ได้ทำ คล้ายต้องการจะแสดงออกถึงอะไรบางอย่าง

นักพรตไป๋เหลียวหน้ามองไปทางใต้ทันที สีหน้าดูแปลกไป

ปู้ชิวเซียวรับรู้ได้ถึงความหวาดกลัวที่ส่งมาจากจานฝนหมึกหางมังกร คิ้วเลิกขึ้นเล็กน้อย

กระบี่ที่มาคือกระบี่อะไรกันแน่?

……

ในตอนที่ลำแสงกระบี่นั้นเพิ่งจะปรากฏขึ้นตรงขอบฟ้า หนานชวีก็ขยับแล้ว

เขาหายตัวไปจากที่เดิม

ในท้องฟ้าสีครามคล้ายมีกลุ่มควันห้ากลุ่มปรากฏขึ้นพร้อมกัน กลุ่มควันแต่ละกลุ่มอยู่ห่างกันหลายลี้

เพียงแค่พริบตา เขาก็บินขึ้นไปบนท้องฟ้าที่อยู่สูงขึ้นไปอย่างมาก

เขาเองก็ไม่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับกระบี่นี้ตรงๆ ได้แต่มองมันแล้วหนีไป!

ไม่กี่อึดใจก่อนหน้านี้ ลำแสงกระบี่สายนั้นยังอยู่ที่ขอบฟ้า

หลังจากนั้นเพียงไม่กี่อึดใจ ลำแสงกระบี่สายนั้นก็มาถึงทะเลตะวันตกแล้ว

ท้องทะเลถูกส่องสว่าง ราวกับพระอาทิตย์ยามเช้ากำลังจะขึ้นอีกครั้ง

กลิ่นอายของกระบี่เล่มนั้นธรรมดา ไม่ถือว่าเย็นยะเยือก แล้วก็ไม่ถือว่าอ้างว้างโดดเดียว ไม่มีจิตสังหาร แล้วก็ไม่มีกลิ่นอื่น ราวกับเป็นกระบี่บินที่สามารถพบเห็นได้ทั่วไป เรียบง่าย จนถึงที่สุด

มีเพียงยอดคนอย่างหนานชวีและนักพรตไป๋ถึงจะรู้ว่าความเรียบง่ายเช่นนี้คือความวางเฉยที่เกิดขึ้นหลังจากที่ประสบพบเจอสิ่งต่างๆ มามากมาย นี่ก็คือสิ่งที่เรียกว่ากลับคืนสู่ตัวตนที่ เป็นอยู่แต่เดิม

ลำแสงกระบี่สายนั้นพุ่งทะลุตำแหน่งเดิมที่หนานชวีอยู่ก่อนหน้านี้ ก่อนจะพุ่งต่อไปข้างหน้า

เทพกระบี่ยืนอยู่ในท้องฟ้าตรงนั้น

เขาได้ปรับสภาวะของตัวเองให้อยู่ในขั้นสูงสุด เผชิญหน้ากับลำแสงกระบี่สายนั้นอย่างไม่ลังเล

บนทะเลเกิดคลื่นยักษ์จำนวนนับไม่ถ้วน….ก่อนจะเงียบสงบลงไปในพริบตา

ลำแสงกระบี่มิได้หยุดชะงักแม้แต่นิดเดียว มันยังคงบินต่อไปแบบนี้

ท่ามกลางเสียงแตกเพล้งๆๆ กระบี่สิบสองชั้นทั้งสิบสองท่อนแหลกละเอียด

โลหิตสาดกระจาย เทพกระบี่ซีไห่แหงนหน้าขึ้นไปบนฟ้า ก่อนจะร่วงตกลงไปในทะเล

ยอดคนทะลวงสวรรค์ขั้นสูงสุดถูกกระบี่เล่มหนึ่งโจมตีจนบาดเจ็บสาหัส!

เป้าหมายของลำแสงกระบี่สายนั้นมิใช่เขา เขาเป็นแค่ทางผ่านเท่านั้น!

คนที่ได้เห็นภาพเหตุการณ์นี้ต่างตกตะลึงจนพูดไม่ออก กระทั่งนักพรตไป๋ก็ยังรู้สึกได้ถึงความเย็นยะเยือกที่เสียดแทงเข้าไปถึงกระดูก

ลำแสงกระบี่สายนั้นโจมตีใส่เทพกระบี่ซีไห่ จากนั้นมิได้หยุดชะงัก กระทั่งความเร็วก็มิได้ลดลงเลยแม้แต่น้อย มันยังคงทะลวงต่อไปข้างหน้า

ท้องฟ้าถูกส่องสว่าง

เหล่าลูกศิษย์ของสำนักกระบี่ซีไห่พากันร่วงตกลงไปในทะเล เพียงแค่พริบตาไม่รู้ว่าเสียชีวิตไปมากน้อยเท่าไร

จู่ๆ ลำแสงกระบี่พลันพุ่งลงไปในทะเล จากนั้นบินขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะหายไปต่อหน้าทุกคน บินขึ้นไปบนท้องฟ้าที่อยู่สูงขึ้นไป

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ในส่วนลึกของใต้ทะเลมีเสียงร้อยโหยหวนที่ทุ้มต่ำและเจ็บปวดดังขึ้นมา

เงาดำมหึมาเงานั้นกำลังค่อยๆ สลายตัว

น้ำทะเลค่อยๆ ถูกย้อมเป็นสีแดง

ในเวลานี้หนานชวีได้หลบขึ้นไปบนท้องฟ้าที่อยู่สูงขึ้นไปแล้ว

ลำแสงกระบี่สายนั้นไล่ตามไป

สายตาจำนวนนับไปถ้วนมองตามไป

เพียงพริบตา ในท้องฟ้าก็มีร่องรอยจำนวนนับไม่ถ้วน

หนานชวีอยู่ข้างหน้า ลำแสงกระบี่อยู่ข้างหลัง

ความเร็วที่หนานชวีแสดงออกมาได้ก้าวข้ามขอบเขตที่เหล่าผู้บำเพ็ญพรตจะจินตนาการได้ไปแล้ว

แต่เขาก็ยังมิอาจสลัดกระบี่เล่มนี้ทิ้งได่

ร่องรอยเหล่านั้นดูจางลงทุกขณะ

นี่แสดงให้เห็นว่าหนานชวีและลำแสงกระบี่สายนั้นอยู่ห่างจากพื้นดินออกไปเรื่อยๆ

จนกระบี่ไม่สามารถมองเห็นได้อีก

แต่ไม่มีใครดึงสายตากลับมา ทุกคนยังคงแหงนหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้า

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร ภายในท้องฟ้าพลันมีหยาดฝนตกลงมา

ทุกคนรู้ว่าหนานชวีตายแล้ว

……

ในภูเขารกร้าง

หนานชวีมองดูป่าที่อยู่รอบกาย

ศาลเจ้าแห่งนั้นและโลงศพสีดำ แล้วก็ยังมีก้อนหินเหล่านั้น ทุกอย่างล้วนกลายเป็นผุยผง

นั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้นจากการที่ถูกตัวเขาและจิ๋งจิ่วซึ่งเป็นกระบี่สองเล่มฟัน

ต้นไม้ใบหญ้า ผาหินไอน้ำล้วนแต่ผสมปนเปเข้าด้วยกัน ไม่สามารถแยกแยะได้อีก

หนานชวีเข้าใจถึงหลักเหตุผลนั้นแล้ว

นี่ก็คือสรรพสิ่งรวมเป็นหนึ่งหรือ?

เขาครุ่นคิดอย่างเงียบๆ จากนั้นหลับตาลง

……

เหนือทะเลตะวันตก

จิ๋งจิ่วและหนานชวีอยู่ในดินแดนแห่งความว่างเปล่า ยืนอยู่ห่างกันหลายสิบจ้าง

หากตัดเรื่องบุญคุณความแค้นระหว่างชิงซานและเกาะหมอกทิ้งไป เมื่อทอดตามองไปในประวัติศาสตร์ของแผ่นดินเฉาเทียน พวกเขาสองคนคือคนที่มีความใกล้เคียงกันมากที่สุดในเรื่องวิถีกระบี

ในช่วงเวลาสุดท้าย พวกเขาพูดคุยกันผ่านทางกระแสจิต

จิ๋งจิ่วกล่าวถามว่า “ตอนนี้เจ้ายังเป็นเจ้าอยู่ไหม?”

บนใบหน้าที่ขาวซีดของหนานชวีมีอารมณ์ผิดหวังอยู่เล็กน้อย เขาตอบว่า “ข้าย่อมต้องเป็นข้า”

จิ๋งจิ่วกล่าวถามว่า “อย่างนั้นเขาคือใคร?”

หนานชวีกล่าวว่า “เขาคือเขา”

จิ๋งจิ่วกล่าวว่า “มีเหตุผล”

หนานชวีกล่าวถามว่า “แล้วเจ้าคือใคร? สรรพสิ่งรวมเป็นหนึ่ง?”

จิ๋งจิ่วกล่าว “ข้าคือจิ่งหยาง”

หนานชวีเข้าใจแล้ว เขามองจิ๋งจิ่วพลางรู้สึกทอดถอนใจเป็นอย่างมาก “ยอดกระบี่แห่งยุค ยอดคนแห่งยุค”

……

ชิงซานมีกระบี่เล่มหนึ่งที่เขาคิดอยากจะเจอมาโดยตลอด แต่กลับไม่กล้าเจอ

แล้วก็มีคนที่เขาคิดอยากจะเจอมาโดยตลอด แต่กลับไม่กล้าเจอเช่นกัน