มู่หนานจือ - บทที่ 447 ความคิด
สำหรับหลี่เชียน ขอเพียงเจียงเซี่ยนรับปากว่าจะไม่ตามเขาไปทางตะวันตกต่อก็พอแล้ว ไม่อย่างนั้นหากไปถึงเมืองกานจริงๆ จะต้องมีพิรุธอย่างแน่นอน เขาอดไม่ได้ที่จะโล่งอก แล้วคุยพว วกเรื่องในวงการราชการซีอานกับเจียงเซี่ยนเหมือนเปลี่ยนเรื่อง “ฮูหยินของซย่าเจ๋อยังพูดง่าย ถึงอย่างไรก็มาจากตระกูลขุนนาง แถมยังเป็นญาติที่เกี่ยวดองกันกับฮูหยินของหลี่ขุย ด้วย”
“แต่ฮูหยินของหวังเฉิงกองบัญชาการส่านซีนั้นกลับมาจากตระกูลทหาร และฝึกฝนจนวิทยายุทธ์ดีทั้งตัว มีชื่อเสียงเรื่องทำอะไรมุทะลุดุดันและโหดร้าย ว่ากันว่าตอนที่ใต้เท้าหวังดำรงตำแ แหน่งผู้บัญชาการกองบัญชาการกำลังสำรองที่หูเป่ยกับหูหนาน เคยถูกฮูหยินหวังพากองกำลังทหารหญิงถือไม้กระบองไล่ตามไปสองถนนเพราะไปเที่ยวหอนางโลมกับคนอื่น และยังเคยถูกฮูหยินหวังต ตีจนตาม่วงเพราะน้องชายของภรรยาก่อเรื่อง แล้วใต้เท้าหวังช่วยจัดการความวุ่นวายที่ยากจะสะสางได้ไม่ทัน หลังจากเรื่องราวแพร่ไปถึงเมืองหลวง ใต้เท้าหวังถูกผู้ตรวจการกล่าวโทษ จึงไม่มี หน้าอยู่ที่หูเป่ยกับหูหนานต่อไปด้วยเหตุนี้เช่นกัน เลยใช้เส้นสายคิดหาทางย้ายมาส่านซี”
“หลินอวี้เจ้าเมืองซีอานมาจากครอบครัวที่ยากจน ฮูหยินมาจากตระกูลคหบดีในชนบท สองสามีภรรยาต่างค่อนข้างว่านอนสอนง่าย เป็นคนที่ไม่กล้าก่อเรื่อง แต่ก็ไม่อยากรับผิดชอบเรื่องราวเช่นก กัน”
“ส่วนพวกรองสองคน ผู้ช่วยสี่คน เสมียน และผู้ช่วยกองพิจารณาคดีในมือข้า นอกจากผู้ช่วยที่แซ่ฉินคนหนึ่งในนั้นไม่ได้พาครอบครัวมา และไช่ซวงไม่ได้รับตำแหน่ง คนอื่นล้วนพาครอบครัว วมาที่ที่รับราชการ และต่างก็อาศัยอยู่ในศาลาว่าการของซีอาน ถึงเวลานั้นตอนที่พวกเขามาเยี่ยมเจ้า ค่อยแนะนำให้เจ้ารู้จักทีละคน”
เจียงเซี่ยนพยักหน้า และไม่เฝ้ารอการอยู่ที่ซีอานแล้ว เขาเอ่ยประโยคหนึ่ง นางก็พยักหน้าทีหนึ่ง
หลี่เชียนเห็นแล้วปวดใจมาก จึงอดไม่ได้ที่จะหอมแก้มนาง และเอ่ยเสียงเบาว่า “หลายวันนี้รีบเดินทาง เจ้าผ่ายผอมไปไม่น้อย ถึงซีอานแล้ว ให้ชีกูบำรุงให้เจ้า ข้านำยาชั้นดีมาจาก เสฉวนจำนวนหนึ่ง”
ในสายตาที่เขามองนางฉายแววรู้สึกผิดอย่างเบาบาง
เจียงเซี่ยนก็เกรงใจเล็กน้อย
ในวงการราชการไม่ได้มีเพียงแค่นางคนเดียวที่แยกกันอยู่คนละที่เหมือนอย่างตอนนี้ ผู้ว่าราชการมณฑลเจ้อเจียง ผู้ว่าราชการมณฑลก่วงตงกับก่วงซี และผู้ว่าราชการมณฑลอวิ๋นกุ้ยแต่ก่อนมีคน นไหนไม่ทิ้งครอบครัวไว้ที่เมืองหลวงบ้าง ในเมื่อนางตามหลี่เชียนมาส่านซีแล้ว ก็ควรจะปรับตัวให้เข้ากับชีวิตแบบนี้ถึงจะถูก ถึงเวลานี้แล้วบอกว่าไม่อยากให้หลี่เชียนไปเมืองกา าน เช่นนี้ทำให้หลี่เชียนลำบากใจไม่ใช่หรือ?
นางอิงแอบอยู่ในอ้อมกอดของหลี่เชียน และเอ่ยเสียงเบาว่า “พอเจ้าว่างแล้วต้องมาเยี่ยมข้านะ!”
น้ำเสียงออดอ้อนเป็นอย่างมาก
หลี่เชียนยังไปไม่ถึงซีอานก็ไม่อยากไปเมืองกานแล้ว
“แน่นอน!” เขาหอมแก้มของเจียงเซี่ยน และรับรองกับนางอย่างจริงจัง
เจียงเซี่ยนก็สบายใจขึ้นแล้ว
นางชอบที่หลี่เชียนให้ความสำคัญแบบนี้ เหมือนนางเป็นคนในใจเขา จะสะเพร่าไม่ได้แม้แต่ครู่เดียว
เจียงเซี่ยนถามหลี่เชียน “เจ้านำยาอะไรกลับมาบ้าง?”
“ชวนเป้ย หวงเหลียน เทียนหมา ปั้นซย่า…มีหมด! ยาที่มีชื่อเสียงของเสฉวนต่างนำกลับมาจำนวนหนึ่ง บรรจุเต็มรถสิบกว่าคัน” หลี่เชียนเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ไว้อีกไม่กี่วันท่านหมอ ฉางมาแล้ว เจ้าค่อยให้เขาห่อให้เจ้าส่วนหนึ่งส่งไปเมืองหลวง ถึงพวกเขาจะไม่ขาดแคลนของพวกนี้ แต่ก็เป็นน้ำใจเล็กน้อยของพวกเราเช่นกัน”
ฉางจิงพี่ชายของฉางเหริ่นตงไปเสฉวนกับหลี่เชียน
เจียงเซี่ยนยิ้มพลางเอ่ยว่า “ท่านหมอฉางตามพวกเจ้าไปเสฉวน ได้อะไรมาหรือไม่?”
หลี่เชียนพยักหน้า และเอ่ยว่า “ท่านหมอฉางตกลงกับคนในอาชีพเดียวกันของทางนั้นแล้ว ต่อไปยาในร้านขายยาของเขาทั้งหมด ร้านขายยาของทางนั้นจะเป็นคนจัดหาให้ ท่านหมอฉางคิดจะเป ปิดร้านขายยาที่ที่พวกเราอยู่ ตอนที่มีโรคที่รักษายาก ท่านหมอฉางทั้งสองก็สามารถปรึกษาเรื่องการใช้ยาได้ เวลาในบ้านมีใครไม่สบาย ก็ไม่ต้องไปที่ที่ไกลขนาดนั้น ในเมื่อพวกเราต ตกลงแล้วว่าต่อไปจะอยู่ที่เถียนสุ่ยจิ่ง ท่านหมอฉางก็ต้องเริ่มหาร้านแล้วเช่นกัน”
ครั้งนี้เจียงเซี่ยนคิดว่าจะอยู่ส่านซีนาน จึงนำหนังสือกับภาพเขียนที่ใช้ประจำมาด้วยหมด ฉางเหริ่นตงได้รับมอบหมาย ‘ภารกิจสำคัญ’ จากนาง ให้รับผิดชอบคุ้มกันพวกของล้ำค่าที่มีเงิน ก็ซื้อไม่ได้ให้นาง
ฉางเหริ่นตงชั่งใจครั้งแล้วครั้งเล่า คิดว่าร่างกายของเจียงเซี่ยนโดยพื้นฐานไม่มีปัญหาใหญ่มากนัก จ่ายยาเม็ดจำนวนหนึ่งให้เจียงเซี่ยนพกติดตัวแล้ว สุดท้ายก็ตกลง
“เช่นนั้นรอฉางเหริ่นตงมาถึงก็สามารถเปิดร้านขายยาได้แล้ว” เจียงเซี่ยนพอใจกับผลลัพธ์แบบนี้มาก
ลงสนามรบมักจะได้รับบาดเจ็บ หากมีร้านขายยาของตนเอง ไม่เพียงแต่สามารถรักษาชีวิตของคนมากมายไว้ได้ ยังสามารถทำให้ทหารที่ติดตามหลี่เชียนรู้สึกมีหลักประกันได้ด้วย
นางยิ่งคิดก็ยิ่งไปไกลจากตรงนี้
ต้องสร้างพวกมูลนิธิหรือไม่ แบบนี้พวกเด็กที่บิดาตายในสนามรบและมารดาไม่มีกำลังเลี้ยงดูก็สามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้แล้วเช่นกัน
ยังสามารถสร้างพวกร้านตัดเสื้อได้ด้วย ทำเสื้อผ้าให้พวกทหารโดยเฉพาะ และยังทำให้พวกแม่ม่ายที่สูญเสียสามีไปเพราะสงครามมีงานทำและมีเงินใช้ด้วย…
และที่สำคัญที่สุดคือ เรื่องแบบนี้นางสามารถทำได้
ตอนที่หลี่เชียนยุ่งอยู่กับงานข้างนอก นางสามารถช่วยหลี่เชียนคุมเรื่องในบ้านได้ ทำให้เขาไม่ต้องเป็นห่วงข้างหลัง และสามารถจดจ่ออยู่กับสิ่งที่ตนเองอยากทำได้
ชั่วขณะหนึ่งเจียงเซี่ยนรู้สึกว่าชีวิตกลายเป็นยุ่งขึ้นมาในทันใด กระทั่งตอนที่หลี่เชียนไปพบหนานซือ นางก็ไม่อยากรู้อยากเห็นมากขึ้นด้วยซ้ำ แต่ลากชีกูมาซุบซิบคุยกัน “เมื่อก่อน เจ้าเคยไปหลายที่ คิดว่าทำได้หรือไม่?”
“ทำได้! ทำได้แน่นอนเจ้าค่ะ!” ชีกูเอ่ยอย่างตื่นเต้นเล็กน้อย “ท่านไม่เคยไปดูข้างนอก จึงไม่รู้ว่าพวกชาวบ้านข้างนอกใช้ชีวิตลำบากแค่ไหน เวลาที่เกิดน้ำท่วมหรือภัยแล้ง การแทะเปลือก กไม้ กินดินกวนอิม และอดตายไม่ได้อนาถที่สุดด้วยซ้ำ ที่อนาถที่สุดคือการขายลูกกิน…ยังมีพวกที่หนีเข้าป่ามาเป็นโจรและเป็นนางโลม ก็เพียงเพื่อให้มีข้าวกินสักคำเท่านั้น หาก ท่านสามารถทำเรื่องพวกนี้ได้สำเร็จ อย่าว่าแต่พวกคนที่ได้รับบุญคุณจากท่านเลย แม้แต่ข้า ก็จะตั้งป้ายขอพรให้ท่านมีความสุขและอายุยืนเช่นกัน…”
“ไม่ถึงขนาดนั้นกระมัง!” เจียงเซี่ยนพูดไป พอเห็นชีกูน้ำตาคลอเต็มเบ้า ก็รู้สึกว่าภาระหน้าที่ยิ่งใหญ่ในทันใด จึงถอดใจกลางคัน
นางเพียงแค่อยากช่วยหลี่เชียน ไม่ได้อยากเป็นผู้ที่จิตใจดีและช่วยชาวบ้านจากความทุกข์
เพียงแค่คิดว่าตนเองจะกลายเป็นคนแบบนั้น นางก็หวาดกลัวจนตัวสั่น
ดังนั้นพอนางไปถึงซีอาน นางกลับพักเรื่องนี้ไป
บ้านของนางกับหลี่เชียนตั้งอยู่ทางตะวันออกของถนนเถียนสุ่ยจิ่ง ที่เถียนสุ่ยจิ่งที่ต้นไม้แน่นขนัดจนบดบังแสงอาทิตย์ อิฐสีดำกระเบื้องสีเทา และประตูสูงมากมาย เรื่องความกว้างขวาง และสว่างไสวก็ถือได้ว่าเป็นมือวางอันดับหนึ่งเช่นกัน จะเห็นได้ว่าที่นี่ไม่ใช่สถานที่ที่หาตามใจชอบอย่างที่หลี่เชียนบอก เซี่ยหยวนซีใช้แรงกายแรงใจมากทีเดียว
เจียงเซี่ยนให้หลิวตงเยว่ขอบคุณเซี่ยหยวนซีแทนนาง
อาจจะเพราะช่วงนี้วิ่งเต้นมากเกินไป เซี่ยหยวนซีจึงแลดูหน้าตาซีดเซียวเล็กน้อย
เขาเอ่ยกับหลิวตงเยว่ด้วยรอยยิ้มว่า “นี่เป็นสิ่งที่ข้าควรทำ ท่านหญิงเกรงใจเช่นนี้ กลับทำให้ข้ารู้สึกละอายใจ” แล้วก็ถามถึงคังเสียงอวิ๋นกับเจิ้งเจียน “จัดให้ทั้งสองท่านอย ยู่ที่ไหนหรือ?”
นี่เกี่ยวพันถึงหลี่เชียนปฏิบัติกับคังเสียงอวิ๋นและเจิ้งเจียนอย่างไร
หลิวตงเยว่ยิ้มและเอ่ยว่า “ท่านหญิงให้คนจัดให้ครอบครัวของทั้งสองท่านอยู่ที่เรือนชบาหลังถนนตะวันออก บอกว่าที่นั่นกว้างขวาง สอนหนังสือให้พวกคุณชายได้พอดี”
ที่นั่นมีประตูหลัง สามารถทะลุมาที่ตรอกสามบ้านด้านหลังถนนเถียนสุ่ยจิ่งได้โดยตรง ห่างจากสถานที่สอบบัณฑิตของซีอานเพียงแค่ครึ่งชั่วยาม
เป็นการจัดการที่ค่อนข้างดีทีเดียว
เซี่ยหยวนซียิ้มพลางพยักหน้า หลิวตงเยว่ลุกขึ้นบอกลา “ใกล้จะถึงเวลาอาหารกลางวันแล้ว วันนี้ใต้เท้าคงจะไม่กลับมารับประทานอาหารกลางวันแล้วอย่างแน่นอน แม่บ้านของห้องครัวเพิ่งมาถึง ยังไม่ได้สอนธรรมเนียม สองวันนี้จึงให้แม่นมที่ติดตามมาจากบ้านทำอาหารชั่วคราว ข้าต้องไปดูสักหน่อย ยังมีอาหารของท่านคังกับท่านเจิ้ง ก็ต้องให้พวกเขาจัดเตรียมอย่างดีเช่นกัน พ พวกคุณชายเจิ้งกำลังโต จะหิวไม่ได้เชียว”
YOU MAY ALSO LIKE
