มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน - บทที่ 828
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 828
เธอมีเงินประมาณเจ็ดถึงเก้าพันดอลลห์ติดตัวเท่านั้น
“เป็นอะไรไปล่ะ? 13,999 แพงมากเกินไปสำหรับเธอหรือเปล่า?”
เจอรัลด์ถามมาริลิน ในขณะที่หัวเราะเบา ๆ กับตัวเอง
อย่าลืมว่ามาริลินเป็นคนที่จิ้มหัวเขา และเยาะเย้ยเขาเมื่อวานนี้
เจอรัลด์รู้สึกอยากจะจัดการความไม่พอใจของเขากับเธอในวันนี้
เช่นนั้นเจอรัลด์โต้ตอบอย่างติดตลก
“เฮ้ โทษทีนะ ฉันจะไม่สามารถซื้อเดรสตัวนี้ได้ยังไงกัน?”
มาริลินคิดว่ามันน่าเจ็บแค้นแค่ไหนสำหรับคนยากไร้อย่างเจอรัลด์ที่กล้ามาดูถูกเธอ
“เอาล่ะถ้างั้น พวกเราจะซื้อชุดอื่น! เช่นนั้น โปรดห่อชุดเดรสตัวนี้ให้พวกเราด้วย!” เจอรัลด์ตอบกลับด้วยรอยยิ้มประสงค์ร้าย
พนักงานขายสาวถึงกับประหลาดใจ และดีใจในเวลาเดียวกันเมื่อเธอได้ยินแบบนี้
“นายต้องโม้อยู่แน่! มันจะยอดเยี่ยมอยู่แล้วถ้านายสามารถซื้อเหล่านี้ที่นี่ได้สักชิ้น! ฮึ่ม! ถ้านายจะซื้อสองตัว ฉันจะซื้อสาม! ไม่ว่าจะกรณีใด ฉันจะซื้อมากกว่านาย!”
มาริลินดื้อรั้นที่จะเอาชนะการแข่งขันเล็กน้อยกับเจอรัลด์
“แม่คะ มาที่นี่และดูสิ!”
ลูกค้าอีกห้าคนเดินเข้ามาในร้านบูติกกัน
เป็นผู้หญิงห้าคน
สองคนคือเด็กสาวและอีกสามคนคือผู้หญิงวัยกลางคน
จากการที่พวกเธอแต่งตัวกันอย่างไรนั้น มันก็ค่อนข้างชัดเจนว่าพวกเธอสามารถซื้อเสื้อผ้าที่ลดราคาที่นี่ได้ แน่นอน พนักงานสาวจึงทิ้งสิ่งที่เธอกำลังทำอยู่ที่นี่และเดินไปบริการพวกเธอ
“คุณนายกอสลิง คุณหนูเยลแมน คุณมาแล้ว! เชิญค่ะ! เชิญ! มีเสื้อผ้าใหม่ ๆ มากมายในร้านของเราตอนนี้ ฉันสามารถช่วยคุณเลือกสองสามตัวจากสินค้าใหม่ของพวกเราได้นะคะ!”
“ไม่จำเป็นสำหรับเรื่องนั้นหรอก พวกเราจะเดินดูรอบ ๆ ด้วยตัวเอง!”
คุณนายกอสลิงตอบกลับทันที
ทันทีทันใดนั้น ลูกสาวของเธอก็เริ่มดึงเสื้อผ้าของเธอ
“แม่คะ พวกคุณทุกคน ดูสิ! นั่น นั่นไม่ใช่คน ๆ นั้นหรอกเหรอคะ?!”
เด็กสาวชี้ไปยังทิศทางของเจอรัลด์และเบ
“หืมม? เป็นเจอรัลด์! จริง ๆ แล้วเบก็มาที่นี่กับเขาเหมือนกันเหรอ? ฮ่าฮ่าฮ่า!”
คุณนายกอสลิงหัวเราะเยาะ
ถูกต้อง คุณนายกอสลิงไม่ใช่ใครอื่นนอกจากป้าคนแรกของเจอรัลด์ โรสนั่นเอง
ผู้หญิงวัยกลางคนอีกสองคนก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากป้าสองและป้าสามของเจอรัลด์
สำหรับเด็กสาวสองคนนั้น พวกเธอทั้งคู่คือลูกพี่ลูกน้องของเจอรัลด์
ร้านบูติกที่พวกเขาอยู่นั้นนำเสนอสินค้าราคาแพงมากที่สุดทั่วทั้งศูนย์การการทั้งหมดนี้ ตามปกติแล้ว ลูกค้าของร้านต่างก็มีอำนาจและชื่อเสียงกันทั้งนั้น
โรสรู้สึกอับอายที่เห็นทั้งเจอรัลด์และเบกำลังซื้อเสื้อผ้าที่นี่
“เจอรัลด์ หยุดทำเป็นเล่นกับฉันเถอะ! ถ้านายไม่สามารถซื้อมันได้ นายก็แค่ยอมรับความพ่ายแพ้ไปซะ! ไม่มีอะไรให้น่าขายหน้าหรอก ใช่ไหม?”
ควันเริ่มปรากฏขึ้นจากหูของมาริลิน
นี่เป็นการตอบโต้ต่อเจอรัลด์ที่พูดว่าเขาจะซื้อเสื้อผ้าสิบชิ้นให้เบ
แม้แต่พนักงานสาวก็รู้สึกอยากตำหนิเจอรัลด์สำหรับการเล่นแผลง ๆ และทำให้เธอเสียเวลา
“เธอเพิ่งเริ่มทำงานที่นี่หรือเปล่า? ทำไมเธอถึงจะเสียเวลาของเธอกับลูกค้าเช่นนี้ด้วยเล่า?”
นำเสียงที่เต็มไปด้วยคำสบประมาทและเยาะเย้ยดังขึ้นมาฉับพลันในขณะนั้น
เจอรัลด์และเบหันหน้าไปรอบ ๆ เพื่อดู
ไม่ใช่ใครอื่นที่ไหนนอกจากโรสและคนอื่น ๆ
“ฮึ่ม! ฉันสงสัยว่าพวกเขาจะซื้อแขนเสื้อที่นี่ได้ด้วยซ้ำหรือเปล่า! ฉันต้องคุยกับผู้จัดการของเธอจริง ๆ และขอให้เขาอย่าอนุญาตให้คนมีพิรุธและน่าสงสัยเช่นนี้เข้ามาในสถานประกอบการแห่งนี้ซะ นี่ทำให้มาตรฐานของร้านลดลง เธอไม่คิดงั้นเหรอ?!”
โรสกล่าวอย่างไม่มีพิธีรีตอง ในขณะที่มองไปยังเจอรัลด์และเบ
“คุณป้าคะ ทำไมคุณต้องพูดอะไรแบบนั้นด้วย?” เบถามอย่างโกรธเคือง
“ทำไมฉันถึงพูดเรื่องแบบนี้งั้นเหรอ? เธอยังคงกล้าซักถามฉันอยู่ใช่ไหม? เบ ให้ฉันถามอะไรเธอบางอย่างนะ เธอได้รับรายได้เดือนเดียวเท่าไหร่กัน? เธอกล้าดีมาซื้อที่ร้านเช่นนี้ได้ยังไง? แม้ว่าเธอจะมีเงิน แต่เธอก็ควรใช้เงินนั่นเพื่อช่วยเหลือพ่อของเธอแทนสิ เธอเกลียดการทำแบบนั้น ใช่ไหม? เธอลืมสิ่งที่ฉันพูดไปในมื้ออาหารกลางวันวันนี้แล้วเหรอ?” โรสตอบกลับด้วยท่าทางที่ดูถูก
“ถูกต้อง เบ พวกเราเข้าใจหมายความหมายของการเป็นเด็กสาวคนหนึ่ง แต่เธอไม่สามารถลืมว่าครอบครัวของเธออยู่ในสถานการณ์แบบไหนในตอนนี้ เมื่อคิดว่าเธอยังกล้ามาลองเสื้อผ้าที่นี่! เธอจะทำยังไงล่ะถ้าเธอทำให้เสื้อผ้าเหล่านี้เสียหายขึ้นมา!? เธอจะยังสามารถจ่ายสินค้าเหล่านี้ได้เหรอ!?”
“ถูกต้อง! ถูกต้อง!”
ลูกพี่ลูกน้องของพวกเขาพูดโพล่งขึ้นมาเช่นกัน
เบร้องไห้ออกมาทันทีที่เธอได้ยินคำพูดของพวกเธอ
พนักงานขายสาวถลึงตามองเจอรัลด์และเบอย่างดูถูกและพูดขึ้นมา “ฮึ่ม! เธอแค่กำลังแกล้งทำเป็นคนรวย ใช่ไหม? เห็นไหม? ฉันถูกลูกค้าดุว่าก็เพราะพวกเธอสองคนน่ะ!”
“เช่นนั้นพวกเธอทั้งคู่จะซื้อเสื้อผ้าเหล่านี้หรือไม่ล่ะ? ถ้าคำตอบคือไม่ ก็โปรดออกไปจากร้านเถอะ ลูกค้าที่เหลือก็อยากจะลองเสื้อผ้าเหล่านี้กันนะ!”
โทนเสียงของพนักงานขายสาวไม่ทั้งสุภาพและนอบน้อมเมื่อพูดกับเจอรัลด์และเบ
เบกำลังจะยื่นเสื้อผ้าให้ ในขณะที่ร้องไห้สะอึกสะอื้น
“ผมบอกคุณแล้วไงว่าผมจะซื้อเสื้อผ้าสิบชิ้น คุณหูหนวกหรือเปล่า?”
เจอรัลด์พูดขึ้นมา ขณะที่เขาจ้องไปยังพนักงานสาวหัวสูงคนนั้นอย่างเย็นชา…
