มายไอรอนสูท MY IRON SUIT - ตอนที่ 377 นายท่านกลับมาแล้ว!

My Iron Suit ตอนที่ 377: นายท่านกลับมาแล้ว!

เจมส์ซึ่งถูกวิคเตอร์ทิ้งไว้ในจุดนั้นยืนอยู่บนขอบป่าและเฝ้าดูฉากอันตรายบนถนนข้าง หน้า”ระวัง!”

เนื่องจากวิคเตอร์ปรากฏตัวกะทันหันเกินไประยะห่างระหว่างทั้งสองจึงใกล้เกินไป แม้ว่าคนขับจะผูกบังเหียนแน่นขึ้น แต่ก็ยังไม่สามารถหยุดแรงเฉื่อยของรถม้าได้

เมื่อเห็นว่ารถม้ากําลังจะชนวิคเตอร์ดวงตาของวิคเตอร์ก็อดไม่ได้ที่จะแคบลง แต่ยังคงยืนหยัด และไม่หลบ

ตอนนี้จู่ๆก็มีร่างหนึ่งโผล่ออกมาจากรถม้าวิ่งมาที่ด้านหน้าของวิคเตอร์จับเขาอย่างรวดเร็วหลบหนีรถม้า

เจมส์ยืนอยู่บนขอบไม่ริมถนนเจมส์เงยหน้าขึ้นมองร่างสูงที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าแล้ววางวิคเตอร์กลับไปที่พื้น

รถม้าที่แล่นผ่านไปและรีบวิ่งออกไปกว่าสิบเมตรก่อนที่จะหยุดลงในที่สุด ถ้าไม่ได้ช่วยวิคเตอร์จะต้องถูกชนแน่นอน

ในที่สุดวิคเตอร์ก็ฟื้นขึ้นมาฟังเสียงที่มาจากหลังป่าพวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะประหลาดใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นและเงยหน้าขึ้นมองอย่างกังวล ขอร้อง

“คุณชายโปรดช่วยเราด้วย!”

ชายคนนั้นรีบออกจากรถม้าด้วยความเร็วสูงมากจนแทบจะมองร่างของเขาไม่ได้และช่วยวิคเตอร์นั้นสูงและแข็งแรงมาก

ชายที่มีความเร็วสูงเป็นพิเศษสวมชุดสูทสีดําที่เห็นได้ชัดว่าคู่ควรและเหมาะสม แม้ว่าเขาจะมองไม่เห็นรูปลักษณ์ของเขาในตอนกลางคืน แต่ร่างกายที่สูงและตรงของร่างกายก็เผยให้เห็นแรงผลักดันและการกดขี่ที่แข็งแกร่ง พลังห่างไกลแม้แต่โทมัสก็เทียบเคียงไม่ได้

ในตอนนี้ทั้งสองคนจะรอดพ้นจากการไล่ล่าของทหารในป่าได้สําเร็จหรือไม่รอดพ้นจากวันเกิดทั้งหมดในความคิดของคน ๆ นี้จึงเงยหน้ามองร่างสูงตรงหน้าเจมส์

ชายร่างสูงในชุดสูทมองลงไปที่ชายทั้งสอง มันคมราวกับมีดและดูเหมือนว่าจะสามารถมองเห็นการจ้องมองทั้งหมดที่กวาดออกมาจากทั้งสองเพื่อให้ทั้งสองรู้สึกว่าความลับทั้งหมดดูเหมือนจะถูกเปิดเผยแก่เขา ในไม่ช้าการมองเห็นของเขาก็ถูกลบออกจากชายทั้งสองมองขึ้นไปที่ป่าด้านหลังทั้งสองและมีประกายไฟจาง ๆ ในป่าพร้อมกับเสียง

หลังจากสายตาของชายคนนั้นถูกลบออกทั้งสองก็รู้สึกว่าร่างกายหลวม ๆ แต่หลังจากได้ฟังเสียงของการเข้ามาใกล้และใกล้มากขึ้นทั้งสองก็อดไม่ได้ที่จะรีบเร่ง หากอีกฝ่ายไม่ต้องการช่วยพวกเขาก็ยังคงวิ่งหนีต่อไป การออกจากป่าแม่ในเวลากลางคืนก็ยังเป็นเรื่องง่ายที่จะค้นพบพวกเขา แต่ก็มีแนวโน้มที่จะถูกจับ

เมื่อถึงเวลาผลลัพธ์ของทั้งสองจะไม่ดีเกินไป

ในขณะที่ทั้งสองไม่สบายใจจู่ๆเสียงทุ่มต่ก็ดังขึ้นเหนือหัวของพวกเขา

“ขึ้นรถ”

วิคเตอร์และเจมส์มีความสุขมากและพวกเขารู้สึกขอบคุณเสมอ

“ขอขอบคุณ!”

“ขอบคุณครับท่าน!”

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไปแล้ววิคเตอร์ก็ไม่กล้าที่จะชะลอต่อไปรีบดึงเจมส์แล้วรีบวิ่งขึ้นรถตามไปในรถม้า

“ออกรถ!”

เมื่อได้รับคําสั่งของ เฉินโม่ คนขับรถที่นั่งอยู่ด้านหน้าของรถม้าก็ฟาดแส้ทันทีแล้วล้อของรถม้าก็กลิ้งและกลิ้งไปข้างหน้าไปทางด้านหน้า

เมื่อผู้คนที่ไล่ตามพวกเขารีบออกจากป่ารถมาก็วิ่งไปไกลแล้วและมันถูกซ่อนไว้ในคืนที่มืดมิด

ทั้งสามคนในรถม้าตลอดทางวิกเตอร์และเจมส์มองออกไปนอกรถผ่านกระจกของรถม้า แต่พวกเขาเห็นเพียงความมืดมิดที่ผ่านไปอย่างรวดเร็วจากทั้งสองด้านของรถม้า

ตะเกียงสองลูกที่ห้อยอยู่หน้ารถม้าแกว่งไปมาตามการกระแทกของรถม้า ไฟสีเหลืองสลัวแทบจะไม่สามารถส่องสว่างในช่วงที่อยู่ห่างจากด้านหน้าเพียงไม่กี่เมตรและสถานที่ที่ไกลออกไปก็ยังคงเป็นความมืด

เจมส์และวิคเตอร์ไม่สามารถพูดได้ว่ารู้สึกอย่างไร

โชคดีที่พวกเขาโชคดีที่ได้พบกับชายลึกลับคนนี้เพื่อช่วยให้พวกเขารอดพ้น ในขณะเดียวกัน ก็มีความสับสนอย่างลึกซึ่งเกี่ยวกับอนาคตที่ไม่รู้จักเช่นเดียวกับความมืดลึกนี้ไม่ว่าจะเข้าใจยากแค่ไหนก็ตาม

วิคเตอร์ยื่นมือซ้ายไปจับไหล่ของเจมส์และชายทั้งสองจะเผชิญหน้ากันไม่ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร

ชายสองคนนั้นอดไม่ได้ที่จะนึกถึงชายลึกลับที่ช่วยพวกเขาไว้ พวกเขาเงยหน้าขึ้นมองอย่างระมัดระวัง

มองข้างนอกไม่ชัด ขณะนี้แสงไฟสลัว ๆ ฉายผ่านกระจกหน้าต่างด้านหน้ารถในที่สุดทั้งสองก็ได้เห็นรูปร่างหน้าตาของเขา

แวบแรกทั้งสองอดไม่ได้ที่จะแปลกใจเล็กน้อย ผู้ชายที่สูงและแข็งแรงกว่าโทมัสเป็นหนุ่มเอเชียที่หล่อเหลาจริงๆ

เมื่อเห็นอายุของเขาดูเหมือนจะอยู่ในวัยยี่สิบต้น ๆ แต่ใบหน้าของเขาสงบผิดปกติและเผยให้เห็นถึงความแข็งแกร่งซึ่งทําให้ผู้คนไม่ดูถูกเพราะอายุของเขา แต่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกกลัว

ดวงตาที่มืดมนและลึกล้ําคู่หนึ่งยังคงส่องประกายในคืนที่มืดมิดเผยให้เห็นแสงอันคมกริบของใบมีด สายตาของทั้งสองคนอยู่ข้างเดียวกันเพียง แต่รู้สึกแวบหนึ่งในหัวใจโดยไม่ได้ตั้งใจและรีบหลบการจ้องมองของพวกเขาไม่กล้ามองมันอีก .

วิคเตอร์และเจมส์ไม่เคยพบบุคคลเช่นนี้มาก่อนในชีวิตดังนั้นพวกเขาจึงอดไม่ได้ที่จะมีความอยากรู้อยากเห็นล็ก ๆ ชายลึกลับคนนี้เป็นคนแบบไหนที่ได้แสดงความเร็วเหนือมนุษย์?

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วท่ามกลางความสับสนของทั้งสองและไม่นานรถม้าก็หยุดลงอย่างช้าๆ

เจมส์และวิคเตอร์มองขึ้นไปและมองไปรอบ ๆ แต่พบว่าพวกเขามาถึงประตูคฤหาสน์ที่ไม่เล็กไปกว่าคฤหาสน์ฮาวเล็ต

ประตูของคฤหาสน์ถูกเปิดออกและได้ยินเสียงไฟสว่างจากคฤหาสน์ซึ่งส่องสว่างบริเวณทางเข้าประตูนี้

ชายวัยกลางคนที่มีลักษณะพ่อบ้านรีบก้าวไปข้างหน้าและเปิดประตูให้พวกเขา

ชายหนุ่มลึกลับที่นั่งอยู่ในรถม้าค่อยๆลุกขึ้นยืนและเหยียบบันไดด้านล่างประตู

พ่อบ้านที่ดึงประตูด้วยมืองอเล็กน้อยและกล่าวด้วยความเคารพกับเยาวชนอาจารย์
“กลับมาแล้ว!”

เจมส์และวิคเตอร์มองหน้ากัน ปรากฏว่าชายลึกลับคนนี้เป็นเจ้าของคฤหาสน์!